Η ουσία της 15ης Μάιου, βρίσκεται στη… 16η Μαΐου. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει πολιτική, ποια θα είναι και με ποια πρόσωπα θα την αναδείξει ο Τσίπρας, με στόχο εκλογικό αποτέλεσμα που θα οδηγεί σε προοδευτική κυβέρνηση. Τόσο απλό.
Η πρωτοτυπία δεν λείπει από τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρένθεση: το Π-Σ, δεν έχει νόημα πλέον. Κλείνει η παρένθεση. Παράδειγμα οι μετασυνεδριακές ψηφοφορίες σε… τρεις κάλπες στις 14-15 Μαΐου. Με τρία διαφορετικά και ανόμοια εκλογικά σώματα:
– Ένα με τα εγγεγραμμένα, ως το συνέδριο, 61.500 μέλη- που θα εκλέξουν τη νέα Κεντρική Επιτροπή.
– Το δεύτερο θα είναι μεγαλύτερο, στα χαρτιά τουλάχιστον, αφού θα προστεθούν και όσοι εγγραφούν ως και την ημέρα εκλογής του προέδρου.
Υπάρχει και τρίτο με μόλις 4.800 μέλη, που μια μέρα νωρίτερα θα… ξαναψηφίσουν για να ξαναεγκρίνουν τις τροποποιήσεις του Καταστατικού που έχει εγκρίνει ήδη το συνέδριο.
Σε μπαμπούσκα φέρνει περισσότερο, παρά σε κόμμα.
– Στην πρώτη κάλπη το αποτέλεσμα είναι δεδομένο και κρίνεται η συμμετοχή. Όσο περισσότεροι ψηφίσουν, τόσο ενισχύεται το ιμπέριουμ Τσίπρα – και θα το χρειαστεί εν όψει των εκλογών.
Στη δεύτερη θα αναπαραχθούν οι κομματικές φράξιες που ήδη διαγκωνίζονται με λίστες και σφαγή ανάμεσα στις φράξιες. Ξεχωρίζουν οι προσπάθειες για τις πρώτες θέσεις – στην Αττική, όπου για τις πρώτες θέσεις σε σταυρούς παλεύουν διάφοροι.
Π.χ. από τον ΣΥΡΙΖΑ η Ρένα Δούρου και ο Νίκος Παππάς ως «διωκόμενοι». Υπάρχει η παράδοση του ΠΑΣΟΚ σ’ αυτόν με τον Νίκο Αθανασόπουλο -της «υπόθεσης του καλαμποκιού»- και τον Δημ. Τσοβόλα, που κατάληξε άδικα στο Ειδικό Δικαστήριο.
Στην ίδια κούρσα όμως τρέχουν και στελέχη του «κλίματος Τσίπρα» της νεότερης γενιάς, όπως ο δραστήριος Κώστας Ζαχαριάδης, αλλά και η Όλγα Γεροβασίλη ,που προορίζεται για κεντρικό ρόλο στη νέα περίοδο.
Από την «Ομπρέλα» ο συγκροτημένος Ευκλείδης Τσακαλώτος θα δώσει μάχη για να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία του, δεχόμενος ακόμη ενδοφραξιακά πλήγματα για τη «συνέντευξη στην Καθημερινή».
Ενδιαφέρουσα για την ίδια περιφέρεια, θα είναι και η σειρά κατάταξης των προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ. Με τον πολύπειρο Στέφανο Τζουμάκα -που εκπροσωπεί το ιστορικό ΠΑΣΟΚ στις διαδοχικές φάσεις Ανδρέα Παπανδρέου και Κ. Σημίτη- και τον νεώτερο Γιάννη Ραγκούση, της περιόδου Γ. Παπανδρέου, ενώ κινείται εντατικά και ο Νίκος Μπιστης της «σημιτικής» συνιστώσας. Καλή θέση θα πάρει επίσης κάποιος από την παλιά «ομάδα του Άκη». Όπως και ο Χρ. Σπίρτζης, που είναι «περισσότερο από διεύρυνση»…
Οι παροικούντες γνωρίζουν, ότι χωρίς την κατάτμηση του συγκεκριμένου εκλογικού σώματος, την κορυφή θα διεκδικούσε και ο Παύλος Πολάκης.
Στην τρίτη κάλπη θα κριθούν αμιγώς Συριζαίικα πράγματα: πώς θα γράφονται τα μέλη, πώς θα προκρίνουν υποψήφιους στους ΟΤΑ, πώς το κόμμα θα γίνει μπακλαβάς με 13 κομμάτια-περιφέρειες στην κεντρική εκπροσώπηση της βάσης και άλλα παρεμφερή. Κυρίως όμως πώς θα εκπροσωπούνται οι γυναίκες με 50% στα όργανα.
Το τελευταίο μπάζει. Οι γυναίκες που μπορούν να εκλέγουν δεν χρειάζονται ποσόστωση στα ψηφοδέλτιά ή στο κόμμα ,ακόμη και αν δεν έχουν κομματική πείρα. Π.χ. στις εκλογές του 2019 στην Κοζάνη, η σπουδαία Καλλιόπη Βέττα, δεν χρειάσθηκε ποσόστωση για να πετάξει το καναβάτσο τους τέσσερις άνδρες συνυποψηφίους της, που είχαν ήδη εκλεγεί στη Βουλή του 2015.
Πάντως στην επόμενη Κοινοβουλευτική Ομάδα -που είναι το βασικό σώμα για ένα κόμμα- περίπτωση να εκπροσωπηθούν εξ ίσου δυο φύλλα δεν υπάρχει.
Αντίθετα με τόσο μεγάλη ποσόστωση αλλοιώνεται η αξιολογική ουσία της ψήφου και περιορίζονται τα δικαιώματα του εκλογικού σώματος – όπως άλλωστε και με τον πολυτεχνισμό του οργάνου.
Αλλά δικό τους το πεπόνι, δικό τους και το μαχαίρι. Αν όμως όπως έλεγε Τρότσκι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αρκεί κάτι να αγιάζει το σκοπό», αυτό είναι εμφανές: ο πλήρης έλεγχος της νέας Κ.Ε. από τον Τσίπρα – χωρίς τους κλυδωνισμούς του παρελθόντος.
Θεμιτό: οι αρχηγοί πρέπει να έχουν καλυμμένες τις πλάτες τους, ειδικά αν διεκδικούν την πρωθυπουργία, αλλιώς το κόμμα το τρώει η εσωστρέφεια, μαζί με την εκλογική νίκη.
Ωστόσο αυτά είναι οργανωτικές μανούβρες. Εύλογες σε μεγάλους σχηματισμούς, αλλά τα κόμματα εξουσίας χρειάζονται κυρίως πολιτική. Ποιος θα εκλεγεί και πού, είναι διαδικαστικό θέμα και ας προσπαθούν κάποιοι να το εμφανίσουν με ιδεολογικό μανδύα.
Η ουσία της 15ης Μάιου, βρίσκεται στη… 16η Μαΐου. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει πολιτική, ποια θα είναι και με ποια πρόσωπα θα την αναδείξει ο Τσίπρας, με στόχο εκλογικό αποτέλεσμα που θα οδηγεί σε προοδευτική κυβέρνηση. Τόσο απλό.
Αυτό είναι και το «μυστικό» – για να κινητοποιηθούν οι πολίτες για την μαζική ψήφισή του εν δυνάμει Πρωθυπουργού. Η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη χώρα, πριν γίνει κριτήριο για το εκλογικό σώμα των βουλευτικών εκλογών είναι σοβαρό κίνητρο για τη μαζικότητα του εκλογικού σώματος που θα αναδείξει τον Τσίπρα στην ηγεσία.
Έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί πλέον μόνο η προσωπική πειθώ Τσίπρα για εγγραφή νέων μελών, μπορεί να αναστήσει τα τυμπανιαία πτώματα της διεύρυνσης και της μετεξέλιξης.
Με τη σειρά του αυτό είναι προϋπόθεση για να καταστεί ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματική κυβερνώσα δύναμή – στις νέες συνθήκες: ήτοι με νέα ταυτότητα και με νέα εκπροσώπηση, περί τον πρόεδρό του στο κόμμα και στη νέα Βουλή.
Όταν κλείσουν οι κομματικές κάλπες της μεθεπόμενης Κυριακής, -που δεν αναμένεται να βγάλουν εκπλήξεις- και ο «οργανωμένος» ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει τα χαρακτηριστικά του, ο «πολιτικός ΣΥΡΙΖΑ» θα κληθεί να αποδείξει αυτό που είναι η ουσία για κάθε μεγάλο κόμμα: αν μπορεί να εμπνεύσει όσους πολίτες χρειάζεται για να βρεθεί στο κέντρο της νέας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Αλλά ας μην υπάρχουν αυταπάτες: όπως έγινε και το 2015, αυτό έχει στην ούγια το όνομα του Τσίπρα – και συνεπώς και το εύρος της επιρροής του στο κόμμα του. Από αυτή την άποψη η εκλογή του κάθε άλλο παρά τυπική εσωκομματική διαδικασία είναι…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
