Του Γιάννη Πανούση
Τότε που βόσκαμε όνειρα δεν φάνηκε νωρίς ο λύκος” Γ.Παπούλιας, Μονομαχία με τη σιωπή
Πολλά λάθη / αποκλίσεις / παλινωδίες μπορεί να καταλογίσει κάποιος στην τριετή διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ [από την οπτική γωνία της αστικής αριστεράς κι όχι βέβαια της δεξιάς,της κεντροαριστεράς ή της αριστερίστικης προσέγγισης]. Όμως κάθε καλοπροαίρετος σχολιαστής οφείλει να παραδεχτεί ότι τα πράγματα ήσαν εξαρχής δύσκολα και στην πορεία έγιναν κρίσιμα.
Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ένα από τα βασικά προβλήματα του Πρωθυπουργού ήταν τα πρόσωπα [εξίσου άπειρα] που θα μπορούσαν να τον πλαισιώσουν και ν’αποδώσουν κυβερνητικό έργο. Δεν θα είμαι αυτός που θα εντοπίσει τις λαθεμένες επιλογές,τους διπρόσωπους αχάριστους και τους ‘πολεμοχαρείς’ συνεργάτες/συμβούλους ή και τους μη-υιοθετήσαντες πλήρως την κατευθυντήρια αρχή του ηθικού πλεονεκτήματος.
Ακόμα όμως κι αν ο Πρωθυπουργός ήταν περισσότερο “ψημένος” στα δημόσια πράγματα κι αν οι συνεργάτες του ήσαν “τέλειοι διαχειριστές”,το αρνητικό [ευρωπαϊκό και διεθνές] περιβάλλον είχε γίνει τότε τόσο ασφυκτικά καταπιεστικό / εκβιαστικό και διαμόρφωνε κλίμα υποταγής άνευ όρων ώστε άλλη [τεχνοκρατική ή ιδεολογική] “γραμμή” θα έθετε σε μεγάλο κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα.
Πιστεύω ότι με αυτή την ομάδα [την οποία βρήκε έτοιμη κομματικά και δεν επέλεξε εξαρχής με κριτήρια κυβερνησιμότητας] ο Τσίπρας κατόρθωσε να φτάσει σ’έναν πολιτικό απολογισμό με θετικό πρόσημο στη γενική εικόνα της διακυβέρνησης.
Τώρα όμως, όπου κάποιες πολιτικές αποδίδουν κι εδραιώνονται και κάποιοι δείκτες βελτιώνονται , ο Πρωθυπουργός μπαίνει σε άλλη πολιτική φάση γι’αυτό πρέπει ν’αλλάξουν όλα: από τον ίδιο [ως επισπεύδοντα μιά ανοικτή προοπτική εσωτερικών συμμαχιών και ευρωπα’ι’κή στρατηγική ασφάλειας] μέχρι τους άμεσους συνεργάτες του [που θα επιλέγονται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη ισορροπίες και “δουλείες”].
Ο ιστορικός χρόνος έχει πλέον άλλα χαρακτηριστικά.Το ίδιο ισχύει για τις προκλήσεις της Αριστεράς.Τώρα είναι η ώρα του Ηγέτη και όχι του Προέδρου.