Του Νίκου Λακόπουλου
Aν ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε να ταράξει τα νερά με την υποψηφιότητά του σε ένα κόμμα από το οποίο είχε αποχωρήσει το κατάφερε αφού με θετικά ή αρνητικ΄ά σχόλια είναι το θέμα των ημερών.
Eίτε χάσει τις εκλογές. είτε κερδίσει το ενδιαφέρον βρίσκεται στην επόμενη μέρα των κομματικών εκλογών όπου κρίνεται το μέλλον ενός κόμματος που δημιούργησε η Φώφη Γεννηματά με την συγκόλληση άλλων κομμάτων και κομματιδίων.
Θα χωράνε όλοι σε ένα κόμμα που θα ηγείται κάποιος που θα το οδηγήσει σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τη Νέα Δημοκρατία; Oι εκλογές στο Κινάλ παίρνουν τον χαρακτήρα ενός δημοψηφίσματος για την ταυτότητα ενός κόμματος που στις επόμενες εκλογές μπορεί να είναι απαραίτητος κυβερνητικός εταίρος σε μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας ή μια προοδευτική κυβέρνηση -με την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει και θα πάρει τα ίδια ποσοστά που πήρε στις προηγούμενες εκλογές.
Αν πάρει μικρότερα ποσοστά ή διασπασθεί αυτός που θα ωφεληθεί είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία. Κι αν πάρει μεγαλύτερο ποσοστό θα πρέπει να τι αφαιρέσει από την Νέα Δημοκρατία και περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μια αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού μπορεί να βγάλει εκτός Βουλής το κόμμα του Βαρουφάκη.
Τα σενάρια συγκυβέρνησης
Η Νέα Δημοκρατία που έχει μπει σε πορεία φθοράς ακόμα κι αν΄ έρθει πρώτο κόμμα με τα ίδια ποσοστά δεν θα μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και γι’ αυτό ενδιαφέρεται για το οικόπεδο της Κεντροαριστεράς την οποία θέλει να εκφράσει ο Μητσοτάκης την ίδια ώρα που ανοίγει διάλογο και με το κόμμα του Βελόπουλου.
Η υποψηφιότητα Λοβέρδου είναι μια επιχείρηση να προσδεθεί το κόμμα στη Νέα Δημοκρατία με ΄εμφανή απέχθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι που μπορεί να συμβεί με ένα κομμάτι του ακόμα κι αν χάσει τις εκλογές -αφού δεν πρόκειται να βρεθεί μαζί με τον Σπίρτζη και τον Κουρουμπλ΄ή -όπως είπε ο επίδοξος αρχηγός από το Καλέντζι το χωριό τον Παπανδρέου.
Η ανοιχτή αντιδεξιά τοποθέτηση του Γιώργου Παπανδρέου που μιλά για προοδευτική κυβέρνηση που χαιρετίστηκε από κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν ήδη ξεχάσει πως είναι ο πρώτος μνημονιακός πρωθυπουργός θεωρητικά λ΄ύνει ένα πρόβλημα, αλλά η επικράτησή του δημιουργεί ένα άλλο με τον κίνδυνο να αφαιρέσει ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η δύσκολη εξίσωση και παράγοντας Χ
Στην πραγματικότητα με ένα Κίνημα Αλλαγής που θα ξαναπάρει 8% τα ποσοστά που χρειάζεται ως ΣΥΡΙΖΑ ως πρ΄ώτο κόμμα για να σχηματίσει μαζί του κυβέρνηση με απλή αναλογική είναι κοντά σ΄’ αυτό που στις δεύτερες εκλογές μπορεί να του δώσουν αυτοδυναμία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή δεν μπορεί να προσβλέπει σε κυβέρνηση με την συνεργασία του Κινάλ ή του ΠΑΣΟΚ, είτε γιατί η επικράτηση μιας τέτοιας άποψης περνάει από την διάσπασ΄η του -άρα μικρότερα ποσοστά- είτε γιατί ποσοστά μικρότερα από όσα θα του δ΄ώσουν αυτοδυναμία δεν οδηγούν σε κυβέρνηση.
Έτσι η Ιστορία με την υποψηφιότητα Παπανδρέου και το restart που μπορεί να είναι και delete μας επιφυλάσσει όχι μία, αλλά πολλές φάρσες. ΄Ένας Παπανδρέου είναι πάλι εδώ για να κάνει μεγάλη τη δημοκρατική παράταξη ξανά, όπως είπε από το Ίδρυμα του παππού του.
Ένας Παπανδρέου θα αντιμετωπίσει πάλι έναν Μητσοτάκη! Ή θα γίνει υπουργός του Μητσοτάκη -για το συμφέρον της χώρας πάλι, αφού δεν θα γίνεται αλλιώς.
Υπάρχει βέβαια και το σενάριο η αλληλοεξουδετέρωση Λοβέρδου- Παπανδρέου να κάνουν πρόεδρο τον Ανδρουλάκη, που μπορεί να εγγυάται και την ενότητα του κόμματος -ή της “παράταξης” όπως λένε στο Κίνημα Αλλαγής.
Ποιες προοπτικ΄ές έχει το κ΄ομμα σε μια τέτοια περίπτωση θα μάθουμε την επόμενη των εκλογών -που μπορεί να κρύβουν εξελίξεις. ¨Οπως εξελίξεις μπορεί να κρύβει και η είσοδος στη Βου΄λή ενός ακόμα δεξιού κόμματος στη Βουλή.
Σίγουρα η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά σαν φάρσα, αλλά -σαν φάρσα- επαναλαμβάνεται. Και η φαντασίωση πως ένα κόμμα που από 48% πήγε στο 4% μπορεί να ξαναπάει αν όχι στο 48% σε ένα μεγάλο ποσοστό θα κριθεί αυτές τις μέρες.
Τα κόμματα φεύγουν, οι παρατάξεις μένουν
Αν αθροίσουμε τα ποσοστά Κινάλ, ΣΥΡΙΖΑ, Βαρουφάκη δημιουργείται ένα ποσοστό ισοδύναμο με τα δεξιά κ΄όμματα, αλλά λείπει ένα κομμάτι από την “δημοκρατική παράταξη” που δεν βρίσκεται στα κ΄όμματα της Βουλής.
Ίσως αυτό το κομμάτι να είναι καθοριστικό για το μέλλον, ο παράγοντας Χ στην δύσκολη εξίσωση που σχηματίζεται από την φθορά της κυβέρνησης που δεν καρπώνεται η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά ούτε το Κινάλ που παίζει το τελευταίο του χαρτί.
Πάντως οι διασπάσεις πολύ συχνά αντί να διαλύσουν ένα κ΄όμμα το δυναμώνουν κι αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα που έχουν μια ιδιότητα: τα κόμματα και οι ηγέτες παρέρχονται, αλλά οι παρατάξεις μένουν.
