Δέκα, συν ένας, λόγοι για να φύγει ο Μητσοτάκης- και θα φύγει. Αλλά- προς το παρόν- μόνο ένας για να έλθει ο Τσίπρας.

Του Γ. Λακόπουλου

Ο Κυριάκος πήγε στην καμένη Εύβοια, αλλά δεν μίλησε  στους κατοίκους της. Μίλησε σε 13 υπουργούς, 13 γενικούς γραμματείς και λοιπούς κρατικούς αξιωματούχους, τρεις περιφερειάρχες και τα ΜΑΤ που τον περιστοίχιζαν. 

Οι κάτοικοι κρατήθηκαν μακριά.  Έτσι όμως προστατεύθηκαν από… μαζικές απόπειρες αυτοκτονίας. Όταν θα άκουγαν  από τον Πρωθυπουργό ότι “δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα” τόσο μεγάλη αποκατάσταση.-που οι ίδιοι δεν βλέπουν.

Ή τον αριβίστα Μπένο να πνίγεται στα σάλια του: “Σας το λέω  κατηγορηματικά, κ. Πρωθυπουργέ, ποτέ δεν υπήρξε τέτοια ταχύτητα και τέτοια ποιότητα στην αντιμετώπιση φυσικής καταστροφής στη χώρα μας“. 

Λίγες μέρες νωρίτερα ο Μητσοτάκης είπε στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ   ότι “ενίσχυσε το ΕΣΥ”, ….”αύξησε τους μισθούς” και άλλα διηγήματα. Προσθέτοντας στα επιτεύγματα του ότι… ο Τσίπρας εκλέγεται πρόεδρος στο κόμμα του από συνέδριο.

Αυτά τα περιστατικά παραπληροφόρησης και αλλοίωσης της πραγματικότητας πληθαίνουν, και λειτουργούν ως μόνη ασπίδα προστασίας του χειρότερου πρωθυπουργού από τη Μεταπολίτευση. 

Παράλληλα όμως δείχνουν ότι η “κυβερνησάρα “, που λέει ο Άδωνις,  γίνεται ΄ολο και χειρότερη, επειδή η περίοδος Μητσοτάκη βαίνει προς το τέλος της. 

Οι λόγοι για να φύγει ο Μητσοτάκης

Ποιος θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές; Πάντως όχι αυτός που υποδεικνύουν οι δημοσκόποι, αν λάβουμε υπόψη τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ.

Σε κάθε περίπτωση οι εκλογές κρίνονται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα του χρόνου διεξαγωγής τους και τις κερδίζει όποιος έχει την πληρέστερη απάντηση στο κεντρικό δίλημμα που θέτει η συγκυρία.

Πρωτίστως οι εκλογές γίνονται με ψήφους και όχι με “πίτες” και “κολώνες”, ή δημοσιεύματα εφημερίδων και εκπομπές.

Με όρους πραγματικής κατάστασης της χώρας ο Μητσοτάκης χάνει και αποχωρεί για  συγκεκριμένους λόγους:

Πρώτος, το  διεθνές περιβάλλον. Η πολιτική μεταβολή τη Γερμανία , αλλά και οι προσανατολισμοί του Μπάιντεν, δείχνουν ότι κυβερνήσεις τύπου Όρμπαν, Κουρτς και Μητσοτάκη είναι ασύμβατες με τις ανάγκες των κοινωνιών και της διεθνούς συγκυρίας.

Δεύτερος, η αποτυχία. Δεν υπάρχει πιο αποτυχημένη κυβέρνηση σε όλα  μέτωπα και κυρίως στην πανδημία. Ότι εξαγοράζει την κάλυψή της από το μιντιακό σχήμα με κρατικό χρήμα, δεν κρύβει ότι αφήνει παντού κομμάτια και θρύψαλα.

Τρίτος, η ταξική πολιτική. Από πεποίθηση, αλλά και καθ’ υπόδειξη, ο Μητσοτάκης ασκεί πολιτική υπέρ των λίγων, με πόρους που μεταφέρει από  τους πολλούς και διαθέτει σε ημέτερους τα  κονδύλια που προορίζονται για την κοινωνία.

Τέταρτος, η διάλυση του κράτους πρόνοιας.  Συνειδητά η κυβέρνηση καταλύει το  μεταπολεμικό δόγμα “δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, σύνταξη για όλους”  και αφήνει απροστάτευτους τους αδυνάμους με συρρίκνωση της κρατικής  μέριμνας.

Πέμπτος, η φαυλότητα.  Η διαφάνεια είναι πλέον άγνωστη λέξη στη χώρα.  Δεν υπήρξε ποτέ άλλη κυβέρνηση  -ούτε καν του πατρός Μητσοτάκη- με τόση ροπή στη φαυλότητα σε όλο το φάσμα της κυβερνητικής δραστηριότητας. Το κράτος  των ημέτερων καλλιεργεί τη διαφθορά, παραβιάζει τους νόμους  για να ευνοήσει τους εκλεκτούς του συστήματος Μητσοτάκη και η αλαζονεία της οικογενειοκρατίας είναι επίσημη μέθοδος διακυβέρνησης. 

Έκτος,  η επιστροφή των “νταβατζήδων”. Ο Μητσοτάκης προσωπικά θα μείνει στην ιστορία για την επιστροφή του δημοσίου βίου στη χειραγώγηση  από τους ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ, που απομυζούν τους δημόσιους πόρους με αντάλλαγμα τη στήριξη που του προσφέρουν.  

Έβδομος, η κατάλυση των θεσμών χώρας. Η κυβέρνηση κατεδαφίζει τον θεσμικό ιστό της – από τη Βουλή μέχρι τις ανεξάρτητες αρχές, αλλά και το υπουργικό συμβούλιο, με δουλική υπαλληλοποίηση των υπουργών-  μεταβάλλοντας το πολίτευμα σε “εξουσία του ενός” που συγκεντρώνει το μέγαρο Μαξίμου όλες τις αρμοδιότητες και τις ασκεί χωρίς έλεγχο για λογαριασμό του. 

Όγδοος, η συρρίκνωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων.  Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αφαιρεί διαρκώς κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις, απαραβίαστες τον κοινοβουλευτισμό, όπως το δικαίωμα της απεργίας και οι ατομικές ελευθερίες, προάγοντας το αστυνομικό κράτος και τον αυταρχισμό.

Ένατος, η διεθνής θέση της χώρας.  Η Ελλάδα είναι φτερό στον άνεμο των διεθνών εξελίξεων. Η Τουρκία προκαλεί χωρίς κυρώσεις, στον ευρωπαϊκό χώρο ελληνική φωνή δεν υπάρχει, η εξωτερική πολιτική ασκείται με … κριτήρια προσωπικής διπλωματίας και εξαντλείται σε αγοροπωλησίες όπλων από τον Μακρόν και εκχώρηση της χώρας για αμερικανικές βάσεις, ενώ για εσωκομματικούς λόγους υπονομεύεται η Συμφωνία των Πρεσπών.

Την ίδια στιγμή η Ελλάδα διασύρεται για παραβιάσεις της ελευθερίας του λόγου με διώξεις δημοσιογράφων και του διεθνούς δικαίου με τις επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο.

Δέκατος, η συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου και η επέκταση της φτώχειας. Η  φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και η διαρκής πτώση του βιοτικού επιπέδου, με την αποδυνάμωση της μισθωτής εργασίας και τον καλπασμό της ακρίβειας, είναι φαινόμενα που πηγάζουν από τις κυβερνητικές επιλογές. Όπως άλλωστε και η υποβάθμιση  των νοσοκομείων, των σχολείων, των μεταφορών.

Τέλος, υπάρχει ένας ακόμη λόγος για τον οποίο δεν μπορεί να παραμένει άλλο στην κυβέρνηση ο Μητσοτάκης: Η προσωπικότητα του ανδρός.

Εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπής. Πέντε χρόνια μετά την επικράτησή του στο κόμμα και 30 μήνες στην κυβέρνηση, δεν κατάφερε να αναγνωριστεί ως ηγέτης ούτε καν στη συντηρητική παράταξη.  

 Η δημόσια παρουσία του είναι οικτρή με όσα εκστομίζει, με τον ρηχό λόγο του. Η  αδυναμία του να σταθεί χωρίς σκηνοθεσία  και επικοινωνιακή προστασία, τον οδηγεί σε γκάφες. Είναι ο πρωθυπουργός που αυτοδιαφημίζεται ως επιτυχημένος, αλλά έχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση.

Οι μεταρρυθμίσεις εξελίσσονται σε πεδίο συναλλαγών με συμφέροντα. Η κυβέρνηση – ανεμομαζώματα που σχημάτισε με συναλλαγές, και δεν μπορεί ούτε καν να ανασχηματίσει, έχει τον μεγαλύτερο αριθμό αποτυχημένων υπουργών από κάθε άλλη κυβέρνηση το παρελθόν. 

Ο ίδιος με ναπολεόντειες επιδείξεις αναλαμβάνει υπουργός στη θέση των  υπουργών του και αφήνει πίσω του συντρίμμια, με πιο δραματικό παράδειγμα τη διαχείριση της πανδημίας. Στην αρχή την χρησιμοποίησε για … αυτοηγετοποίησή του και πλέον αφήνει ανυπεράσπιστη την κοινωνία στις μεταλλάξεις του ιού. 

Οι  “εφτά πληγές” του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Μητσοτάκης δεν έχει ανταγωνιστή στην αποτυχία. Και δεν υπήρξε πρωθυπουργός με τόσα ψέματα και παραδοξολογίες. 

Οι  “εφτά πληγές” του ΣΥΡΙΖΑ κρατούν όρθια τη χειρότερη κυβέρνηση.

Απέναντι σ’ αυτόν τον Πρωθυπουργό, ο Τσίπρας υπερέχει ως πολιτικός σε όλα τα μέτωπα και έπρεπε ήδη να έχει ρίξει τον αντίπαλό του στο καναβάτσο.

Δεν συμβαίνει γιατί ενώ υπάρχουν δέκα λόγοι για να φύγει η κυβέρνηση, υπάρχει μόνο ένας για να έλθει η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση:  Ο Τσίπρας.  

Το κόμμα του είναι δέσμιο στις  “εφτά πληγές του” – όπως προσωποποιούνται αντίστοιχα σε στελέχη του. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ως πολιτικός φορέας δεν ανανεώνεται, δεν αλλάζει και δεν έχει επαφή με την εποχή και την κοινωνία.  Συνεπώς, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ότι μπορεί να αναλάβει τις τύχες της χώρας.   

Κανένα κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης που διαθέτει μεν επαρκή υποψήφιο Πρωθυπουργό, αλλά απεχθείς υποψήφιους υπουργούς, δεν μπορεί να ανατρέψει ούτε τη χειρότερη κυβέρνηση.