Το “δώρο” Μητσοτάκη στο ΚΚΕ, ο Εμφύλιος στην Κρήτη ή πώς “σκανάρεται” η Ιστορία

Του Νίκου Λακόπουλου

Ένα ξεχωριστό «δώρο» έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά την διάρκεια της συνάντησης του με τον γ.γ. του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, στη Βουλή, γράφει η Καθημερινή με τον τίτλο “Ενα ντοκουμέντο εθνικής συμφιλίωσης”.  Του ενεχείρισε το κείμενο της Συμφωνίας της Θερίσσου (7/11/1943) μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων Ε.Ο.Κ. και Ε.Α.Μ., από το ιστορικό αρχείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

“Το κείμενο της Συμφωνίας της Θερίσσου γράφτηκε από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και απέβλεπε στην αποφυγή του εμφυλίου πολέμου στην Κρήτη, την μοναδική περιοχή που συνέβη κάτι τέτοιο. Τη συμφωνία διαπραγματεύθηκαν και υπέγραψαν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από την πλευρά της ΕΟΚ και ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης από την πλευρά του ΕΑΜ. Η διαπραγμάτευση αυτή στάθηκε αφορμή να δημιουργηθεί μια αμοιβαία εκτίμηση ανάμεσα στους δύο άντρες παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές. Αργότερα ο Μητσοτάκης έκρυψε τον Πορφυρογένη και τον βοήθησε να διαφύγει στη Στερεά Ελλάδα”.

Το συμφωνητικό του Θέρισου αν και έγινε το 1943 καθαρογράφηκε το 1948 με μια σημείωση ότι ήταν εκεί ο Πορφυρογένης, αν και δεν την υπέγραψε. Το υπογράφει ο Σκουλάς, αλλά ένα χέρι έχει γράψει πάνω από ένα όνομα την λέξη “Μητσοτάκης”.

Δυστυχώς ο Πορφυρογένης δεν ζει- πέθανε το 1958- για να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τον Μητσοτάκη, αλλά το έγγραφο αυτό όπως δημοσιεύεται στην Κ- δεν υπογράφεται όπως φαίνεται- αν και οι υπογραφές έχουν αποκοπεί στην εφημερίδα- από τον Πορφυρογένη.

Ένα άλλο δακτυλογραφημένο έγγραφο -κι όχι χειρόγραφο- φέρει τις υπογραφές των εκπροσώπων του ΕΑΜ -στο αριστερό μέρος, αλλά όχι του Πορφυρογένη. Κι ένα χειρόγραφο που γράφτηκε ….δια χειρός Μητσοτάκη, όπως γράφει στο …πλάι (!) για κακή μας τύχη σκαναρίστηκε με κομμένες τις υπογραφές. Γιατί; Για ποιο λόγο και πότε ο συντάκτης ή κάποιος άλλος θεώρησε απαραίτητο να τονίσει -στο πλάι- δια χειρός ποίου συνετάχθη;

Προφανώς  οι συντάκτες είχαν προβλέψει τον Εμφύλιο που θα γινόταν ίσως γιατί είχαν μαντικές ικανότητες. Aλλά δεν μερίμνησαν να γράψουν μέσα στο κείμενο πως αυτός απεφεύχθη -στην Κρήτη- χάρη στον Μητσοτάκη.

Μια σημείωση στο τέλος λέει πως “η σύσκεψις έλαβε χώρα εις αγροικίαν από μεσονυχτίου έως την πέμπτην πρωϊνήν”. Ο Πορφυρογέννης παρέστη στις διαπραγματεύσεις “‘όστις όμως – εδώ κάτι λείπει– νος προς τις οργανώσεις Κρήτης δεν υπέγραψεν”. Αντιθέτως ήταν εκεί ο Άγγλος αντιπρόσωπος …Αλέκος. Κι ένα χέρι έχει σβήσει ένα επώνυμο δίπλα στο όνομα Κωνσταντίνος και έχει γράψει κάτι που μπορεί να διαβαστεί ως ‘Μητσοτάκης”.

Πότε έγινε αυτή η διόρθωση; Αυτό δεν είναι τα μόνο μυστήριο. Αν η συμφωνία έγινε το 1943 στο Θέρισσο- που έγινε- για ποιο λόγο να υπάρξει ακριβές αντίγραφο εν Χανίοις το 1948; O Eμφύλιος -που δεν …έγινε- έχει πια τελειώσει. Κι αν το πρωτότυπο γράφει στο πλάι ότι “δια χειρός Μητσοτάκη εγράφη” γιατί να το γράφει εκεί αν υπήρχε η υπογραφή του στο κάτω μέρος; (Το χειρόγραφο εδώ: 0406_symfwnia_8erissoy_7_11_1943 (1))

Το συμφωνητικό προβλέπει κυβέρνηση κοινής εμπιστοσύνης μετά την απελευθέρωση, κοινή διοικούσα επιτροπή υπό τον Στρατηγό Χάνδακα και την “εξασφάλιση ελευθέρας βουλήσεως του λαού” για το πολιτειακό. Φυσικά δεν μπορεί να προβλέψει κάτι για τον Εμφύλιο που θα ακολουθούσε κι αυτή είναι μια εκ των υστέρων ερμηνεία που κάνει ο ίδιος ο Μητσοτάκης.  Εκτός αν το συμφωνητικό για την αποφυγή του Εμφυλίου έγινε μετά … τον Εμφύλιο, όπως το “ακριβές αντίγραφο” το 1948 -που όπως γράφει πάνω δεξιά δεν προέρχεται από το Αρχείο Μητσοτάκη, αλλά από το …Αρχείο Σκουλά- που το υπογράφει.

Ο Εμφύλιος που δεν έγινε!

Τελικά ο Εμφύλιος άρχισε, όπως σε όλη την Ελλάδα, με την Απελευθέρωση. “Η πρώτη αξιόλογη σύγκρουση της ομάδας του Ποδιά με κυβερνητικές δυνάμεις – σύμφωνα με τον Ριζοσπάστη- σημειώθηκε στα Λασηθιώτικα Βουνά, στη θέση Σκοτεινά Λακκάκια, όπου ο εχθρός πανικοβλήθηκε και ένας χωροφύλακας σκοτώθηκε”. Η σημαντικότερη, όμως, επιχείρηση της ομάδας πραγματοποιήθηκε στις 9 του Μάη, όταν αυτή χτύπησε και κατέλαβε, ύστερα από εφτάωρη μάχη, την Ιεράπετρα, επιφέροντας στον αντίπαλο σημαντικές απώλειες σε νεκρούς”.  (…) Την ίδια μέρα της κατάληψης της Ιεράπετρας από τους αντάρτες του Ποδιά, εκατοντάδες λαού συγκεντρώθηκαν μπροστά στη Νομαρχία Ηρακλείου και άρχισαν να ζητούν να φύγουν ο Γύπαρης και οι χωροφύλακές του από την Κρήτη, να επανέλθουν οι εξόριστοι ΕΑΜίτες στα σπίτια τους και να σταματήσει ο εμφύλιος πόλεμος στο νησί”.

«Το ΕΑΜ πρέπει να ήλεγχε το 90%», λέει ο Κ. Μητσοτάκης στην ‘Πολιτική Βιογραφία” του. “ Χρειάστηκε να φτιάξουμε αντιστασιακές ομάδες ως στοιχειώδες αντιστάθμισμα στο ΕΑΜ». ¨Οταν η«Ταξιαρχία» διαλύθηκε o Γυπάρης κι ο Μητσοτάκης βγαίνουν βουλευτές με το ίδιο ψηφοδέλτιο. Οι φυγόδικοι αντιστασιακοί παίρνουν τα βουνά καθώς από το 1946 έχουν αρχίσει δολοφονίες στελεχών της Αριστεράς, με πρώτο θύμα το Ρούσο Τσιγκουνάκη.

Δηλαδή οι ΕΑΜίτες ζητούν να σταματήσει ο εμφύλιος που δεν έγινε χάρη στον Μητσοτάκη. Το Λαϊκό Κόμμα και βενιζελικοί πολιτευτές- ένας από αυτούς ήταν ο νεαρός Μητσοτάκης- δεν θέλουν συμφιλίωση, κατά τον Ριζοσπάστη. Η ομάδα του Ποδιά χτύπησε παρακρατικούς του Μπαντουβά και στρατιώτες στη θέση του «Ξινογιώργη η Κορφή» και κέρδισε μικρή μάχη με χωροφύλακες στο χωριό Κασάνοι. Μια ομάδα δέκα ανταρτών “καταστ

ράφηκε από μονάδα του Μπαντουβά στο βουνό της Σμπάρου, όπου είχε σταλεί, για να δημιουργήσει μικρό αντάρτικο συγκρότημα”.

Μόνο στο δυτικό τμήμα είχαν αναπτυχθεί τρία αντάρτικα συγκροτήματα και πολλές μικρές ανεξάρτητες ομάδες. Δύο αντάρτες μάλιστα ο Σπύρος Μπλαζάκης και ο Γιώργης Τσομπανάκης δεν παραδόθηκαν ποτέ, αλλά έζησαν κυνηγημένοι στα βουνά τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια! Αυτοί θα διηγηθούν ότι: «Οι αρχές ανησύχησαν πολύ με τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού (κυρίως) στο νομό Ηρακλείου και αποφάσισαν να χτυπήσουν το αντάρτικο του νομού. Συγκέντρωσαν μεγάλες δυνάμεις και άρχισαν μεγάλης κλίμακας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις”.

Ο θάνατος του Ποδιά σήμανε την αρχή του τέλους του Δημοκρατικού Στρατού στην Κρήτη. Η σκληρότερη και αιματηρότερη μάχη δόθηκε στο φαράγγι της Σαμαριάς και κράτησε πέντε μέρες. “Οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού πολέμησαν εκεί με ηρωισμό, κυκλωμένοι από κυβερνητικά στρατιωτικά τμήματα, που μαζί με τους παρακρατικούς του Γύπαρη και των οπλαρχηγών Πέτρακα και Γιαννούλη που τους ενίσχυαν, αριθμούσαν τρεις χιλιάδες άνδρες, υποστηριζόμενους μάλιστα από την αεροπορία. Από τους αντάρτες σκοτώθηκαν στη διάρκεια της μάχης 35, καθώς προσπαθούσαν να βγουν από τον κλοιό. Οι υπόλοιποι, τελικά, κατόρθωσαν να περάσουν μέσα από τις κυβερνητικές γραμμές και να τραβήξουν προς τα Λευκά Ορη, όπου χωρίστηκαν σε μικρές ομάδες”.

Ο Μητσοτάκης κι ο Γυπάρης μαζί στο ψηφοδέλτιο του Σοφοκλή Βενιζέλου με το οποίο εκλέγονται βουλευτές. Στην κηδεία του δεύτερου ο πρώτος θα εκφωνήσει επικήδειο για την συμβολή του στον συμμοριτοπόλεμο -που χάρη σ΄αυτόν δεν έγινε ποτέ στην Κρήτη.

Στις 26 του Οκτώβρη 1948  σε ενέδρα σκοτώθηκε ο Δημήτρης Μακριδάκης, γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του Κόμματος. Ο Γιώργος Τσιτήλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε, όπως και ο Μπαντουρογιάννης, ο Πίσσας, ο Ροζάκης, ο Παπαναγκοτάκης και ο γιατρός Σταματάκης. Το Δεκέμβρη του 1949 σκοτώθηκε σε συμπλοκή η Βαγγελιώ Κλάδου, μέλος του Γραφείου Περιοχής του ΚΚΕ. Στις αρχές του 1950 είχαν απομείνει στην Κρήτη μόνο 14 αντάρτες, που πέρασαν στην παρανομία και άρχισαν να εργάζονται για την ανασυγκρότηση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ. Πέντε, όμως, απ’ αυτούς συνελήφθησαν τελικά, ένας σκοτώθηκε, έξι κατόρθωσαν να διαφύγουν στο εξωτερικό και οι δύο, -Μπλαζάκης και  Τσομπανάκης- παρέμειναν ασύλληπτοι στα κρητικά βουνά και ξαναγύρισαν στη νομιμότητα το ….1974.

 

Ο κομμουνιστοφάγος της Κρήτης ήταν οι περίφημος  Παύλος Γύπαρης -που όπως λέει ο ίδιος ο Μητσοτάκης ήταν ο πολιτικός καθοδηγητής του. Από τον Μακεδονικό Αγώνα και την «Ελληνοκρητική Λεγεώνα» βρέθηκε λοχαγός του …γαλλικού στρατού στην Αλσατία και τον Μάρτιο του 1918 επικεφαλής των «Δημοκρατικών Ταγμάτων Ασφαλείας» με την εμπειρία που είχε να βάζει στα βρακιά των γυναικών γάτες, όπως λένε οι αφηγήσεις. Η δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη -μαζί με το κάψιμο των γραφείων του “Ριζοσπάστη” -την ίδια μέρα, ως «αντίποινα» για την απόπειρα κατά του Βενιζέλου στη Λυών το 1920 είναι δικά του έργα, όπως και η απόπειρα κατά του ηθοποιού Αυλωνίτη, που σατίριζε τον Βενιζέλο.

Στις 11 Μαρτίου 1948 η «Πατρίς» κυκλοφορεί με τίτλο «Σύλληψις Κομμουνιστριών».  Τον Μάιο ανακοινώθηκε η παραπομπή στο έκτακτο Στρατοδικείο 26 κατηγορουμένων που κατηγορούνται ότι τύπωναν και διένεμαν την επαναστατικού περιεχομένου εφημερίδα «Ελεύθερη Κρήτη» και τις προκηρύξεις με τίτλο «Μπροστά στο Νέο Εικοσιένα». Πέντε από αυτούς εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες κι ανάμεσά τους τα δυο νεαρά κορίτσια – Ευαγγελία Αρμενάκη, Ευαγγελία Φωτιάδου- που αγκαλιάστηκαν και φώναξαν: «Ζήτω ο Μάρκος Βαφειάδης, Ζήτω ο Δημοκρατικός Στρατός».

Ο Γυπάρης το 1944 βρίσκεται στη Διεύθυνση Ειδικών Επιχειρήσεων Πολέμου, «Γενικός Αρχηγός» του Νομού Χανίων με συνεργάτες του ηγέτες της «Εθνικής Οργανώσεως Κρήτης» που φαίνεται να έχει συσταθεί από τις βρετανικές υπηρεσίες. Τα κατοχικά στρατεύματα είχαν ταμπουρωθεί στα Χανιά, κυκλωμένα απ’ τους αντάρτες.  Ο Γυπάρης ωστόσο έχει στόχο το ΕΑΜ και τους άνδρες του που-όπως θα αφηγηθεί ο ίδιος “εις τον Αποκόρωνα έδωσαν δυο μικρές συμπλοκές χωρίς να δυνηθούν να με σταματήσουν πουθενά και να τους κυνηγήσω σαν άγρια κατσίκια εις τα ορεινώτερα σημεία».

Η «Εθνική Ανταρτική Ταξιαρχία» βάλλει με όλμους εναντίον του ΕΛΑΣ «καθ’ όλον τον τομέα, από Βρύσες μέχρι Λευκά Ορη». Ο ταγματάρχης Παπαγιαννάκης, του «Τάγματος Ασφαλείας» που συγκρότησαν οι Γερμανοί το 1944 ενθουσιάζεται: «Είμαι διατεθειμένος να σας ακολουθήσω μετά 50-100 γενναίων ανδρών, να αγωνισθώμεν μαζί σας μέχρι να ξεκαθαρισθή τελείως ο Νομός Χανίων εκ των αναρχικών στοιχείων». Οι Γερμανοί φεύγουν, αλλά οι ένοπλοι της «Ταξιαρχίας» ανοίγουν πυρ κατά των “τροτσκιστών” και “ρουμάνων” σκοτώνοντας την Αναστασία Γιαννικάκη και τραυματίζοντας άλλους δεκαεφτά.  Οι Βρετανοί σώζουν το πλήθος, όταν ένα βρετανικό τανκ στρέφει τα πολυβόλα στο κτήριο των στρατώνων από όπου οι Γυπαραίοι ελεύθεροι σκοπευτές χτυπάνε στο ψαχνό.

 

Η δράση του Μητσοτάκη στην Κατοχή

Η κήρυξη του πολέμου βρήκε τον Κων. Μητσοτάκη στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Σύρου κι από κει στη Μακεδονία. Ωστόσο το 1942 βρέθηκε στην Κρήτη να είναι ηγετικό στέλεχος της ΕΟΚ -όπως λέει ο ίδιος- και της Εθνικής Οργάνωσης Πληροφοριών. Τα βρετανικά αρχεία που άνοιξαν το 2003 -σύμφωνα με το Βήμα -25-2-2013, Λένα Παπαδημητρίου-“αποκάλυψαν ότι ήταν και πράκτορας των Βρετανών, στους οποίους μετέδιδε σημαντικές πληροφορίες, εξαργυρώνοντας την ιδιότητά του ως δικηγόρου των Ελλήνων που έστελναν οι αρχές Κατοχής στα στρατοδικεία”. Ο ίδιος δέχεται πως  συνεργάστηκε στενά με τις συμμαχικές ομάδες (κυρίως βρετανικές), οι οποίες δρούσαν στο νησί κατά των Γερμανών. Για τη δράση του αυτή, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δύο φορές από τους Γερμανούς. Την πρώτη πήρε χάρη λόγω της …25ης Μαρτίου. Τη δευτέρη ανταλλάχτηκε με Γερμανούς αιχμαλώτους.

 “Η ανταλλαγή Ελλήνων πολιτών με Γερμανούς στρατιωτικούς, υπήρξε μοναδική στην ιστορία του Β’ παγκοσμίου πολέμου και χρειάστηκε να εγκριθεί από την ανώτατη συμμαχική και γερμανική ηγεσία. Επίσης, στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη από την πλευρά των Ελλήνων και τον ταγματάρχη Denis Ciclitira από την πλευρά των Άγγλων, έγινε η μυστική παράδοση του τελευταίου Γερμανού Στρατηγού Benthag στο σπίτι του Ελευθερίου Βενιζέλου στα Χανιά, στις αρχές Μαΐου του 1945 προκειμένου να δρομολογηθεί η επίσημη παράδοση στο Ηράκλειο λίγους μήνες αργότερα”.

Από δω και πέρα η ιστορία γράφεται όπως θέλουμε. Ο στρατηγός παραδόθηκε δυο φορές; Ή μήπως δεν παραδόθηκε ποτέ αφού έλυνε και έδινε στην Κρήτη με 17.000 πάνοπλους στρατιώτες, ακόμα κι όταν δεν υπήρχε η ναζιστική Γερμανία; O ναζιστικός στρατός έφυγε από την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1944, αλλά ο Μπέντχακ συλλαμβάνει και εκτελεί ως τον Μάη του 45 που παραδόθηκε προσωπικά (!) στον Μητσοτάκη κι έναν (;) Άγγλο αξιωματικό. Toν Σεπτέμβρη φεύγει παίρνοντας μαζί του κι όταν οπλισμό του -που σημαίνει πως μάλλον δεν παραδόθηκε ποτέ.

Από την προσωπική του εφημερίδα ο Κων/νος Μητσοτάκης καταγγέλλει την «πλήρην συνθηκολόγησιν του επισήμου κράτους ενώπιον της κομμουνιστικής βίας». Ο Γύπαρης γράφει στον Κήρυκα»: «Ο προαιώνιος εχθρός Βούλγαρος επέρχεται σαρκάζων εις χώρας Ελληνικάς. Οι δυνάσται των Ελασιτών Κουκουέδες Βούλγαροι εμίσησαν και της πατρίδος την δόξαν καθώς εφθόνησαν και τους Ελληνας πατριώτας. Κακοί Ελληνες, οι οποίοι εξασκείτε την Σλαυϊκή προπαγάνδα”. Κι ύστερα δέρνει, απειλεί με περίστροφο και πυροβολεί στον αέρα ή καταστρέφει τυπογραφεία κομμουνιστών. Ανάμεσα στα θύματα ο Ευτύχης Παλήκαρης που δολοφονείται από αγνώστους, δυο απόστρατοι που έχουν τουφεκισθεί από χωροφύλακες “άνευ θητείας»σε «αντίποινα» για το φόνο ενός εθνικόφρονα από τον ΔΣΕ, ο Γιώργος Παπουτσάκης και ο Γιώργος Σταματάκης. Ο Εμφύλιος στην Κρήτη, όχι μόνο υπήρξε, αλλά όταν ο Παύλος Γύπαρης πέθανε το 1966 και ο Μητσοτάκης έγραψε στην εφημερίδα του ότι «η συμβολή του εις την διάλυσιν των εαμικών σωμάτων υπήρξε σημαντική» θα τον ονομάσει ο ίδιος “συμμοριτοπόλεμο”.

Όταν οι Γερμανοί συνέλαβαν πολλά μέλη της ΕΟΚ, στη δίκη τους, οι ηγέτες προέβαλαν το επιχείρημα πως η οργάνωσή τους στρεφόταν όχι ενάντια στους Γερμανούς αλλά ενάντια στον Κομμουνισμό. “Αυτή η κίνηση ήταν επιτυχής και η μεγάλη πλειονότητα των δικαζόμενων αξιωματικών αφέθηκε ελεύθερη”. (Γιάννης Σκαλιδάκης- εφ. Αυγή ,27-10-2012). Πολλά μέλη της ΕΟΚ πήραν μέρος στον Εμφύλιο, αλλά χρόνια πολλά μετά ο πρόεδρος -για το Δ.Σ. της ΕΟΚ Νομού Χανίων Ανιτσάκης  κι ο γ.γ. Μπασιάς απαντώντας με επιστολή στον τοπικό τύπο διαψεύδουν άλλη επιστολή που ταύτιζε την ΕΟΚ με τους Μάηδες, τις Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου. Στα μέλη της ηγεσίας αναφέρουν τον Νικ. Σκουλά, δήμαρχο Χανίων, τον Χαρίδημο Πολυχρονίδη, διευθυντής Τράπεζας Ελλάδας, τον Ιω. Σταυριανό, στρατηγό και τον Ιωσήφ Βολουδάκη.

Δεν αναφέρουν τον Μητσοτάκη- που ήταν τότε 22 χρονών και ήταν στην Αθήνα, αν και ο ίδιος λέει πως ήταν ηγετικό στέλεχος. Τ ο όνομα του ωστόσο υπάρχει -γραμμένο από χέρι στο έγγραφο- το αντίγραφο του 1948- και λέει πως ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΕΟΚ. Πώς ξέχασαν ένα τέτοιο στέλεχος;

Το Ιδρυμα Μητσοτάκη βεβαιώνει πως η συμφωνία έγινε ανάμεσα στον Μητσοτάκη και τον Πορφυρογέννη που την έκαναν και την υπέγραψαν. Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί η συμφωνία αυτή …καθαρογράφηκε το ….1948, οπότε και προστέθηκε το όνομα του Μητσοτάκη -ή γιατί το χειρόγραφο μας διευκρινίζει -στο πλάι- ποιο χέρι την έγραψε.

“Η Συμφωνία του Θερίσσου” αναφέρεται στο Αρχείο Μητσοτάκη” συνέβαλε στην

Ο Κ. Μητσοτάκης με άλλα μέλη της Κρητικής Αντίστασης και Άγγλους αξιωματικούς στη Γεωργιούπολη μετά τη δεύτερη αποφυλάκισή του, Απρίλιος 1945
Ο Κ. Μητσοτάκης με άλλα μέλη της Κρητικής Αντίστασης και Άγγλους αξιωματικούς στη Γεωργιούπολη μετά τη δεύτερη αποφυλάκισή του, Απρίλιος 1945.  (Αρχείο Μητσοτάκη).

αποφυγή εμφυλίου πολέμου στην Κρήτη- που όμως -όπως είδαμε- δεν αποφεύχθη. Το ερώτημα είναι γιατί αυτή η συμφωνία καθαρογράφηκε πέντε χρόνια μετά;

Στις 22 Νοεμβρίου 1945, ο Βρετανός Συνταγματάρχης Ντόλμπι, της Μονάδας 133 από το αρχηγείο της Μέσης Ανατολής, πρότεινε την παρασημοφόρηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από τις Βρετανικές Αρχές για διακεκριμένες υπηρεσίες καθώς και την απονομή σ’ αυτόν, παράσημου ανδρείας. Είκοσι χρόνια μετά ο Μητσοτάκης στην κηδεία του πολιτικού καθοδηγητή του στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, εμφανίστηκε με ένα στεφάνι για να τον ευχαριστήσει -τον νεκρό- για τις πολύτιμες υπηρεσίες του στον …”συμμοριτοπόλεμο”.

Προφανώς το αρχείο του ΚΚΕ θα έχει αρκετά έγγραφα σαν κι αυτό που παρέδωσε ο γιος του Μητσοτάκη στον γραμματέα του. Αν το Αρχείο ανοίξει θα μάθουμε περισσότερα για τον Εμφύλιο στην Κρήτη και τον ρόλο του Μητσοτάκη. Αν όχι, τότε το δώρο δεν θάναι από τον Μητσοτάκη στο ΚΚΕ, αλλά το αντίθετο. Κι αυτή τη φορά μιλάμε για την Ιστορία. Όχι για γουβαρελάκια.