Του Γ. Λακόπουλου
Το εύρημα τω επικοινωνιολόγων του Κυριάκου Μητσοτάκη για την συμφωνία με τη Γαλλία είναι ο χαρακτηρισμός της ως “ιστορική”.
Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Αφού είναι “ιστορική” η συμφωνία, είναι “ιστορικός ” ο ρόλος του Μητσοτάκη. Φάτε τη σκόνη του όλοι οι πρωθυπουργοί από τη Μεταπολίτευση.
Τι Καραμανλής -Ντ’ Εστέν και Παπανδρέου – Μιττεράν. Το ντουέτο Μητσοτάκη- Μακρόν γράφει την ιστορία στα ελληνογαλλικά. Κι η μυλωνού τον άνδρα της με τους πραματευτάδες…
Το γελοίον του πράγματος ανάγκασε τα σοβαρά στελέχη της ΝΔ να μην διεκδικήσουν ρόλο εισηγητή στη συζήτηση της Πέμπτης. Τελικά ανέλαβε άνθρωπος του Κυριάκου: ο συμπαθής Μακάριος Λαζαρίδης -και το χάρηκε..
Ο Πρωθυπουργός απήγγειλε στη Βουλή όλα τα σχήματα λόγου που συμπεριλάμβαναν την ιστορικότητα, όπως τα ετοίμασαν οι αρμόδιοι.
Αλλά η σκηνοθεσία ήταν ατυχής. Η δημόσια παρουσία και το προφίλ του δεν σηκώνει πολύ ιστορικότητα. Αλλά πρωτίστως δεν το σηκώνει η Ιστορία των ελληνογαλλικών σχέσεων.
Αρχίζουν από το …1821 και έχουν περάσει από πολλές κρίσιμες φάσεις που αφησαν πράγματι ιστορία. Όπως η επίσκεψη Ντε Γκολ στην Αθήνα προδικτατορικά. Αλλά ας μείνουμε στην Μεταπολίτευση.
Αν δικαιούται κάποιος να διεκδικεί τον όρο “ιστορική συμφωνία” είναι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που ξαναθεμελίωσε την ελληνογαλλική φιλία. Το “Ελλάδα- Γαλλία Συμμαχία ” είναι κορυφαία στιγμή σ ‘αυτή τη σχέση και υπήρξε στήριγμα της Γ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Στον απόηχό της κινήθηκαν όσα συνέβησαν έκτοτε μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδας.
Κι όμως με έμφαση ο Μητσοτάκης είπε στη Βουλή ότι πέτυχε αυτό που δεν κατάφερε ο Καραμανλής: μια αμυντική συμφωνία.
‘Αρα είναι καλύτερος. Έλεγε στα σοβαρά ότι εξασφάλισε εγγυήσεις από τους Γάλλους που μόνο το Βερολίνο έχει. Μακρόν -Μέρκελ -Μητσοτάκης.
Σαν να απευθύνεται σε λοβοτομημένους βαφτίζει μια -αναγκαία για την εθνική άμυνα -αγοραπωλησία εξοπλισμών σε “ιστορική αμυντική συμμαχία”. Και υποδηλώνει ότι τον τοποθετεί στην Ιστορία.
Τι να πουν ο Καραμανλής κι ο Ανδρέας Παπανδρέου;
Ισχυρίζεται μάλιστα προς επίρρωση, ότι την υπογράφουν δυο μέλη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αλχημεία. Αυτό που προβλέπει η συμφωνία ως δέσμευση της Γαλλίας να συντρέξει την Ελλάδα, αν δεχθεί επίθεση από την Τουρκία, αποκλείεται από το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ. Και προβλέπεται από τη συμφωνία υπάρχειν ηδη με το άρθρο 42 παρ.7 της Συνθήκης της Λισαβώνας. Ουδέν νεότερο.
Ήταν τρομακτική -με την έννοια ότι τρόμαζε- η ευκολία και η αυταρέσκεια με την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης τοποθετούσε τον εαυτό του στην πινακοθήκη των μεγάλων της Ευρώπης από το 1974 μέχρι σήμερα. Και των σπουδαίων παικτών της τρέχουσας διεθνούς συγκυρίας. Κόψε κάτι, ρε μεγάλε…
Η υπερβολή και η παραπλάνηση έφτασε ως τον παιδαριώδη ισχυρισμό ότι σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία αυτομάτως η Ελλάδα “θα έχει στο πλευρό την ισχυρότερη στρατιωτικά χώρα της Ένωσης που είναι πυρηνική δύναμη και μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας”. Κερδάμε…
Πίσω από αυτά ο Πρωθυπουργός έκρυβε το φόβο του να πάει η κουβέντα στις πραγματικές παραμέτρους της συμφωνίας, στο ρόλο των μεσαζόντων, και στην παράλειψη των αντισταθμιστικών. Είχε δίκιο: όταν πήρε το λόγο ο Τσίπρας τον ξετίναξε κι αυτόν και τη συμφωνία του σ’ αυτό τα θέμα.
Επέμενε ωστόσο να πλειοδοτεί. Ότι πήρε … φτηνά γαλλικά όπλα γιατί ” διαπραγματεύθηκε σκληρά” -ποιος με ποιον άραγε;- και χάρη την πολιτική του η Ελλάδα ‘εχει “και κανόνια και βούτυρο”. Άπαιχτο.
Επί 45 λεπτά ο Κυριάκος Μητσάκης σκυθρωπός, επιθετικός, νευρικός, αλλά και με στημένο χαμόγελο.
Αυτοδοξάζονταν με στόμφο, με ενδιάμεσα ευτελή λογοπαίγνια : ” Από τις όχι στις γραβάτες, όχι στις φρεγάτες”. Ή με χτυπήματα της πλάκας του τύπου: “θέλατε τον Βενιζέλο στη φυλακή και τώρα τον επικαλείστε”.
Ενώ αύξησε το λογαριασμό της συμβασης -και το χρέος- , επέμενε ανακριβώς ότι υπάρχει δημοσιονομικός χώρος. Σε μια υπερχρεωμένη χώρα δείχνει “αγωνία να προλάβει” όπως του είπε ο Τσίπρας…
Και απαντούσε οτι βιάστηκε γιατί υπάρχει η απειλή πολέμου από την Τουρκία, σαν να σκοπεύει να επεκτείνει να εξι μίλια στα δώδεκα- κα΄τι που δια της συμφωνίας απεμπολεί- και θέλει να το υπερασπιστεί με τα όπλα. ΄Άλλα αντ άλλων…
Κατά βάθος ήταν ανήσυχος για το ενδεχόμενο να πάει η συζήτηση εκεί που τον εκθέτει. Ως αντίδοτο αυτοπαρουσιάσθηκε ως μέγιστος πολιτικός, προβάλλοντας την σχέση με τη Γαλλία ως δημιούργημά του.
Η εμφάνιση του αφήνει πίσω μια εκκρεμότητα: Εκτός από την ελληνογαλλική συμφωνία των κυβερνήσεων υπάρχουν και οι συμβάσεις . Τα όπλα τα συμφωνούν οι κυβερνήσεις, αλλά τα πουλάνε οι εταιρίες.
Τα λεφτά που θα πληρώσει ο κρατικός προϋπολογισμός της Ελλάδας δεν θα τα πάρει η γαλλική κυβέρνηση, αλλά κάποιες επιχειρήσεις. Πώς και με ποιο τρόπο; Ασφαλώς με μεσάζοντες. Κι εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα.
ΥΓ. Ένας εξαιρετικός Αλέξης Τσίπρας έκανε χαλκομανία τον Μητσοτάκη στη συζήτηση.
Αποδόμησε τη συμφωνία και την “ιστορικότητα” της, απέδειξε ότι δεν κατοχυρώνει τα ελληνικά σύνορα, αλλά απεμπολεί δικαιώματα και βάζει την Ελλάδα να κάνει τα ρεπά των Γάλλων στο Σαλέχ και των Αμερικάνων στη Σαουδική Αραβία.
Κατήγγειλε ότι ο Μητσοτάκης πουλάει πατριωτισμό, αλλά πρώτα αγοράζει και μετά ζητάει εισηγήσεις -για όσα πέρυσι θεωρούσε ακριβά και φέτος αγοράζει ως ευκαιρία.
Η η περίεργη αυτοαναφορικότητα του Μητσοτάκη το έκανε πιο εύκολη από κάθε άλλη φορά την. κυριαρχία Τσίπρα
Για να δικαιωθούν όσοι έλεγαν ότι ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πρώτα έπρεπε να αποκαλύψει τον Πρωθυπουργό και μετά να αποφασίσει αν θα ψηφίσει τη συμφωνία.
