Αθώα κρίθηκε από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, η οποία βρέθηκε στη θέση της κατηγορούμενης για παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου.
Η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια μετά από αναφορά που είχε καταθέσει το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι , το οποίο είχε συμπεριλάβει διάφορες περιπτώσεις φερομένων ως εγκλημάτων ρατσιστικής βίας.
Σε αυτές είχε συμπεριληφθεί και άρθρο της κυρίας Τριανταφύλλου στην εφημερίδα «Αthens Voice», τον Νοέμβριο του 2015, αμέσως μετά την επίθεση στο Μπατακλάν με τίτλο «Rock and Roll Will Never Die».
Με την έναρξη της διαδικασίας, στο γεμάτο από κόσμο ακροατήριο, οι συνήγοροι υπεράσπισης της συγγραφέως κ.κ Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος και Κωνσταντίνος Καλλίρης υπέβαλαν ένσταση αντισυνταγματικότητας του νόμου με βάση τον οποίο κινήθηκε η ποινική δίωξη, επισημαίνοντας ότι με αυτή παραβιάζεται το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης.
Ως μάρτυρες εξετάστηκαν στο δικαστήριο η κ. Βασιλική Γεωργιάδου , η οποία έχει μελετήσει και ασχοληθεί επί χρόνια με θέματα ρατσισμού και ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης.
Και οι δύο εξήγησαν στο δικαστήριο γιατί το περιεχόμενο του επίδικου άρθρου όχι μόνο δεν παραβιάζει τον ρατσιστικό νόμο ,αλλά αποτελεί ένα κείμενο γνώμης που συνιστά κραυγή στο όνομα της αντιρατσιστικής βίας.
Ο κ. Δοξιάδης μάλιστα, αναφερόμενος στην προσωπικότητα της συγγραφέως, επισήμανε ότι με τα κείμενά της έχει δείξει πως δεν φοβάται την πολιτική ορθότητα, ακόμα και όταν αυτή ποινικοποιείται.
Η εισαγγελέας της έδρας Μαγδαληνή Καλπακίδου πρότεινε την αθώωση της Σώτης Τριανταφύλλου, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, στην αγόρευσή της ότι «αυτές οι απόψεις που εξέφρασε η κατηγορούμενη, εκφράζουν τις απόψεις που πέρασαν από το μυαλό όλων μας, μετά την επίθεση στο Μπατακλάν. Το κείμενο της αποτελεί έκφραση άποψης και δεν στοιχειοθετείται ούτε καν η αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος».
«Τι να περιμένεις από γόνο της αστικής τάξεως; (Ανακριβές και αυτό…)- είχε σχολιάσει παλιότερα η συγγραφέας. “Και με ρωτούσαν ξανά και ξανά με επιθετικό ύφος γιατί στα βιβλία μου ασχολούμαι με την Αμερική κι όχι με το χωριό μου. Έλεγα: «Η Αμερική είναι το χωριό μου». Αργότερα, όταν εκλαϊκεύτηκε το Ιντερνετ, all hell broke loose: αν ήμουν δικομανής, ή έστω, αν είχα χρόνο και ενέργεια ― δεν έχω, δεν έχω! ― θα μπορούσα να σύρω εγώ στο δικαστήριο διάφορους για μισογυνισμό, δυσφήμιση, ηθική βλάβη και τα λοιπά. Αλλά έχω σοβαρότερες δουλειές. Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν σοβαρότερες δουλειές ή κάνουν δουλειά τους το να συκοφαντούν τους άλλους. Είναι θλιβερό για τους ίδιους».
Το άρθρο για το οποίο αθωώθηκε:
Rock and roll will never die
Ποτέ δεν θα αντικατασταθεί από προσευχές κι από αμανέδες
«Tυφλότητα» είναι ο τίτλος του καινούργιου βιβλίου του ιστορικού Μαρκ Φερρό: τυφλότητα των ηγεσιών, τυφλότητα των μαζών. Ο Φερρό περιγράφει πώς δεν μπορούμε – και δεν θέλουμε – να αναγνωρίσουμε τα συνταρακτικά, συχνά τραγικά, φαινόμενα που οδηγούν σε ομοίως συνταρακτικά και τραγικά γεγονότα. Ο ισλαμοφασισμός δεν είναι καινούργιο φαινόμενο: τον έχουμε εκθρέψει στη Δύση και παρά τις επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις, ηγεσίες και μάζες κοιμούνται τον ύπνο των δικαίων. Ψυχική ευρυχωρία; Ενοχές για ένα φαντασματικό παρελθόν; Έξαλλη αισιοδοξία; Χριστιανο-αριστερή πίστη στην ανθρώπινη καλοσύνη; Απύθμενη βλακεία της πολιτικής ορθότητας; Φόβος μπροστά στις ισχυρές ισλαμικές χώρες; Όλα αυτά μαζί με την ιστορική τυφλότητα που αναλύει ο Μαρκ Φερρό.
Δεν θα επεκταθώ εδώ στο χονδροειδές σφάλμα της πολυπολιτισμικότητας: όποιος ενδιαφέρεται για το ζήτημα ας αναζητήσει παλιότερα άρθρα και βιβλία. Άλλωστε, μολονότι η αντίθεσή μου στη πολυπολιτισμικότητα – στη μη αφομοίωση των μεταναστών και στην εξύμνηση του ισλάμ – είναι μειονοτική, δεν είμαι η μόνη που τη διατυπώνω. Προσθέτω ωστόσο ότι όσα υφιστάμεθα από τους ισλαμιστές (όχι μόνον την τρομοκρατία αλλά την καθημερινή πίεση, τη συμπεριφορά μίσους) δεν οφείλονται στις «επεμβάσεις» της Δύσης στις χώρες της Ανατολής, αλλά στην πολεμοχαρή και φθονερή φύση του ισλάμ: το ισλάμ δεν είναι μια θρησκεία σαν τις άλλες, αγαπητοί συμπολίτες° είναι πολιτικό πρόγραμμα, είναι ιδεολογία εκβαρβαρισμού.
Ακόμα και οι επίσημες δηλώσεις μετά την πρόσφατη σφαγή ακούγονται χλιαρές: οι φοβισμένοι και οκνηροί υπάλληλοι της γαλλικής γραφειοκρατίας πασχίζουν να μην εξερεθίσουν τον μουσουλμανικό πληθυσμό που τρώει και πίνει με κρατικές παροχές παραβιάζοντας τους νόμους της γαλλικής δημοκρατίας. Οι νόμοι αυτοί κερδήθηκαν με αγώνες: σήμερα τσαλαπατάμε τους κοινωνικούς αγώνες που δημιούργησαν τα φιλελεύθερα καθεστώτα – η αχαριστία του σύγχρονου ανθρώπου είναι πρωτοφανής° και ο συνδυασμός με την προαναφερθείσα τυφλότητα κλονίζει τα θεμέλια του πολιτισμού μας. Το πρόβλημα πάντως, σύμφωνα με τους Γάλλους σοσιαλιστές, είναι η άνοδος της ισλαμοφοβίας, ενός φυσικού και αυτονόητου αντανακλαστικού, που, ωστόσο, μπορεί να οδηγήσει τους Γάλλους πολίτες στον αριστεροδεξιό συνασπισμό της Μαρίν Λε Πεν. Σε τελική ανάλυση, ο στόχος του Σοσιαλιστικού κόμματος δεν είναι η ανάσχεση του ισλαμοφασισμού αλλά η απόσπαση ψήφων – παλιά ιστορία αυτή.
Δεύτερο σημείο: αν οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι (που, σας διαβεβαιώ, είναι λιγοστοί και αμήχανοι μέσα στο αγριεμένο ισλαμικό πλήθος), θέλουν να αποφύγουν τον στιγματισμό, πρέπει να κατέβουν μαζικά στους δρόμoυς –σήμερα, τώρα– και να διαμαρτυρηθούν για τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας που διαπράττονται στο όνομα του Αλλάχ. Όμως, θα επιμείνω: όπως έλεγε ο Μάρκο Πόλο, «φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι». Πολύ λίγα έχουν αλλάξει στο ισλάμ από τον ύστερο Μεσαίωνα. Σήμερα, μετριοπαθείς μουσουλμάνοι είναι μόνον οι εκκοσμικευμένοι, τουτέστιν όσοι έχουν εγκαταλείψει την ισλαμική τους ανατροφή – όπως έχουν κάνει πολλοί χριστιανοί στη Δύση. Περιμένω λοιπόν να κατεβούν στους δρόμους όλοι οι καλοί άνθρωποι της Ανατολής και να στηρίξουν τη δυτική δημοκρατία που τους προστατεύει και τους ταΐζει: αν δεν το κάνουν ή αν το κάνουν με μισή καρδιά θα επιβεβαιωθεί η υποψία της ρητής, υπόρρητης ή διφορούμενης στήριξης στον ισλαμοφασισμό.
Με το τρίτο σημείο απευθύνομαι στους ισλαμιστές και στους ποικίλους φίλους τους – μεταξύ των οποίων στους συμπατριώτες μας που πιστεύουν, όπως ο Γεννάδιος Β’, ότι «κάλλιον ειδέναι φακιόλιον τούρκικον παρά καλύπτρα λατινική»: ό,τι και να κάνετε, όσους και σκοτώσετε, συκοφαντήσετε και φιμώσετε, ο δυτικός πολιτισμός θα επιζήσει° είναι απείρως ισχυρότερος° εξάλλου, η εναλλακτική πρόταση ήταν και παραμένει η βαρβαρότητα.
Όσον αφορά δε την καταστροφή του Bataclan όπου έχουμε δει μερικές από τις καλύτερες ροκ συναυλίες της ζωής μας, είμαι εδώ να σας θυμίζω ότι το ροκ δεν θα πεθάνει ποτέ, ότι ποτέ δεν θα αντικατασταθεί από προσευχές κι από αμανέδες.