Μιχ. Κυπριανού
Τα τελευταία τρία χρόνια μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στην Αθήνα και την Κύπρο. Μου λέει ότι αγαπά την Κύπρο και έχει στενές φιλίες με ανθρώπους του νησιού. Η σύνδεσή του με την εικαστική σκηνή του τόπου ξεκίνησε με την γκαλερί «Διάσπρο» της Χαράς και του Ιωάννη, τη δεκαετία του ’80. Αργότερα παρουσίασε έργα του δυο φορές στο Μουσείο Πιερίδη, ενώ αυτή την περίοδο εκθέτει στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Λεμεσού.
Ο ίδιος βέβαια νιώθει ως ένας καλλιτέχνης του κόσμου, αφού με το έργο των Κατακρύψεων έχει αφήσει το χνάρι του σε 210 σημεία του πλανήτη. Μαρτυρίες αυτού του δεσμού του με κάθε τόπο είναι τα πολύχρωμα βραχιόλια που έχει στο αριστερό του χέρι, τα οποία δεν αποχωρίζεται. Βραχιόλια από τον Ναό της Κάλι στην Καλκούτα, από το Θιβέτ, τα νησιά του Σολομώντα, το Νεπάλ, την Αφρική, τον Ειρηνικό. «Καθένα από αυτά, και καμιά εκατοστή που έχω στο σπίτι, είναι τόποι. Είναι σαν να έχω στο αριστερό μου χέρι, στην καρδιά μου δηλαδή, όλους αυτούς τους τόπους για να μην τους ξεχνάω», λέει.
ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΟΥ ΣΤΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΜΕ ΕΡΓΑ ΕΝΤΟΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ. Από τότε έως σήμερα δεν έχουν αλλάξει πολλά. Μπορεί να είμαστε ελεύθεροι, να μην έχουμε τις φυλακές της χούντας και βασανιστήρια, ζούμε σε μια περίοδο δημοκρατίας. Ωστόσο, αυτή η περίοδος της ψευτοδημοκρατίας είναι και μια περίοδος κρυφοδικτατορίας, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται. Δεν υπάρχουν όπλα και δικτάτορες φανερά, όμως αισθάνομαι ότι δεν είμαι ελεύθερος σε τίποτε. Ενώ πριν με παρακολουθούσε ο ασφαλίτης, τώρα με παρακολουθούν ανά πάσα στιγμή τα Μέσα. Ζούμε μια παγκόσμια δικτατορία.
Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΝΤΙΜΑΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ. Όταν κάνει αυτή τη δουλειά, έχει αυτή την υποχρέωση και τη λόξα. Δεν μου αρέσει να με εξουσιάζουν και προσπαθώ να μην εξουσιάζω, παρόλο που από παιδί ήμουν γεννημένος να είμαι ο αρχηγός της παρέας. Δεν μου αρέσει κάποιος να κατευθύνει τους άλλους. Πολλοί, βέβαια, έχουν την ανάγκη να τους κατευθύνουν.
Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΟΠΛΟ ΣΑΝ ΤΑ ΔΑΜΑΣΚΗΝΑ ΣΠΑΘΙΑ. Αυτά τα σπαθιά είναι γεμάτα πλουμίδια, είναι δηλαδή έργα τέχνης. Αλλά κόβουνε, δεν είναι φόρμες, είναι σφυρηλατημένα από φιλοσόφους και ακονισμένα από επαναστάτες. Είναι λοιπόν η τέχνη ένα όπλο που ο καλλιτέχνης, ο ποιητής, πρέπει να το χρησιμοποιεί και από τις δυο του μεριές. Και για να ευφραίνει αυτούς που το κοιτάζουν, αλλά και για να προασπίζεται τον πολιτισμό. Αν δεις τους αγίους του Εμμανουήλ Πανσέληνου, ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες αγιογράφους, όλοι έχουν ακόντια και σπαθιά για να προασπίζονται τη θρησκεία τους. Έτσι και ο καλλιτέχνης, έχει την τέχνη του ως σπαθί για να προασπίζεται τον πολιτισμό κόντρα σε κάθε εξουσία.
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΙΡΑΖΩ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑΣ. Η Κύπρος είναι ένας τόπος που αγαπάω. Η σχέση μου με το νησί πάει πολύ παλιά. Θυμάμαι που, όταν ήμουν στην Πέμπτη Δημοτικού, οι Άγγλοι κρέμασαν τον Καραολή και τον Δημητρίου. Πριν από αυτό, είχαμε μαζευτεί οι πιτσιρικάδες και «ζητιανεύαμε» με ένα βιβλίο υπογραφές για να μην τους κρεμάσουν. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το νησί. Από τότε προσπαθώ με κάθε τρόπο να «ζητιανέψω» για τον πολιτισμό αυτού του τόπου.
ΜΕ ΤΟΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΥΝΔΕΘΗΚΑ ΤΟ 1983, με τη συμμετοχή μου στην έκθεση «Εφτά έλληνες καλλιτέχνες – ένα νέο ταξίδι», στην Πύλη Αμμοχώστου. Η σχέση μου όμως εδραιώθηκε μέσα από τη «Διάσπρο». Εγώ πάντρεψα τη Χαρά και τον Ιωάννη, και με τη Χαρά είμαστε ακόμα καλοί φίλοι. Η «Διάσπρο» βοήθησε αυτούς που θα λέγαμε σήμερα πρωτοπόρους Κύπριους καλλιτέχνες. Και θα πρέπει κάποια στιγμή να πάρει τη θέση της στην ιστορία της κυπριακής Τέχνης. Οι αναφορές αυτές είναι εφόδια για τον πολιτισμό μας. Δείχνουν πως είμαστε ένας τόπος που παράγει ο ίδιος πολιτισμό, δεν είμαστε απλώς μια αποικία. Οι άνθρωποι της τέχνης κάνουν σημαντική παρέμβαση στην κοινωνία, όχι οι πολιτικοί, οι οποίοι έρχονται και παρέρχονται.
ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΔΥΟ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΙΕΡΙΔΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΚΘΕΤΩ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ. Στα μουσεία με γοητεύει η συμπύκνωση ενός ανύπαρκτου χρόνου: Πιάνεις ένα αντικείμενο στα χέρια σου που γράφει στην πινακίδα ότι είναι μεταξύ του 5.000 και του 3.000 π.Χ. – και υπάρχουν 2.000 χρόνια ανάμεσα! Όταν είμαι στο μουσείο, ανασαίνω τις ανάσες των ζωγράφων που ζωγράφισαν τα αγγεία, παρακολουθώ την πινελιά, τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, όπου υπάρχουν, και μαθαίνω από αυτά. Μαθαίνω να είμαι ταπεινός.
Είναι μαγευτικό να δουλεύεις σε ένα μουσείο. Προσπαθείς να κάνεις κάτι που αντιπροσωπεύει τη στιγμή, το παρόν, και με όλο τον εγωισμό -με την καλή έννοια- και όλη τη φιλοδοξία που έχεις να τα βγάλεις πέρα εκεί, από την άλλη έχεις πλάι σου αντικείμενα που σου λένε «ηρέμησε, εμείς έχουμε 5.000 χρόνια επάνω μας». Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Γιάννη Βιολάρη αρχαιολογικό λειτουργό στο Μουσείο Λεμεσού, επιμελητή της έκθεσης, καθώς και την διευθύντρια του Τμήματος Αρχαιοτήτων Μαρίνα Σολομίδου Ιερωνυμίδου αλλά και την Δέσπω Πηλείδου έφορο αρχαιοτήτων, που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία.
ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΩ ΕΝΑ ΔΙΑΛΟΓΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΛΙΑ. Το καινούργιο για να υπάρξει, πρέπει να είναι παλιό. Αν το καινούργιο δεν είναι παλιό, δεν είναι τέχνη. Μπορεί να είναι διακόσμηση, ντιζάιν, ό,τι άλλο θέλεις. Η σύγχρονη τέχνη πρέπει να μεταπλάθει και να καταγράφει τη στιγμή, όπως είναι και ο τίτλος της έκθεσής μου, το ύστερον, το πρότερον και το εμείς. Πάμε σε ένα μουσείο, και πολλές φορές είναι σαν να βλέπουμε έργα σύγχρονων καλλιτεχνών. Κλασικός αντιγραφέας είναι ο Πικάσο. Δεν ξέρεις ποιο είναι το παλιό και ποιο το καινούργιο. Εκεί λοιπόν υπάρχει ένα μπέρδεμα των χρόνων και των γλωσσών. Εκεί είναι που το καινούργιο αντλεί από το παρελθόν.
ΤΟ «ΕΜΕΙΣ» ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ. Εμείς, μέσα στο χρόνο όλο, είμαστε μια σύνθεση στιγμών. Αυτό όμως που κάνει τη ζωή μας ενδιαφέρουσα, είναι να επιλέξουμε την κατάλληλη στιγμή. Όσο πιο έτοιμος και πιο ικανός είσαι να επιλέγεις την κατάλληλη στιγμή, τόσο πιο ουσιαστική θα είναι η ζωή σου.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΣΤΑ ΕΡΓΑ ΜΟΥ. Είναι φίλος μου, δεν μου φέρνει δυστυχία, παρά μόνο χαρές. Ο χώρος και αυτό που βλέπουμε γύρω είναι που μας καταπιέζει. Αυτός δημιουργεί τις ασθένειες και τη δυστυχία. Τον χρόνο δεν μπορείς να τον πιάσεις. Αντίθετα, ο χώρος με τον οποίο είσαι σε επαφή κάθε στιγμή είναι βλαβερός. Με τον χρόνο δεν έχω κανένα πρόβλημα, και κάθε φορά μπαίνει στο έργο μου αυθόρμητα και φιλικά. Τον προσκαλώ όπως προσκαλώ ένα φίλο μου.
ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΩΣ ΕΚΘΕΣΙΑΚΟ ΧΩΡΟ. Θα ήταν σφάλμα να εκθέσεις σε ένα αρχαιολογικό μουσείο και να το χρησιμοποιήσεις σαν γκαλερί. Εκεί είναι άλλη η σχέση με τα πράγματα. Παίρνω ένα ρίσκο με αυτή την έκθεση. Το μουσείο είναι γεμάτο έννοιες και ενέργειες, όχι φόρμες. Μια σαρκοφάγος είναι γεμάτη ενέργεια, παρόλο που είναι άδεια σήμερα. Τι αντιπαραβάλλεις πλάι σε μια σαρκοφάγο; Πρέπει να αντιμετωπίσεις τα έργα του μουσείου σαν τις ελιές, που βγάζουν καρπούς και ας είναι 500 χρόνων. Δεν είναι νεκρά τα αρχαία έργα, έχουν καρπούς. Και εγώ τρώω τους καρπούς τους. Με γοητεύει όλο το μουσείο.
ΣΤΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΕΝΑΣ ΠΕΣΜΕΝΟΣ ΚΙΟΝΑΣ, ο οποίος δημιουργήθηκε από τις μπάλες του άχυρου που βλέπουμε στα χωράφια. Αυτές οι μπάλες είναι ό,τι έμεινε από το στάρι, ο καρπός ο πανάρχαιος που με αυτόν έχει μεγαλώσει όλη η ανθρωπότητα. Στάρι, κριθάρι, αλεύρι, ψωμί. Σκέφτομαι λοιπόν πως παραλάβαμε έναν πολιτισμό από μάρμαρο και τον κάναμε άχυρο. Έτσι και αυτός ο πεσμένος κίονας, με μιαν αναφορά και στην πεσμένη κολώνα στους στύλους του Ολυμπίου Διός, μπαίνει μπροστά στο Μουσείο για να δείξει το πέσιμο. Εννοιολογικά, θέλω να δείξω πώς έχει μεταπλαστεί ο πολιτισμός.
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ, ΤΟΠΟΘΕΤΩ ΔΥΟ ΣΥΜΠΙΕΣΜΕΝΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ. Μέσα σ’ αυτή τη συμπίεση περικλείονται τα όνειρα των ανθρώπων που έζησαν σ’ αυτό το αυτοκίνητο. Τα αυτοκίνητα είναι γεμάτα επιθυμίες, όνειρα, αγάπες, καβγάδες, παρανομίες σε σκοτεινά μέρη με την ερωμένη ή τον ερωμένο, με τα παιδιά και την οικογένεια. Κάποια στιγμή, όλα αυτά συμπιέζονται και περικλείονται εκεί, προτού μπουν στην υψικάμινο και μεταπλαστούν σε κάτι άλλο. Εγώ λοιπόν το παίρνω προτού λιώσει το μέταλλο και το τοποθετώ πλάι στις σαρκοφάγους, δίνοντας την ίδια έννοια που περιέκλειε και η σαρκοφάγος. Γιατί και αυτή κάποια όνειρα είχε εκεί μέσα, κάποιες αγωνίες, κάποιες φιλοδοξίες.
ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΨΗ. Το υλικό είναι το μέσον για να εκφράσεις τις ιδέες σου. Λυπάμαι πραγματικά τους ανθρώπους που κολλάνε στα υλικά. Δηλαδή κάποιος χρησιμοποιεί στη δουλειά του, για παράδειγμα, λάστιχα και απορρίπτει οτιδήποτε άλλο. Εγώ δεν δεσμεύομαι από το υλικό. Ο Πικάσο το πρωί ζωγράφιζε λουλούδια και το βράδυ έκανε κυβισμό και ενδιάμεσα σουρεαλισμό. Αλλά πάντα είναι Πικάσο, γιατί αυτό που κουβαλά είναι η προσωπικότητά του. Το έργο είναι άποψη.
ΑΝ ΒΑΛΕΙΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΜΠΑΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΠΙΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΟΛΟΥΣ, ΘΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΝΑ ΣΕ ΔΙΑΠΕΡΝΑ. Εγώ συγκινούμαι μπροστά σε ένα έργο, όταν νιώσω αυτό το ρεύμα. Θυμάμαι, ακόμη φοιτητής, πήγα σε μια έκθεση στη Φλωρεντία για να δω τη «Γέννηση» του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Στο ενδιάμεσο, σταμάτησα σε ένα μικρό έργο του Μποτιτσέλι, με τρεις φιγούρες αγορίστικες να τραγουδούν. Δεν μπόρεσα να συνεχίσω για να πάω στο έργο του Ντα Βίντσι. Κάθησα εκεί… ήταν σαν να έβαλα το χέρι μου στην μπαταρία και δεν με άφηνε να φύγω αυτή η ενέργεια. Έρχεται κάποια στιγμή όμως που, είτε δικό σου είναι το έργο είτε άλλου, πρέπει να το αποχωριστείς, να το προδώσεις. Αυτή είναι η πιο συγκινητική στιγμή, γιατί είναι αυτή που σε αφήνει να πας παραπέρα.
ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΡΥΨΕΙΣ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΤΟ 1981. Έως τώρα έχω πραγματοποιήσει Κατακρύψεις σε 210 σημεία του πλανήτη, αλλά τα έργα είναι περισσότερα γιατί σε μια Κατάκρυψη μπορεί να έχω περισσότερα από ένα. Όσο υπάρχει λόγος, το έργο θα συνεχίζεται. Οι Κατακρύψεις θα σταματήσουν, όταν πάψει ο κίνδυνος αφανισμού του ανθρώπινου είδους από τον άνθρωπο. Αυτό το έργο έχει κοινωνικό ρόλο – δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρχει έργο τέχνης που να μην έχει κοινωνικό ρόλο. Παλιά έλεγα ότι οι Κατακρύψεις προσπαθούσαν να ευαισθητοποιήσουν για τον κίνδυνο καταστροφής του πλανήτη. Όμως, όσο υπάρχει ο ήλιος θα υπάρχει και ο πλανήτης. Το ανθρώπινο είδος δεν θα υπάρχει.
ΟΠΩΣ ΟΙ ΡΑΒΔΟΣΚΟΠΟΙ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΝΕΡΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΩ, περπατάω σε διάφορα μέρη του κόσμου και βρίσκω τα σημεία. Μπορεί να είναι στη Λευκωσία, στην Αθήνα, στο Μάτσου Πίτσου, στον Βόρειο Πόλο ή στον Νότιο Πόλο. Το θέμα δεν είναι γεωγραφικό αλλά κοινωνικό. Σε κάθε Κατάκρυψη, προσπαθώ να είναι «παρών» τουλάχιστον ένας άνθρωπος για να έχει νόημα η πράξη. Έτσι, με αυτόν τον ένα, που καταλαβαίνει γιατί γίνεται αυτό το έργο, έχω καταφέρει να ευαισθητοποιήσω 210 ανθρώπους.
ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΤΑΚΡΥΨΗ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 1983, ΛΑΘΡΑΙΑ, ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΧΩΡΟ. Μια από τις αγαπημένες μου Κατακρύψεις έγινε στο Καϊμακλί. Είναι από τα έργα που αγαπώ πάρα πολύ. Πολύ συχνά παίρνω το αυτοκίνητο και παρκάρω από πάνω, ενώ κανείς δεν ξέρει τι έχει από κάτω. Αυτή η Κατάκρυψη περιλαμβάνει συμπυκνωμένη την ιστορία του τόπου στη μνήμη μου. Ήταν μια Κατάκρυψη ανοιχτή στο κοινό για ένα χρόνο, την έβλεπε ο κόσμος στη γειτονιά. Τώρα είναι καλυμμένη και δεν ξέρει κανείς πού είναι.
ΚΑΘΕ ΚΑΤΑΚΡΥΨΗ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. Για ορισμένες με έχουν κυνηγήσει να με πάνε φυλακή. Όπως στο Περού, επειδή έσκαβα σε αρχαιολογικό χώρο. Επίσης, σε ορισμένες ζούγκλες κινδύνευσα επειδή ήταν επικίνδυνος ο τόπος. Κάποιες φορές πηγαίνω κάπου και δεν ξέρω αν θα γυρίσω. Από τις αγαπημένες μου, πέραν από αυτές τις Κύπρου, είναι η δέκατη Κατάκρυψη: Ένας μεγάλος φωτεινός ασημένιος κύκλος, που θα παρουσιάσω και στο Μουσείο της Λεμεσού. Είναι η είσοδος στο φως ή στο σκοτάδι.
ΟΙ ΚΑΤΑΚΡΥΨΕΙΣ ΓΕΝΝΗΣΑΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΣΑ «ΠΡΟΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ». Μέσα από αυτό το δεύτερο έργο, έρχομαι σε επαφή με πολιτισμούς που κινδυνεύουν με αφανισμό. Δεν είναι δύσκολο να χαθεί ένας πολιτισμός όπως οι φυλές στον Αμαζόνιο. Σε αυτές τις φυλές και τους Ινδιάνους της Αμερικής, τώρα υπάρχει μια συνείδηση, γίνεται μια προσπάθεια να ξαναβρούν τη γλώσσα τους, να ξαναζωντανέψουν τις θεότητες και τα έθιμά τους. Υπάρχει δηλαδή μια ανάγκη από πολλούς να ξαναποκτήσουν αυτό που τους κλέψανε. Εμείς εδώ δεν έχουμε καταλάβει ότι χάνεται ο πολιτισμός μας, με κύριο στοιχείο τη γλώσσα.
Η ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΣΠΟΡΟΣ. Σπέρνεις κάθε φορά και φυτρώνουν πράγματα. Αλλά αν δεν έχεις σπόρους, τι θα σπείρεις; Χάνεται αυτή η υπέροχη ρίζα της ελληνικής γλώσσας, η κυπριακή. Είναι ενοχλητικό, ιδιαίτερα στους νέους, να πετάνε τρεις λέξεις αγγλικές και δυο ελληνικές. Συνήθως, μάλιστα, οι αγγλικές έχουν ελληνική ρίζα. Θα μου πεις, «εντάξει, και τι έγινε;». Όχι, δεν είναι «και τι έγινε». Η δουλειά μου ως καλλιτέχνη είναι να προασπίζομαι τους πολιτισμούς.
*Η έκθεση του Δημήτρη Αληθεινού με τίτλο «Το Ύστερον, το Πρότερον, Εμείς» στο Αρχαιολογικό Μουσείο Λεμεσού εγκαινιάζεται στις 31 Οκτωβρίου, στις 7μ.μ., και θα διαρκέσει ώς τις 15 Ιανουαρίου, τηλ. 25 305157.
ΑΠΟ ΤΟ PHILENEWS
