Είναι έτοιμος να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ;

Του Γ. Λακόπουλου


Ένα βήμα μπροστά, δυο βήματα πίσω ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Κάθε φορά που ο Αλέξης Τσίπρας παίρνει μια πρωτοβουλία και ωθεί το κόμμα του μπροστά, ακολουθεί η παρέλαση στα ΜΜΕ κάποιων στελεχών που εξανεμίζουν- με την εμφάνισή τους μόνο -ότι κέρδισε. 

Το αίτημα για εκλογές έχει απήχηση στην κοινωνία -παρότι είναι ακόμη υπό την επήρεια του φόβου και της αβεβαιότητας που προκάλεσε η πανδημία και καλλιεργεί το σύστημα Μητσοτάκη. 

Όλο και περισσότεροι όμως αντιλαμβάνονται ότι δεν πάει άλλο. Η χειρότερη κυβέρνηση με τον χειρότερο Πρωθυπουργό από τη Μεταπολίτευση βρίσκει πάντα τρόπους να κάνει χειρότερη τη ζωή των ανθρώπων και να τους εμπαίζει κιόλας.

Η τελευταία τηλεοπτική συνέντευξη Μητσοτάκη ήταν η επιτομή της εξαπάτησης και της ασυναρτησίας -εκ του ασφαλούς, όπως συνήθως. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουν τους πολίτες και οι υπουργοί- πλην ελάχιστων εξαιρέσεων που απλώς σιωπούν και αρνούνται να συμπαραταχθούν με το Μέγαρο Μαξίμου, τον Άδωνι και τους λοιπούς παραμυθατζήδες.

Στη συνείδηση της κοινωνίας ο Μητσοτάκης τέλειωσε- όπως και εντός της Δεξιά. Εξαπάτησε όσους τον ψήφιζαν και κυβερνάει με φαυλότητα, αλαζονεία, εύνοια στους λίγους και μεθόδους “Μαξίμου ΑΕ”.

 Η χώρα έχει ανάγκη να γυρίσει σελίδα– η οικογένεια που κυβερνάει τη βλάπτει. 

Αλλά κάθε φορά που ο μέσος πολίτης σκέφτεται ότι πρέπει να φύγει η σημερινή κυβέρνηση, αναζητά την επόμενη. Και δεν τη βρίσκει. Αυτό είναι το δράμα του. Να φύγουν αυτοί, αλλά ποιοι θα έλθουν; 

Στον κοινοβουλευτισμό ως δυνάμει διάδοχη κυβέρνηση είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλά ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν πείθει

Γιατί την πραγματικότητα παραμένει ο παλαιός- προ του 2015- ΣΎΡΙΖΑ των περιθωριακών ρολών και  ιδεοληπτικών αντιλήψεων- και του πολιτικού αχταρμά.

Η ανανέωση και μετεξέλιξη δεν ήλθε ποτέ. Την κήρυξε ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά την παρεμπόδισε η κομματική γραφειοκρατία και όσοι έχουν επιβαρύνσεις από την προηγούμενη κυβέρνηση του. 

Ο ίδιος ως πολιτικός ηγέτης, έχει τα εχέγγυα του επόμενου πρωθυπουργού. Αν μη τι άλλο γιατί, παρά τα λάθη του, η εντιμότητα με την οποία κυβέρνησε την προηγουμένη φορά αναγνωρίζεται. Όπως και η ανάγκη να υλοποιηθούν οι προγραμματικές διακηρύξεις του.

Αλλά το βασικό ερώτημα παραμένει χωρίς απάντηση: με ποιους θα κυβερνήσει; Ποιοι θα υλοποιήσουν όσα αναφέρει στις εξαγγελίες του; Με ποια προσόντα θα αναλάβουν τις τύχες τις χώρας όσοι εμφανίζονται ως  κεντρικά στελέχη και μέλλοντες υπουργοί; 

Ο Τσίπρας εμπνέει – κυρίως… εκτός ΣΎΡΙΖΑ- και το ιμπέριουμ της δημόσιας παρουσίας του τον καθιστά φυσικό επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης- από την οποία μπορεί να αναδειχθεί η προοδευτική κυβέρνηση. 

Με την εμπειρία και τις αλλαγές στην πολιτική κουλτούρα του είναι έτοιμος να κυβερνήσει.. Το κόμμα του όμως είναι; 

Κάθε φορά που τίθεται το ερώτημα αυτοί που βγαίνουν μπροστά ως απάντηση προκαλούν αποστροφή.

Δεν είναι απλώς εμφανώς ακατάλληλοι για κυβερνητικούς ρόλους στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα.

 Έχουν ποικίλες επιβαρύνσεις. Άλλοι από το κυβερνητικό παρελθόν τους και άλλοι από τον τρόπο που που κινούνται στο δημόσιο χώρο, η αντιλαμβάνονται τα πράγματα.

Έτσι κάθε απόπειρα ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που πυροδοτεί ο Τσίπρας, καταλήγει σε πτώση, από την εμφάνιση μιας μερίδας στελεχών του,  με ρόλους στο κόμμα και στη Βουλή.

Ποιος θέλει να τον κυβερνήσει ο Πολάκης και “να είναι αλλιώς; “. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προβοκάτσια κατά του Τσίπρα από τον ανισόρροπο ισχυρισμό  θα επιστρέψει ως… τιμωρός. Η χαρά του Μητσοτάκη. 

Ποιος θα ήθελες τον Φλαμπουράρη ή τον Βούτση σε κυβερνητικά αξιώματα; Πώς μπορεί να ξαναγίνει ο Νίκος Παππάς υπουργός με όσα έχει την καμπούρα του και ο Σκουρλέτης με το αποτυχημένο παρελθόν του παντού; 

Τι είδους κυβερνητικός θα είναι ο Παπαδημούλης με την αντίληψη που έχει μετά περιουσιακά του – για τα οποία δικαιολογήθηκε ότι τα απέκτησε με τα λεφτά που έβγαλε ως ευρωβουλευτής. 

Γιατί θα εμπιστευτεί κάποιος τη Δούρου, όταν μετά από μια φυσική καταστροφή “στη βάρδια της” – για την οποία δεν έχει καμία ποινική ευθύνη ασφαλώς- δεν κατάλαβε ότι η ευθύνη είναι αντικειμενική στην πολιτική. Κατέστρεψε το κόμμα της οδηγώντας σε πανωλεθρία στη μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας, λίγο πριν τις εθνικές εκλογές.

Ποιο θέλει τον Τζανακόπουλο με τους “αρμούς” στην κυβέρνηση και υπουργό Παιδείας χωρίς πτυχίο; 

Εκ παραλλήλου ποιος θέλγεται από τους σουλατσαδόρους των  περιόδων Σημίτη και Γ. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ, ή από τη “συνιστώσα” που εκμεταλλεύονταν τον Άκη Τσοχατζόπουλο;

Το παράδοξο είναι ότι βρίσκονται αυτοί στο προσκήνιο ενώ υπάρχουν στο κόμμα του Τσίπρα υπάρχουν αξιόλογα στελέχη, αποδεκτά ως μέλλοντες υπουργοί, με βάση την προηγούμενη θητεία τους. 

Ονόματα; Τσακαλώτος, Χαρίτσης,  Γεροβασίλη, Αχτσιόγλου, Φάμελος,  Ξυδάκης, Σταθάκης,  Ξανθός, Λιάκος, Χουλιαράκης, Κατρούγκαλος, Μουζάλας, Αναγνωστοπούλου. Και αρκετοί  νέοι βουλευτές που αναδείχθηκαν επί Τσίπρα. 

Κυρίως υπάρχει το πλούσιο ανθρώπινο δυναμικό της ελληνικής κοινωνίας που αυτοτοποθετείται στη Δημοκρατική Παράταξη και την Αριστερά.

Νέοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να στρατευθούν για την προοδευτική κυβέρνηση και να προσφέρουν την ευπρέπεια της δημόσιας παρουσίας τους, την πειθώ της ατομικής επιτυχίας τους και τη φρεσκάδα της γενιάς τους. 

Αυτοί μένουν μακριά από τον ΣΎΡΙΖΑ, και έξω από τις οργανώσεις του. Τόσο επί Σκουρλέτη όσο και επί Τζανακόπουλου οι πόρτες είναι κλειστές. Κάποιοι παρακμιακοί Συριζαίοι του 3% αποφαίνονται ποιο θα είναι μέλος και ποιο όχι. “Θα τους διαλέγουμε και θα τους εκπαιδεύουμε” είπε σε μια πρόσφατη συνεδρίαση ο πολυπράγμων Φίλης.

Πολιτική, αν μιλάμε για κόμμα εξουσίας, δεν είναι οι μπουρδολογίες στις συνεδριάσεις της Κουμουνδούρου. Είναι η επαφή με την κοινωνία. Και αυτή επαφή γίνεται με τους σωστούς ανθρώπους. Και σωστοί είναι οι αποδεκτοί στην κοινωνία- όσοι έχουν διαυγή και μάχιμη διαδρομή, όσοι στέκονται με επάρκεια στο δημόσιο χώρο. 

Όσο δεν γίνονται αντιληπτά αυτά στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όσες πρωτοβουλίες και να αναλάβει ο Τσίπρας το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: αποτελμάτωση.

Αν δεν αποφασίσει να ξηλώνει την κομματική γραφειοκρατία, να διαλύσει τις φράξιες και να καλέσει τον κόσμο να μπει στο κόμμα του, θα μένει και ο ίδιος όμηρος της κακοδαιμονίας που έβλαψε την κυβέρνησή του και δεν του επιτρέπει να υλοποιήσει την εντολή που πήρε το 2019.

 Από τη Δημοκρατική Παράταξη κι όχι την “Αριστερά και τίποτε άλλο”.