Του Γ. Λακόπουλου.
Συνήθως στην πολιτική όσα συμβαίνουν δεν είναι παρά όσα έχουν προετοιμαστεί νωρίτερα και κατά κανόνα δεν προαναγγέλλονται. Από αυτή την άποψη δεν είναι πρόωρο να ρωτήσει κανείς από τώρα: πως θα είναι το επόμενο φθινόπωρο για τη χώρα;
Ο βαθμός αβεβαιότητας που χαρακτηρίζει τα πολιτικά πράγμα καθιστά αυτή την πρόγνωση επισφαλή. Ως τώρα υπήρχε μια παράδοση κατά την οποία μετά τα <μπάνια του λαού> η πολιτική σεζόν άνοιγε με την παρουσία των πολιτικών αρχηγών στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Όσα ακούγονταν εκεί ήταν συνήθως τροχιοδεικτικές βολές για όσα επακολουθούσαν.
Θα ισχύσει εφέτες αυτή η παράδοση; Θα δούμε τον Αλέξη Τσίπρα ως Πρωθυπουργό να κάνει ταμείο για τις περσινές υποσχέσεις του και να προδιαγράφει τις επόμενες κινήσεις του;
Ήδη πολλά έχουν αλλάξει στη χώρα και πολλά ακόμη αναμένεται να αλλάξουν μέσα στο καλοκαίρι κατά τρόπο που καθιστά την πρόβλεψη για το σκηνικό της Θεσσαλονίκης κενή νοήματος: ούτε από την πλευρά της κυβέρνησης, αλλά ούτε και από την πλευρά της αντιπολίτευσης υπάρχουν σταθερές που προεξοφλούν τους όρους με τους οποίους θα εγκαινιάσουν τη νέα πολιτική περίοδο.
Πολλοί διακρίνουν ότι στο έξης τα πολιτικά πράγματα το καλοκαίρι δεν θα ακολούθήσουν τη συνήθη και προβλεπτή πορεια τους. Οι πολιτικές εξελίξεις είναι πιθανό να ακολουθούσουν το δικό τους δρόμο για να φτάσουμε ως την φωτεινή ΔΕΘ.
Ασφαλώς η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει από τουςπολιτικους αντίπαλους της που είναι ανήμποροι να τη βλάψουν. Αλλά κινδυνεύει από την πραγματικότητα και από τον εαυτό της.
Το κέντρο βάρος του πολιτικού συστήματος έχει μετακινηθεί αισθητά, όχι απαραιτήτως σε περιοχή σταθερότητας . Αν και ο δικομματικός συνεταιρισμός που κυβερνάει δεν δείχνει να απειλείται με διάλυση, υπάρχουν ενδείξεις ότι ,υπό ορισμένες προϋποθέσεις, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπορεί να διαρραγεί.
Κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και ένας τουλάχιστον τον ΑΝΕΛ , δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένοι αν η κυβέρνηση υποχρεωθεί να παραδεχθεί ότι οδηγείται στη σύναψη νέου Μνημονίου.
Αυτομάτως τίθεται ένα ερώτημα. Σε μια τέτοια περίπτωση πέφτει η κυβέρνηση; Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Ένα νέο Μνημόνιο, ή όπως αλλιώς θα ονομάζεται, θα περάσει με τις ψήφους βουλευτών από άλλα κόμματα -για λόγους που αντιλαμβάνεται ο καθένας. Το ποτάμι ήδη έχει προεξοφλήσει τη θέση του. Και στη ΝΔ η Ντόρα Μπακογιάννη ετοιμάζεται να επαναλάβει το 2010.
Σ αυτή τη περίπτωση – καθώς πρέπει να αποκλείσουμε τις πρόωρες εκλογές , που δεν θα έχουν κανένα νόημα αφού κα μόνο η ιδέα για νέα προσφυγή στην κάλπη ανατινάζει τη χώρα – είναι πιθανό να προκύψει μια νέα κυβέρνηση από την ίδια Βουλή, αλλά με διαφορετική στήριξη.
Ο πιθανότερος πρωθυπουργός σε μια τέτοια κυβέρνηση είναι πάντα ο Αλέξης Τσίπρας, καθώς έχει πρόσφατη λαϊκή εντολή
. Αυτό το ενδεχόμενο θα διευκολυνθεί μάλιστα αν ο Αντώνης Σαμαράς χάσει την ηγεσία της ΝΔ και ο Βαγγέλης Βενιζέλο αποχωρήσει από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ- και τα δύο πολύ πιθανά, αφου το ένα κομμα εχει συνέδριο και το αλλο μπορεί να οδηγηθεί κατ ανάγκην.
Ένα παραπλήσιο ενδεχόμενο είναι ότι ο Τσίπρας εφόσον θα χάσει την πλειοψηφία από ανταρσία μερίδας βουλευτών του – να στηρίξει κυβέρνηση σε συνεργασία με τη ΝΔ και άλλα κόμματα . Όσο και αν μια τέτοια σκέψη προκαλεί ιερή οργή σήμερα στο μέγαρο Μαξίμου, δεν μπορεί να αποκλειστεί , καθώς οι αποφάσεις που θα πρέπει να παίρνει διαρκώς στο εξής η κυβέρνηση θα είναι σκληρές και θα προκαλούν εσωκομματικές απώλειες.
Κάποιοι διακρίνουν ότι εναλλακτικά με το σενάριο του τεχνοκράτη Πρωθυπουργού με –σχεδόν -οικουμενική στήριξη, που θα μπορούσε να είναι πχ ο Γιώργο Προβόπουλος. Υπάρχει πάντα και το σενάριο του πολιτικού προσώπου, ή μάλλον της εισαγωγής πολίτικου προσώπου και είναι προφανές ότι στην ούγια αυτού του σεναρίου υπάρχει το όνομα του Δημ. Αβραμοπούλου.
Έχουμε και λέμε. Αν η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι σε θέση να συσπειρώνει διαρκώς το σύνολο της σημερινής πλειοψηφίας για να περνάει στη Βουλή μέτρα που θα της επιβάλλονται από την ανάγκη να εξασφαλίζει χρηματοδότηση , η επανάληψη παλαιοτέρων διαδικασιών που απέληξαν σε πολυκομματικές κυβερνήσεις δεν αποκλείεται, όπως δεν αποκλείεται και στήριξη κυβέρνησης χωρίς πολιτικούς.
Ενδεχομένως στα μάτια κάποιων όλα αυτά δείχνουν απίθανο να συμβούν. Αυτό θα ίσχυε αν η κυβέρνηση μπορούσε έστω και με δυσκολίες να εφαρμόσει όσα έχει συμπεριλάβει στο πρόγραμμα της. Ποιος όμως μπορεί να στοιχηματίσει ότι στο επόμενο διάστημα η κυβέρνηση θα συνεχίζει την πορεία της όπως την προδιέγραφε ,με ευκολία προεκλογικά;
Ήταν αρκετοί τρείς μήνες στην εξουσία για να καταστεί σαφές ότι αυτό είναι ανέφικτο για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Ήδη και οι πιο αφελείς έχουν πεισθεί ότι οι μόνοι δανειοδότες είναι οι ήδη δανειστές και αυτοί κάθονται όλοι μαζί στο τραπέζι του Γιούρογκρουπ , από το οποίο πρέπει να περάσει η ελληνική κυβέρνηση για να εξασφαλίσει οξυγόνο.
Συνεπώς η εγκατάλειψη του προγράμματος της και η πλήρης προσαρμογή στους περιορισμούς που θέτει η κατάσταση της χώρας είναι μονόδρομος. Και απλώς αυτόν τον μονόδρομο μπορεί να μη είναι έτοιμοι – και ώριμοι – να τον βάδισαν όλοι από τη σημερινή πλειοψηφία. Οπότε το πολιτικό φθινόπωρο μπορεί να έλθει εφέτος νωρίτερα.