Του Νίκου Λακόπουλου
Παρά την θεατρικότητα των ημερών ζούμε ιστορικές στιγμές, αλλά όπως πάντα ο καθένας διαλέγει το ρόλο του- συνήθως κατώτερος των περιστάσεων. Πώς γίνεται όλα τα πολιτικά κόμματα της Ευρώπης να συγχαίρουν Τσίπρα και Ζάεφ και τα μισά ελληνικά- όπως και τα σκοπιανά- να μιλάνε για προδοσία, ταπείνωση, εξευτελισμό και τόσα άλλα;
Η «Δημοκρατική Φράξια του VMRO-DPMNE» -του Πρόεδρου Ιβάνοφ λέει πως ο πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ δεν διαθέτει εντολή, νομιμοποίηση και νομική εξουσιοδότηση να συμφωνήσει σε αλλαγή «του αιώνιου ονόματός μας». Ακριβώς το ίδιο λέει και ο Μητσοτάκης -συνεπικουρούμενος από τον Αντώνη Σαμαρά- που βάλλει κατά του Έλληνα Προέδρου της Δημοκρατίας -για “σύμπλευση” με τον …νόμιμο πρωθυπουργό της χώρας.
Και οι δυο -Ιβάνωφ και Σαμαράς- μιλάνε για “ταπεινωτικό συμβιβασμό” συμπτωματικά είναι εθνικιστές, αλλά, λογικά δεν μπορεί αν ταπεινώθηκε -από την Ελλάδα- η Βόρεια- πλέον- Μακεδονία, να ταπεινώθηκε με την ίδια συμφωνία και η Ελλάδα. Συμπτωματικά και οι δύο αναπτύσσουν έναν εθνικιστικό λόγο -που πάντα είναι γεμάτος με ταπεινώσεις και μεγαλεία, νίκες, ήττες, προδοσία και φυσικά αίμα. Όταν ακούς εθνικιστικά εμβατήρια, κάποιοι ετοιμάζουν τάφους.
Κάποιος πρέπει να ξεπλύνει την ντροπή, αλλά στο δρόμο προς τη Βουλή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης -μαζί με τις θέσεις του κόμματός του -και τις δικές του πριν ένα χρόνο- ξέχασε ποιο είναι το θέμα. Το θέμα δεν είναι πια η “ταπεινωτική συμφωνία” -που δεν έχει υπάρξει ακόμα, αλλά αν η κυβέρνηση (!) έχει νομιμοποίηση να την κάνει. Το θέμα είναι πώς θα πέσει η κυβέρνηση.
Από την πρεμούρα της Νέας Δημοκρατίας να απορρίψει την συμφωνία -πριν καν την πάρει στα χέρια της- συνάγεται ότι πρώτα βρέθηκαν οι προδότες και μετά το ακριβές αντικείμενο της προδοσίας. Με άλλα λόγια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχοντας κόψει το σκοινί από καιρό υπό τις ιαχές των συλλαλητηρίων -και τις συμβουλές του Σαμαρά που ως πολιτικός έχει κάνει επάγγελμα τον πατριωτισμό- είδε πού είναι το θέμα, που είναι οι ψήφοι, τι λένε οι δημοσκοπήσεις, τι πρέπει να κάνει.
Η Νέα Δημοκρατία θα έκανε το ίδιο όποια συμφωνία κι αν έφερνε στη Βουλή ο Τσίπρας. Πρώτα έχασε τη “νομιμοποίηση” η κυβέρνηση -από τη στιγμή που εξελέγη αρχηγός ο ίδιος- και μετά βρέθηκε ο λόγος που την έχασε. Ό,τι κι αν έκανε αυτή η κυβέρνηση θα ήταν “ταπεινωτικός συμβιβασμός” -ακόμα κι αν έκανε αυτό που έκανε: οδήγησε -κατά τον Ιβάνωφ- σε “ταπεινωτική ήττα” την άλλη πλευρά -ακολουθώντας την γραμμή Καραμανλή- Βενιζέλου- Ντόρας Μπακογιάννη.
Ανεβάζοντας τον πήχη η Νέα Δημοκρατία είχε ένα σκοπό: να είναι ήττα κάθε συμφωνία που θα έφερνε η κυβέρνηση στη Βουλή. Φτηνό παιχνίδι απέναντι σε μια μεγαλειώδη πολιτική του Αλέξη Τσίπρα: “Δεν θέλαμε- είπε- να ταπεινώσουμε την άλλη πλευρά”. “Προσπαθήσαμε να το λύσουμε με σεβασμό ο ένας απέναντι στις αξίες του άλλου, με σεβασμό στις κόκκινες γραμμές. Δημιουργούμε ένα πολύ σημαντικό μομέντουμ, για να νικήσουμε τους εμπόρους πατριωτισμού, που υπάρχουν και στις δύο πλευρές. Δεν θέλαμε γείτονες ταπεινωμένους”.
Αυτός ο μικρός ως χθες πολιτικός- για τα μάτια των συμπατριωτών του, που οδήγησε την Ελλάδα τα βράχια το 2015, πριν στρίψει ξαφνικά το τιμόνι, σα να μεγάλωσε ξαφνικά όταν βρέθηκε μπροστά στη λύση ενός εθνικού θέματος -που εν πολλοίς μόνη της δημιούργησε η Ελλάδα. Με ένα τραγελαφικό “πατριωτισμό” που κατέληξε στην αναγνώριση της γείτονος με το όνομα “Μακεδονία”.
Ίσως γιατί άρχισε την διαπραγμάτευση όχι μόνο χωρίς εθνικά ταμπού, αλλά γιατί κατάλαβε πού είναι το θέμα. Ποτέ δεν ήταν -όπως πονηρά είχε πει ο Κων.Μητσοτάκης- στο όνομα -που “σε δέκα χρόνια θάχουν ξεχάσει όλοι”. Ούτε στη γλώσσα, ούτε στα διαβατήρια ή στο αν θα λέγεται Νέα, Άνω, Πέρα, Δώθε Μακεδονία. Αλήθεια εμποδίζει κανείς τον αλυτρωτισμό ή τον επεκτατισμό ενός κράτους σε βάρος άλλου, αν δεν έχει το “όνομα”;
Δεν θα μας πάρουν το λιμάνι- όπως διαδίδουν ήδη όσοι μαζί με πατριωτισμό πουλάνε …κολλαγόνα κι επιστολές -γνήσιες!- του Χριστού και θα κάνουν χρυσές δουλειές -και- στις εκλογές. Οι έμποροι του ελληνισμού -και τις Αρχαίας Ελλάδας- όταν δεν πουλάνε νανογιλέκα βλέπουν πάντα την ιδέα της πατρίδας εμπορικά και στις εκλογές -υπάρχουν ψήφοι. Οι θέσεις της κυβέρνησης δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ πεσμένο στην Μακεδονία- αυτό είναι το θέμα!
Το ανακάλυψε αυτό κι η Φώφη -που άκουσε την “βάση” και ξέχασε τις θέσεις του κόμματος -που πώς είπε είναι …”πατριωτικό”. (Το ότι όταν ήταν πατριωτικό- είχε άλλα συνθήματα-και ήταν και αριστερό- δεν τον θυμάται). Ο Σαμαράς θυμήθηκε τις παρακαταθήκες των Καραμανλή- Παπανδρέου μιλώντας για “ανιστόρητη σύμπλευση του Προέδρου της Δημοκρατίας με τον κ. Τσίπρα, που δεν είναι ικανή να σβήσει από την εθνική μνήμη”.
Είναι οι παρακαταθήκες αυτών για τους οποίους έλεγε πως “ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Παπανδρέου μπορούν πια να προσφέρουν στον τόπο”. Πως “παρεμποδίζουν”. Πώς είναι “πολιτικά κατάκοπες ηγεσίες”. Ξέχασε τον Μητσοτάκη – που τον έλεγε “ανόητο”- όταν αποδέχτηκε το όνομα Μακεδονία ή τον Γεώργιο Ράλλη που τον κατηγόρησε για εθνική μειοδοσία:
“Πρόκειται περί τραγωδίας. Δεν υπάρχει παρόμοιο προηγούμενο υπουργοί Εξωτερικών ή Πρωθυπουργοί οποιασδήποτε ελληνικής κυβερνήσεως να απεμπόλησαν το δικαίωμα της χώρας να διορίσει εκπρόσωπό της. Αποτέλεσμα αυτού του πρωτοφανούς αδεξιότητας χειρισμού ήταν να εκδώσει η Επιτροπή το 
πόρισμά της με απούσα την Ελλάδα”.
Στην ανακοίνωση των Σκοπιανών εθνικιστών σημειώνεται ότι με τη συμφωνία αυτή η ΠΓΔΜ και οι πολίτες της «έπεσαν στα γόνατα». Η “επαίσχυντη υποχώρηση των “Μακεδόνων”αποτελεί μεγάλη διπλωματική επιτυχία για την Ελλάδα». Στις ανακοινώσεις Μητσοτάκη- Σαμαρά υπάρχει ένα βήμα πιο πέρα. Η νόμιμη κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να συζητήσει -μια συμφωνία που θα πάει τελικά στη Βουλή. Κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να παρέμβει “ώστε να έρθει το θέμα στη Βουλή” -που …έρχεται.
Προφανώς ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας αγνοεί ότι ο ΠτΔ δεν είναι Πρόεδρος Βουλής και πώς έχει άλλες αρμοδιότητες. Η δε σύμπλευση Πρόεδρου και Πρωθυπουργού -που δεν φαίνεται στις δηλώσεις του Προκόπη Παυλόπουλου- μάλλον ευτυχία είναι για το Σύνταγμα. Το αντίθετο θα ήταν ανωμαλία.
Γιατί -συνήθως!- ο πρωθυπουργός έχει την νομιμοποίηση να κάνει μια συμφωνία -που δεσμεύει φυσικά και τις επόμενες κυβερνήσεις- και θα περάσει ή δεν περάσει από την νόμιμη Βουλή. Δεν το έχει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης- ακόμα κι αν είναι …βέβαιος πρωθυπουργός -που δεν είναι και τόσο βέβαιο.
Η πρόταση δυσπιστίας αποτελεί μια ακόμα γκάφα του Κυριάκου Μητσοτάκη -που με ένα δραματικό τρόπο- βοηθά την κυβέρνηση να επιβεβαιώσει την νομιμοποίησή της στη Βουλή- ώσπου να υπάρξει συνταγματική ρύθμιση ότι οι εκλεγμένοι και νόμιμοι πρωθυπουργοί, δεν θα μπορούν να κάνουν διεθνείς συμφωνίες, αν -όπως τώρα- οι αρχηγοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι βέβαιοι πρωθυπουργοί!
Το θέμα προφανώς δεν είναι η “Μακεδονία”, Φύρομ, Βόρεια Μακεδονία ή όπως αλλιώς θα λέγεται αυτό το δύσμοιρο κράτος -που έχει έναν γείτονα που απαιτεί να καθορίσει την γλώσσα, το όνομά του, τον αυτοπροσδιορισμό του. Γιατί όσο κι αν δεν θέλουν οι Μακεδονομάχοι του προεκλογικού καναπέ η χώρα αυτή είναι μέρος της ευρύτερης περιοχής που ονομαζόταν Μακεδονία -και δεν είναι μία.
Με τις συνθήκες του Βουκουρεστίου του 1913 και του Νεϊγύ του 1919 η ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της μοιράσθηκε μεταξύ της Ελλάδας σε ποσοστό 51%, της Σερβίας 39% και της Βουλγαρίας 9%. Αν ο Βενιζέλος- σε μια πράξη που μπορεί να είναι η γέννηση του Διχασμού- δεν διέταζε τον Πρίγκηπα Κωνσταντίνο να κινηθεί να την καταλάβει, θα μπορούσε να είναι …βουλγαρική η Θεσσαλονίκη. Αυτή είναι η ιστορία.
Η Ελλάδα ποτέ δεν αμφισβήτησε το όνομα- υπάρχουν πλείστα έγγραφα- και δεν το έκανε την κρίσιμη στιγμή που από γιουγκοσλαβική επαρχία έγινε κράτος -και με ευθύνη του Σαμαρά, όπως λένε οι Μητσοτάκης και Ράλλης. Έκτοτε η πολιτική της Ελλάδας απέναντι στην FYROM- που σημαίνει πρώην γιουγκλοσλαβική, αλλά όχι …πρώην Μακεδονία, είναι τραγελαφική – ακόμα κι αν έχει την πρώτη ευθύνη η …κατάκοπη- τότε- ηγεσία.
Ο δήθεν αλυτρωτισμός που περιέχει ο όρος Βόρεια Μακεδονία- δεν αφορά μόνο την γείτονα, αλλά και την …Νότια Μακεδονία- που δεν ήξερε ότι είναι …νότια, λόγω απουσίας του γεωγραφικού προσδιορισμού ως τώρα. Λογικά η “σωστή” εθνική- δηλαδή εθνικιστική θέση-είναι πώς είναι Μακεδονία και μπορεί να την διεκδικήσει η Νότια!
Οι σημερινοί Μακεδονομάχοι ωστόσο διαφέρουν από τους παλιούς. Δεν είναι απελευθερωτές εδαφών, αλλά …παραχωρούν εδάφη. Η Μακεδονία είναι μία κι ελληνική -καμία άλλη! Κάποιος όμως πρέπει να πει στον λαό πως η χώρα αυτή – η περιοχή- ανεξάρτητα από τους ποιους κατοικείται είναι μέρος της Μακεδονίας -χωρίς αυτό να δίνει δικαίωμα στους κατοίκους της να θεωρούν τον εαυτό τους απόγονο του Μεγάλου Αλεξάνδρου- που ως γνωστόν ήταν μεν Βασιλέας της Μακεδονίας- και -αυτοκράτωρ- της Ελλάδας, αλλά δεν ήταν Μακεδόνας- όσο από την πλευρά της μητέρας του Ηπειρώτης -Μολοσσός.
Προφανώς όμως δεν είναι θέμα το όνομα, όπως θάλεγε κι ο Κων. Μητσοτάκης ή είπε πρόσφατα ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν συζητείται σήμερα -αν και μπορεί να συμβαίνει στα καφενεία- τι έγινε στη Μάχη της Χαιρώνειας, αν ο Αλέξανδρος ήταν ιμπεριαλιστής ή αν ήταν γνήσιος γόνος του Φιλίππου- ο οποίος παρεπιμπτόντως δολοφονήθηκε όταν παντρεύτηκε μια άλλη και κάποιος είπε -τον Αλέξανδρο- νόθο.
Η Ιστορία εδώ μπλέκεται με συμφέροντα εθνικά, κρατικά και ξαφνικά όχι μόνο ο Αλέξανδρος έγινε …Σκοπιανός, αλλά για τα σχολικά βιβλία της γείτονος κι ο Νώε, εκεί γεννήθηκε! Κατά συνέπεια ο αγώνας δεν είναι ανάμεσα σε Έλληνες και Σκοπιανούς -άστοχος όρος- ή …Βορειο-Μακεδόνες. Είναι ανάμεσα σε εθνικιστές -και των δυο χωρών-κι όσων θέλουν ειρήνη και φιλία στα Βαλκάνια, όπως θέλουν οι Ζάεφ και Τσίπρας.
Είναι αγώνας ανάμεσα σε (Ακρο)Δεξιά και (Κεντρο) Αριστερά, όπου Ζάεφ και Τσίπρας από τη μια και Σαμαράς-Ιβάνωφ από την άλλη βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο. Οι δυο ηγέτες- διεθνώς υμνούμενοι- δεν θα μείνουν στην Ιστορία επειδή ο ένας “έδωσε το όνομα”- όπως ακριβώς κατηγορείται κι ο άλλος. Αλλά για μια εθνική πολιτική στα ταραγμένα και γεμάτα κινδύνους Βαλκάνια που όπως είπε ο Βόρειος υπουργός Εξωτερικών Δημητρόφ- αποτελεί μια νέα πτώση ενός Τείχους του Βερολίνου.
Αλλά, όπως ο ίδιος συμπλήρωσε “ενώ είμαστε κάτω από τον ίδιο ουρανό, δεν βλέπουμε όλοι τ΄άστρα”. Το μόνο βέβαιο είναι πως αυτό τον ουρανό έβλεπαν ο Παύλος Μελάς και ο Ίωνας Δραγούμης- μια άλλης Ρωμιοσύνης. Είναι το μικρό μονοπάτι που χωρίζει τον πατριωτισμό από τον σωβινισμό, τον ελληνισμό που αγκαλιάζει τα Βαλκάνια, από τον μικροελληνισμό που τα χωρίζει.
Τους Μακεδονομάχους ενός μακρινού ιδεαλισμού από τους Ψευτο-Μακεδονομάχους, τους εμπόρους του εθνικισμού, τους πατριδοκάπηλους που δεν διστάζουν να διχάσουν τον Λαό για να κάνουν πολιτική καριέρα. Τελικά η διαφορά του ψευτοπατριωτισμού από τον αληθινό πατριωτισμό είναι πως ο πρώτος έχει κέρδη και ο δεύτερος έχει κόστος.
