Του Γιάννη Πανούση
‘Ανθρωποι με σκυθρωπά πρόσωπα
προχωρούν
γυρεύοντας
καινούργιους προδότες
Γ.Καραντώνης, Προδοσία
Ζούμε σε μία εποχή όπου βρίθουν οι δισυπόστατες ή και τρισυπόστατες [πολιτικές και όχι μόνον]προσωπικότητες:
-αριστεροί που παίρνουν φακελάκια
-οικολόγοι που χτίζουν αυθαίρετα
-ευαίσθητοι που καταδικάζουν τις ευαισθησίες των άλλων
-δικαιωματίες που δεν αναγνωρίζουν δικαιώματα στους ‘εχθρούς’ τους
-εκσυγχρονιστές που λαϊκίζουν αφόρητα [ίσως και με το αζημίωτο] κλπ
Το πλέον παράδοξο είναι ότι άπαντες αισθάνονται υπερήφανοι και δικαιολογημένοι [ίσως και δικαιωμένοι] για όλες τους τις δράσεις.
Ατομική ‘διολίσθηση/παρέκκλιση’, συλλογική παράκρουση, παρακμιακές ιδεοληψίες της Μεταπολίτευσης, γκρίζες ζώνες και μαύρες τρύπες κυριαρχούν στη δημόσια ζωή και χαρακτηρίζονται ανάλογα με ‘’το ποιος τις κάνει και ποιος βλάπτεται’’.
Τη μια φταίει εξ ολοκλήρου η σάπια αστική τάξη ενώ δοξολογείται η αγαθότητα της μικροαστικής τάξης και η εντιμότητα της λα’ι’κής τάξης. Την άλλη τίθενται σε λειτουργία διαφόρων ειδών ‘πλυντήρια’ που λευκαίνουν[sic] παρελθόν, παρόν ακόμα και μέλλον, με γαλαζοπρασινοκόκκινες σκόνες κατασκευασμένες από τους ίδιους που λέρωσαν τη χώρα.Οι μολύνοντες είναι και οι ‘καθαριστές’.
Δεν υπάρχει σταθερή κι ακλόνητη άποψη για το Καλό και το Κακό, το Νόμιμο και το Παράνομο, το επιτρεπόμενο και το απαγορευμένο.
Το δια-Πράττω [το έγκλημα] σχετίζεται με το υποκείμενο, τα αντικείμενα, τη συγκυρία και τις σκοπιμότητες καθώς δεξιοαριστεροί και αριστεροδεξιοί [με τους δήθεν κεντρώους στη μέση για να κερδίζουν απόλους] αλλάζουν συνεχώς θέση και θέσεις με αποτέλεσμα να χάνεται ο ηθικός μπούσουλας και να μη γνωρίζουμε ποιος συμβολίζει την αγιότητα/αθωότητα και ποιός τη διαβολικότητα/ενοχή.
Καλόκακοι και κακόκαλοι πολιτικοί αλά κάρτ.
Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχουν αθώες περιστερές στην παρακμή της Ελλάδας. Δεν ισχυρίζομαι ούτε ότι όλοι είναι ίδιοι, ούτε όλοι ‘τα πήρανε’. Όμως όποιος δηλώνει απόλυτα αγνός κι αμόλυντος ή αφελής είναι ή υποκριτής ή ζούσε σε σπηλιές.
Από την εκδικητική πολιτική του καφενέ στην κοινωνική εξιλέωση του ρεφενέ και τη λογική του κομματικού κατιφέ ενός φανατισμού και μιας διχαστικής φανφάρας δρόμος. Μοιάζει να μη χρειαζόμαστε ήρωες αλλά υπόδουλους, προδότες και κατηγορούμενους. Τα σκάνδαλα [των άλλων] ως όπιο του λαού.
Επειδή απότι φαίνεται δεν θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι ή καλυτερότεροι αλλά διεκδικούμε ‘το αναφαίρετο δικαίωμα’[!!!] να γίνουμε χειρότεροι ή χειροτερότεροι δεν απομένει παρά ν’αποδεχτεί η ελληνική κοινωνία ότι ‘’θα πέσει η νύχτα’’ [Π.Μπουκάλας] με συνέπεια να μη βλέπει κανείς[κι όχι μόνον ‘οι τυφλοί και οι εθελοτυφλούντες’] τι επ-έρχεται.
ΥΓ. ’Μετακομίζουμε
στον πλανήτη του παραλόγου.
Τούτος ο δρόμος της λογικής δεν μας χωράει.
Σπασμένοι καθρέπτες
και θρύψαλα ψυχές μας ματώνουν’’
{[Μ. Φρονιμάδη-Ματάση, Μετακομίζουμε}