Του Γ. Τεκίδη
Και αξιοπρέπεια και συνέπεια και προπάντων σεβασμός ειλικρινής των χιλιάδων μελών και φίλων της Αριστεράς. Όσο τα παραπάνω είναι πανάκριβα και δυσεύρετα για τους επώνυμους και πρώτης γραμμής στελέχη του κόμματος, τόσο οι συμπεριφορές και πρακτικές τους θα πληγώνουν, θα κηλιδώνουν όλους τους άλλους ,τους από κάτω, που ματώνουν και κάνουν την νύχτα μέρα προκειμένου να ορθοποδήσει το κόμμα και οι ιδέες του να γίνουν κτήμα της κοινωνίας. Και όχι μόνο αυτό, μα οι ιδέες αυτές να γίνουν ο προπομπός, το εφαλτήριο για έναν ανένδοτο απέναντι στη γκρίζα και φαιά καθεστωτική νοοτροπία μιας κυβέρνησης που γλεντάει ασύστολα με τα βάσανα του λαού μας.
Να όμως που αντί για συλλογικότητα στη δράση, αλληλεγγύη και πίστη ακράδαντη στις κοινές πολιτικές επιδιώξεις, οι περισσότεροι εκεί πάνω κάνουν ότι μπορούν με λόγια και έργα, ώστε να γίνεται ο χώρος η χλεύη και ο περίγελος των πολιτικών αντιπάλων και άσπονδων φίλων. Η εγωκρατία, ο αυταρχισμός, ο κενός πολιτικός λόγος, η φαύλη συμπεριφορά, η ανευθυνότητα, οι προσωπικές στρατηγικές που αποσκοπούν στο ίδιον και μόνο όφελος, αμαυρώνουν την κομματική εικόνα, τραυ ματίζουν το φιλότιμο και την υπομονή μελών και φίλων και οδηγούν στην παραίτηση και το πλήρες αδιέξοδο. Για να αναρωτιέται και ο τελευταίος στην Ελληνική επικράτεια πολιτικός φίλος και αγωνιστής που μάτωσε για μια Ελλάδα άξια να ζεις και να δημιουργείς, πως θα γίνει κάτι τέτοιο εφικτό, πως οι ιδέες και οι προτάσεις της σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς, των πολιτικά προοδευτικών συμπολιτών μας, θα γίνουν πράξη και τα οράματα θα λάβουν σάρκα και οστά, με τέτοιες πολιτικές ηγεσίες και πρωτοκλασάτα στελέχη που βρίσκονται μίλια μακριά από τους πόθους και τις αγωνίες της βάσης. Δεν είναι αυτές οι ανομολόγητες συμπεριφορές κατώτερες των περιστάσεων και των αναγκών που επικρατούν σήμερα στη χώρα;. Δεν είναι πρόκληση και υποκρισία από την μια να ομνύουν στον υποτιθέμενο σεβασμό στην δόλια την βάση και στη δήθεν προσοχή που δίνουν σε όσα επιθυμεί και λέει αυτή και από την άλλη να την έχουν στην κυριολεξία γραμμένη στα κατά τον σύντροφο Ζουράρι, μέζεα τους;. Πρόεδρος, πολιτική γραμματεία και οι πέριξ αυτών να κάνουν ότι μπορούν σαν να έχουν κατακυριευτεί από μια ανεξήγητη πολιτικά αυτοκαταστροφική μανία, οδηγώντας το κόμμα στην στην πλήρη απαξίωση, την γραφικότητα, προσδίδοντας του χαρακτηριστικά επιθεωρησιακής παράστασης. Για να βλέπουν τελικά και οι πιο υπομονετικοί, αυτοί που κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και ελπίζουν- άραγε μάταια;- ότι ο κατήφορος κάποια στιγμή θα σταματήσει.
Κι όλα αυτά την ώρα που τη χώρα λυμαίνεται, δίχως υπερβολή, μια πολιτική συμμορία, μια πολιτική πραγματικότητα σκέτος εφιάλτης στα χειρότερα ανθρώπινα όνειρα. Την ώρα που η επιβίωση κυριολεκτικά και ο προσπορισμός των απαραίτητων, ώστε να μη καταλήξουμε για την εύρεση τους στους κάδους απορριμμάτων, δεν αποκλείεται καθόλου, σύντομα να γίνει πραγματικότητα. Την ώρα που το κράτος δικαίου, η περιβόητη ανεξάρτητη δικαιοσύνη, το κράτος πρόνοιας και τα στοιχειώδη αγαθά στη χώρα μας, θα έχουν γίνει μακρινές αναμνήσεις άλλων εποχών, τότε που υπήρχε έστω και με τις ατέλειες του, ευνομούμενο κράτος. Πόσο δίκαια περίεργο είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης που αντί για συστράτευση, υποταγή του εγώ στο εμείς, αντί για τεκμηριωμένες προγραμματικές προτάσεις , έξοδο και δράση δίπλα στη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, αντί για τον καθημερινό ανυπότακτο αγώνα απέναντι στην ακροδεξιά Μητσοτακική πολιτική πανούκλα, αυτή να ασχολείται και να καταγίνεται με την άρρωστη εσωστρέφεια και τελικά με τις συμπεριφορές της να συκοφαντεί τους μέχρι τώρα αγώνες της προσβλέποντας στον πολιτικό της αυτοχειριασμό.
Υπάρχει τελικά ελπίδα;. Ίσως σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα να το γνωρίζουμε.