Toυ Γ. Λακόπουλου
Στην πιο κρίσιμη φάση των διαβουλεύσεων για την αξιολόγηση η συμπεριφορά των πολιτικών δυνάμεων οδηγεί τη χώρα σε όλο και πιο δύσκολη θέση. Το λυσσαλέο παιχνίδι εξουσίας εκατέρωθεν θα αποβεί μοιραίο, αν τα δυο μεγάλα κόμματα της Βουλής δεν συμπράξουν για να κλείσει η αξιολόγηση και να επιτευχθούν οι στόχοι του 2017, από τους οποίους κρίνεται η συνέχεια για την Ελλάδα και την οικονομία της.
Η κυβέρνηση πρώτα άργησε να κλείσει μια συμφωνία που δεν μπορεί να αποφύγει. Μετά θριαμβολόγησε πριν την ώρα της για το κλείσιμο που θα πιστωνόταν αποκλειστικά η ίδια. Και τώρα ξεπερνάει διαρκώς τα όρια της ασυναρτησίας: όσοι υπουργοί μίλησαν τα τελευταία 24ωρα τόσες ήταν και οι απόψεις που κατατέθηκαν.
Βαβυλωνία. Από τον συγκρατημένο Χουλιαράκη και τον Τσακαλώτο που παραδέχεται ότι η λιτότητα συνεχίζεται μέχρι τον αερολόγο Σταθάκη που βλέπει την κρίση να τελειώνει και τον δημαγωγό Σπίρτζη που μοιράζει 14η σύνταξη.
Αλλά σ’ αυτή τη φάση τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρει η αξιωματική αντιπολίτευση που επιμένει να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες της. Θεωρεί ότι η αξιολόγηση είναι λογαριασμός τον οποίο η κυβέρνηση πρέπει να πληρώσει μόνη της – λες και για τη ΝΔ ισχύει άλλο Μνημόνιο από αυτό που η ίδια ψήφισε.
“Δε
ν ψηφίζω τίποτε, να φύγουν τώρα” ήταν το σύνθημα της αναισθησίας στην τελευταία τηλεοπτική εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πόσο υπεύθυνος μπορεί να θεωρηθεί ένας πολιτικός που ζητάει αυτή τη στιγμή εκλογές; Για λογαριασμό ποιων κατατίθεται αυτό το -ανούσιο -αίτημα, δεδομένου ότι σίγουρα δεν κατατίθεται υπέρ των προτεραιοτήτων που έχει αυτή τη στιγμή η χώρα;
Είναι προφανές ότι για να κλείσει η αξιολόγηση θα απαιτηθούν νέα μέτρα. Το αξιώνουν οι δανειστές που έχουν το πάνω χέρι και αυτό δεν είναι κάτι που τελειώνει εδώ. Όσο η χώρα δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της αυξάνοντας το εισόδημά της θα χρειάζεται περικοπές εισοδημάτων για να διασφαλίζει τους ονομαστικούς στόχους και να παραμένει στην Ευρωζώνη.
Ο διακρατικός δανεισμός τελειώνει το 2018 και οι αγορές θα είναι ακόμη κλειστές. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να πάρει μόνη της τα μέτρα που απαιτούνται για να σταθεροποιηθεί η οικονομία, να κλείσει η αξιολόγηση, να προχωρήσει η υλοποίηση του Μνημονίου και να μείνει έτσι ανοικτός ο δρόμος της ανάκαμψης.
Το κλειδί βρίσκεται στα χέρια της αντιπολίτευσης που οφείλει να κατανοήσει την ευθύνη της και να προσφέρει στήριξη σ’ αυτό το θέμα- χωρίς αυτό να αίρει τις εύλογες επιδιώξεις της. Δεν το έκανε ο Γ. Παπανδρέου με τον Καραμανλή, δεν το έκανε ο Σαμαράς με τον Παπανδρέου, δεν το έκανε ο Τσίπρας με τον Σαμαρά, δεν το κάνει και ο Κυριάκος με τον Τσίπρα.
Σε όλες τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό -και για τους ίδιους που αρνήθηκαν τη στήριξη. Αλλά στην περίπτωση του Μητσοτάκη δεν υπάρχει καμία δικαιολογία- ούτε καν η επικείμενη ανάληψη της εξουσίας. Η κυβέρνηση δεν πέφτει, αλλά αντίθετα αν καταφέρει να σηκώσει μόνη της το βάρος του 2017 θα έχει καλύτερες προϋποθέσεις για το 2018 και θα το πιστωθεί.
Σε κάθε περίπτωση πάντως σήμερα, μπροστά στην εθνική προτεραιότητα της αξιολόγησης, είναι λυπηρό ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν προσφέρει την υποστήριξή της- όπως έγινε σε όλες τις χώρες που βρέθηκαν σε πρόγραμμα.
Ο Κυριάκος αρνείται να συμβάλει στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης υπολογίζοντας -τυχοδιωκτικά- ότι αν αποτύχει η κυβέρνηση θα βρεθεί πιο εύκολα στη εξουσία. Οι δικαιολογίες που προτάσσει δεν στέκονται από τη στιγμή.
Ήδη οι Ευρωπαίοι, ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων, συγκλίνουν στο ότι η σημερινή κυβέρνηση έκανε περισσότερα βήματα από τις προηγούμενες και ότι η αξιολόγηση πρέπει να ολοκληρωθεί υποδεικνύοντας στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας να βρουν κοινό τόπο στα αυτονόητα.
Ο Τσίπρας αρνείται να μιλήσει με ειλικρίνειά και να καλέσει υπεύθυνη την αντιπολίτευση να συμβάλλει κρίνοντας ότι όσο παριστάνει τον ασυμβίβαστο ενισχύει τις πιθανότητες παραμονής του στην εξουσία. Αλλά αυτό είναι εξ ίσου μια τυχοδιωκτική επιλογή.
Η αλήθεια είναι ότι τα κόμματα που έφεραν τη χώρα ως εδώ- με την κακοδιαχείριση,την υπερχρέωση και τη διαφθορά δεκαετιών- είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ- και όταν διαδέχονταν το ένα το άλλο στην εξουσία και όταν κυβέρνησαν μαζί. Συνεπώς έχουν υποχρέωση να συμβάλουν στο ξεπέρασμα της κρίσης, έστω σαν πράξη εξιλέωσης- αναλαμβάνοντας το μέρος του κόστους που τους αναλογεί.
Το υπόλοιπο θα το αναλάβει έτσι κι αλλιώς η σημερινή κυβέρνηση. Ο Τσίπρας δεν ευθύνεται για τη κρίση. Ευθύνεται όμως γιατί από λάθος επιλογές και ανικανότητα των κυβερνήσεων του δεν αξιοποιούνται οι ευκαιρίες για υπέρβαση της κρίσης και δεν δρομολογούνται λύσεις, ούτε εκεί που είναι εφικτές.
Και για το ένα και για το άλλο κόμμα ο δρόμος της πόλωσης που ακολουθούν ακόμη και αυτή την κρίσιμη στιγμή θα οδηγήσει τις ηγεσίες τους σε αδιέξοδο και τη χώρα στα βράχια. Αν δεν διδάχθηκαν τίποτε από το παρελθόν, ας παραδειγματιστούν τουλάχιστον από άλλες πολιτικές ηγεσίες στην Ευρώπη που βρέθηκαν σε αντίστοιχες καταστάσεις. Το συμφέρον της χώρας είναι μέγεθος υπέρτερο από τις εξουσιαστικές επιθυμίες του Τσίπρα και του Κυριάκου.
ΥΓ. Σ’ αυτό το ζοφερό σκηνικό εμφανίσθηκε μια αχτίδα στην οποία η κυβέρνηση δεν έδωσε σημασία. Η ΝΔ έσπευσε να την καταπιεί και τα ΜΜΕ να την εξαφανίσουν. Ο νέος βουλευτής της ΝΔ Χρήστος Δήμας, είχε ο θάρρος να πει δημόσια ότι το κόμμα του και ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεννοηθούν για την εκπόνηση ενός παραγωγικού σχεδίου που θα εφαρμόζεται ανεξάρτητα από την κυβέρνηση. Φωνή βοώντος.
