Γράφει ο Aπόστολος Αποστόλου
Για άλλη μια φορά το αυτοκρατορικό σύνδρομο του κ. Μητσοτάκη βάζει σε περιπέτεια τη χώρα. Η δυσκολία του να καταλάβει ότι η Δημοκρατία αποτελεί «στιγμές» της διαβούλευσης και της ελευθερίας, επιφέρει νέες δυσκολίες αλλά και υποθηκεύσεις για το μέλλον του τόπου.
Η «μεγαλομανιακή» καταληψία του, κομίζει περαιτέρω προβλήματα και κινδύνους. Βλέπετε είναι η κλίμακα των ανεκλογίκευτων αυτοκρατορικών του πρωτοβουλιών του εξελίσσονται σε μια κυκλωτική δεσποτεία για το λαό με διαφαινόμενες ζημιές και σε μια προτεκτορατοποίηση της χώρας,
Κρατά την ίδια συνταγή με την επιδημία του κορωνοϊού. Δηλαδή καθίσταται κατ’ εντολή των αφεντικών του κήρυκας των πλέον πιο αντιδραστικών πολιτικών. Με την πανδημία πρότεινε το πιστοποιητικό «υγειονομικών φρονημάτων» θυμίζοντας για τα καλά τον Ρόζεμπεργκ. Με την κρίση του ουκρανικού ζητήματος εξοπλίζει και δίνει περιθώρια της συνεχιζόμενης εμπόλεμης κατάστασης αντί να προωθεί μια ειρηνευτική διαδικασία.
Η αποστολή πολεμικού υλικού (που δεν θα φτάσει ποτέ βέβαια για πολλούς λόγους) ωθούν περεταίρω την κρίση και στοχοποιούν τη χώρα. Ο κ. Μητσοτάκης έχει στρατευθεί πλήρως στην κλιμάκωση της κρίσης δηλαδή στην νατοποίηση της Ουκρανίας, χωρίς να το αντιλαμβάνεται και αυτό γιατί λειτουργεί με μια προαποφασιμένη συμπεριφορά της στάσης του ως υπέρτατος δικαιοκρίτης, κάτι δηλαδή σαν τον Λουδοβίκο ΙΣΤ’.
Έχει εισέλθει χωρίς να το καταλαβαίνει ο αιρετός μονάρχης σε μια λογική πογκρόμ ενάντια σε κάθε τι που είναι ρωσικό. Υπάρχει πλέον μια θεσμική αντιρωσική υστερία. Απαγορεύσαμε τη λίμνη των κύκλων του Τσαϊκόφσκι άντε και σε λίγο να κάψουμε και τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι.
Ως Miles Gloriosus, ο κ. Μητσοτάκης δεν κατανοεί τη ρευστή διεθνή γεωστρατηγική κατάσταση έτσι όπως εκείνη διαμορφώνεται και επιστρέφει σε μια νέα εποχή ενός «Δεύτερου Ψυχρού Πολέμου» με μετανεωτερικές προοπτικές και γίνεται ένας Jester King της Διεθνούς Τάξης.
Βλέπετε ο μετανεωτερικός «Δεύτερος Ψυχρός Πόλεμος» επαναξιολογεί όλα τα δεδομένα τόσο στην επιταχυνόμενη διαδικασία της νέας τεχνολογίας, που αυτό σημαίνει νέα όπλα και πόλεμοι μικρής έντασης αλλά πλήρως υποταγής του αδυνάτου στον ισχυρό, όσο και της αναδιάταξης των πόρων που επιφέρουν πλούτο και δύναμη στην απόπειρα των νέων συμμαχιών μιας διαρκούς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα. Φτάνει να δει κανείς πως Κίνα και Ρωσία εργάζονται σταθερά και μεθοδικά για την αποδολαριοποίηση της αγοράς και την πορεία μιας πολυπολικής χρηματικής τάξης.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι μεγάλες δυνάμεις εισέρχονται σε ένα νέο πεδίο ιστορικού συμβιβασμού συμμαχιών με διαφορετικές προοπτικές.
Τα μπλόκς της παγκοσμιοποιημένης δύναμης δεν υποτάσσονται στις αρχές της μιας Αυτοκρατορίας, (ΗΠΑ) αλλά διαιρούνται, διαφοροποιούνται και δημιουργούν αντινομίες και νέες «διευθυνόμενες σκέψεις».
Και μάλιστα κατά τέτοιο τρόπο που ακόμη και το Διεθνές Δίκαιο να προεικονίζεται ως επιχειρηματολική ερμηνευτική που επιφέρει ριζικές αναδιφήσεις και αυτοσκοπούμενες ερμηνείες.
Η εργαλειοποίηση ετών και ετών του Διεθνούς Δικαίου σ΄ ένα φονξιοναλιστικό credo όπου κάθε νομικο-πολιτικό ή νομικο-γεωστρατηγικό συμβάν εθεωρείτο «δικαιωμένο» από το γεγονός ότι υπερασπίζεται τη δήθεν σταθερότητα και ασφάλεια αποτέλεσε και το πλαίσιο που κινήθηκε και η Ρωσία. Κάνοντας ότι έκαναν πάντα οι νατοϊκές δυνάμεις, λειτουργώντας δηλαδή στα όρια ενός διαπλαθομένου δικαίου ερμηνευτικών σκοποθετικών μορφών.
Αυτό λέει εξάλλου και η Ρωσία αναφερόμενη στο ζήτημα ασφαλείας της από νατοϊκές απειλές σε περίπτωση που η Ουκρανία καταστεί νατοϊκός δορυφόρος και ως εκ τούτου αντλεί το δικαίωμα της εισβολής ως απειλούμενη χώρα κατά μια διασταλτική ερμηνευτική αντιστοιχία του όρου προστασίας και ασφάλειας. Δηλαδή η Ρωσία προδικάζει την υπεροχή ενός αυτοαναπαραγώγιμου δικαίου.
Όμως τίθεται και ένα επιπλέον ζήτημα αναφορικά με το Διεθνές Δίκαιο.
Διαθέτει το Διεθνές Δίκαιο μια ισχύ διορθωτικής προσαρμογής σε τετελεσμένα γεγονότα;
Βεβαίως.
Τότε όφειλε ο κ. Μητσοτάκης να θέσει το ζήτημα κατοχής του 40% της Κύπρου από του Τούρκους πριν προβεί σε παραχωρήσεις στις νατοϊκές απαιτήσεις.
Αυτό βέβαια δεν το κάνει ο κ.Μητσοτάκης, αλλά συμβολοποιεί πλήρως τη χώρα ως εχθρική προς τη Ρωσία τόσο με την αποστολή όπλων, όσο και με την απαγόρευση χρήσης των εναερίων μέσων στον Έβρο, καθώς και με το γεγονός ότι στρατεύματα αμερικανικά και ευρωπαϊκά έχουν φθάσει στην Αλεξανδρούπολη και στο Στεφανοδίκαιο έτοιμα για στρατιωτική δράση.
Ο Πωλ Βατζλάβικ έγραφε ότι «από όλες τις ψευδαισθήσεις, η πιο επικίνδυνη είναι να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει παρά μια μόνο πραγματικότητα». Ο κ. Μητσοτάκης είναι θύμα της παραπάνω ψευδαίσθησης. Για εκείνον τα νατοϊκά ευρωπαϊκά συμφέροντα είναι πάνω και από τα συμφέροντα της χώρας και πρέπει να τα υπηρετεί. Και φυσικά όταν του ζητηθεί να αποσταλεί ελληνική στρατιωτική βοήθεια σε κλιμάκωση της κρίσης μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας θα το κάνει προθύμως.
Το ίδιο συνέβη και με την ενεργειακή κρίση. Πριν καλά-καλά, η κρίση πάρει διαστάσεις, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέβαλε την αύξηση των τιμολογίων. Και επιπλέον έβαλε τη χώρα από το καλοκαίρι του 2021 σε καθεστώς αυστηρής λιτότητας. Λειτούργησε ως υπερ-πρόθυμος των επερχομένων μέτρων προκαταλαμβάνοντας τις πιθανές εξελίξεις.
Το πρόβλημα με τον κ. Μητσοτάκη είναι ότι σε στιγμές κρίσιμα επίκοινες εκείνος αποδεικνύεται λίγος και με ασάρκωτες μέριμνες για τη χώρα.
O Aπόστολος Αποστόλου είναι καθηγητής φιλοσοφίας
AΠΟ ΤΟ DOCUMENTO