Του Μάνου Οικονομίδη*
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έγινε εκ νέου, για νιοστή φορά στα χρόνια της ελληνικής κρίσης, talk of the town… Η επικείμενη μετακόμισή του στην Προεδρία της Μπούντεσταγκ και η αποχώρησή του από το υπουργείο Οικονομικών, προσέφεραν πρώτη ύλη για μυθιστορηματικές αναλύσεις στα ελληνικά social media, εκεί όπου συναντά κανείς πάσης φύσεως ειδικότητες: Σεισμολόγους, προπονητές, διεθνολόγους… Στον ταπεινό αριθμό των περίπου 11 εκατομμυρίων.
Όπως συνηθίζουμε, προσεγγίζουμε την αλλαγή σελίδας του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επιφανειακά, χωρίς βάθος ανάλυσης, και αδιαφο
ρώντας για την πρόσθεση παράλληλων παραμέτρων, που ενδεχομένως θα μας βοηθούσαν να έρθουμε πιο κοντά στην πραγματικότητα την οποία… λίαν συντόμως θα ζήσουμε. Και φυσικά, πιο γρήγορα.
Ας σταθούμε μονάχα σε μια πτυχή του θέματος. Για τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε μιλήσει πολύ νωρίς, εγκαίρως, και εκ των πραγμάτων… χωρίς να τον γνωρίζει, ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής, με το αποτύπωμα επικής έμπνευσης, η ηχώ του οποίου ακούγεται μέχρι και σήμερα στην εθνική Ιστορία ως ζώσα πραγματικότητα με καθημερινά παραδείγματα, είχε περιγράψει στο έργο του, “Περιμένοντας τους Βαρβάρους”… έναν Σόιμπλε.
Κάθε Σόιμπλε. Βασικά, κάθε βολική ή όχι δικαιολογία που βρίσκουμε, προκειμένου να αποσύρουμε από το προσκήνιο τις δικές μας ευθύνες. Είτε ως αποτέλεσμα ενοχής, είτε ως αφετηρία υπευθυνότητας.
Από την Ελλάδα, στα χρόνια της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης που ξεκίνησε το 2010, με τη “βαριά” υπογραφή ενός Παπανδρέου (έστω και του τελευταίου), οι Γερμανοί ήταν το άνθος του κακού. Το σκοτεινό πρόσωπο της κρίσης. Τα ακραία αυτά συναισθήματα καθρεφτίστηκαν στο δίδυμο της Άνγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Κυρίως στον δεύτερο, που κλήθηκε σε πλείστες περιπτώσεις να υπηρετήσει με φυσικό ταλέντο τον ρόλο του “κακού αστυνομικού”, με την κόρη του πάστορα που μεγάλωσε στη λάθος πλευρά του Τείχους του Βερολίνου, να είναι η “χαριτωμένη” της μικρής ιστορίας μας.
Ο Σόιμπλε αποχωρεί από το υπουργείο Οικονομικών, το πνεύμα του ωστόσο παραμένει. Πρωτίστως βέβαια διατηρείται η αυθόρμητη ανάγκη του ελληνικού πολιτικού συστήματος να αναζητεί, αν όχι να κατασκευάζει, εχθρούς. Όπως έγραψε και ο Καβάφης, σε λίγο πιο… σύγχρονα ελληνικά, “Νύχτωσε, και οι βάρβαροι δεν ήρθαν. Και μερικοί έφτασαν από τα σύνορα, και είπαν πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν. Και τώρα, τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύση”…
Όπως και ο Σόιμπλε…
*Από το: ysterografa.gr
