Του Μελέτη Ρεντούμη
Οι εκλογές έχουν τελειώσει από τον Ιούλιο, η νέα κυβέρνηση έχει σχηματιστεί, η νέα Βουλή έχει ξεκινήσει τις συνεδριάσεις της και γενικά τόσο τα κυβερνητικά στελέχη, όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, έχουν δώσει τα πρώτα δείγματα γραφής.
Η ΝΔ από την πλευρά της, προχωρά και ορθώς στην υλοποίηση των πρώτων προγραμματικών της εξαγγελιών, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει αρχίσει να επικρίνει την κυβέρνηση, παρά την αρχική της αμηχανία για την απώλεια της εξουσίας και φθάνουμε πλέον στον τρίτο πόλο που είναι το ΚΙΝΑΛ, το οποίο ουσιαστικά είναι το ΠΑΣΟΚ διευρυμένο με το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου και κάποιες κινήσεις πολιτών.
Θα περίμενε κανείς, από ένα κραταιό κόμμα εξουσίας που κυβέρνησε για δεκαετίες και ψήφισε μάλιστα το 1ο Μνημόνιο, να επιδείξει κάποιας μορφής συναίνεση στις απαραίτητες τομές και μεταρρυθμίσεις που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση, τόσο στο φορολογικό, στην αγορά εργασίας αλλά και στο αναπτυξιακό, με συγκεκριμένες παρεμβάσεις για την διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας.
Αντί όμως να συμβεί αυτό, παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα μία περίεργη στροφή του κόμματος προς τα αριστερά, ίσως και αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ, με κεντρικά συνθήματα σε κόκκινο φόντο και με αγωνιστική διάθεση, εναντίον της κυβέρνησης.
Το βασικό αφήγημα του ΚΙΝΑΛ, που ξέχασε γρήγορα ότι έκανε μέχρι πρότινος, ισχυρή αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι η νέα κυβέρνηση επιδιώκει ανάπτυξη για λίγους, χωρίς να προσδιορίζει τί εννοεί και ποιοι είναι τελικά αυτοί οι λίγοι.
Κάτι ανάλογο, ίσως με διαφορετικά λόγια επαναλάμβανε δια των εκπροσώπων του εντός και εκτός Βουλής και για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που σημαίνει ότι η κυβέρνηση άλλαξε, ενώ η φρασεολογία του ΚΙΝΑΛ παρέμεινε στα ίδια επίπεδα, αλλά με μία πιο έντονη αριστερή ρητορική.
Είναι αξιοσημείωτο, πως αν το τελευταίο διάστημα, απομόνωνε κάποιος τις δηλώσεις, τις ανακοινώσεις και το στίγμα της πολιτικής του ΚΙΝΑΛ, χωρίς καν να γνωρίζει ποιος είναι κυβέρνηση, θα ένιωθε πως στην εξουσία βρίσκεται ένα κόμμα χωρίς λαϊκή νωπή εντολή, ενώ η διάθεση συνεργασίας του πρώην ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται περισσότερο προς το ΚΚΕ, παρά προς την σύγκλιση του μεσαίου χώρου, που αρκετοί ονόμαζαν τα προηγούμενα χρόνια κεντροαριστερά, χωρίς κανένα αποτέλεσμα τελικά ως προς την ενιαία συμπόρευση.
Το κόμμα στο οποίο ηγείται αυτή την στιγμή η Φώφη Γεννηματά και δεν έχει στις τάξεις του τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που κρατούσε σχεδόν μόνος του κοινοβουλευτικά την υπεράσπιση των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ, αλλά και την αντιπολίτευση προς τον ΣΥΡΙΖΑ, περνά σίγουρα μία κρίση ταυτότητας, χωρίς σαφή κατεύθυνση.
Το παραπάνω γίνεται όλο και περισσότερο εμφανές, καθώς αρκετά στελέχη έχουν εξαφανιστεί, άλλα βρίσκονται στην Ευρωβουλή και ασκούν εσωκομματική αντιπολίτευση, ενώ άλλα φλερτάρουν διακαώς με τον ΣΥΡΙΖΑ και το λεγόμενο παλαιό ΠΑΣΟΚ.
Σε κάθε περίπτωση, η στείρα αντιπολίτευση, η διαμαρτυρία και η επίκληση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων σε μία μεσαία τάξη που κυριολεκτικά διαλύθηκε με ευθύνες και της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση, για να αποκτήσει το κόμμα κοινωνικά ερείσματα και να βρει τον ομφάλιο λώρο που το συνδέει με την κοινωνία.
Οι πολίτες σήμερα, αφενός θέλουν σταθερή διακυβέρνηση τετραετίας, σοβαρό πολιτικό λόγο με επιχειρήματα και ευρείες συναινέσεις, τόσο από ηγεσίες των κομμάτων, όσο και από πολιτικές προσωπικότητες, που παραμερίζουν το προσωπικό κόστος για να προσφέρουν ανιδιοτελώς στην χώρα.
Ας αναλογιστεί λοιπόν το ΚΙΝΑΛ, που βρίσκεται σήμερα, που θέλει να πάει, αλλά και ποιο είναι πάνω από όλα το βέλτιστο σενάριο για την χώρα, ώστε να προσαρμόσει την πολιτική του αναλόγως και να είναι πραγματικά χρήσιμο στην κοινωνία και στην πολιτική ζωή του τόπου.
Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός