Του Απόστολου Αποστόλου
Αν παρακολουθήσεις την εκλογική εκστρατεία του κ. Μητσοτάκη θα καταλάβεις ότι η πραγματικότητα έχει χάσει τόσο το νόημα της, όσο και τη χρήση του νοήματος.
Διακρίνεις τον κ. Μητσοτάκη να διακατέχεται από έναν εκνευρισμό, προϊόν της ανασφάλειας του, που εξελίσσεται σε ειρωνεία χαμηλής ποιότητας προς τους πολιτικούς του αντιπάλους, όπου αγγίζει ακόμη και το χλευασμό προς εκείνους. Μαζί με την τεχνητή μεγιστοποίηση της αυτοκαταξιωμένης ατομικότητας του, όλη η εικόνα του καθίσταται αντιδημοφιλής.
Κάποιοι από τους συμβούλους του πρέπει να καταλάβουν ότι όλο αυτό αποκτά μια αποκρουστική εικόνα για εκλογική εκστρατεία. Μπορεί να αφήσαμε πίσω μας τη συγκινησιακή πολιτική πανούκλα η οποία αποτελούσε το προϊόν του κομματικού ομαδικομαζικού οπαδισμού για πολλές δεκαετίες στη χώρα μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα υιοθετήσουμε την αφοριστική ειρωνεία η οποία αποτελεί αδιάκοπη υποβάθμιση της πολιτικής.
Η δημοκρατία φτιάχνει τράπεζες παραπόνων και εκεί καλείται να απαντήσει ο πολιτικός όχι κάνοντας προσωπικές επιθέσεις των αντιπάλων του. Όπως επίσης με επιχειρήματα πλαστής επαγωγής δικαιολογώντας τις πολιτικές σου δεν απαντάς, απλά στρέφεσαι ανάλαφρα γύρω από το πρόβλημα και το κοιτάς.
Ο κ. Μητσοτάκης κινείται στο αμετάβλητο επίπεδο περιστροφής των προβλημάτων χαρίζοντας υποσχέσεις στο τέλος της επόμενης τετραετίας αν εκλεγεί. Δηλαδή μέσα από την περιστροφή οργανώνει την απομάκρυνση του από τα πολιτικά προβλήματα.
Το πρόβλημα με τις ομιλίες του κ. Μητσοτάκη όταν βρίσκεται με τους ψηφοφόρους του είναι ότι δεν αναφέρεται ποτέ για το σπασμένο γρανάζι της πολιτικής χρησιμότητας, έτσι λοιπόν, ως μότο δικαιολόγησης έχει να προτείνει την επερχόμενη ανάπτυξη που δεν ήρθε στις μέρες της διακυβέρνησης του, αλλά που θα έρθει στο αόρατο μέλλον. Μόνο που θα του θυμίζαμε αυτό που λέει ο Ζαν Μπωντριγιάρ στο έργο του «Καταναλωτική κοινωνία». «Η ανάπτυξη δεν είναι δημοκρατία. Η επάρκεια μιας ανάπτυξης αποτελεί συνάρτηση διάκρισης. Πώς θα μπορεί να είναι η λύση;»
Όλη η επικοινωνιακή στρατηγική του είναι λάθος, υπάρχει κάτι το υπερβολικά ενοχλητικό και αυτό είναι ο αυτοκρατορισμός του, ο οποίος τον αναγκάζει να παραβλέπει τις βασικές λεπτομέρειες. Και οι λεπτομέρειες είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης παραγνωρίζει την πρώτη και βασική αρχή της αβεβαιότητας η οποία βάζει σε εισαγωγικά τις εξουσίες και τις πολιτικές διεκδικήσεις. Απέναντι λοιπόν στην εκφρασμένη ειρωνεία του προς τους πολιτικούς αντιπάλους του, στέκεται ως αντίπαλος του η αυτοαναφορά της εγωκεντρικότητας του, η οποία ανατρέπει όλα τα κίνητρά του και τις εκφρασμένες υποσχέσεις του.
Κολυμπάει στο βυθό της ακινησίας και δεν το βλέπει ούτε ο ίδιος, ούτε οι σύμβουλοι του. Τον αποδυναμώνει το αδιάλυτο απόθεμα του αυτοκρατορισμού του. Ονειρεύεται τον τέλειο αναδιπλασιασμό του εαυτού του με την εξουσία ως σχέση μοναδική και επιθυμεί να βολέψει με κάθε τρόπο το όνειρό του μέσα στο πραγματικό. Έτσι λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης συμπεριφέρεται τελικά όχι ως πολιτικός πρωταγωνιστής αλλά ως κομπάρσος του μισόφωτος γιατί η υπεροψία του, του κλέβει το ρόλο.
Ιστορικά ξέρουμε ότι η καμπύλη της πολιτικής ξεδιπλώνεται προς την αντίθετη κατεύθυνση όταν ο πολιτικός ξεπεράσει τον ορίζοντα της αυτοσυγκράτησης του και ο κ. Μητσοτάκης έχει καιρό που ανταγωνίζεται τα όρια του εαυτού του και το θέαμα της πολιτικής του. Έτσι λοιπόν στις εκλογικές συναντήσεις με τους ψηφοφόρους του, βλέπουμε ένα «Εγώ» που ήταν κλεισμένο στα ανάκτορα και στην έξοδο του να γίνεται μια αποθρασυμένη ασύμμετρη ειρωνεία. Μήπως όμως αυτή η συμπεριφορά κρύβει μια πολιτική απελπισία;
Καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας
