Toυ Γιάννη Πανούση
Γιατί συμβαίνει μες στον κόσμο μας
εκείνο που δεν βλέπουνε επάνω μας οι άλλοι
σιγά σιγά να μην το βλέπουμε κι εμείς
Γιάννης Υφαντής, Εφτά ποιήματα
Ποιός δια-δέχεται ποιόν στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, ακόμα κι ακαδημαϊκό, σύστημα; Ο συγγενής, ο κολλητός συνέταιρος, ο εκλεκτός κάποιων; Κι αυτός ‘ ο όποιος’, με τι στόχο ανα-λαμβάνει τη διαδοχή;για να συνεχίσει το έργο του προηγούμενου,για να το ακυρώσει,για ν’αμαυρώσει όλους τους διατελέσαντες;
Ποιός ποινικο-ποιεί τη δημόσια ζωή; Ο υπουργός, ο εισαγγελέας, ο αστυνόμος, ο γενικώς καταγγέλων πολίτης ή οι ‘ελεύθεροι σκοπευτές’ του πολιτικού αταβισμού;Κι ο πολιτικά διωκόμενος [δικαίως/αδίκως] πότε ακριβώς αντιλαμβάνεται ότι στην Ελλάδα οι επικοινωνιακές εντυπώσεις και οι αόριστες φυλακοφαυλικές απειλές είναι ισχυρότερες της ισχύουσας νομοθεσίας[τουλάχιστον ως προς το στίγμα];Από την πολιτική πασαρέλα στο ανακριτικό πηγαινέλα μιάς χαλασμένης κουλτούρας δρόμος.
Όσο για την προστασία των στοιχειωδών δικαιωμάτων [δικονομικών και λοιπών] ο Μακια-βέλη έχει δείξει το [ολισθηρό] μονοπάτι των εξαιρέσεων λόγω σκοπιμότητας.Τα ‘πάντα όλα’ αλά κάρτ, εντός/εκτός της αστικής δημοκρατίας,εντός/εκτός του νομικού πολιτισμού,εντός/εκτός του κράτους δικαίου και –ίσως-εντός/εκτός της λαϊκής βούλησης.
Όσο κι αν άλλα προβάλλονται από διάφορα ΜΜΕ, κατά τη γνώμη μου τα κόμματα δεν έχουν άλλη πολιτική ατζέντα εκτός από την αμοιβαία νομικοφανή αδελφοφαγία και τον εκδικητικό μαγκίτικο συμψηφιαμό παρ-ανομιών.
Ζούμε σ’εποχή χωρίς ενόχους κι ενοχές.Ουδείς αισθάνεται υπεύθυνος/υπόλογος για τίποτα αφού οι επιθυμίες/προσδοκίες/φιλοδοξίες ε(πε)νδύονται με ψευτο-ιδεολογικό μανδύα,υπερκαλύπτοντας Δίκαιο και Δικαιοσύνη και μετατρέποντας την οργή σε πολιτική πλατφόρμα και τη διάψευση σε κοινωνική ανομία.
Το οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα θ’αλλάξει τα πράγματα; Ούτε κατά διάνοιαν.Έχουμε άπαντες εμποτισθεί από το ευκολοεύρετρο στην ελληνική πολιτική αγορά δηλητήριο της εθνικής μετεμφυλιακής/διχαστικής οχιάς.Καθώς όλα διαιρούνται ‘δια του δύο’,τότε πάντοτε θα μπαίνει τεχνηέντως το δίλημμα ‘με ποιούς είσαι’ κι έτσι ποτέ δεν θα μάθει ο Έλληνας ‘ποιός πράγματι είναι’.
ΥΓ: Καλά θάναι οι δημοσιογράφοι να μη χρησιμοποιούν τον όρο ‘προσωρινά ελεύθεροι’. Αφενός δεν έχει νομικό περιεχόμενο κι αφετέρου όλοι είμαστε δυνάμει ‘προσωρινά ζωντανοί’.
ΥΓ2: Όσοι χρησιμοποιούν τον όρο ‘αυτοδικία’ ας ξαναδιαβάσουν τη θεωρητική προσέγγιση. Το κρίσιμο δεν είναι τόσο η βία, όσο η αίσθηση του ‘δικαιώματος’ και της ‘ πεποίθησης’ που έχει ο δράστης ότι ορθά και δίκαια πράττει.