Του Χρήστου Μέγα
Οι 11 διατάξεις που εκφεύγουν τις λογικής και οι οποίες, από σήμερα το βράδυ (αναμένεται) θα είναι το νέο (ατομικό) «εργατικό» δίκαιο.
Μπορεί σήμερα στη Βουλή να ψηφίζεται από την κυβερνητική πλειοψηφία ο «νόμος του 10ωρου», ωστόσο πέραν αυτής της ακραίας διάταξης υπάρχουν και πολλές άλλες παρεμβάσεις που προκαλούν τόσο τους εργαζομένους όσο και το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Για παράδειγμα, μπορεί ένας εργαζόμενος να απολυθεί, και μάλιστα χωρίς καμία αποζημίωση εάν δεν έχει συμπληρώσει έναν χρόνο στον ίδιο εργοδότη, μόνο και μόνο γιατί δεν έκανε αίτηση να πάρει άδεια άνευ αποδοχών αορίστου διαρκείας… Οπότε, θα αναρωτηθεί ο κάθε καλοπροαίρετος: «γιατί ένας μισθωτικό να ζητήσει άδεια χωρίς αποδοχές και, μάλιστα, για απεριόριστο διάστημα»; Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ενσωμάτωσης στο εθνικό δίκαιο των προτάσεων των επιμέρους παραγόντων της παραγωγής που βλέπουν στην απαξίωση του εργαζομένου, στον μηδενισμό της προσωπικότητά τους, τον τρόπο για να πάρει μπρος η επιχείρησή τους (ενώ σε ιδεολογικό επίπεδο κάποιοι ποντάρουν σε τέτοιες διατάξεις για την αναθέρμανση της οικονομίας).
Ιδού λοιπόν 11 διατάξεις που εκφεύγουν τις λογικής και οι οποίες, από σήμερα το βράδυ (αναμένεται) θα είναι το νέο (ατομικό) «εργατικό» δίκαιο:
1. Ο εργαζόμενος, χωρίς χρονικό όριο (π.χ. 5-10 ημέρες ή έστω ένα μήνα) θα μπορεί να αιτείται άδεια άνευ αποδοχών. Η σχετική πρόβλεψη, που όλοι καταλαβαίνουν θα γίνεται τη υποδείξει της επιχείρησης, εκτός από την απουσία συγκεκριμένου χρονικού ορίου αδείας, δεν προβλέπει ούτε ποσοστό εργαζομένων που θα κάνει ταυτόχρονα χρήση αυτού του «δικαιώματος». Κατά συνέπεια, αντί για την τρίμηνη διαθεσιμότητα με την καταβολή του 50% των αποδοχών που ίσχυε έως τώρα, μια επιχείρηση θα μπορεί να απαλλαγεί για το σύνολο του προσωπικού για απεριόριστο διάστημα χωρίς καμία επιβάρυνση (ευθύνη) για τον εργοδότη.
Οπότε, ο νόμος Χατζηδάκη εισάγει στην ουσία το πρωτοφανές για το εργατικό δίκαιο: την απόλυση του μισθωτού γιατί δεν αιτήθηκε την… αεργία του (για απεριόριστο διάστημα) χωρίς καν αποζημίωση. Κι το τραγικό είναι ότι αυτό μπορεί να γίνει εφάπαξ για το σύνολο του προσωπικού!
2. Πάλι με (τυπική) πρωτοβουλία του εργαζομένου το ημερήσιο ωράριο εργασίας μπορεί να φτάσει τις 10 ώρες. Από την στιγμή που αυτή η ευχέρεια υφίσταται ήδη για γονείς με παιδιά έως 8 ετών και φροντιστές για ΑμΕΑ, είναι προφανές ότι αυτή η διάταξη δεν αφορά την ρύθμιση θεμάτων οικογενειακής ζωής.
3. Για όποιον δεν έχει συμπληρώσει έτος στην επιχείρηση, όχι μόνο δεν δικαιούται αποζημίωσης (ίσχυε), αλλά δεν μπορεί να ζητήσει την δικαστική του δικαίωση, αφού και παρανομώ θα θεωρηθεί η απόλυση, δεν προβλέπεται (πλέον) επαναπρόσληψη…
4. Με εντολή του Διευθυντή Προσωπικού ο μερικώς απασχολούμενος (4ωρο) είναι υποχρεωμένος να «καθίσει» υπερωρία (προσαύξηση μόνο 12%, όταν για τις λοιπές υπερωρίες, πέραν του 8ώρου, είναι συν 40%), ακόμη και εάν χρειάζεται να δουλέψει ένα 2ωρο το απόγευμα («κατσαρή» βάρδια). Καταλαβαίνει κανείς ότι έτσι ο μερικώς απασχολούμενος δεν μπορεί ποτέ να πάει ένα ολόκληρο μεροκάματο στο σπίτι (δύο 4ωρες βάρδιες σε διαφορετικούς εργοδότες), ενώ επιπλέον διαλύεται και η οικογενειακή ζωή του νέου (που κατά τεκμήριο απασχολείται με παρτ-τάιμ).
5. Κατά την Κυριακή (7ήμερη εβδομάδα εργασίας) θα μπορούν, περάν των άλλων, να εργάζονται τα Λατομεία, οι εταιρείες σκυροδέματος κ.α. Είσαι προφανές ότι εδώ η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται να κάλυψη τις αδήριτης αναγκών του κοινωνικού συνόλου…
6. Η υπερωρίες από +60% θα αμείβονται πλέον με επιπλέον 40%.
7. Με το ελαστικό 8ωρο (10 ώρες εργασίας στις παραγωγικές περιόδους άνευ επιβάρυνσης, χωρίς δηλαδή αντικίνητρα για την επιχείρηση –υπερωριακοί αμοιβή- και την μείωση του κόστους των υπερωριών, το νέο εργατικό δίκαιο μειώνει συνειδητά την διαδικασία δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Αντί να κινητροδοτεί την οικονομία για την αύξηση στης απασχόλησης.
8. Η παράνομη απόλυση δε οδηγεί σε θεραπεία, αποκατάσταση του δικαίου και διασφάλιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του εργαζομένου (το δικαίωμα στην εργασία), αλλά η υποθέση δεν άγεται καν ενώπιον της δικαιοσύνης. Το ισχυρό μέρος μπορεί, κατά την προδικασία, να καταβάλει μια μικρή-πρόσθεση αποζημίωση και ο εργαζόμενος να μην έχει το δικαίωμα της τελικής δικαστικής κρίσης (πέραν βεβαίως από το υψηλό κόστος των δικαστικών εξόδων και την χρονοβόρα διαδικασία ενώπιον της ελληνικής δικαιοσύνης).
9. Λόγω της μη επαναπρόσληψης του παρανόμως απολυθέντος, ο μισθωτός εκτός από τους μισθούς υπερημερίας, κατά την περίοδο που παρανόμως απομακρύνθηκε από την εργασία του, χάνει και τα ένσημα (ασφαλιστέο χρόνο της υπερημερίας). Με δεδομένο ότι πολλοί μισθωτοί αυτής της κατηγορίας είναι μέσης ηλικίας, γίνεται σαφές ότι οι νέες διατάξεις αφαιρούν, ουσιαστικά, και το δικαίωμα στην συνταξιοδότηση.
10. Το δικαστήριο δεν μπορεί να εξετάσει και άλλες περιπτώσεις παρανόμως απολυθέντων, πέραν των υποθέσεων που δεσμευτικά περιγράφει ο νομοθέτης (σεξουαλική παρενόχληση, συνδικαλιστική δράση κ.α.)
11. Σε περίπτωση καταβολής ελλιπούς αποζημίωσης δεν ακυρώνεται η απόλυση. Αυτός πλέον δεν είναι λόγος αναστροφής της πράξης απόλυσης. Αρκεί η επιχείρηση να επικαλεστεί λάθος υπολογισμό και να καταβάλει και το υπόλοιπο ποσό (συμπληρωματικά). Εάν όμως το παρακρατηθέν ποσό της αποζημίωσης υπολείπεται των δικαστικών εξόδων, είναι προφανές ότι ο απολυθείς δεν θα δαπανήσει ένα μεγάλο ποσό για να δικαιωθεί μετά από μήνες ή χρόνια και να λάβει, τελικά, σαν συμπλήρωμα αποζημίωσης την μισή δικαστική δαπάνη…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR