Το μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα για την Μακεδονία τελείωσε και ήταν όντως μεγαλειώδες όπως ανέμεναν οι διοργανωτές, όπως είχε ακριβώς συμβεί και στην Θεσσαλονίκη. Το ερώτημα που τίθεται βέβαια είναι τί τελικά επετεύχθη με την συγκέντρωση αλλά και τί κατάφερε η ελληνική κυβέρνηση με την στάση της.
Η άποψη της κυβέρνησης στο να κάνει διαρκώς κριτική, στο πόσοι άνθρωποι συμμετείχαν στην εκδήλωση και διαμαρτυρία και για το πόσοι δρόμοι ήταν τελικά γεμάτοι, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται και η τελική δήλωση για το πλήθος από την ελληνική αστυνομία, είναι θα λέγαμε κωμικοτραγική καθώς είναι αδιαμφισβήτητο ότι το συλλαλητήριο κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, με αυθορμητισμό και ευαισθησία για τα εθνικά θέματα χωρίς καμία κομματική ή άλλη παρότρυνση.
Παρ΄όλα αυτά, η συζήτηση που γίνεται στην δημόσια σφαίρα ακολουθεί για μία ακόμη φορά την λάθος πορεία, με εκατέρωθεν κατηγορίες από κυβέρνηση και αντιπολίτευση περί προδοσίας, με αντεγκλίσεις για το αν έπρεπε να γίνει η εκδήλωση και ποια λύση τελικά θα προκριθεί στο εθνικό θέμα που αφορά την ονομασία των Σκοπίων.
Αυτό που είναι πασιφανές είναι ότι παρά την αυθόρμητη έκφραση των πολιτών και το απόλυτο δημοκρατικό δικαίωμα έκφρασης, λαϊκής οργής και διαμαρτυρίας για συγκεκριμένα ζητήματα, από την όλη κυβερνητική πολιτική καθώς και από την συνολική στάση των κομμάτων που έχουν βρεθεί ξανά στα χαρακώματα, ζημιωμένη βγαίνει η ελληνική κοινωνία και η χώρα συνολικά.
Αυτό το οποίο κληρονόμησε για μία ακόμη φορά το πολιτικό σύστημα στην κοινωνία, με σημαντική ευθύνη της κυβέρνησης, είναι το αίσθημα διχασμού, πατριδοκαπηλείας και αλληλοκατηγοριών, για το ποιος είναι περισσότερο πατριώτης και ποιος έχει την καλύτερη λύση στο τραπέζι, για να επιλυθεί ένα ζήτημα που απασχολεί την χώρα επί δεκαετίες.
Αντί τα κοινοβουλευτικά κόμματα να συμφωνήσουν και να συναποφασίσουν σε μία κοινή γραμμή αφού πρώτα οριστεί εξαρχής το πλαίσιο από την συγκυβέρνηση, βρέθηκε η χώρα ξαφνικά να διαδηλώνει σύσσωμη κατά της λύσης, ουσιαστικά δεσμεύοντας και την επόμενη κυβέρνηση που θα βρεθεί με την καυτή πατάτα στα χέρια, όταν έρθει η ώρα να προωθηθεί η σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό.
Το χειρότερο που μπορεί να πετύχει μία χώρα κυρίως στα εθνικά θέματα είναι να εμφανίζεται διχασμένη για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας με γλαφυρές αναφορές στο παρελθόν περί αριστεράς και δεξιάς και περί δεξιόστροφου ή αριστερόστροφου φασισμού.
Ο παραλογισμός το τελευταίο διάστημα έχει ενταθεί, με αποτέλεσμα να γίνεται πιο πιθανό από ποτέ, οι όποιες πολιτικές, εθνικές ή μη, να ασκούνται τελικά ή να διοργανώνονται στο πεζοδρόμιο και όχι στο Κοινοβούλιο ώστε να τις εφαρμόσει η εκτελεστική εξουσία.
Σε κάθε περίπτωση, η σημερινή ελληνική κυβέρνηση φέρνει σε μεγάλο βαθμό ευθύνη για την θεσμική απαξίωση της ελληνικής κοινωνίας, όπου σχεδόν τα περισσότερα θέματα αντί να λύνονται με διάλογο, συναίνεση και εντός Βουλής, η ανομία, η βία και η εξωθεσμική δραστηριότητα δείχνουν σταδιακά να αντικαθιστούν την δημοκρατική νομιμότητα.
Συνεπώς, θα λέγαμε ότι είναι επιτακτική ανάγκη να επανέλθει η πραγματική πολιτική στο προσκήνιο, με επιχειρήματα, νηφαλιότητα, σεβασμό στην ανεξαρτησία των θεσμών και ανάπτυξη μίας εθνικής στρατηγικής σε όλα τα κομβικά ζητήματα της χώρας, πριν είναι πολύ αργά και βρεθούμε μπροστά σε τετελεσμένα.
Αν η χώρα χάσει το διπλωματικό παιχνίδι μέσα από τους διεθνοπολιτικούς συσχετισμούς, τότε κανένα συλλαλητήριο και καμία στρατηγική διχασμού δεν θα είναι αποτελεσματική, αλλά αντίθετα θα βυθίσει το έθνος σε μία εσωστρεφή και ηττοπαθή πορεία προς το μέλλον χωρίς προοπτικές ανάκαμψης.
Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός
