Του Γ. Λακόπουλου
Από όσα ακούσθηκαν το τελευταίο διάστημα στην Ευρώπη για την ελληνική κυβέρνηση, ίσως το πιο ουσιαστικό είναι αυτό που είπε ο Μάρτιν Σούλτς. < Δεν φέρονται έτσι στην Ευρωπαϊκή Ένωση>.
Αυτό είναι το πρόβλημα των δυνάμεων που συναποτελούν τη σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία: δεν ξέρουν πως φέρονται στην Ευρώπη. Κομματικά στελέχη, βουλευτές ,αλλά και υπουργοί δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα είναι οργανικό μέλος της Ένωσης και εκπροσωπείται στους θεσμούς και τα όργανά της .
Δεν υπάρχει < η Ελλάδα και η Ευρώπη>. Η Ελλάδα είναι η Ευρώπη.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ρόλο στα εσωτερικά πράγματα της χώρας και αυτός ο ρόλος της παραχωρήθηκε με αποφάσεις του ελληνικού Κοινοβουλίου και με Συνθήκες που υπέγραψαν νόμιμες ελληνικές κυβερνήσεις.
Δεν είναι μόνο η νομισματική πολιτική που ασκείται εξ ολοκλήρου από το κοινοτικό κέντρο. Είναι η νομοθετική εργασία που παράγεται στα πλαίσια της Ένωσης και ισχύει υποχρεωτικά σε όλη την επικράτειά της. Υπάρχουν ενδεχομένως αποκλίνουσες ερμηνείες, ενστάσεις και αντιπροτάσεις. Αλλά η εφαρμογή των κοινοτικών κανόνων είναι υποχρεωτική.
Πχ η Κομισιόν επέστρεψε ως απαράδεκτο τον τελευταίο κρατικό προϋπολογισμό της Γαλλίας, επειδή προέβλεπε έλλειμα άνω του 3%. Οι Γάλλοι διαμαρτυρήθηκαν, προέβαλαν κάποια επιχειρήματα για την υπέρβαση, αλλά όταν απορρίφθηκαν διόρθωσαν τον προϋπολογισμό.
Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζει την κοινοτική Ευρώπη ως εισβολέα. Ως εχθρική δύναμη απέναντι στην οποία πρέπει να οργανωθεί παλλαϊκή αντίσταση. Ακόμη και παράγοντες με ρόλο στην Ευρώπη προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για το ευρωπαϊκό έπος- δίνοντας άλλοθι στον Καμένο να εκτοξεύει εθνικοπατριωτικές απειλές κατά των επιβουλών.
Αλλά δεν ΄προέρχεται μόνο από τον επικεφαλής των ΑΝΕΛ αυτή η ρητορική. Ακόμη και μέλη του υπουργικού συμβουλίου μιλούν για εκβιαστές, δυνάστες, για δυνάμεις κατοχής. Ο Βαρουφάκης μιλάει για προβοκάτσια. Ο Λαφαζάνης λέει ότι οι Ευρωπαίοι θέλουν να ισοπεδώσουν την ελληνική κοινωνία.
Ο Σκουρλέτης, ο Στρατούλης, ο Χουντής, έχουν σταθερά αντικοινοτική στάση , προβάλλοντας τη θεωρία ότι όσο δεν <υποκύπτει> η ελληνική κυβέρνηση και όσο <υπερασπίζεται τη Δημοκρατία>, τόσο και σε ποιο δύσκολη θέση έρχονται οι <δανειστές>, όπως αποκαλούν μονίμως του εταίρους-παραβλέποντας οιι έγιναν δανειστές επειδή είναι εταίροι, και ότι αν πάψουν να είναι και δανειστές η Ελλάδα θα πάει από χρηματοδοτική ασφυξία.
Ο Κουρουπλής επέκτεινε τον τρόμο μπροστά στην αδούλωτη ελληνική κυβέρνηση και στον …Ομπάμα.
Με αυτόν τον τρόπο οι σημερινές κυβερνητικές δυνάμεις συναθροίζονται σε ένα πολιτικό αντικοιευρωπαικό μέτωπο ,το οποίο εκτείνεται από τη Χρυσή Αυγή ως την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά . Με τους αντιευρωπαϊκούς τσαμπουκάδες και τις μονομερείς ενέργειες- υπερ. των οποίων τάσσεται επισήμως και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή- μεγαλώνουν το χάσμα ανάμεσα στην Αθήνα και τις Βρυξέλλες .
Αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση η Ελλάδα δεν σύρθηκε βιαίως. Μετέχει εθελουσίως. Η καλλιέργεια δυσφορίας δεν είναι ελληνική πολυτέλεια- μπορεί να υπάρχει και στην άλλη πλευρά.
Ήδη οι Ευρωπαίοι πολίτες δυσφορούν για τα ελληνικά καμώματα , αλλά και για τις ελληνικές αξιώσεις. <Δεν γίνεται να σας πληρώνουν οι Ιταλοί εργαζόμενοι τις συντάξεις > είπε πρόσφατά ο Ματέο Ρέντσι. Τα ίδια λένε σε κάθε κοινοτική συνάντηση οι εκπρόσωποι όλων των χωρών της Ένωσης.
Αλλά εκτός από τη δυσφορία, εκτός από τη θυμείσαι την οποία προσέθεσαν τα βαρουφάκεια καμώματα, το στοιχείο που κυριαρχεί πλέον στη Ευρώπη για την Ελλάδα είναι η κόπωση . Πέντε χρόνια τώρα τα κοινοτικά οργάνα, οι κυβερνήσεις, τα κοινοβούλια, τα ΜΜΕ ασχολούνται με την ελληνική περίπτωση. Και όσο καλλιεργείται στην ελληνική κοινωνία η ευρωπαϊκή ρητορική, αλλά τόσο ωριμάζει στις κοινωνίες των άλλων χωρών η θεωρία του σάπιου μήλου.