Του Νίκου Λακόπουλου
Λογικά αν “Η Μακεδονία είναι ελληνική” και τα Σκόπια, η ΠΓΔΜ, είναι Μακεδονία, τότε η σωστή θέση η εθνική ή εθνικιστική οδηγεί στην διεκδίκησή των εδαφών ή την …προσάρτησή τους στην Μητέρα – Πατρίδα. Σε ένα παροξυσμό -συλλαλητηριακό- οι γνήσιοι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου- οι νέοι on camera Μακεδονομάχοι με τις στολές- δεν ζητούν αυτό, ούτε ενδιαφέρονται για τους Έλληνες της γειτονικής χώρας.
Η μεγαλειώδης “λαϊκή συνέλευση”της Θεσσαλονίκης- που επιφύλαξε θριαμβευτική υποδοχή στους Χρυσαυγίτες την ώρα που κάποιοι καίγανε το Libertalia, σαν άλλες εποχές- αφού …κατήργησε την κυβέρνηση -διότι “ο Ελληνικός Λαός, ο κατά το Σύνταγμα κυρίαρχος του κράτους και εντολέας της Βουλής και της Κυβέρνησης”(!) “ αποφάσισε “για τη θέση τού έθνους επάνω στο θέμα της εκχώρησης του ονόματος Μακεδονία στη γείτονα χώρα που θέλει να το υφαρπάσει καταπατώντας κάθε ιστορική και λογική τεκμηρίωση της πατρότητας τού μεγάλου αυτού ονόματος του”.
Δηλαδή, τι θέλει να πει ο Ποιητής Λαός- ή έστω ο συντάκτης του ψηφίσματος;
“ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΕΝΤΕΛΛΛΕΤΑΙ
προς την, κατά το Σύνταγμα, εντολοδόχο του Βουλή και Κυβέρνηση της Χώρας, να αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο αποδοχής της χρήσης τού, από αρχαιοτάτων χρόνων, Ελληνικού ονόματος «Μακεδονία» και των παραγώγων του, που είναι ταυτόσημο με το όνομα «Ελλάς».
Bέβαια από την εποχή που ο Περικλής, ο πρόγονος των “Νέων και Εκ του Ασφαλούς- δηλαδή Τζάμπα “Μακεδονομάχων” (!), έλεγε “Άνδρες Αθηναίοι”- και όχι “Ελληνίδες Έλληνες” όπως κάποιος …άλλος πατριώτης- τα όρια της Ελλάδας είναι τουλάχιστον ασαφή, αλλά και απέραντα.
“Νοσταλγώ την Ελλάδα που άρχιζε από την Αλεξάνδρεια και τέλειωνε στην Οδησσό” θα γράψει ο ποιητής- και γόνος εφοπλιστικής οικογένειας-Ανδρέας Εμπειρίκος. Και κάποιοι “τρολλιστές” στο Διαδίκτυο καλούνε τον Φραγκούλη- τον στρατηγό που δεν είναι ριψάσπις, αλλά ίσως αγράμματος αφού δεν γνωρίζει που τονίζεται η λέξη- να …απελευθερώσει την Κάτω Ιταλία!
Σε ποιον ανήκει η “πατρότητα” της Μακεδονίας; “Το όνομα αυτό, που είναι η ταυτότητα του έθνους, αποτελεί ταυτόχρονα την ιερά κιβωτό και φορέα των ενδοξότερων σελίδων στην παγκόσμια ιστορία. Η σημερινή, εδώ, Λαϊκή Συνέλευση, δηλώνει αποφασισμένη, να το υπερασπισθεί μέχρις εσχάτων, κατά τον Ελληνικό τρόπο, με τον οποίο η Ελλάδα γράφει πάντοτε την ιστορία της. Η μη συμμόρφωση των εντολοδόχων τού Λαού στην εντολή αυτή του Λαού, θα αποτελέσει κατάφωρη παραβίαση και αντιστροφή των ρόλων εντολέα και εντολοδόχου που ορίζει τη Δημοκρατία. Ο Λαός δεν θα μείνει απαθής θεατής. Είναι αποφασισμένος να επιβάλλει την απόφαση του και την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας που, με το Σύνταγμα, ορίζει ρητά και ξεκάθαρα, ποιος είναι εντολέας και ποιος εντολοδόχος”.
Tι έγινε, ρε παιδιά; Μην έγινε κατολίσθηση και κύλησε κανένας βράχος; -που θάλεγε ο Σαββόπουλος. Προφανώς ανάλογα με τον όγκο του συλλαλητηρίου ο Φράγκος Φραγκούλης- που δεν είναι ριψάσπις- θα σχηματίσει τη …νέα κυβέρνηση.
Οι υπερήφανοι και τζάμπα “Μακεδονομάχοι” δεν πάνε με τις στολές σε πόλεμο, αλλά να συναντήσουν τις κάμερες σε μια εποχή κατάρρευσης ο ηρωισμός επιστρέφει με την μορφή …διαβημάτων ή συλλαλητηρίων αναζήτησης όχι μόνο εθνικής, αλλά και προσωπικής πολιτικής ταυτότητας. Με τον ίδιο τρόπο που το συλλαλητήριο του Όχι δεν εξέφραζε τόσο ένα αίτημα π.χ. αποχώρησης από την “Ευρώπη των Μονοπωλίων”, όσο διεκδικούσε τα χαμένα πολιτικά- ίσως και προσωπικά οράματα.
“Μη δώσεις το όνομα Μακεδονία γιατί επάνω σ΄αυτό έχει χυθεί αίμα” θα πει ο πολιτικός αρχηγός Λεβέντης -και λεβέντης. Κι ένας άλλος ανιστόρητος -επίσης αρχηγός- φτάνει στο σημείο να υπαγορεύσει στην γείτονα χώρα ποιο όνομα, με πόσες συλλαβές και σε ποια γλώσσα (!). Πώς χάσαμε την μπάλα; Τι σχέση έχει ο φουσκωμένος “πατριωτισμός” με την αγραμματοσύνη κι οι “μακεδονομάχοι” με το καρναβάλι;
Προφανώς πίσω από όσους τονίζουν εθνικά ή φυλετικά χαρακτηριστικά υπάρχει πάντα ένα πρόβλημα αισθήματος απειλής του εγώ ή κατωτερότητας. Προφανώς η -εθνική- ανασφάλεια αναζητά ένα πατριωτικό εγώ- μια εθνική ταυτότητα, λόγους να μετατρέπει η ταπείνωση σε περηφάνια. Προφανώς η γείτων χώρα- την οποία μια πραγματικά εθνική πολιτική- θα είχε προσαρτήσει οικονομικά και πολιτισμικά όχι μόνο δεν απειλεί κανένα, αλλά αγωνίζεται για την ύπαρξή της.
Η επίδειξη πατριωτισμού, η αναζήτηση μιας εθνικής υπερηφάνειας για ατομική κατανάλωση και προσωπική επιβεβαίωση κι η αίσθηση διαρκούς απειλής -από τους “άλλους” δεν ανήκουν ως αντικείμενο στην Πολιτική Επιστήμη. Με άλλο τρόπο πρέπει να ερευνήσουμε πως παράγεται ο βρακοφόρος, “μακεδονομάχος” “πατριώτης”, σαν τον Παύλο Μελά, όπως οι επαναστημένοι αγρότες που λένε στο κινητό “Απόψε θα γίνει το νέο Κιλελέρ” νομίζοντας ο καθένας από αυτούς πως είναι -έστω μια μέρα- ο Μαρίνος Αντύπας ή ο …Εμιλιάνο Ζαπάτα.
“Το πρωί με την αυγή, κάνουμε γυμναστική/ για να φτιάξουμε κορμιά/ να ζηλεύουν τα τεκνά” έλεγε ένα παλιό τραγούδι στο στρατό. Κάπου στο βάθος μια Μαρίνα καμαρώνει τους “μαύρους” -με τα …κορμιά. Ένα, δύο, ένα δύο- και δυο επαναλήψεις του Ζήτω- με τα χέρια στην ανάταση. Εμπρός παιδιά!
