Δεν πάμε καλά: Ο Πρωθυπουργός τρέπεται σε φυγή στη Βουλή, ο υπουργός Άμυνας παίζει “πόλεμο” στο Αιγαίο, το “σύστημα Μητσοτάκη” ψάχνει για “βολικό” Πρόεδρο και κάποιοι πλασάρουν όπλα -σε βάρος της οικονομίας

Του Γ. Λακόπουλου

Αν η χώρα δεν βρισκόταν σε τόσο δύσκολη θέση και  η κυβέρνησή της δεν έδειχνε τόσο αδέξια στους χειρισμούς που επιβάλλονται, οι τρεις παρατηρήσεις που ακολουθούν δεν θα είχαν ιδιαίτερη σημασία.

Ωστόσο τις τελευταίες μέρες βιώνουμε  μια αδιανόητη αντίφαση: από τη μια οι περιστάσεις επιβάλουν εθνική συσπείρωση και περισυλλογή και την άλλη αυτοί που οφείλουν να πάρουν την πρωτοβουλία για να σφυρηλατηθεί το εθνικό μέτωπο κάνουν μικροπολιτική.

Ας δούμε τρεις περιπτώσεις:

Πρώτο: Όταν ο Πρωθυπουργός μιλάει στη Βουλή, με αφορμή ένα σημαντικό νομοσχέδιο, σε μια κρίσιμη συγκυρία, αλλά δεν κάθεται να ακούσει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ακολουθεί στο βήμα, δυο πράγματα συμβαίνουν: ή φοβάται να τον αντιμετωπίσει  ή εκτελεί σχέδιο πολιτικής όξυνσης.

Δεύτερο: Όταν ο υπουργός Εθνικής Άμυνας δηλώνει ότι σήκωσε αιφνιδιαστικά στο Αιγαίο 38 ελληνικά αεροσκάφη και «έδωσε ένα μάθημα στους Τούρκους» δυο πράγματα συμβαίνουν: ή έχει λεφτά για καύσιμα ή  δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει αυτή την περίοδο στα ελληνοτουρκικά.

Τρίτο: Όταν ο Πρωθυπουργός αποφεύγει να κοινοποιήσει ποιον θα  προτείνει το κόμμα του για την Προεδρία της Δημοκρατίας δυο πράγματα συμβαίνουν: Ή βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση ή ισχύει, όπως γράφεται στις φιλικές του εφημερίδες,  ότι ψάχνει για πρόεδρο «που τον βολεύει».

Αλήθεια, είναι ώρα για τέτοια ενώ ο κόσμος καίγεται;

Να αρχίσουμε από το τελευταίο. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει ως αποστολή να «βολεύει» την κυβέρνηση, ή όποιο κόμμα. Είναι ο ρυθμιστής πολιτεύματος και συνεπώς πρέπει να έχει την αντίστοιχη συγκρότηση και  αυτονομία. Αλλά είναι και ο εκφραστής της ενότητας του έθνους -και γι’ αυτό πρέπει να εκλέγεται με τη μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία.

Ο σημερινός  Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος έχει αποδείξει ότι είναι ο κατάλληλος για τη θέση του ανώτατου άρχοντα, ακριβώς γιατί πληροί  αυτές τις προϋποθέσεις. 

Αν ο Πρωθυπουργός έχει κάποιον που τις πληροί σε μεγαλύτερο βαθμό, λογικό θα είναι να προτείνει αυτόν και όχι τον Παυλόπουλο.

Αν δεν έχει, όμως, οι θεωρίες ότι ο Πρωθυπουργός μπορεί να κάνει πρόεδρο ακόμη και τον κηπουρό του, γιατί «έχει τη δυνατότητα να τον εκλέξει» και οι κυνικοί ισχυρισμοί ότι ψάχνει για κάποιον «βολικό» μας βάζουν σε ολισθηρούς δρόμους.

Πάμε τώρα στη δήλωση Παναγιωτόπουλου ότι τα «ελληνικά  Mirage, σηκώθηκαν σε μια αιφνιδιαστική κίνηση της Πολεμικής Αεροπορίας στο Αιγαίο, και με αριθμητικό πλεονέκτημα και, έδωσαν ένα ακόμα μάθημα στην τουρκική αεροπορία». 

Δεν ξέρουμε τι ακριβώς μάθημα έδωσαν και με ποιο τρόπο. Αλλά μάλλον δεν ξέρει τι λέει και τι κάνει ο δικηγόρος που τοποθετήθηκε πολιτικός προϊστάμενος στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας: θα αρχίσουμε να παίζουμε στο γήπεδο που θέλουν οι Τούρκοι τώρα;

 Η  Ελλάδα αγωνίζεται χρόνια για να σταματήσει στο Αιγαίο το παιχνίδι με τις εικονικές αερομαχίες, που επιβάλλει με προκλητικό και επικίνδυνο τρόπο η Τουρκία, υποχρεώνοντας την ελληνική αεροπορία να αναχαιτίζει καθημερινά τα αεροσκάφη της, που κάνουν παραβάσεις και παραβιάσεις. 

Τέτοιου είδους επίδειξη ισχύος από ελληνικής πλευράς δεν είναι πολύ σοφή κίνηση. Σε περίοδο που η Ελλάδα προσπαθεί να πάρει με το μέρος της την διεθνή  κοινότητα,  αναδεικνύοντας την τουρκική επιθετικότητα και σ’ αυτόν τον τομέα, τι προσπαθεί να αποδείξει ο υπουργούς Άμυνας; Οτι έχουμε αεροπλάνα;

Το ξέρουν καλά οι Τούρκοι- και σύμφωνα με δημοσιευθέντα στοιχεία έχουν περισσότερα. Ότι ξέρουμε και να τα πετάμε; Κι αυτό τους το έχουν δείξει οι πιλότοι μας, χρόνια τώρα. Δεν μας έφτανε ο Καμμένος…

Τέτοιου είδους πρωτοβουλίες ρίχνουν νερό στο μύλο μιας ομάδας πολεμοκάπηλων που ξεσπαθώνει στα ΜΜΕ αυτές τις μέρες καλώντας τους πολίτες σε ετοιμασίες για να… σφάξουν Τούρκους – και μετανάστες.

Επίσης συνδράμουν κάτι μουστερήδες της ΝΔ  που ζητούν να διατεθεί το απόθεμα των 37 δισεκ. ευρώ, που άφησε η προηγουμένη κυβέρνηση, για την αγορά… αμερικανικού οπλισμού,  ώστε να πάει ως… πελάτης με πορτοφόλι ο Έλληνας Πρωθυπουργός στη συνάντηση με τον Τραμπ. Κάποιος να τους μαζέψει.

Τέλος η -μη- κοινοβουλευτική συμπεριφορά του Πρωθυπουργού βάζει σε σκέψεις. Πού το πάει ο  Κυριάκος Μητσοτάκης, σε μια περίοδο που ο ρόλος του τον επιφορτίζει με την υποχρέωση να διαμορφώνει κλήμα εθνικής ομοψυχίας;  Γιατί υπονόμευσε την ευκαιρία να συντονιστεί ενώπιον του λαού στη Βουλή με τον αρχηγό του δεύτερου κόμματος;

Αν δεν άρχισε να εκδηλώνει φοβικά σύνδρομα στις αναμετρήσεις του με τον αντίπαλο του, η μόνη εξήγηση για την άρνησή του να ακούσει στη Βουλή τον Αλέξη Τσίπρα -αφού δεν τον καλεί κατ’ ιδίαν -μόνο σχεδιασμό πυροδότησης πολιτικών εντάσεων για  αποπροσανατολισμό μπορεί να σημαίνει.

 Όφειλε να ακούσει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης  με την κριτική και τις προτάσεις του και να πάρει θέση. Αν άρχισε πλέον να κρύβεται είναι επικίνδυνο σύμπτωμα…

Δεν ξέρουμε τι εννοούν όσοι λένε ότι «έστειλε μήνυμα την Τουρκία». Καλώς το έστειλε. Αλλά το μήνυμα που έστειλε στην Άγκυρα από τη Βουλή αποφεύγοντας να ακούσει τον προκάτοχό του και εν δυνάμει διάδοχό του, δεν είναι καλό για τη χώρα -και μάλλον πολύ το χάρηκαν οι απέναντι.

ΥΓ 1: Η περίεργη εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης στα εσωτερικά τη Λιβύης συνεχίσθηκε.  Ήλθε την Αθήνα, όπως ανήγγειλε ο Πρωθυπουργός  στις 6 Δεκεμβρίου ως «πολύ σημαντική εξέλιξη», ο αντικυβερνητικός “Πρόεδρος του Κοινοβουλίου της Λιβύης”.

Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι το νταραβέρι με παραστρατιωτικούς  που δεν παίρνουν εντολές από την αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ κυβέρνηση της συγκεκριμένη χώρας δείχνει ότι αντιλαμβανόμαστε τη διεθνή νομιμότητα αλά καρτ.

ΥΓ 2: Εντάξει, καλό είναι το ύφος «έχω να κυβερνήσω μια χώρα», αλλά είναι καλύτερο όταν ο Πρωθυπουργός κινείται στο εξωτερικό και μετέχει σε διεθνή και κοινοτικά όργανα να μην μιλάει σε πρώτο ενικό του στυλ «θα ζητήσω» και «θα πάρω».

 Εκπροσωπεί τη χώρα στο σύνολό της και όχι τον εαυτό του. Και όταν παίρνει -στα λόγια -τα αυτονόητα από εταίρους και συμμάχους,  δεν καταγάγει καμία προσωπική επιτυχία. Ούτε είναι ώρα για μια υπεύθυνη κυβέρνηση να παίζει  με εγωισμούς και δημοσκόπους.