Του Τάσου Παππά
Αναρωτιούνται πολλοί γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επαναφέρει στην τάξη ή δεν απομακρύνει από την κυβέρνηση τον Αδωνι Γεωργιάδη. Η απάντηση δεν είναι εύκολη.
Ας αφήσουμε κατά μέρος την εκδοχή να απαιτήσει ο αρχηγός της Δεξιάς από τον υφιστάμενό του, αλλά αντιπρόεδρο του κόμματος και πρωτοκλασάτο υπουργό, να μην ξεπερνά τα όρια, να μην εκτίθεται τρεις φορές τη μέρα στις τηλεοράσεις, να αποφεύγει τις εν θερμώ παρεμβάσεις τουιτάροντας κατά ριπάς και ανακαλώντας σε χρόνο ρεκόρ τις επίμαχες αναρτήσεις του. Είναι κάτι που δεν μπορεί να συμβεί.
Αλλο στέλεχος μπορεί να πειθαρχήσει και να δεχθεί τις φιλικές συμβουλές και τις συστάσεις, ο κ. Γεωργιάδης δεν γίνεται. Πρέπει να αρνηθεί τη φύση του. Απίθανο. Αν σταματήσει να είναι ο εαυτός του, θα μαραζώσει. Οπότε ερχόμαστε στην επιλογή της απομάκρυνσης. Ο πολιτικός ηγέτης είναι υποχρεωμένος να υπολογίζει πολύ σοβαρά τις συνέπειες που θα προκύψουν από μια απόφασή του, ειδικότερα αν αφορά το εσωκομματικό πεδίο.
Πρέπει να μετρήσει τα κέρδη και τις ζημιές, ώστε η επιλογή του να μην πλήξει τον ίδιο και την παράταξή του. Αν, μάλιστα, διοικεί τη χώρα, το θέμα αποκτά άλλη διάσταση. Οι κινήσεις του πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικές. Συνεπώς τα σωστά ερωτήματα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη σχετικά με τον Αδωνι Γεωργιάδη είναι άλλα: «Μπορεί να τον αποπέμψει;», «Θέλει να τον αποπέμψει;». Ας δούμε ορισμένες παραμέτρους:
● Η συμβολή του κ. Γεωργιάδη στην εκλογή του κ. Μητσοτάκη στη θέση του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας ήταν σημαντική. Ηταν το αουτσάιντερ και κατάφερε να κερδίσει την εσωκομματική μάχη αξιοποιώντας τη βοήθεια που πήρε από τον κ. Γεωργιάδη. Προφανώς υπήρξε συμφωνία με ανταλλάγματα σε βάθος χρόνου. Η κοινοποίησή της στην περίπτωση που κλονιστούν οι σχέσεις των δύο ανδρών θα βλάψει τον πρωθυπουργό, που οι πάντες έχουν αντιληφθεί ότι νοιάζεται πάρα πολύ για την εικόνα του.
● Ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι ένας τυχαίος παράγοντας. Εχει ισχυρά ερείσματα στη βάση και στο εκλογικό ακροατήριο. Ο κ. Μητσοτάκης δεν ελέγχει απολύτως το κόμμα του. Η ανασφάλειά του είναι σοβαρό μειονέκτημα και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τις αποφάσεις του.
● Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη είναι ακόμη στα πρώτα βήματά της. Η εσωκομματική ειρήνη είναι προϋπόθεση για τη μακροημέρευσή της. Δεν συμφέρει τον κ. Μητσοτάκη να δημιουργηθεί ένταση στην παρούσα φάση. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο κ. Γεωργιάδης, αν εκδιωχθεί από την κυβέρνηση ή αν υποχρεωθεί σε παραίτηση, δεν θα κάτσει φρόνιμα. Πολύ σύντομα θα αναλάβει ρόλο αρχηγού της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Κι αυτό δεν το θέλει ο κ. Μητσοτάκης.
● Ο κ. Γεωργιάδης έχει οπαδούς στην κοινοβουλευτική ομάδα και τη στήριξη του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, όπως φημολογείται, ήταν ο οργανωτής της συμμαχίας Μητσοτάκη – Γεωργιάδη στη διαδικασία εκλογής προέδρου της Ν.Δ. Ο κ. Σαμαράς έχει αρκετούς λόγους να είναι δυσαρεστημένος με τον κ. Μητσοτάκη: δεν τον πρότεινε για επίτροπο, δεν θα τον προτείνει, όπως όλα δείχνουν, για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ακολουθεί συμφιλιωτική στάση στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, δεν ενέταξε τον Τσίπρα στο κατηγορητήριο για τη «σκευωρία» της Novartis. Αν ο κ. Μητσοτάκης θέσει εκποδών τον Α. Γεωργιάδη, ενδεχομένως ο κ. Σαμαράς να θεωρήσει ότι είναι σε εξέλιξη ένα σχέδιο για ξεκαθάρισμα λογαριασμών – και δεν πρόκειται να κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Θα αντιδράσει αναλόγως. Ο κ. Μητσοτάκης φοβάται μια επανάληψη του 1993. Φάρσα θα είναι (για ποιον;), τραγωδία θα είναι (για ποιον;), θα το μάθουμε αν εκδηλωθεί.
● Η Νέα Δημοκρατία δεν θα κατακτούσε την αυτοδυναμία χωρίς τις ψήφους του λεγόμενου πατριωτικού μπλοκ και των ακροδεξιών. Ο κ. Μητσοτάκης τούς κανάκεψε, τους υποσχέθηκε νόμο, τάξη και ηθική και δεσμεύτηκε ότι θα επαναφέρει την κανονικότητα (όπως την εννοούν οι ακροδεξιοί). Η ανάπτυξη φυγόκεντρων τάσεων θα απειλήσει τη συνοχή της κυβέρνησής του. Με το ρεύμα αυτό ο κ. Γεωργιάδης έχει προνομιακές σχέσεις έκπαλαι. Είναι το ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί του. Το ξέρει και το χρησιμοποιεί κάθε φορά που στριμώχνεται.
● Πολιτικοί με το ύφος και το στιλ του κ. Γεωργιάδη κάτω από ορισμένες περιστάσεις είναι χρήσιμοι για τους αρχηγούς. Λένε αυτά που δεν μπορούν να πουν οι ίδιοι, συγκρούονται μετωπικά με τον αντίπαλο, συσπειρώνουν τους φανατικούς του κόμματος, αλλάζουν με τις ηχηρές παρεμβάσεις τους την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης και ενίοτε προσφέρονται να σηκώσουν το βάρος μιας επώδυνης πολιτικής επιλογής, απαλλάσσοντας τους προϊσταμένους τους από το άχαρο αυτό καθήκον. Λειτουργούν σαν ασπίδα του ηγέτη, κερδίζοντας την ευγνωμοσύνη του αλλά και τη συμπάθεια των οπαδών του κόμματος. Η αυτοθυσία πάντως έχει και όρια.
■ Καραδοκεί ο αντίλογος: Δηλαδή, ο κ. Γεωργιάδης θα λειτουργεί στο διηνεκές ανεξέλεγκτα; Θα βρίσκεται μονίμως στο απυρόβλητο; Εχει εξασφαλίσει καθεστώς ασυλίας; Ο πρωθυπουργός δεν οφείλει να λάβει υπόψη του τη δυσφορία που προκαλεί σε άλλα στελέχη η συμπεριφορά του υπουργού Ανάπτυξης; Οι απορίες είναι λογικές. Μόνον ο κ. Μητσοτάκης είναι σε θέση να απαντήσει. Προς το παρόν, πάντως, παρακολουθεί αμήχανος και προεδρεύει.
Πηγή: Εφημερίδα Των Συντακτών