Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Σε ωφελεί η προσωπική διπλωματία του Πρωθυπουργού στην ουκρανική κρίση;
Η διατάραξη της διεθνούς ισορροπίας που πυροδότησε η παράνομη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, έχει στον πυρήνα της την αναμέτρηση της Αμερικής του Μπάιντεν με τη Ρωσία. Μεταξύ των άλλων και για να κλείσουν τα σκοτεινά κανάλια που είχε ανοίξει με τον Πούτιν, η Αμερική του Τραμπ.
Οι δραματικές εξελίξεις και το αίμα Ουκρανών που θυσιάζονται στην ρωσική υπεροπλία συγκλονίζουν βασικά τη Δύση. Άλλες περιοχές μένουν αμέτοχες.
Όπως συνέβαινε όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε χώρες, χωρίς καν την τυπική εξουσιοδότηση από τον ΟΗΕ- και Αμερικανο-Βρετανοί εισέβαλαν με ψευδή στοιχεία.
Σ’ αυτό το σκηνικό υπάρχουν κάποιες συμπεριφορές που αν μη τι άλλο προκαλούν απορίες.
Μια είναι η πλήρης αμερικανοποίηση των αντιδράσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ηγεσίες της συντάσσονται με την υπερατλαντική υπερδύναμη στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας – ακόμη και όταν πρόκειται να βλάψουν τα συμφέροντα των χωρών τους.
Εντυπωσιάζει η πλήρης ευθυγράμμιση του Σολτς με τις αμερικάνικες υποδείξεις, που έφτασε μέχρι την αποστολή στην Ουκρανία πολεμικού υλικού- του οποίου η μόνη επίδραση θα είναι ότι μεγαλώσει το λουτρό αίματος.
Αν προτίθενται οι ευρωπαϊκές χώρες, να συμβάλουν στην απόκρουση της ρωσικής εισβολής δεν έχουν παρά να πάρουν κανονικά μέρος στον πόλεμο στο πλευρό των Ουκρανών – όπως και οι Αμερικανοί βεβαίως
Επειδή όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει , τα «λιανοτούφεκα» δεν πρόκειται να προσφέρουν τίποτε στους Ουκρανούς.
Απλώς δημιουργούν ψευδαισθήσεις και καλύπτουν την υποκρισία των άφαντων δυτικών συμμάχων της χειραγωγούμενης Ουκρανικής κυβέρνηση, που την εξωθούσαν κατά της Ρωσίας.
Παράδοξη είναι και η συμπόρευση της πολιτικής ηγεσίας της κοινοτικής Ευρώπης με τη Μεγάλη Βρετανία. Οι Ευρωπαίοι πολίτες θα δυσκολευτούν να κατανοήσουν πώς είναι δυνατόν οι επικεφαλής των κοινοτικών οργάνων, να βάζουν την υπογραφή του στο ίδιο κείμενο με τον ανισόρροπο Τζόνσον-ορκισμένο εχθρό της ευρωπαϊκής ιδέας και καταστροφέα της Ένωσης, ως υποκινητής του Brexit.
Σ’ αυτό το σκηνικό επαρκή αιτιολόγηση απαιτεί και η προσωπική απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη – έτσι προβλήθηκε τουλάχιστον- να στείλει στο Κίεβο ελληνικό «αμυντικό υλικό».
Ως ανταπόκριση , όπως ανακοινώθηκε «στο αίτημα της Ουκρανίας» και «σε συνεννόηση με τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ, τους εταίρους στην Ε.Ε.».
Πότε ανταποκρίθηκαν οι συγκεκριμένοι σύμμαχοι και οι εταίροι στα ελληνικά αιτήματα για κυρώσεις κατά τις επίσης παρανομούσας Τουρκίας, ώστε να ανταποδώσουμε;
Τι σημαίνει το «αμυντικό υλικό» ως «έμπρακτη αλληλεγγύη της στον δοκιμαζόμενο Ουκρανικό λαό»;
Ο Ουκρανικός λαός χρειάζεται πλέον ανθρωπιστική βοήθεια και όχι στρατιωτικό υλικό, που μπορεί να χαρακτηρίζεται «αμυντικό», αλλά έχει σαφή αντιρωσικό συμβολισμό. Σε ένα πεδίο στο οποίο δεν νοείται να δηλώσει την παρουσία της η Ελλάδα.
Μόλις προχθές η ελληνική κυβέρνηση, δια του υπουργού Εξωτερικών της δήλωνε ότι «δεν πείθεται» για τον κίνδυνο εισβολής και ζητούσε την ρωσική στήριξη το Κυπριακό. Πέρα από τις εμπορικές σχέσεις, που έχει ανάγκη η ελληνική ανάκαμψη.
Μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο ο Μητσοτάκης έλεγε τον Πούτιν στο Σότσι στην «ευθεία και ειλικρινή συνομιλία τους», ότι η Ελλάδα είναι δυτικόστροφη χώρα, μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά αυτό δεν την καθιστά αντι-ρωσική χώρα.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, οφείλει να στηρίξει πολιτικά και διπλωματικά, με τις δυνάμεις που έχει η χώρα του, την Ουκρανία. Αλλά η στρατιωτική εμπλοκή– και μάλιστα επειδή άλλοι το ζήτησαν- είναι αψυχολόγητη και μπορεί να αποβεί επιζήμια. Ιδίως όταν περιβάλλεται με την αίσθηση της άσκησης… προσωπικής διπλωματίας.
Στα πλαίσια της υποστήριξης της Ουκρανίας, η Ελλάδα μόνο σε δύο επίπεδα νοείται να ταχθεί κατά της Ρωσίας.
Πρώτο σε θέματα αρχών. Η Ελλάδα δεν διαπραγματεύεται ότι αφορά την πιστή τήρηση του διεθνούς δίκαιου και το απαραβίαστο των συνόρων.
Η απόλυτη καταδίκη του Πούτιν στην παραβίαση του διεθνούς δικαίου και την αιματοχυσία στο έδαφος ανεξάρτητης χώρας μέλος του ΟΗΕ -με μόνο επιχείρημα την στρατιωτική υπεροχή του- είναι αδιαπραγμάτευτη.
Όσες αφορμές να θεωρεί ότι της έδωσαν οι Δυτικοί, το διεθνές δίκαιο δεν μπαίνει ποτέ κάτω από τις ερπύστριες των τανκς της εισβολής.
Το δεύτερο είναι συμμετοχή στο μέτωπο των κυρώσεων που αποφασίζουν σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ και εταίροι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά στο μέτρο που της αναλογεί και όχι ανεπιφύλακτα και με πρωτοβουλίες δημοσίων σχέσεων του πρωθυπουργού.
Συνυπογράφουμε στο βαθμό που το επιβάλουν οι συμβατικές υποχρεώσεις μας. Αλλά δεν παριστάνουμε τους αντι-ρωσικούς κόκορες-περισσότερο από όσο αντέχουν οι δυνάμεις μας.
Είναι προφανές ότι με τη Ρωσία βρισκόμαστε σε διπλωματική αντιπαλότητα και πολιτική σύγκρουση-υπέρ του διεθνούς δικαίου. Αλίμονο όμως αν η προθυμία του Κυριάκου Μητσοτάκη για φιλο-αμερικανική πλειοδοσία δώσει χαρακτήρα εμπολέμων χωρών στις ελληνορωσικές σχέσεις.
Επί των ημερών του είναι η τρίτη φορά ακατανόητης στρατιωτικής εμπλοκής της χώρας. Μετά τις δεσμεύσεις για τη ζώνη Σαχέλ, υπέρ των Γάλλων και τα όπλα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα υπέρ των Ισραηλινών.
Αυτές οι επιλογές δεν μπορούν να ανήκουν αποκλειστικά στη διακριτική ευχέρεια του Πρωθυπουργού. Αλλάζουν θεμελιώδεις αρχές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και έπρεπε να ερωτηθεί, αν όχι η Βουλή, τουλάχιστον η αξιωματική αντιπολίτευση.
Η προσωπική διπλωματία στη οποία ρέπει ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ωφελεί. Ούτε ο ίδιος είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ούτε λευκή επιταγή έχει, ούτε η Ελλάδα βρίσκεται στο πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα.
Το παράδειγμα του Μακρόν που αξιοποιεί την ουκρανική κρίση για εσωτερικούς προεκλογικούς λόγους δεν είναι καλό. Αν μη τι άλλο πάσχει ηθικά ,ειδικά στην Ελλάδα…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
