Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Το «γκελ» που κάνει ο Τσίπρας στην κοινωνία, κράτησε το κόμμα του όρθιο και στην ήττα. Κι αν πρόκειται να ξανακυβερνήσει, πάλι από την επιρροή του Τσίπρα περνάει. Αυτός κρίνεται.
Πάντα στην πολιτική η παράσταση ήταν για ένα ρόλο: του ηγέτη.
Τα παλιά κομματικά όργανα των «συλλογικών αποφάσεων», που προσπάθησε να επιβάλει ο 20ος αιώνας, δεν έχουν ρόλο στο νέο μοντέλο πολιτικής η διαρκής αναθεώρηση των πραγμάτων.
Αυτό που ήταν χθες καινούργιο, σήμερα είναι ήδη παλιό.
Δεν υπάρχουν ολικές αφηγήσεις της Ιστορίας- όλα είναι ανοιχτά, χωρίς εγχειρίδια που τις ορίζουν.
Οι «συλλογικότητες» αδυνατούν να διαβάσουν την κυλιόμενη πραγματικότητα με τις διασταυρούμενες συγκρούσεις της.
«Οι ιδέες κινούν τον κόσμο, αλλά οι λέξεις τον αλλάζουν», έγραψε ο πολιτικός αναλυτής Λευτέρης Κουσούλης. Δηλαδή τα πρόσωπα.
Η πολιτική χρειάζεται αυτό που χρειάζονταν πάντα: ηγέτες. Δεν υπάρχουν «νομοτέλειες» και «ποιοτικά άλματα, μετά από ποσοτικές συσσωρεύσεις», που θα έλεγαν οι παλιοί μαρξιστές.
Τις εξελίξεις κινεί η βούληση κάποιων να ωθήσουν τα πράγματα στη μια ή στην άλλη κατεύθυνση. Αυτό είναι η πολιτική.
Αν υπάρχουν οι «αντικειμενικές συνθήκες», κάποιος πρέπει να τις κάνει λόγο, πρόταση, ύφος δημόσιας παρουσίας. Δεν αναδεικνύονται μόνες τους.
Αλλά ο ηγέτης δεν κατασκευάζεται, ούτε «ψηφίζεται». Οσάκις τον δημιουργεί το πολιτικό μάρκετινγκ ή οι εσωκομματικοί συσχετισμοί, στην επόμενη στροφή καταρρέει.
Αυτό που τον καθιστά διαμορφωτή των εξελίξεων είναι η προσωπική «γοητεία».
«Αν την έχεις δεν έχει σημασία αν δεν έχεις τίποτε άλλο, αν δεν την έχεις, ότι και να έχεις, δεν έχει σημασία», έλεγε τον προηγούμενο αιώνα ο Σκωτσέζος συγγραφέας Τζέημς Μπάρι.
Στα καθ’ ημάς, περισσότερο και από τους τρεις πολιτικούς με στόφα ηγέτη, ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι δυο Καραμανλήδες, το απέδειξε ο Αλέξης Τσίπρας.
Ένα περιθωριακό -για δεκαετίες- κόμμα της Αριστεράς ανέλαβε τη διακυβέρνηση, χωρίς καν να έχει προϋποθέσεις και προσωπικό να την ασκήσει χάρη στην προσωπική ακτινοβολία του.
Όταν ο κοινωνικός και πολιτικός χώρος που κάλυπτε το ΠΑΣΟΚ προδόθηκε από τους επιγόνους του Ανδρέα Παπανδρέου, τον ακολούθησε .
Από την αντιπολίτευση πλέον, προσπαθεί να συγκροτήσει «όργανα» και μηχανισμούς «συλλογικών αποφάσεων». Άδικος κόπος .
Κανείς δεν πρόκειται να ψηφίσει την «Κεντρική Επιτροπή» του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε να αναθέσει την κυβέρνηση σε κανένα Πολιτικό Γραφείο.
Το εκλογικό σώμα είναι απαιτητικό, για να ακολουθεί κόμματα χωρίς ηγέτες με ιμπέριουμ.
Τι σημαίνει ηγέτης το όρισε η Θάτσερ: «Είναι σαν να είναι κυρία: αν πρέπει να το λες δεν είσαι».
Το «γκελ» που κάνει ο Τσίπρας στην κοινωνία, κράτησε το κόμμα του όρθιο και στην ήττα. Κι αν πρόκειται να ξανακυβερνήσει, πάλι από την επιρροή του Τσίπρα περνάει.
Αυτός κρίνεται.
Προκύπτει εναργώς αυτές τις μέρες , από τα διευρυμένα ακροατήρια που συγκεντρώνει ανά την επικράτεια χωρίς άλλες φιγούρες δίπλα του.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
