Γράφει ο Χρήστος Γκίμτσας
Εκει που καιρός έβγαλε λιακάδα και τα καφενεία άπλωσαν τις καρέκλες έξω, εκεί μας βρήκε το κακό.
Πρωί , πρωί με την δροσούλα, οι Ρώσοι έλυσαν τα χειρόφρενα των τανκς και η φασαρία άρχισε.
Ο Βλαδίμηρος έπαιξε καλά και οργανωμένα. Πρώτα αναγνώρισε την ανεξαρτησία των αυτόνομων και ρωσόφωνων περιοχών Ντονέτσκ και Λούγκανσκ και μετά τις έβαλε να του ζητήσουν βοήθεια.
«Ευχαρίστως» είπε ο Πούτιν και το σούρουπο οι Ρώσοι βρίσκονταν στα περίχωρα του Κίεβου.
Η Ουκρανία , ένα κράτος ‘’λάθος’’, δημιούργημα των σοβιετικών, όπως το χαρακτηρίζουν αρκετοί, με λίγα καριοφίλια και με ένα πληθυσμό που δεν έδειξε και ιδιαίτερα σημάδια πατριωτισμού, βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο.
Η ουσία του δράματος, γνωστή. Ήταν η καθ’ υπόδειξη πρόθεση της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
Και καλά Η Αμερική που ήθελε να επεκτείνει το ΝΑΤΟ στην αυλή της Ρωσίας και να της προκαλέσει ασφυξία, σπρώχνοντας την φουκαριάρα Ουκρανία έξω από την σπήλια της αρκούδας.
Η Ευρώπη τόσο αδιάβαστη ήταν και συμφωνούσε σ’ αυτή την πολιτική;
Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο να πλησιάσει όχι πόλεμος ,αλλά απειλή πολέμου στα σύνορα μίας υπερδύναμης και αυτή να μην αντιδράσει;
Φαντάζεστε να απειλούσε την Αμερική το όμορο Μεξικό; Η πρωτεύουσα του θα είχε ήδη γίνει στάχτη!
Ξεχνά κανείς αντίδραση των ΗΠΑ στην κρίση της Κούβας όταν οι σοβιετικοί εγκατέστησαν πυραύλους στο νησί της καραϊβικής, εκεί, απέναντι από το Μαϊάμι ; Άνοιξαν τα σιλό των διηπειρωτικών πυραύλων έτοιμοι να βάλουν πυρηνική φωτιά στο κόσμο!
Έπρεπε να υποψιαστούν ,οι ευρωπαίοι τουλάχιστον, την συμπεριφορά της τραυματισμένης αυτοκρατορίας που ήταν και εθισμένη άλλωστε σε εισβολές και ιμπεριαλισμούς όπως στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία παλιότερα.
Και αν υπάρχει ένα μεγάλο κρίμα και μία μεγαλύτερη αμαρτία σ’ αυτή την εισβολή των Ρώσων, είναι η θυσία του ανώνυμου και αναλώσιμου πλήθους, όπως παλιότερα στο Κόσσοβο και στην Κύπρο.
Θα τιμωρήσουν, λέει, τώρα τον Βλαδίμηρο με θανατηφόρα μέτρα κατά της Ρωσίας. Τα είδαμε πως λειτουργούν αυτά τα μέτρα. Χρόνια τώρα τα εφαρμόζουν στο Ιράν, αλλά οι Αγιατολάχ στην θέση τους είναι. Το ίδιο και στην Β. Κορέα αλλά ο Κίμ Γιούνγκ, εκεί , ακλόνητος και αυτός και το πυρηνικό πρόγραμμά του. Και εκεί στην Νικαράγουα, μια χαρά είναι ο Ντανιέλ Ορτέγκα.
Μπορεί αυτή την στιγμή η Ε.Ε. ,δηλαδή το πουλέν των ΗΠΑ να απειλεί την Ρωσία με τρομερά και καταστροφικά μέτρα εναντίον της, είναι όμως σίγουρο πως πολλές Ευρωπαϊκές χώρες ‘’θα την κάνουν με μικρά πηδηματάκια’’. Θα συνεχίσουν την συνεργασία με την Ρωσία ‘’από την πίσω πόρτα’’ , γιατί ‘’είναι πολλά τα λεφτά Άρη’’ που λέει και η γνωστή κινηματογραφική ατάκα, για να ρισκάρουν, ιδίως στον τομέα της ενέργειας.
Και όσον αφορά το ευρωπαϊκό πόπολο, δηλαδή εμάς, την τραγωδία της Ουκρανίας θα την εισπράξουμε σύντομα σε τρείς αριθμούς. Ένας είναι στον λογαριασμό του ηλεκτρικού, ένας στον λογαριασμό της θέρμανσης και ένας στην αντλία του βενζινάδικου. Τα επόμενα επίσης δραματικά, θα ακολουθήσουν.
Αλλά πάνω από όλους, την νύφη θα την πληρώσουν οι Ουκρανοί όχι μόνο με νεκρούς και κατάκτηση της πατρίδας, αλλά και με προσφυγιά. Εκατομμύρια ήδη ξεσπιτωμένων πήραν τον δρόμο προς την Μολδαβία, Πολωνία και αλλού. Και από εκεί μια φτυσιά δρόμος είναι μέχρι τα σύνορα της Γερμανίας. Έτσι που και αυτή θα νοιώσει το μεταναστευτικό στο σβέρκο της και να καταλάβει τι τραβάει η Ελλάδα τόσα χρόνια τώρα.
Ιδιαιτέρως όμως για την Ελλάδα η ‘’υπόθεση Ουκρανία’’ είναι ένα μεγάλο μάθημα. Το έγκλημα της Ρωσίας είναι μία επανάληψη της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο. Η οποία Τουρκία, ευκαιρία ψάχνει να προκαλέσει ένοπλες ταραχές με τις ίδιες δικαιολογίες (προστασία μειονοτήτων και διεκδίκηση χαμένων πατρίδων) . Σε δύο μάλιστα ευένδοτα Ελληνικά σημεία, δηλαδή στην ανατολική Θράκη και στον νησιώτικο χώρο.
Η συνεχής επίκληση του διεθνούς δικαίου και της ηθικής, δεν είναι και τόσο υπολογίσιμα όπλα. Ο ενεργούντες , όπως ο Πούτιν και ο Ερντογάν, αυτά τα γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Γι’ αυτό μαζί με το υψηλό φρόνημα και τον πατριωτισμό των Ελλήνων καλό είναι να κρατάμε αναμμένες τις μηχανές των Λεοπάρτ και των Ραφάλ. Και αυτοί που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και δεν ψηφίζουν τους προϋπολογισμούς των πραγματικά επώδυνων εξοπλισμών , να το ξανασκεφτούν.
Δύσκολη εξίσωση όλα αυτά και να δούμε πως θα λυθεί, και με ποιό παγκόσμιο κόστος. Και που τα σκέφτεται κανείς καθισμένος στην λιακάδα του καφενείου, έχει ανάγκη από βαρύ καφέ και σέρτικο χαρμάνι . Και που να βρεις σήμερα έναν Ελληνικό ‘’πολλά βαρύ και όχι’’, και ένα άφιλτρο νο 5 Παπαστράτος.
Υ.Γ. Συμπαρατάσσομαι με την άποψη του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Αρβανίτη, πως στη Ουκρανία συγκρούονται δύο ιμπεριαλισμοί με θύμα αυτή την χώρα, παρόλο που την άποψη του δεν την ενστερνίζεται ούτε το ίδιο του το κόμμα, στην λογική της διπλωματικής υποκρισίας η στην υποκρισία της διπλωματίας.