Γράφει ο Κώστας Αργυρός
«Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη – Η ελευθερία είναι σκλαβιά – Η άγνοια είναι δύναμη»
Η Βρετανίδα υπουργός Εξωτερικών Λίζ Τρας, που μεταξύ όλων των άλλων φιλοδοξιών της επιδιώκει και τη διαδοχή του Μπόρις Τζόνσον, μάλλον δεν έχει διαβάσει το «1984» του Τζορτζ Οργουελ, γραμμένο το 1949, από όπου και τα παραπάνω συνθήματα, ενός δυστοπικού καθεστώτος του μέλλοντος, που στο μεταξύ είναι παρελθόν. Αλλά η επίσκεψη της στη Μόσχα την περασμένη εβδομάδα επιβεβαίωσε ότι πρέπει να πιστεύει στην τρίτη πρόταση περί «άγνοιας» και να φλερτάρει σοβαρά με την πρώτη, περί πολέμου και ειρήνης.
Θα ήταν απλώς φαιδρό αν δεν ήταν τρομακτικό. Αν περιοριζόταν δηλαδή στη φωτογράφισή της με γούνινο καπέλο αλά Μάργκαρετ Θάτσερ, απλώς θα λέγαμε ότι «η κυρία την έχει ψωνίσει». Οπως γράφαμε όμως εκείνη την ημέρα, το τρομακτικό ήταν ότι χρησιμοποίησε ένα εμπρηστικό λόγο, αγνοώντας βασικά θέματα γεωγραφίας, όπως ας πούμε ότι το Ρόστοφ και το Βορονέζ είναι πόλεις της Ρωσίας. Προφανώς λοιπόν θεωρεί την άγνοια ως δύναμή της.
Αν από τέτοιους πολιτικούς εξαρτάται το μέλλον της Ευρώπης, τότε ζήτω που καήκαμε…
Οι μυστικές υπηρεσίες έχουν πάλι δίκιο, όπως στο Ιράκ
Καήκαμε βεβαίως και από το γεγονός, ότι εδώ και τρεις περίπου εβδομάδες έχει εξαπολυθεί μια ομοβροντία ανεπίσημων «διαρροών» των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών προς τον Τύπο για τα επικείμενα σχέδια εισβολής των Ρώσων στην Ουκρανία. Μέχρι και ημερομηνία έδωσαν τώρα. Στις επίσημες τοποθετήσεις τους οι Αμερικανοί αξιωματούχοι δεν τις επιβεβαιώνουν, αλλά φροντίζουν να το κάνουν έμμεσα με άλλες κινήσεις τους. Οπως για παράδειγμα αυτή για την εκκένωση της αμερικανικής πρεσβείας στο Κίεβο.
Οι επίσημες διαβεβαιώσεις των Ρώσων αξιωματούχων, όπως αυτή του ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ, ότι η Μόσχα δεν σχεδιάζει επίθεση, θεωρούνται εκ προοιμίου πλαστές, ενώ οι «διαρροές» αξιόπιστες. Κι ας μην έχουν καμιά δυνατότητα επιβεβαίωσής τους, ούτε οι δημοσιογράφοι που σπεύδουν να τις διαδώσουν, ούτε καν κάποιοι δυτικοί πολιτικοί, που υποτίθεται ότι ενημερώνονται διαρκώς από το επιτελείο του προέδρου Μπάιντεν. Τώρα είναι ένα ζήτημα αν αυτοί θεωρούν την «άγνοια ως δύναμη».
Σε κάποιους η ατμόσφαιρα έχει αρχίσει να θυμίζει 2003. Τότε που η κυβέρνηση Μπους με τον Τόνι Μπλερ, σε ρόλο πρόθυμης εμπροσθοφυλακής διέσπειραν, αποδεδειγμένα πλέον, «fake news» για το υποτιθέμενο πυρηνικό οπλοστάσιο του Ιράκ για να ισοπεδώσουν τη Βαγδάτη. Οποιος τολμήσει να ρωτήσει κάτι παραπάνω, τώρα όπως και τότε, στιγματίζεται ως φίλος του Πούτιν, όπως τότε φίλος του Σαντάμ Χουσεΐν.
Στο μεταξύ έχουν γυριστεί άπειρα σίριαλ, ταινίες, ντοκυμαντέρ που δείχνουν με ποιους πολλούς τρόπους οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες διασπείρουν ψέματα, κατασκευάζουν ενόχους, ξεκινούν ακόμα και πολέμους. Εχουμε σχεδόν βαρεθεί να βλέπουμε στο netflix ιστορίες για σκοτεινές δυνάμεις γύρω από την Ουάσιγκτον που επιβάλουν πολιτικές και προκαλούν γεγονότα, για να ικανοποιήσουν τιτάνια οικονομικά συμφέροντα. Μήπως θα έπρεπε να κρατάμε λοιπόν και καμιά επιφύλαξη για την σοβαρότητα των τρεχουσών «ανώνυμων προφητειών»;
Μια κλονισμένη Δημοκρατία ως οδηγός μας;
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στις αρχές αυτού του χρόνου πάρα πολλά ΜΜΕ, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Βρετανία αναρωτιόντουσαν αν απειλείται η δημοκρατία στη χώρα, αν επίκειται κάποιος εμφύλιος πόλεμος στην «κοιτίδα της δυτικής δημοκρατίας» με αφορμή την επέτειο της εισβολής στο Καπιτώλιο. Ακούσαμε και διαβάσαμε για παρακρατικούς μηχανισμούς, για ένοπλες ομάδες πολιτοφυλάκων, για ακροδεξιούς γερουσιαστές και για νοσταλγούς του Τραμπ, που δεν θα είχαν αντίρρηση να τον φέρουν στην εξουσία ακόμα και με τα όπλα.
Προηγουμένως είχαμε δει την τόσο ευαίσθητη για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας παγκοσμίως «υπερδύναμη» να εγκαταλείπει το Αφγανιστάν στα χέρια των Ταλιμπάν και, όπως πολλοί προβλέπουν, συντόμως και στα χέρια του ISIS. Είδαμε το Τζο Μπάιντεν να ακολουθεί πιστά τη γραμμή Ντόναλντ Τραμπ για «απόσυρση» από μακρινούς μπελάδες.
Αυτή λοιπόν η κλονισμένη, απειλούμενη, εσωστρεφής αμερικανική δημοκρατία μας καλεί τώρα να την εμπιστευτούμε τυφλά, βασισμένοι στη δική της δύναμη της δικής μας άγνοιας. Μας δηλώνει εμμέσως ότι ο πόλεμος είναι ειρήνη, αφού με την τακτική της δείχνει πλέον να σπρώχνει τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση. Ή απλά επιδιώκει να μπορεί να ισχυριστεί αύριο ότι με την αποφασιστικότητά της απέτρεψε ένα πόλεμο. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση οι μυστικές υπηρεσίες θα βρουν το κατάλληλο περιτύλιγμα για να μας πασάρουν ως πιστευτό το επιθυμητό σενάριο.
ΑΠΟ ΤΟ POLITICUS.GR