Του Γ. Λακόπουλου
Να πάμε κατ’ ευθείαν στο θέμα. Η σχέση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο είναι ένα μυστήριο. Κάτι τους ενώνει, ενώ δεν θα έπρεπε ούτε καν να γίνεται τέτοια συζήτηση για έναν αριστερό και για έναν ιδιότυπο αστέρα της ελληνικής Ακροδεξιάς. Δεν τους χωρίζει τίποτε, ενώ θα έπρεπε να τους χωρίζουν τα πάντα, ιστορικά, πολιτικά, ιδεολογικά, ηθικά και αισθητικά.
Τι είναι αυτό που έκανε τον Αλέξη Τσίπρα να δηλώνει στο γερμανικό «Στερν» ότι ….“θαυμάζει” (!) τον Καμμένο για την αντιμνημονιακή του συνέπεια; Κάτω από ποιες συνθήκες και με ποια επιδίωξη συμφωνήθηκε προεκλογικά, η μετεκλογική τους σύμπραξη στην κυβέρνηση;
Λίγο μετά την επίσκεψή του στη Μόσχα ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Αλέξης Τσίπρας ρωτήθηκε σε μια ιδιωτική συζήτηση πως βρήκε τους Ρώσους και απάντησε με έναν αμφίσημο τρόπο: περιμένουν εμάς και τη Λεπέν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήλθε. Μήπως μέχρι να έλθει και η Λεπέν το κενό καλύπτει ο Καμμένος, που αυτοδιαφημίζεται για τις στενές σχέσεις του με παράγοντες της Μόσχας;
Όλα αυτά παραμένουν ακόμη στη σφαίρα του μυστηρίου και στο έλεος των πιο απίθανων ερμηνειών. Προφανώς κάποια στιγμή θα μάθουμε περισσότερα- τίποτε δεν μένει κρυφό κάτω από τον ήλιο– και ίσως τότε οι εντυπώσεις για πρόσωπα και πράγματα να αλλάξουν.
Προς το παρόν ας δούμε ένα καινούργιο στοιχείο που τείνει να προστεθεί σ’ αυτή την ιδιόμορφη σχέση που κάθε αλλά παρά περιποιεί τιμή στην Αριστερά. Είναι το ενδεχόμενο κοινής εκλογικής καθόδου ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ . Πρόκειται για μια ανατριχιαστική προοπτική.
Αυτή η συζήτηση ξεκίνησε από έναν βουλευτή των ΑΝΕΛ, που είπε στον Καμμένο ότι η υπερψήφιση του Τρίτου Μνημονίου από το κόμμα που δημιουργήθηκε ακριβώς για να μην ψηφίσει το δεύτερο Μνημόνιο, θα τους αφήσει εκτός Βουλής στις επικείμενες πρόωρες εκλογές- αλά Καρατζαφέρη.
Κατά τις εξομολογήσεις του βουλευτή ο Καμμένος τον καθησύχασε λέγοντας ότι για τους βουλευτές δεν υπάρχει πρόβλημα. Έχει συνεννοηθεί με τον Τσίπρα να τους βάλει σε εκλόγιμες θέσεις στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση εκλογών με λίστα.
Εδώ αρχίζει το σύγκρυο. Υπάρχει πράγματι τέτοιο ενδεχόμενο; Και αν δεν υπάρχει γιατί ούτε το ένα κόμμα, ούτε το άλλο δεν κόβουν με το μαχαίρι τη συζήτηση για εκλογική σύμπραξή τους που διαρκώς φουντώνει;
Τι ακριβώς σημαίνει σύμπραξη; Σε τι να συμπράξουν και με ποιο στόχο; Και πως συνδυάζεται αυτό με την εικαζόμενη βούληση του Πρωθυπουργού να απαλλαγεί από του ακραίους και τους προβληματικούς και να οικοδομήσει μια νέα υγιή και ανοιχτή σχέση του με τους πολίτες;
Θα συνιστά τερατογέννηση για το πολιτικό σύστημα να αποδειχθεί ότι η Ραχήλ Μακρή -που βρέθηκε από τον Καμμένο στα έδρανα του Τσίπρα- πρωτοπορούσε. Να αποδειχθεί ότι κάθε άλλο παρά με βαριά καρδιά ο Πρωθυπουργός έβαλε την υπογραφή του να γίνει υφυπουργός ο Χαϊκάλης. Ή ότι με χαρά ανέθεσε το συντονισμό του κυβερνητική έργου στον Τέρενς Κουίκ, που υπερηφανευόταν πρόσφατα στη Βουλή ότι ως δημοσιογράφος ήταν η φωνή του … Μητσοτάκη.
Κάποιος πρέπει να δώσει εξηγήσει γι’ αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που καταλύει τις θεμελιώδεις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές χάρη στις οποίες μπορεί να λειτουργήσει ο κοινοβουλευτισμός και η αντιπροσωπευτική δημογραφία. Και αυτός φυσικά δεν είναι ο Καμμένος.
