Ο Γιώργος Νταλάρας μίλησε για τον νέο του δίσκο στο Στο Κόκκινο, την πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, τα λαϊκά κέντρα, τις πρώτες του μνήμες από την Κοκκινιά, την κατάθεση της Μαρίας Καρυστιανού, μητέρας της εικοσάχρονης Μάρθης που σκοτώθηκε στα Τέμπη και πρόεδρο του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων.
«Αυτές τις μέρες παρακολουθούμε έντρομοι τον τρόπο που διεξάγεται η εξεταστική επιτροπή για την εγκληματική αυτή…να την πω «αφέλεια»; Γιατί έτσι προσπαθούν να μας την περάσουν. Ας την πούμε αμέλεια, εγκληματική αμέλεια γύρω από τον ΟΣΕ και τα τρένα. Αυτό που βγαίνει και είναι τρομαχτικό είναι ότι ο ένοχος γι’ αυτά τα εγκλήματα είναι το…τρένο! Κι απ’ την άλλη βλέπουμε την κυρία Μαρία Καρυστιανού, αυτή τη μάνα που έχει το κουράγιο και μπαίνει μέσα σ’ όλα και αποδυναμώνει και απογυμνώνει το Κράτος. Άρα δεν πάνε όλα χαμένα.
»Αλλά όπως ξέρετε, ο αριστοκράτης, ο πλούσιος, ο επώνυμος για να επιβιώσει έχει ανάγκη το σκυλί του να γαυγίζει για να τρομάζει τους άλλους.
»Έχει ανάγκη τον γελωτοποιό του για να καλαμπουρίζουν και να χαχανίζουν οι γύρω. Έτσι λειτουργεί και το Κράτος ενώ δεν θα έπρεπε.
»Έχουμε μια ελπίδα. Η Δικαιοσύνη μπορεί να σταθεί στα πόδια της, φτάνει να γίνει ανεξάρτητη. Για να μπορέσει κι ο ονειροπόλος δικαστής, εισαγγελέας, νομικός να σταθεί κι αυτός στα πόδια του και να πει “Η ζωή μου δεν θα περάσει έτσι σαν μια σβηστήρα σ ένα μαυροπίνακα. Θέλω να κάνω κάτι”. Αλλά αυτό το “θέλω να κάνω κάτι” φαίνεται ύποπτο στους κρατούντες και στους γύρω-γύρω. Ακόμα και σε καλοπροαίρετους. “Γιατί αυτός τώρα μιλάει;” λένε. Θυμόσαστε μια παλιά παροιμία το “Σκάσε και κολύμπα;”».
«Είναι σίγουρο ότι η θέση μου για τα Τέμπη δεν θα παίξει στα κανάλια ή θα παίξει από κάποιους ψαγμένους, αν παίξει. Δεν θα έχει πάντως δυναμική».
«Γενικά όλες αυτές οι εκπομπές είναι εκπομπές διασκέδασης και αυτό που λέμε… “να ροκανίσουμε λίγο τον χρόνο”. Αυτό είναι αυτές οι εκπομπές. Όχι μόνο στην Ελλάδα, σε όλα τα μέρη της γης. Ξέρουμε όλοι ότι υπάρχει μια ελαφρότητα, οι μαμάδες και οι γιαγιάδες τηγανίζουν και πρέπει να φτιάξουν το φαγητό. Λοιπόν, το υπόλοιπο κομμάτι όμως έχει από πίσω έναν άλλο προβληματισμό. Θυμόσαστε τον Τζέρι Σπρίνγκερ, ο οποίος πέθανε πέρυσι. Κάνοντας εδώ μια παρένθεση, ο νεκρός λένε ότι δικαιώνεται αλλά είναι μεγάλος μύθος. Γιατί δικαιώνεται; Με συγχωρείτε, ο Γκέμπελς και ο Χίτλερ δικαιώθηκαν; Δεν το κατάλαβα; Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Λέμε πολλές βλακείες στον αέρα χωρίς νόημα», συμπλήρωσε.
«Η δική μου περίπτωση έχει εισπράξει μεγάλη δίωξη επί δεκαετίες για πολλούς λόγους. Είμαι ένα παιδί που, ενώ ξεκίνησε στα λαϊκά κέντρα, έκλεισε την πόρτα με θόρυβο πίσω. Προσέξτε, εγώ για όλους αυτούς είμαι αχάριστος. Δεν έχουν άδικο, αλλά δεν ξέρουν τι επικίνδυνοι ήταν όλοι αυτοί τόσα χρόνια. Μπορεί να δούλευαν, οι δουλειές δεν είναι ντροπή, αλλά κάποιες δουλειές είναι ντροπή. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό, γενικά».
Ο Γιώργος Νταλάρας αναφέρθηκε και στον Σάκη Ρουβά, λέγοντας πως «όταν του μίλησα πριν από χρόνια, που τώρα λένε «μα είναι δυνατόν τώρα, μετά από 30 χρόνια», του είπα το εξής. “Εσύ είσαι ένα νέο παιδί, προσπάθησε να ξεφύγεις από αυτή τη φάκα που είσαι. Προσπάθησε να κάνεις κάτι άλλο”. Πέρασαν πολλά χρόνια, να σας πω όμως κάτι; Δεν είναι παράπονο. Δεν είδα ακόμα διαφοροποίηση. Την περιμένω».
«Νομίζω ότι ο καθένας από εμάς έχει δικαίωμα στην αυτομόρφωση και την αυτοβελτίωση. Αν μου πεις “ναι, αλλά τον πήραμε τον Ρουβά και τραγούδησε στη Νέα Σμύρνη το Άξιον Εστί”. Κάνατε λάθος. Γιατί το παιδί ούτε να το εκφράσει δεν μπορεί, ούτε καν ξέρω αν έχει καταλάβει τι λέει το Άξιον Εστί, πώς γεννήθηκε και κάτω από ποιες συνθήκες. Δεν έχει και καμία σημασία να το ξαναπεί ένας άνθρωπος του οποίου η φωνή δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν από τους τραγουδιστές που μπορούν να εκφράσουν αυτό», ανέφερε.
«Δεν είναι ύβρις όμως αυτό, καταλαβαίνετε; Ύβρις είναι το να μη σέβεσαι την ιερότητα που έχει το τραγούδι. Αυτό είναι ύβρις», κατέληξε ο Γιώργος Νταλάρας.