Toυ Αντώνη Παπαγιαννίδη
Ευτύχημα, τελικά, που παρεμβάλλονται οι γιορτές – Χριστούγεννα / The milk of human kindness, Πρωτοχρονιά / New Year resolutions, Φώτα (και, λογικά, φωτισμός) – και εκτονώνεται κάπως το κλίμα μετά την περιττά έντονη (άποψη ενός εξωτερικού παρατηρητή, αυτή…) εσωκομματική καμπάνια για διεκδίκηση της ηγεσίας (η εξουσία είναι άλλο πράγμα…) στην Νέα Δημοκρατία. Τουλάχιστον εκτονώνεται η ένταση!
Το γεγονός ότι “οι Τέσσερεις” σταθερά έκαναν την αναγκαστική αναγωγή στις καραμανλικές ρίζες της ΝΔ, το γεγονός ότι ο Τύπος – φίλιος και εχθρικός και αποστασιοποιημένος – δεν παρέλειψε να κάνει την ίδια προβολή και να “αλέσει” καραμανλική πρώτη ύλη, ήταν αναμενόμενο. Το πώς η ξεκούδουνη καμπάνια Τζιτζικώστα προσπάθησε να τραβήξει πάνω του καραμανλικό πάπλωμα, παρά την πρόδηλη αντιπαράθεση με τον ίδιο τον Κώστα Καραμανλή, ήταν χαρακτηριστικό. Μην προσπεράσετε και του Κυριάκου την “αναγκαστική” (για να διασκεδαστεί η εικόνα του δίπολου Καραμανλισμού/Μητσοτακισμού) αναγωγή στην ρίζα της ΝΔ.
Όμως, το πιο έντονο ήταν το φαινόμενο Βαγγέλη Μεϊμαράκη που – ίδιος μαθητούδι! – άρχισε να επικαλείται δημόσια/τηλεοπτικά την Καραμανλική στήριξη την ώρα που… την είχε. Η άγαρμπη εισόρμηση του Κώστα Καραμανλή στην προεκλογική καμπάνια, η ακόμη πιο άγαρμπη διαχείρισή της (“κύκλοι” , Ηρακλείς του Καραμανλισμού, ολική επαναφορά Θοδωρή Ρουσόπουλου και μεθ’ ού πολύ απόσυρσή του), έκανε κακό γύρω-γύρω σε όλους. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το γεγονός ότι μ’ όλο το ταρατατζούμ στήριξης προς Βαγγέλη το Καραμανλικό στρατόπεδο δεν έπιασε ούτε ένα 40% των προσελθόντων στην κάλπη (παλαιών ηλικιών: άρα “υπόπτων Καραμανλικής εμμονής”, όχι;) δεν υπήρξε και ιδιαίτερα επιβεβαιωτικό της Καραμανλικής φύσης της ΝΔ!
Να το πούμε κι αλλιώς: άμα η Ν.Δ. -κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, μην το ξεχνάμε!- είναι να συνεχίσει να ασκεί κάποια ουσιαστική επιρροή, θα χρειαστεί να αφήσει τα μεν ιδεολογήματα περί Καραμανλισμού στην λαϊκή δεισιδαιμονία, την δε προσπάθεια ιστορικής ανάλυσης στους … ιστορικούς.
Από εκεί και πέρα, ο χώρος της Κεντροδεξιάς – άμα αληθινά το πιστεύει το “Κέντρο” και αφήσει την Δεξιο-Δεξιά εκεί που ανήκει: στο ένα άκρο, που τώρα το κατέχει ο όλο και πιο συνεσταλμένος τραμπουκισμός της Χρυσαυγής – χρειάζεται να οικοδομήσει μιαν πρόταση πολιτικής. Πάνω στην πρόταση πολιτικής, έναν πολιτικό λόγο. Πάνω στον πολιτικό λόγο, μια διεκδίκηση εξουσίας. Έτσι πάνε τα πράγματα – δεν πάνε αντίστροφα, με μνήμες και με σκιές ενδόξου (;) παρελθόντος.
Και ο Κώστας Καραμανλής; Ειλικρινά, επειδή δεν θεωρούμε ότι στερείται πολιτικής ουσίας, θα χρειαστεί πρώτα να αφήσει την Ν.Δ. να απο-Καραμανλοποιηθεί. ύστερα να διαλέξει τι θα κάνει ο ίδιος, αν “τόχει”. και , αφήνοντας τα εμβλήματα και τις αναγωγές στο εικονοστάσι, να πορευθεί την όποια δική του πορεία.
Άλλωστε, χρήσιμο θα ήταν να αναζητήσει την έγκαιρη προειδοποίηση του ξαδέλφου του Κώστα Καραμανλή – του βουλευτή Σερρών, του προέδρου του ΔΣ του ιδρύματος Καραμανλή, του γιού του Αχιλλέα – ο οποίος, στο ξεκίνημα της κακόζηλης αυτής καμπάνιας για την ηγεσία της ΝΔ προειδοποιούσε ότι “η διαδικασία μέχρι τώρα απογοητεύει την κοινωνία”. Και καλούσε “να μην χάσει η παράταξη την σοβαρότητά της”.
