Διεθνής διασυρμός της χώρας από τον ωτακουστή πρωθυπουργό

Του Διογένη Λόππα

Ο Παπαχελάς, ο Κοττάκης και η τρίλειρη μαυροπουπουλάτη ΚΟ της ΝΔ

Όχι ότι δεν το περίμενα (not surpriced, που λένε οι Αγγλοσάξωνες), αλλά όσο νά’ ναι το ρεπορτάζ των NY Times για τα πεπραγμένα του ωτακουστή πρωθυπουργού, πόνεσε πολύ.  Πόνεσε σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο που η χώρα προσπαθεί να βρει βηματισμό στο μεταπολεμικό πολυπολικό κόσμο που αναδύεται από τις στάχτες του ανατολικού μετώπου.  

Σε μια στιγμή που οι Έλληνες έχουμε μεγάλη ανάγκη τα βαριά assets μας, τα θεμέλια δηλαδή των ανθρωπιστικών αξιών του δυτικού πολιτισμού που φώλιασαν στα λευκά μάρμαρα ή το κορυφαίο παγκοσμίως (ποιοτικά) τουριστικό πακέτο που δίνει ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, που χωρίς αυτό θα βίωναν εντονότερα την εξαθλίωση του νεοθατσερικού πειράματος.  

Σε ένα εκτενές και αναλυτικό άρθρο τους, οι NY Times αποδομούν πλήρως το όποιο αφήγημα του κ. Μητσοτάκη θέτοντας στενάχωρα ζητήματα περί της ελευθερίας του τύπου (και όχι μόνο) σε μια χώρα που διαχρονικά έχει την τάση να υπερηφανεύεται για την ποιότητα της δημοκρατίας της.  Η δεδομένη αξιοπιστία της εφημερίδας σε συνδυασμό με τη στοιχειοθέτηση των συμπερασμάτων της, αποτελούν τη μεγαλύτερη δυσφήμιση που έχει υποστεί η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Ο διευθυντής της ”Καθημερινής”, της συντηρητικής ναυαρχίδας δηλαδή, έγραφε πριν λίγο καιρό:

”Δεν καταλαβαίνεις γιατί ο πιο Ευρωπαίος και εξαγώγιμος πρωθυπουργός των τελευταίων ετών άφηνε –στον βαθμό που το αντιλαμβανόταν– να λειτουργεί ένα κέντρο που ξεπερνούσε κόκκινες γραμμές της εύθραυστης δημοκρατίας μας” 

Η αποστροφή αυτή του σημαντικότερου ίσως ιδεολογικού εκφραστή της εγχώριας δεξιάς, έχει τρεις βαρυσήμαντες αναγνώσεις:   

  1. Ο κ. Παπαχελάς φαντασιώνεται τον πρωθυπουργό ως Ευρωπαίο και εξαγώγιμο (sic).  Το ελαφρυντικό εδώ είναι ότι ο καλός δημοσιογράφος δεν είχε ακόμα κρεμαστεί στα μανταλάκια ως θύμα παρακολούθησης, ούτε μπορούσε να φανταστεί το δημοσίευμα των NY Times που ακολούθησε.  
  2. Αν και αργοπορημένα και αφού το σκάνδαλο του αιώνα ανέβηκε επίπεδο και πλημμύρησε τα σαλόνια των ”Νέων” και του ”Βήματος” και παρά το γεγονός ότι το αφεντικό του σε καμία περίπτωση δεν θα επιθυμούσε να ενοχλήσει το Μαξίμου, παραδέχεται τελικά ότι υπήρξε κέντρο παρακολουθήσεων
  3. Προσπαθεί να ασκήσει ήπια κριτική, ήπια καθώς και ο ίδιος θεωρείται αρκούντως μετριοπαθής προσωπικότητα, αποδεχόμενος τις ελάχιστες ευθύνες του πρωθυπουργού, ότι δηλαδή δεν κατάφερε να αντιληφθεί τι γινόταν στο διπλανό γραφείο από τους άμεσους υφισταμένους του.  

Η τελευταία αυτή φράση, κρύβει μια κομψά κεκαλυμμένη μομφή, αφού ο καθένας αντιλαμβάνεται το ποιόν και την αντιληπτική ικανότητα ενός ηγέτη που στην κυριολεξία δεν ξέρει τι του γίνεται.

Ο κ.Παπαχελάς δεν είναι ούτε κεντρώος, ούτε σημιτικός, ούτε καν καθεστωτικός,  Είναι βέρος δεξιός, με καταγεγραμμένες απόψεις που σοκάρουν, ιδίως σε οικονομικά και εργασιακά ζητήματα.  Και φυσικά δεν θα μπορούσε να έχει καμία απολύτως σχέση με οποιοδήποτε αντιπολιτευτικό σχήμα.  Υπό κανονικές συνθήκες θα συνέχιζε την αγιοποίηση Μητσοτάκη στο διηνεκές, πλην όμως η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου, οι αποκαλύψεις εκτρωματικής φύσεως και στο κύριο άρθρο της κυριακάτικης έκδοσης απαιτεί συναίνεση για το νομοσχέδιο των παρακολουθήσεων.  

Ένας ακόμα ιδεολογικός φάρος της ελληνικής δεξιάς, βιογράφος του Καραμανλή και ορκισμένος πολέμιος της αριστεράς σε οποιαδήποτε μορφή της, είναι ο κ. Κοττάκης, ο οποίος διευθύνει την ”Εστία” όταν δε συμμετέχει ποικιλοτρόπως στο πολιτικό γίγνεσθαι, είτε ως αναλυτής στα μιντιακά πάνελ, είτε ως συγγραφές/ερευνητής με εντυπωσιακές διασυνδέσεις, είτε ως μυστικοσύμβουλος της παράταξης (όχι της σημερινής ηγεσίας).

Πριν λίγες μέρες, συνέταξε ένα ενδιαφέρον άρθρο διαφωνώντας κάθετα με τη νέα οβιδιακή μεταμόρφωση του πρωθυπουργού σε σύγχρονο Ξανθόπουλο, παιδί του λαού, με λεξιλόγιο δανεισμένο από τον Σαμαρά και ατάκες που θα έκαναν τον Άδωνι να χτυπιέται στο πάτωμα ως άλλος Τζόε Ντάλτον.   

Αφού πρώτα τρολάρει με αριστοτεχνικό τρόπο τον πρωθυπουργό γράφοντας:

 ”Καί τοῦ ταγαριοῦ καί τοῦ χαβιαριοῦ, δέν γίνεται. Ἐκτός ἄν ὑπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες ἀπό τίποτε ἐπισυνδέσεις, ὅτι ἡ ἐλίτ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ τό ἔρριξε στήν ντόλτσε βίτα, ὁπότε ἐπιφυλασσόμαστε.”,

Καταλήγει προτρέποντας τον κ. Μητσοτάκη:

”Γι’ αὐτό καλύτερα σέ αὐτή τήν δύσκολη στροφή τῶν ὑποκλοπῶν πού δέν ξέρουμε τί θά μᾶς φέρει ἐπικεντρωθεῖτε σέ αὐτό πού οἱ πολῖτες ἀναγνωρίζουν καί σᾶς πιστώνουν ἀκόμη καί ἄν διαφωνοῦν μαζί σας. Στό μετρήσιμο ἔργο σας στήν φορολογία, στήν Ἄμυνα, στό μεταναστευτικό, στήν ἀνώτατη παιδεία, στίς δημόσιες ὑποδομές. Τά ἄλλα καλύτερα ἀφῆστέ τα. Ἡ ΝΔ εἶναι δυνατή ἀκόμη στό οἰκονομικό πεδίο. Ὄχι στό ἠθικό.”

Ο κ. Κοττάκης, ένας δημοσιογράφος που διαβάζεται και ακούγεται από τη βάση της συντηρητικής παράταξης με μαζικό τρόπο, κόβει φέτες τη στρατηγική Μητσοτάκη και τον ίδιο προσωπικά.  Υπονοεί σαφώς, ότι πίσω από τις υποκλοπές κρύβεται ο πρωθυπουργός και παρά το γεγονός ότι του πιστώνει κάποιο θετικό έργο, καταλήγει σε ένα συμπέρασμα στο οποίο ασφαλώς έχει καταλήξει και το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας (πλην Λακεδαιμονίων και φανφαρονικών δημοσκόπων), ότι δηλαδή η ΝΔ θα πρέπει να προτάξει το οικονομικό της έργο, καθώς στο ηθικό τα έχει κάνει, μετά συγχωρήσεως, σκατά.  

Όταν λοιπόν σε τέτοιου είδους συμπεράσματα – κόλαφος για το μητσοτακικά πεπραγμένα δεν καταλήγει ο Λόππας ο Κατσαπλιάς, αλλά ο Παπαχελάς, ο Κοττάκης και οι NY Times, αντιλαμβάνεστε ότι οι ημέρες των πρωταγωνιστών της εκτροπής είναι μετρημένες.  Και αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι ενώ συνομιλητές του Κατσαπλιά μπορεί να είναι στην καλύτερη περίπτωση μεσαία στελέχη της αντιπολίτευσης, στην περίπτωση των δύο μεγαλόσχημων δημοσιογράφων, συνομιλητές είναι το μισό υπουργικό συμβούλιο, αν όχι όλο. 

Θέλω να πω δηλαδή, ότι αν Παπαχελάς και Κοττάκης έχουν φθάσει στο σημείο να απαγγέλουν δημόσια κατηγορίες τέτοιας σοβαρότητας, αντιλαμβάνεστε τι μπορεί να συμβαίνει στις ιδιωτικές τους συζητήσεις.  Και αν τελικά η κατάσταση είναι όντως τόσο σοβαρή, όσο την περιγράφουν οι ερευνητές του ΔΟΜ και του Documento, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αν ο πρωθυπουργός δεν καταφέρει να κλείσει μια εσπευσμένη προεκλογική συμφωνία διαδοχής προς εξασφάλιση ασυλίας, θα καταλήξει στα ”γουνάκια”, με βαρύτατες κατηγορίες, που μάλλον θα υπερβαίνουν την ”παράβαση καθήκοντος” και θα φλερτάρουν με τη ”σύσταση συμμορίας” ή την ”κατάλυση του πολιτεύματος”.

Μέσα σε όλη αυτή την πολιτική ανωμαλία, που πυροδότησαν οι υποκλοπές και που γύρισαν την Ελλάδα πίσω στα χρόνια των Γκοτζαμάνηδων, δύο θεσμοί της δημοκρατίας μας κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.  Δε θα αναφερθώ σήμερα στην ηγεσία του Αρείου Πάγου (ευελπιστώντας ότι κάτωθεν της ηγεσίας ”υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας”), η οποία λειτουργεί ως βραχίονας της κυβέρνησης σε ρόλο Υπουργείου Προστασίας της Οικογένειας (μία είναι Η Οικογένεια).

Αντίθετα, θα αναφερθώ στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κυβερνώντος κόμματος, η οποία τείνει να κερδίσει με την αξία της τον τίτλο της Μις Τρίλειρη Μαυροπουπουλάτη 2022, αφού η στάση της απέναντι σε κάτι τόσο εξόφθαλμα αντιθεσμικό, παραπέμπει σε αντικείμενο της επιστήμης του Δόκτορος Ίρβινγκ Γιάλομ, με εσάνς από το σύνδρομο της Στοκχόλμης.  Μου έκανε δε αφάνταστη εντύπωση το γεγονός της βεβιασμένης παραίτησης του κατά τα άλλα συμπαθούς κ. Τζαβάρα, ο οποίος και μάλλον προκρίνεται για πρόεδρος της νέας επιτροπής εξευτελισμού Θεσμών και αδιαφάνειας. 

Η πρεμούρα της κυβέρνησης να εξαφανίσει μάρτυρες, να κρυφτεί πίσω από το αντισυνταγματικό απόρρητο και να ”παραιτήσει” ανεπιθύμητα στελέχη της, αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη ενοχής της.  Με τη στάση της στο συγκεκριμένο ζήτημα, δεν έχει αφήσει την παραμικρή αμφιβολία, όχι μόνο για το αν και από ποιους γίνονται οι παρακολουθήσεις, αλλά και για το ποιος ακριβώς ήταν ο ενορχηστρωτής τους.  

Ο κ. Τζαβάρας, αποδεχόμενος μοιραία τον αυτοεξευτελισμό του, έδρασε ως λαγός των υπόλοιπων συναδέλφων του, που αρνούμενοι πεισματικά τον όρκο τους και μη αποδεχόμενοι της ευθύνη τους απέναντι στους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας, που με αίμα αθώων κατοχυρώθηκαν και δυνάμωσαν με την πρόσδεση στο Ευρωπαϊκό άρμα,  σέρνονται πίσω από μια θλιβερή ηγεσία οθωμανικής κοπής, παραδίδοντας τη χώρα βορά στους επικριτές της.  Μια τέτοια συνάθροιση άβουλων ηλιθίων, αρμόζει σε εθνοσυνέλευση Οθωμανού Σουλτάνου και όχι σε σώμα αντιπροσώπευσης ελεύθερων ανθρώπων. 

Τέλος, μετά τις σημερινές (Κυριακή που γράφεται το άρθρο) αποκαλύψεις του Documento, μαθαίνω ότι στο Παλάθιο ντε Μπέλας Άρτες, συμβαίνουν παράξενα φαινόμενα που έχουν ως αφετηρία τις στάχτες του κορυφαίου λογοτέχνη της εποχής μας, Gabriel Garcia Marquez.  Λέγεται ότι τα φαινόμενα ξεκίνησαν όταν έγινε γνωστό ότι η διαβόητη εισαγγελέας της ΕΥΠ, που με ταπεινότητα έθεσε τον εαυτό της στη διάθεση της εθνικής μας ασφάλειας και υπεράνω ακόμα και της Προέδρου της Δημοκρατίας, υπέγραψε, σκόπιμα ή μη, τη δική της προσωπική παρακολούθηση από το ευαγές ίδρυμα.  

Τόσος σουρεαλισμός, δε χωρούσε ούτε στα εκατό χρόνια μοναξιάς,  Το Μακόντο, στην πραγματικότητα ίσως ήταν ένα φανταστικό τοπωνύμιο, που ο μεγάλος συγγραφέας δημιούργησε ως λογοτεχνικό αποτύπωμα της λεωφόρου Κατεχάκη.