Του Νίκου Λακόπουλου
Από την εποχή που εμφανίστηκε στην πολιτική ζωή ο Ευάγγελος Βενιζέλος με ένα πολιτικό λόγο που θα μπορούσε να αφορά κάθε πολιτικό κόμμα -δημοκρατία, πατρίδα, εθνικό συμφέρον και μπλα μπλα- ήταν σαφές πως θα ήταν πάντα σε λάθος κόμμα. Κι έτσι αφού έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ -και παρολίγον πρωυπουργός- έσπευσε να προσαρμόσει τα κόμμα στα δικά του μέτρα.
Το αποτέλεσμα ήταν με 1% λιγότερο από το 4% να είναι ηγέτης μεν, αλλά του εξωκοινοβουλευτικού …Κέντρου. Παραιτήθηκε μεν, αλλά δεν εγκατέλειψε την μεγαλομανία που τον οδηγεί να λέει πράγματα όπως “κάποιος πρέπει να με ευχαριστήσει” σαν έναν εθνικό σωτήρα, αυτόκλητο και μάλλον υπεράνω κομμάτων: αν δεν το καταλάβετε ο Βενιζέλος -με αυτή την περισπούδαστη ρητορική που χωράει παντού- είναι υπεράνω των θεσμών γιατί είναι ο ίδιος θεσμός. Αυτός, το εγώ κι ο …εαυτός του.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πήγε στο συνέδριο του Κινάλ και μίλησε κιόλας -μόνο που η ομιλία του αφορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ και μόνο. Φαίνεται πως άκουσε πως πολλοί είναι αυτοί που λένε όχι στην συγκυβέρνηση με την Νέα Δημοκρατία και με ένα λόγο παραινετικό και προειδοποιητικό έθεσε στο συνέδριο ένα κουίζ:
“Κυβέρνηση ΝΔ, κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού ή οικουμενική που θα νομιμοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ»;
Την απάντηση την έδωσε -φυσικά!- ο ίδιος. Όχι και στα τρία. Το μόνο που μένει -και δεν είπε- είναι …κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – Κινάλ- με τον ίδιο φυσικά σε ένα βασικό ρόλο. Όχι απαραίτητα υπουργού ή αντιπροέδρου- όσο του ιδεολογικού καθοδηγητή μιας συμμαχίας για την υπεράσπιση του αστικού καθεστώτος απέναντι στην ύβρι του ΣΥΡΙΖΑ:
“Η αίσθηση πολιτικής συνενοχής, η εκτίμηση ότι τέτοια πολιτικά παράδοξα, δηλαδή ένα μικρό κόμμα της ριζοσπαστικής κομμουνιστικής Αριστεράς να μπορέσει να κατακτήσει την εξουσία λόγω των κρίσεων που προκάλεσε η υπαγωγή στο μνημόνιο, δεν επαναλαμβάνονται εύκολα” είπε. Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι περαστικός- όπως θα πει καθαρά ο Κώστας Σημίτης, ο άλλος θεωρητικός του μεσαίου χώρου -όπου το Κέντρο δεν σημαίνει συνάντηση της Αριστεράς και της Δεξιάς, αλλά είναι το άχρωμο, το ουδέτερο και το λίγο.
Ο Βενιζέλος -ως ….θεσμός- αυτόκλητος και αυτοδοξαζόμενος δεν επιχειρεί να μπει -έστω από το παράθυρο, όπως μπήκε- στην πολιτική Ιστορία, αλλά να την οδηγήσει, να την προλάβει, όπως έκανε όταν έτρεξε με λαιμαργία στο Ζάππειο και τελικά ακόμα κι αν αυτή τον περίμενε την έκανε να φύγει τρομαγμένη. Τώρα ως μεγάλος αναλυτής και διανοούμενος -που δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς ανήκει- ντύνεται προφήτης και μαζί τιμωρός, ένα είδος πολιτικού εισαγγελέα αν και ο ίδιος είναι κατηγορούμενος, ότι εξαφάνισε ένα ολόκληρο κόμμα:
“Ξέρουν ότι η ήττα τους είναι προδιαγεγραμμένη. Φοβούνται ότι η απώλεια της εξουσίας θα αποκαλύψει την απουσία κάθε αξίας. Ο τυχοδιωκτισμός τους θα μείνει γυμνός. Θα φωτιστούν οι κυνικές συναλλαγές τους με την εθνικιστική Ακροδεξιά και η προνομιακή σχέση τους με τα δίκτυα του βαθέως κράτους που τους διασφάλισε -έναντι πολιτικής ασυλίας- ένα τμήμα της συντηρητικού χώρου. Θα καταπέσουν με κρότο τα δίκτυα οικονομικής διαπλοκής που στήθηκαν πίσω από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί διαφάνειας και νομιμότητας”.
Για τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ το να κατακτήσει ένα κόμμα της κομμουνιστικής Αριστεράς την εξουσία είναι πολιτικό παράδοξο. “Η αφαίρεση του πέπλου της εξουσίας, μετά την εκλογική ήττα, φέρνει την ομάδα που νέμεται την κυβέρνηση αντιμέτωπη με το πραγματικό, δηλαδή το μικρό, πολιτικό και κοινωνικό της μέγεθος”.
Φαίνεται πως η κομμουνιστική Αριστερά είναι ένα μικρό κοινωνικό μέγεθος, τυχοδιωκτική και κυνική και έχει προνομιακή σχέση με το “βαθύ κράτος”. Είναι αυτή που έχει κυνικές συναλλαγές με την εθνικιστική Ακροδεξιά- κι όχι ο ίδιος που συνεργάσθηκε με υπουργούς του ΛΑΟΣ, τον ακροδεξιό Σαμαρά και τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Τα είπε όλα όταν ανακοίνωσε με στόμφο πως “υποψήφιος βουλευτής Θεσσαλονίκης δεν θα είμαι κατηγορηματικά, γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος μου και η υποχρέωσή μου απέναντι στη χώρα, υποχρέωσή μου είναι να χτυπάω το καμπανάκι του κινδύνου, να αγωνίζομαι για την ανάδειξη του χώρου μας, για να δείξω ότι χωρίς αυτόν τον χώρο δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον για τον τόπο» .
Το καμπανάκι του κινδύνου που χτυπά ο Βενιζέλος είναι μάλλον αντικομμουνιστικό και απευθύνεται σε όσους σκέφτονται να συνεργασθούν στο μέλλον με την “κομμουνιστική Αριστερά”. Ο ίδιος ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ φρόντισε να κατεβάσει το πορτρέτο του Άρη Βελουχιώτη- “είμαστε η συνέχεια του ΕΑΜ” έλεγε ο Ανδρέας- από το κάδρο της Ιστορίας του ΠΑΣΟΚ και να ανεβάσει αυτό του Πλαστήρα. 
Το αποτέλεσμα ήταν να πάρει ένα κόμμα του 13% -και του 48% άλλοτε- και να το πάει στο 4% – για το οποίο λέει πως είναι η “δημοκρατική παράταξη”. “Ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ είναι δικός μας” λέει, αλλά ίσως ο ίδιος να μην ήταν ποτέ ΠΑΣΟΚ. Ποιον περιγράφει όταν μιλάει για “απύθμενο θράσος, έλλειψη αξιακών φραγμών και πάθος για την εξουσία”;
Mα τον ΣΥΡΙΖΑ του οποίου θέλει την “στρατηγική ήττα”, αλλά θα τον καλέσει και να …συμπράξει: “Η στρατηγική ήττα τι είναι; Δεν είναι κάτι το φοβερό, είναι κάτι το αυτονόητο, ότι, βεβαίως, θα κληθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ να συμπράξει και να βοηθήσει εάν θέλει, αλλά δεν μπορεί να παρεμποδίσει τίποτα, δεν μπορεί αυτός να είναι ο παράγοντας από τον οποίο θα εξαρτάται άμεσα ή έμμεσα το μέλλον της χώρας”.
Αντιφάσεις; Mάλλον σιγουριά πως δεν μπορεί ένα μικρό κομμουνιστικό κόμμα να μείνει στην εξουσία και πως η “δημοκρατική παράταξη” είναι το δικό του 4% κι όχι το 35% του ΣΥΡΙΖΑ. Πως θα βρίσκεται για πάντα στο πολιτικό παιχνίδι, αφού η Ιστορία περιστρέφεται γύρω του -μάλλον αγνοώντας τον Μπέρλτ Μπρεχτ όταν λέει: “Πάψτε να νομίζετε ότι σας προορίζουν για πρόεδρο. Πρέπει να αλλάξετε συμπεριφορά αν θέλετε να σας ανέχονται στην κουζίνα”.
Ίσως γιατί ως ένας Νέρωνας, αυτός ο απροσδιορίστου, αλλά μάλλον αντικομμουνιστικής ιδεολογίας σωτήρας που μας έλαχε -για την πατρίδα και το εθνικό συμφέρον πάντα- αν δεν γίνει πρόεδρος θα διαλύσει την κουζίνα.
