Γιώργος Λακόπουλος: Τι χωρίζει τον Τσίπρα από την επόμενη πρωθυπουργία του

Η πορεία του Τσίπρα προς νέα πρωθυπουργική θητεία του- που δεν θα έχει τους περιορισμούς της προηγούμενης,-δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί σε κανενός είδους αυτοματισμό και την αναμονή κανενός ώριμου φρούτου να πέσει.

Πρώτα τα καλά νέα για τον Αλέξη Τσίπρα : η κυβέρνηση βρίσκεται σε δρόμο χωρίς επιστροφή. Η απονομιμοποίησή της στο εσωτερικό είναι ραγδαία, η αδυναμία της να κινηθεί διεθνώς υπέρ της χώρας εμφανής και του ηθικό του «συστήματος Μητσοτάκη» πεσμένο.

Μετά τα καλύτερα νέα: η υποβόσκουσα τάση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για αμφισβήτηση του Αλέξη Τσίπρα αν χάσει τις επόμενες εκλογές- και η ανομολόγητη προσδοκία ορισμένων στελεχών να τις χάσει- ηττήθηκε οριστικά.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυσε -με το συνέδριο-την προοπτική επιστροφής του στην πρωθυπουργία και ταυτόχρονα κατοχύρωσε – στο συνέδριο- ότι , ακόμη και δεν νικήσει στις εκλογές- δεν πρόκειται να τον κουνήσει κανείς από την ηγεσία.

Και μετά τα δύσκολα νέα. Η πορεία του Τσίπρα προς νέα πρωθυπουργική θητεία του- που δεν θα έχει τους περιορισμούς της προηγούμενης,-δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί σε κανενός είδους αυτοματισμό και την αναμονή κανενός ώριμου φρούτου να πέσει.

Παρά την κυριαρχία του στο κόμμα του και τη διεύρυνση του ακροατηρίου του στην ελληνική κοινωνία, κάθε βήμα πρέπει να κατοχυρώνεται πριν γίνει το επόμενο , καθώς θα υπάρξουν εμπόδια από την άλλη πλευρά.

Η αμηχανία με την οποία αντιμετώπισε η κυβέρνηση και προσωπικά ο Μητσοτάκης – που αναρωτήθηκε γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ …επιμένουν να έχουν τον ίδιο αρχηγό για 15 χρόνια!- θα αντικατασταθεί στο επόμενο διάστημα με κύματα επιθέσεων -ενδεχομένως και με χτυπήματα κάτω από τη μέση.

Τη θέση του ατυχούς Οικονόμου που νομίζει ότι το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα συνιστά διχασμό της κοινωνίας», θα πάρουν περισσότερο συγκροτημένοι αντίπαλοι και ο ίδιος Μητσοτάκης. Παρ ότι το προφίλ του έχει γίνει κομμάτια και θρύψαλα θα δώσει σκληρή μάχη, όχι με θεμιτά μέσα πάντα.

Η κυβερνητική πλευρά εξακολουθεί να έχει υπεροπλία στα ΜΜΕ , τη διαπλοκή το πλευρό της και το κράτος στη διάθεσή της, παρ ότι οι διορατικοί παρατηρητές εντοπίζουν ρωγμές..

Ειδικά στην Δικαιοσύνη, αν κριθεί από την εισαγγελική παρέμβαση για συγκεκριμένη δραστηριότητα της ΕΥΠ- παράνομη παρακολούθηση δημοσιογράφου- που υπάγεται στον Πρωθυπουργό.

Κανείς επίσης δεν μπορεί να αποκλείσει νέο κύμα εσωστρέφειας στον ΣΥΡΙΖΑ, με ενέργειες όσων θεωρούνται ηττημένοι. Προκειμένου να εμφανιστούν σε ανάκαμψη κατά την ψηφοφορία για την εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής-που θα γίνει από το παλιό κομματικό μηχανισμό των 60.000 μελών, στον οποίο έχει επιρροές η κομματική γραφειοκρατία.

Η πιο ασφαλής διασφάλιση της κυριαρχίας Τσίπρα που κατέγραψε το συνέδριο- το οποίο διαμόρφωσε ο ίδιος μηχανισμός- είναι η υπερψήφισή του για το αξίωμα του προέδρου, από πολύ περισσότερους από όσους ήταν ως τώρα μέλη του κόμματος.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι ο χρόνος πλέον δουλεύει υπέρ του και όσο καθυστερεί τις εκλογές ο Μητσοτάκης τόσο πιο δύσκολη θα γίνεται η θέση του. Στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα υπάρχουν ορατά στοιχεία πολιτικής αλλαγής- με πρωταγωνιστή τον ισχυροποιημένο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Παρά τις δυσκολίες που θα επιχειρήσουν να του δημιουργήσουν η κυβερνητική προπαγάνδα, η «διαπλοκή» και οι αποφάσεις του Μητσοτάκη για τα θέματα που απασχολούν την κοινωνία, είναι εμφανές ότι η φορά των πραγμάτων τον ευνοεί.

Αντίθετα ο αντίπαλoς χάνει διαρκώς έδαφος. Το κόστος από την αποτυχία στη διαχείριση της πανδημίας, της ακρίβειας και ειδικότερα της ενέργεια, του Ουκρανικού και των εθνικών θεμάτων δεν αναστρέφεται.

Ιδίως από ένα σύστημα διακυβέρνησης για το οποίο είναι σαφές ότι μεριμνά πρωτίστως για τον εαυτό του και τους ημετέρους του- απομυζώντας πόρους που προορίζονται για την κοινωνία.

Με τα μηνύματα που εξέπεμπε ο Τσίπρας από το συνέδριο, ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ για επιστροφή στην κυβέρνηση δείχνει πλέον ανοικτός και πολλές από τις παραμέτρους των εξελίξεων βρίσκονται στα χέρια του.

Για την ακρίβεια θα κριθούν από τις επιλογές του σε τρία μέτωπα. Με φόντο και στα τρία το αντιπολιτευτικό σφυροκόπημα της κυβέρνησης, με πιο συστηματικό και συντονισμένο τρόπο.

Το ένα είναι η παρουσίαση του κυβερνητικού προγράμματος με τρόπο που θα γίνεται κατανοητός από την πλειοψηφία της κοινωνίας και αφ ετέρου θα εντάσσει και άλλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις – των οποίων θα χρειαστεί, προφανώς , τη στήριξη για το σχηματισμό κυβέρνησης.

Το δεύτερο είναι η απάντηση στο ερώτημα «με ποιους θα κυβερνήσει;» με την ανάδειξη νέων δυνάμεων στον περίγυρο του και ειδικά προσώπων με χαρακτηριστικά, που θα πείθουν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση που θα παραλάβουν.

Σ’ αυτό το μέτωπο θα χρειαστούν λεπτοί χειρισμοί, για να μην παραμείνουν στο προσκήνιο πρόσωπα του «προεδρικού κύκλου» που δεν έχουν συμπάθειες στην κοινωνία και μεταφέρουν επιβαρύνσεις από το παρελθόν.
Το τρίτο είναι η συμπύκνωση του προγράμματος και της διαθεσιμότητας πολιτικού προσωπικού και των στόχων , σε εκλογική «συσκευασία» που θα και θα κινητοποιεί την κοινωνία. Πέρα από το δίλημμα «βαρβαρότητα ή σοσιαλισμός» και το αίτημα « πολιτική αλλαγή».

Σ΄ αυτό το πλαίσιο προέχει η ρητορική που στρατεύει και τους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ στην πορεία που τους συγκινεί ιστορικά: αφ ενός να ηττηθεί η Δεξιά και αφ ετέρου να περάσει η ευθύνη για την πορεία της χώρας σε προοδευτική κυβέρνηση.

AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR