Διδάγματα συν-εδριάσεων Βουλής

Του Γιάννη Πανούση

΄Ο,τι θνήσκει υπήρξε

Μπορεί λοιπόν και να υπάρξει ξανά

Κι αυτό, όσο να πείς, είναι κάποια ελπίδα

Νίκος Παπαδάκης, Ό,τι [δεν] θα μπορούσε να είναι αλλιώς

 

 

Είμαστε όλοι[;] πολιτικά όντα. Εντάξει. Αλλά για ποιά αγαθά; για ποιές αξίες κι αρετές; για ποιά δικαιοσύνη;

Έχω την εντύπωση ότι η απεικόνιση του σύγχρονου πραγματικού κόσμου διαθλάται πολλαπλώς και φτάνει αλλοιωμένη ‘εις αυτοέκαστον’ με αποτέλεσμα ορισμένοι να αισθάνονται αυτάρκεις με όσα [νομίζουν ότι] γνωρίζουν. Διατείνονται δε ότι δεν χρειάζονται περισσότερες γνώσεις ή εμπειρίες για να κυβερνήσουν. Τους αρκεί φαίνεται η έξη της Εξουσίας [χωρίς πρόνοια για ‘τον μηδένα προ του τέλους μακάριζε’] και το ολοκληρωτικό Πάθος της ιδεοληψίας [χωρίς την ανάγκη αναθεώρησης ή διασταύρωσης στοιχείων].

Πολλά τα χρησιμοποιούμενα μέσα επιβολής, άλλα θεμιτά κι άλλα αθέμιτα, όμως η Μεσότητα απουσιάζει εντελώς από τη θεωρία και την πράξη. Ακρότητες κι υπερβολές, συχνά κακοήθεις χαρακτηρισμοί, από φιλόνικους κι όχι δίκαιους πολιτικούς άντρες/γυναίκες.

Μεγαλοψυχία και γενναιοδωρία πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά των ηγητόρων κι όχι η κουφότητα, η μικρότητα, η υπεροψία.

Τα επικοινωνιακά τεχνάσματα κι οι δηλητηριώδεις μικροκακίες δείχνουν βαυκοπανούργους [=πονηρούς στα μικρά] που τελούν καθ’έξιν εγκλήματα κατά των πολιτών.

Το κερδίζω [με κάθε μέσο] δεν πρέπει να είναι ισοδύναμο με το νικάω [με βάση τους ισχύοντες κανόνες].

Το ‘δώσε κάτι εναντίον των εχθρών μου και θα λάβεις μερίδιο της εξουσίας’ δεν συνιστά αποδεκτή κυβερνητική πολιτική και αριστερή ηθική. Η Αριστερά δεν ξεπλένει ούτε λευκαίνει ‘βρώμικα ‘πρόσωπα και κυκλώματα επειδή στη συγκυρία την στηρίζουν.

Η ελαστικότητα της Δημοκρατίας έχει ένα όριο που αν το ξεπεράσουμε τότε μπορεί να σπάσει το σκοινί που κρατάει θεσμούς, κοινωνία, δικαιώματα και θα βρεθούμε όλοι σ’ ένα πολιτικο-δικαιϊκό κενό με κομμένους τους δεσμούς εμπιστοσύνης.

ΥΓ. Δεν διαφθείρει η εξουσία. Ο φόβος διαφθείρει. Ο φόβος μη χάσεις την εξουσία [Τζον Στάινμπεκ]

ΥΓ2. Ζούμε ακόμη στη χώρα και στην εποχή των ‘δια’, καθώς η εκάστοτε εξουσία συνεχώς μας υπενθυμίζει ότι δια-φέρουμε [μεταξύ μας αλλά και μ’αυτούς]. Η κυρίαρχη ομάδα των δια-κατεχόντων συνηθίζει να δια-δίδει, να δια-βάλλει, να δια-κρίνει, να δια-γράφει, να δια-τάζει. Όλα παίζονται στο ‘δια’ και στους ‘δια’.

Σε δια-χωριστικές γραμμές. Δια-πλοκές των πρώην και δια-ψεύσεις των νυν αλληλοακυρώνονται. Προσοχή, αδιέξοδο.

Το πολιτικό σύστημα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι το μέλλον της Ελλάδας ή θ’ανήκει σε όλους ή σε κανένα.