Ηγεμόνας εκ δυτικής Λιβύης

Του Διογένη Λόππα

Η ποιοτική αναβάθμιση των Τουρκικών διεκδικήσεων που παρακολουθούμε μουδιασμένοι τα τελευταία εικοσιτετράωρα, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Κάθε άλλο. Γνωρίζαμε πάρα πολύ καλά τι ακριβώς θα ακολουθούσε έπειτα από μια στρατιωτική επιτυχία επί των ταλαίπωρων Κούρδων.

Τα κακά νέα είναι ότι ο κ. Erdogan δεν είχε ούτε το τακτ να περιμένει λίγο για να τηρηθούν τα προσχήματα. Τα χειρότερα νέα είναι ότι το τελευταίο ανάχωμα στο οποίο ελπίζαμε, δηλαδή οι ΗΠΑ, έχουν ταχθεί (δια του προέδρου τους) στο πλευρό της Τουρκίας και δε χάνουν χρόνο να το υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία. Για να μην υπάρχουν δε παρανοήσεις, ο Λευκός Οίκος έσπευσε (για το φόβο του κάθε liberal) να ξεκαθαρίσει ποια ακριβώς θα είναι η ατζέντα της συνάντησης Μητσοτάκη – Trump. Ενώ δηλαδή κυριολεκτικά καίγεται ο κώλος μας, ο κ. Trump επιδιώκει απλώς να τραβήξει το αυτί της νέας κυβέρνησης, καθώς αυτή επέδειξε υπερβολική αβρότητα στους Κινέζους και αντί να συζητάμε ανιαρά θέματα για S400, Κύπρο και Λιβύη θα αναλωθούμε στο καυτό ζήτημα του 5G.

Οι Τουρκικές κινήσεις ήταν απόλυτα προβλέψιμες και ούτε οι ίδιοι επεδίωξαν κάποιο αιφνιδιασμό. Από την εποχή της εισβολής στην Κύπρο ακόμα, πάντοτε ανακοίνωναν νωρίτερα τις μελλοντικές επιθετικές τους ενέργειες. Απλούστατα αυτές ήταν τόσο αναιτιολόγητες και τόσο αντίθετες σε κάθε έννοια διεθνούς (ή ακόμα και ηθικού) κανόνα, που κανένας δεν τις πήρε στα σοβαρά.

Έτσι ένα ωραίο πρωί ξημερώσαμε με Τούρκους κομάντος να έχουν καταλάβει τα Ίμια. Επειδή επρόκειτο για έναν ακατοίκητο βράχο, αποφασίσαμε να παραιτηθούμε από τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και έκτοτε η περιοχή θεωρείται (διεθνώς) αμφισβητούμενη.

Ένα άλλο πρωί είδαμε τα γεωτρύπανα να εισβάλουν στην Κύπρο, αλλά επειδή εμείς είμαστε Ευρωπαίοι από καλή φάρα, δεν επεμβαίνουμε στις εσωτερικές υποθέσεις τρίτων χωρών. Μετά παρακολουθήσαμε ζωντανά ακόμα μια Τουρκική εισβολή, αυτή τη φορά στο Συριακό Κουρδιστάν και μείναμε ξανά μουγκοί, παρότι αρχίσαμε να νιώθουμε ότι το κακό πλησιάζει επικίνδυνα. Ώσπου πριν λίγες μέρες είδαμε επίσημους χάρτες στους οποίους οι θαλάσσιες ζώνες μας και μαζί τους οι ενεργειακές επενδύσεις μας, έχουν αλλάξει κατόχους.

Η απάντησή μας στην ευθεία αμφισβήτηση κυριαρχίας ήταν συντριπτική:

Απειλήθηκε με απέλαση ο Λίβυος πρεσβευτής

Ανακοινώθηκε ”κοινωνικό μέρισμα” σε 200.000 δικαιούχους (την ώρα που στο Ναυτικό και στην Αεροπορία παλεύουν να τετραγωνίσουν τον κύκλο ψάχνοντας βιώσιμο σχέδιο υπεράσπισης των -ευθέως πλέον- διεκδικούμενων περιοχών, χωρίς χρήματα για εξοπλισμούς)

Οι φοβικές τοπικές ελίτ, γέννημα θρέμμα των αλλεπάλληλων κυβερνήσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, έχουν σοβαρότερα ζητήματα να λύσουν, όταν τουλάχιστον δεν περνούν την ώρα τους διορίζοντας τη Μάνα τους και τον Πατέρα τους (στην κυριολεξία τον τελευταίο): Ανάθεμα μη γίνει πάλι κανένα θερμό επεισόδιο με τους καλούς μας γείτονες και σταματήσουν οι εισαγωγές Γκότζι Μπέρυ. Βάρδα μην κλείσουν και τίποτα σύνορα και τότε πώς θα πάει να σπουδάσει στην Οξφόρδη ο Γιωργάκης μου.

Κύριοι, καλωσορίσατε στην πραγματικότητα. Ο Τουρκικός αναθεωρητισμός δεν είναι συνωμοσία σαν αυτές που αρέσκονται να ανακαλύπτουν όταν τους πιάνουν με τη γίδα στην πλάτη. Δεν χρειάζεται μυστικές υπηρεσίες και Τζειμσμπόντηδες για να αποκαλυφθεί.

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι μπορεί να φταίει η ανεπάρκεια του ασπούδαστου διοικητή της ΕΥΠ, θα μπορούσαν τουλάχιστον να είχαν συμβουλευτεί δικούς τους ανθρώπους, του στενού οικογενειακού κύκλου. Να τους ενημερώσει η κα Μπακογιάννη τι απέγινε η συμφωνία με την Αλβανία για τις Θάλασσες. Πώς δηλαδή με παρέμβαση Ερντογάν η νεοεκλεγείσα (τότε) κυβέρνηση του κ. Ράμα (χρηματοδοτούμενη πλήρως από την Άγκυρα και πειθήνιο όργανο των Τούρκων) ενεργοποίησε το ανώτατο δικαστήριο (ο Θεός να το κάνει) για να την ακυρώσει.

Είναι δηλαδή γνωστό από τότε ακόμα ότι οι Τούρκοι με μοχλό τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς ανά τη Μεσόγειο (τους οποίους τροφοδοτούν συστηματικά με τζαμιά, κοινωνικές παροχές, Τουρκικά σίριαλ και φθηνά αεροπορικά εισιτήρια) ελέγχουν τις κυβερνήσεις (κυρίως μέσω ΜΜΕ, μεγαλοεπιχειρηματιών και τραπεζών όταν δεν μπορούν απευθείας) και τις κατευθύνουν υπέρ των μελλοντικών τους επιδιώξεων.

Ανάμεσα στην αναδυόμενη Οθωμανική αυτοκρατορία και το μεγαλεπήβολο σχέδιό της για απόλυτη κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο, υπάρχει μόνο ένα εμπόδιο. Τα ελληνικά νησιά. Και δεν θα σταματήσει ποτέ να τα διεκδικεί με κάθε τρόπο, είτε γκριζάροντας βράχους, είτε αμφισβητώντας την επήρεια νησιών, είτε απλά εκβιάζοντας συνεκμετάλλευση.

Ο διεθνής παράγοντας

Το μέχρι πρότινος γνωστό σχέδιο των Αμερικανών για την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου είναι αυτό της ελληνοτουρκικής συνεκμετάλλευσης με ταυτόχρονη λύση του Κυπριακού και τον διαμοιρασμό του Αιγαίου σε ζώνες άσκησης κυριαρχίας (μέσω ΝΑΤΟ).

Η παράλογη για τα σημερινά δεδομένα κατάσταση αυτή έχει τις ρίζες της στην εποχή Kissinger. Καθώς η Ελλάδα θεωρούνταν ασταθής χώρα με ροπή προς τον Κομμουνισμό και έντονο αντιαμερικανισμό, θέλησαν να σιγουρέψουν καταρχήν το περισσότερο στρατηγικό σημείο, δηλαδή την Κύπρο. Θεώρησαν δηλαδή ότι θα μπορούσαν εις αεί να ελέγχουν την Κύπρο, είτε με τους Έλληνες, είτε εναλλακτικά με τους Τούρκους. Αν δηλαδή έχαναν μια από τις δύο χώρες, θα εξακολουθούσαν να ελέγχουν την Κύπρο μέσω της άλλης.

Στα προβλήματα που φυσικά ανέκυψαν μετά την εισβολή η πάγια στάση της διπλωματίας των ΗΠΑ (ακόμα και σήμερα) είναι ”βρείτε τα”. Σήμερα, αφού μεσολάβησε όλο το σόου του κ. Erdogan, από την εποχή του πάστορα Brunson μέχρι τους S400 και αφού άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι η Τουρκία είναι χαμένη (α λα Ιράν) υπόθεση, αρχίζουν να κάνουν δεύτερες σκέψεις. Πλην όμως, έχουν και έναν Φιλότουρκο (για άγνωστους ακόμα λόγους) πρόεδρο που αρέσκεται να μαζοχίζεται με τα καπρίτσια των Τούρκων.

Η Γερμανία θα είναι πάντοτε υποστηρικτική προς τους Τούρκους, γιατί αυτό είναι το εθνικό της συμφέρον εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Είναι μια κατάσταση που δεν θα αλλάξει ποτέ, γιατί οφείλεται στο γεωπολιτικό status της μεγάλης αυτής δύναμης, σε σχέση με τη Ρωσία και τις άλλες δύο μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις.

Με λίγα λόγια η Γερμανία έχει ανάγκη μια σχετικά φιλική και αρκούντως ισχυρή Τουρκία για να αισθάνεται ασφαλής στο νότο, την ώρα που πιέζει τους βασικούς ανταγωνιστές της ανατολικά και δυτικά. Συνεπώς δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από τους Γερμανούς (άρα και από την Ε.Ε. όσο παραμένουν de facto ηγέτες της) πέρα από μια λεκτική συμπάθεια και στην καλύτερη περίπτωση μια ουδέτερη προσέγγιση.

Η Γαλλία αντίθετα έχει συγκρουόμενα συμφέροντα με τους Τούρκους και είναι ιδιαίτερα καχύποπτη μπροστά στην επέλαση που επιδεικνύουν τα τελευταία χρόνια και μάλιστα σε χώρες που οι Γάλλοι θεωρούν δικής τους επιρροής από την εποχή της Γαλλικής εντολής. Απομένει να δούμε πόσο αποφασισμένοι και πόσο ισχυροί παραμένουν οι Γάλλοι, αλλά σε κάθε περίπτωση έχουμε συμφέρον να συντονίσουμε τις κινήσεις μας (διπλωματικές και στρατιωτικές αν χρειαστεί) με αυτούς.

O Πατέρας όλων των πιστών

Ο Kemal Ataturk αναγνωρίστηκε ως ο πατέρας όλων των Τούρκων, σε μια προσπάθεια του νεοσύστατου κράτους να δημιουργήσει κοινή εθνική ταυτότητα. Ο κ. Erdogan παρουσιάζεται ως ο πατέρας όλων των (σουνιτών) μουσουλμάνων και οι φιλοδοξίες του είναι πολύ μεγαλύτερες. Με μια δικτατορικού τύπου διακυβέρνηση που δεν ελέγχεται από κανένα θεσμό και με επεκτατικό όχημα τη θρησκεία και την οικονομία (με εμβληματικές εταιρίες όπως οι Turkish airlines, BKT, LC Waikiki, Beko κ.α.) έχει επεκτείνει την επιρροή του μέχρι το Μαρόκο.

Με την εκδίωξη των Κούρδων από τη Βόρεια Συρία επιδιώκει να ελέγξει πλήρως την πολιτική κατάσταση στη Συρία και να την καταστήσει προτεκτοράτο σε συνεργασία με το Ιράν και με την ανοχή της Ρωσίας (η οποία θα πάρει το μερίδιό της σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις που έχει ανάγκη). Μέσω Συρίας και Ιράν θα ελέγχει την κατάσταση στο Λίβανο, όπου και εκεί έχει ήδη εισβάλει πολιτισμικά και οικονομικά.

Στη λωρίδα της Γάζας απολαμβάνει ήδη τιμές ήρωα από την εποχή του Mavi Marmara. Στην Αίγυπτο κάνει υπομονή, καθώς ελέγχει όλο και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού και θα ροκανίσει τον στρατάρχη Σίσι όταν νιώσει έτοιμος. Οι αδελφοί μουσουλμάνοι καραδοκούν.

Τώρα έχει βάλει όλα τα αυγά στο καλάθι της Λιβύης, υποστηρίζοντας εμπράκτως την κυβέρνηση της Τρίπολης. Ευελπιστεί ότι αν με τη βοήθειά του η ”νόμιμη” κυβέρνηση επικρατήσει, τότε θα έχει σφίξει τον κλοιό γύρω από τον σκοπό του που δεν είναι άλλος από τον πλήρη έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου, πράγμα που θα τον καταστήσει κυρίαρχο σε μια από τις σημαντικότερες στρατηγικά περιοχές του πλανήτη.

Μπροστά σε αυτό τον όλεθρο σκεφτείτε απλά τι έχουμε να αντιπαραθέσουμε, καταρχήν από πολιτικούς. Δεν είναι τυχαίο που οι Τούρκοι απασφάλισαν μετά τις εκλογές. Φαίνεται πως η εκλογή Μητσοτάκη τους ήρθε γάντι. Ο κ. Τσίπρας ήταν ιδιαίτερα απρόβλεπτος ενώ ο κ. Κοτζιάς τους έφερε σε πολύ δύσκολη θέση ουκ ολίγες φορές, καθώς έπειτα από δεκαετίες αναγκάζονταν να παίζουν άμυνα απέναντι σε μια εξόχως επιθετική (για τα δεδομένα της οικονομικής συγκυρίας) εξωτερικής πολιτικής που σε τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις τους στρίμωξε στο καναβάτσο:

  1. Έχασαν εν μία νυκτί όλη την επένδυση της Βόρειας Μακεδονίας, καθώς η χώρα μετέβαλλε άρδην γεωπολιτική κατεύθυνση έπειτα από τη συμφωνία των Πρεσπών
  2. Έφυγαν με την ουρά στα σκέλια από τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό (όταν οι κακές γλώσσες λένε ότι είχαν προσεγγίσει ακόμα και τους Κυπρίους) με τον περίτεχνο ελιγμό Κοτζιά περί εγγυήσεων και στρατευμάτων
  3. Παραλίγο να χάσουν και την επένδυση της Αλβανίας, καθώς η συμφωνία Κοτζιά – Bushati έφθασε στα γραφεία των πρωθυπουργών, πριν τελικά παγώσει λόγω άσχετων εξελίξεων στα μέτωπα Καμμένου και Κοσόβου και τις παραιτήσεις των δύο υπουργών. Η εξέλιξη ήταν τόσο θεαματική που η Τουρκική προπαγάνδα είχε ξεσηκώσει θύελλα στα ΜΜΕ της Αλβανίας (τα οποία ελέγχει ολοκληρωτικά) περί προδοτικής συμφωνίας προκειμένου να την αποτρέψει

Απέναντι στον επιθετικό οίστρο του καθεστώτος Ερντογάν και καθώς όλοι πια αντιλαμβάνονται ποιος είναι ο αντίπαλός του στο πεδίο και για ποιον προορίζονται τα Hi Tech οπλικά συστήματα που αγοράζει (από τους Ρώσους) ή κατασκευάζει (με τους Ρώσους) απαιτείται επιθετική εξωτερική πολιτική και όχι λεκτικές ακροβασίες και απειλές απέλασης διπλωματών που ούτως ή άλλως είναι ανίσχυροι και δεν εκπροσωπούν τίποτα.

Πρώτα από όλα έπρεπε με όλες μας τις δυνάμεις και όλο το διπλωματικό μας κεφάλαιο (και όχι μόνο…) να υποστηρίξουμε την υπόθεση του Συριακού Κουρδιστάν, αφού φαινόταν ότι εκεί θα παιζόταν η πρώτη πράξη του τουρκικού νεο-επεκτατισμού.

Δεύτερον πρέπει να στηριχθεί η Κύπρος με πράξεις, όχι μόνο με υποσχέσεις περί κυρώσεων. Αν ο κ. Erdogan αδιαφορεί για τις κυρώσεις των Αμερικανών, σκεφτείτε πόσο των απασχολούν οι Ευρωπαϊκές.

Τρίτον, σχετικά με την υπόθεση της Λιβύης, θα έπρεπε από πολύ καιρό πριν, καθώς το ήξεραν και οι πέτρες ότι έρχεται κάποια συμφωνία με τους Τούρκους (το είχαμε γράψει και στο Ανοιχτό Παράθυρο, αλλά μάλλον παραβιάζαμε ανοιχτές θύρες) να γίνουν οι σχετικές κινήσεις που θα αφαιρούσαν το μανδύα της νομιμότητας από αυτήν την κυβέρνηση – οπερέτα της Τρίπολης.

Θα έπρεπε επίσης πολύ καιρό πριν, καθώς κυκλοφόρησαν σχετικές αναφορές (ακόμα και βίντεο), να γίνουν οι απαραίτητες καταγγελίες για το σπάσιμο του εμπάργκο όπλων από τους Τούρκους (υπέρ της Τρίπολης).

Δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τα Τουρκικά drones, που φέρουν περήφανα το όνομα του κατασκευαστή τους, που δεν είναι άλλος από τον γαμβρό του Σουλτάνου, έπεφταν σαν τις μύγες στις Λιβυκές ερήμους στην προσπάθειά τους να υπερασπιστούν την πρωτεύουσα από τις δυνάμεις του στρατηγού Haftar, αλλά κάποιοι στην Αθήνα μαζεύανε μανάδες με μωρά στην αγκαλιά από τις καταλήψεις.

Αν δηλαδή, την ώρα μάλιστα που γνωρίζουμε ότι γίνονται συζητήσεις για συμφωνία, οι Τούρκοι έχουν τα ψυχικά αποθέματα να αψηφούν το εμπάργκο και να στέλνουν στρατιωτικό προσωπικό στην πρώτη γραμμή μιας μάχης και εμείς στην Ελλάδα στέλνουμε τα ΜΑΤ να δέρνουν ”αναρχικούς”, αν οι Τούρκοι πετάνε drones χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και εμείς την ίδια ώρα μαζεύουμε containers από τα Εξάρχεια, τότε καλά να πάθουμε.

Δυστυχώς είναι πια φανερό ότι η δεξιά κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο, γιατί υπηρετεί αποκλειστικά το δόγμα του κατευνασμού. Είναι προφανές ότι η δεξιά κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει εξωτερικό, παρά μόνον εσωτερικό εχθρό. Και είναι απογοητευτικό ότι ακόμα και η δήθεν πατριωτική πτέρυγα του κόμματος δια στόματος Σαμαρά, μας βομβάρδισε με λαθροεισβολείς, αλλά δε βρήκε μια λέξη να πει για την πραγματική εισβολή που έρχεται.

Αν θυμάμαι καλά, μόνο ο κ. Καραμανλής είχε την ωριμότητα και το σθένος να αναφερθεί στο θέμα (μάλλον κάπως γενικόλογα). Στο στενό πολιτικό τους ορίζοντα το μείζον πρόβλημα της χώρας είναι αν θα βρούμε τρόπο να ξεφορτωθούμε τους πρόσφυγες.

Οι Τουρκικοί χάρτες δεν αποτελούν θέμα, γιατί ετοιμάζουν συνεκμετάλλευση. Όταν μια μικρή ομάδα προσφύγων εγκαθίσταται στην ενδοχώρα, έχουμε θέμα εισβολής, απώλειας κυριαρχίας και εθνικής αλλοίωσης. Όταν η Τουρκία διεκδικεί επίσημα τις μισές ελληνικές θάλασσες, ψιχαλίζει.

Θαυμάστε τους.