Στροφή και ελπίδα

Του Παύλου Αλέπη

 

Δεν ξέρω πιο ευγενική φιλοδοξία από το μέλλον των παιδιών μας. Δεν ξέρω καμιά πιο πατριωτική στάση από την αγωνία για το αύριο του τόπου και δεν τόλμησα ποτέ να αμφισβητήσω την καλή πρόθεση κανενός ως προς αυτό.

Η από κοινού οικοδόμηση ενός δρόμου, με συνείδηση της ιστορίας και σεβασμού σε όλους όσους έχουν θυσιασθεί για υψηλά ιδανικά, είναι πάντα στο μυαλό ΚΑΙ το δικό μου. Με αυτή την έννοια συμμετέχω στον δημόσιο λόγο,αρθρώνοντας πεποιθήσεις αρκετών δεκαετιών. Αρκετές φορές η κριτική μου εμπεριέχει ασφαλώς πάθη και εμμονές,απογοητεύσεις μα και προσδοκίες κατανόησης.

Δεν την βρίσκω πάντα, αλλά ελπίζω. Όχι σε κάποιου είδους δικαίωσης, αλλά σαν μια αναγνώριση προσπάθειας για έναν κοινό στόχο.

Χωρίς ίχνος υπερβολής, στην Πατρίδα μας πολλά συμβάντα έρχονται με μια πρωτοφανή Ιστορική βία και δημιουργούν αλλεπάλληλες γενιές ανθρώπινης ταλαιπωρίας, που όμοια της δεν συμβαίνει σε άλλους Λαούς. Σχεδόν όλοι, έχουμε αποδεχθεί, πως η μοίρα ενός τόπου, που κατοικήθηκε σχεδόν από τις αρχές της δημιουργίας, δεν θα μπορούσε φαίνεται να είναι αλλιώς.

Κλείνοντας τα μάτια και συγκρίνοντας εποχές, εξηγούμε εύκολα και περίπου νομοτελειακά, κάθε τραχύτητα και κάθε παρεκτροπή από την λεγόμενη κανονικότητα. Ενίοτε νοιώθουμε και μια κρυφή περηφάνια για τον πλούτο αυτής της ένδοξης διαδρομής δοκιμασιών. Το τίμημα αιματηρό και βαρύ. Η κάθε γενιά σφυρηλατήθηκε με δυσανάλογα μεγάλο κόστος και η ίδια, αλλά και η επόμενη που πάντα πλήρωσε και αποπληρώνει χρέη…

 Με δημοσιογραφική ματιά βλέπω, θλίβομαι και προσπαθώ να ερμηνεύσω, όχι απλά την απογοήτευση του Ελληνικού Λαού για όσα του συμβαίνουν μα το …γιατί. Ένα γιατί επιτακτικό. Στέκομαι στην παραδοσιακή έλλειψη συνεννόησης, στην καταστροφική έλλειψη εμπιστοσύνης, σε κάθε θεσμό, στην τόσο έντονη γενικευμένη, αποδυνάμωση της ελπίδας και προοπτικής.

Όλα αυτά μεταφράζονται σε μια άπωση της Πολιτικής και των φορέων της, σε μια αμφισβήτηση ικανοτήτων διεξόδου των πάντων, από το σπιράλ της οικονομικής ύφεσης. Το κοινωνικό παιχνίδι είναι ατελείωτο και τόσο σφιχτά αμυντικό… Αλλά παιγμένο στο μισό γήπεδο…

Σκιάχτρα στο χωράφι των ιδεών, τα μνημόνια, οι πραγματικοί ή εικονικοί αλλεπάλληλοι δανεισμοί, τα κούφια λόγια και οι ψευδείς υποσχέσεις. Πάνω απ’ όλα βέβαια, αυτή καθ’ εαυτή η φτωχοποίηση που είναι αδύνατον να γίνει κατανοητή, σαν μια μορφή εσωτερικής υποτίμησης όπως ορίζουν οι οικονομολογούντες.

Στον όγδοο χρόνο της ιστορικής περιπέτειας και μεσούσης της γενικευμένης Κρίσης Παγκόσμιας και Πανευρωπαϊκής, που ταρακούνησε και τους πιο ψύχραιμους, αναζητούμε διέξοδο όχι μόνον στις αγορές, αλλά κυρίως στην ελπίδα.

Μαγικές λύσεις και χαρούμενα αποτελέσματα, η πολιτική επιστήμη, δεν μπορεί να δώσει. Μπορεί όμως να δώσει κατευθύνσεις και προσανατολισμούς. Αλλά μέχρι εκεί.

Μπορεί ακόμα, για να το πω ποιητικά να αγοράσει χρόνο απ το περιβόλι του ουρανού… Δηλαδή να αποκοιμίσει γλυκά τους ανυπόμονους .

Όταν ο ποιητής λέει πως θέλει δουλειά ο Ήλιος, να μπει στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους , το λέει παρηγορητικά μα και χρονικά αόριστα…

 Με ειλικρίνεια όμως, ίσως και με γενναιότητα θα πρέπει να παραδεχθούμε πως και εμείς αργήσαμε πολύ να δούμε και να πούμε αλήθειες.

Ακόμα πατάμε, κι ας τρίζει τόσο επικίνδυνα, στο ίδιο σαθρό σανίδι του μεταπολιτευτικού αφηγήματος.

Ακόμα παραχωρούμε πρωτοβουλίες στους ίδιους εκπροσώπους της γενιάς ,στα χέρια της οποίας έσκασε η κρίση.

Ακόμα περιμένουμε να μας σώσουν ανεπαρκείς επιλογές, που συνέβαλαν στην κρίση, πρόσωπα που την επιτάχυναν και δεν την απέφυγαν…

Ακόμα πιστεύουμε στο μοντέλο ανάπτυξης που αποδείχθηκε ατελέσφορο.

 Ακόμα η κοινωνική ευημερία ΔΕΝ έχει συνδεθεί με την παραγωγή.

Ακόμα ο σχεδιασμός του αύριο δεν προτάσσει την εξωστρέφεια και την καινοτομία.

 Ακόμα η κοινωνία μας, στο σύνολο της, απορρίπτει την δυσάρεστη πραγματικότητα.

Ακόμα, ενώ όλοι βλέπουμε τον θάνατο του παλιού και την γέννηση του νέου, αμφιβάλουμε για την μέσα μας ετοιμότητα, να μεταρρυθμίσουμε ΜΟΝΟΙ μας την ζωή μας…