Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Φαίνεται ότι τον έπεισαν πως μπορεί να καταστεί ισόβιος κοινοβουλευτικός Πρωθυπουργός. Όπως είπε: καλύτερα να εκπροσωπεί την Ελλάδα στο διεθνή χώρο, παρά τον διεθνή χώρο στην Ελλάδα.
Ενώ οι Συριζαίοι προσπαθούν να μεταφέρουν την αυτό-γελοιοποίησή τους, δια του Κασσελάκη, από τα κανάλια στην δημόσια ζωή και στη Βουλή – μέχρι την τελική διάλυσή τους- στο απέναντι μπαλκόνι ο Μητσοτάκης καταρτίζει νέα μεγαλεπήβολα σχέδια- ατουφέκιστος.
Ξαφνικά στη Θεσσαλονίκη – μετά από ερώτηση διόλου τυχαία- ο Πρωθυπουργός αποκάλυψε ότι ακούει….Βασίλη Καρρά! Υπενθυμίζοντας το ρεφρέν: «δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω», διέψευσε τις διαδόσεις ότι επιδιώκει τη μετακόμισή του σε ευρωπαϊκό αξίωμα.
Την επόμενη ο φανατικότερος οπαδός του στην πιο φιλική του εφημερίδα, έβαλε στο τραπέζι το ακριβές νόημα της προσφυγής σε ένα …ψιλοσκυλέ άσμα- διόλου συμβατό με την αστική ανατροφή του: «τρίτη τετραετία».
Αυτό συνδέεται με ψιθυρισμούς από όσους έχουν επαφή με την «οικογένεια» για τα νέα σχέδια του Πρωθυπουργού που μετά από μια άθλια τετραετία -με παρακολουθήσεις, σκάνδαλα, αποθεσμοποίηση της χώρας και ταξική αφαίρεσή δικαιωμάτων και πόρων από τους πολλούς υπέρ των λίγων- εξασφάλισε νέα θητεία ,κονιορτοποιώντας τον αντίπαλο του.
Με απλά λόγια, ο Μητσοτάκης δεν θέλει να γίνει Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, Σαρλ Μισέλ, Ρομπέρτα Μετσόλα – στους κοινοτικούς μηχανισμούς. Θέλει να γίνει Ερντογάν στην Ελλάδα. Πιο απλά να κυβερνάει για πολλές θητείες ακόμη.
Στην Ευρώπη υπάρχουν τα παραδείγματα τη Θάτσερ, του Κολ και της Μέρκελ. Αλλά ταιριάζει περισσότερο το μοντέλο Ερντογάν, από τον οποίο άλλωστε περνάει το πρώτο βήμα: η αυτό-αναγόρευσή του σε «νέο Βενιζέλο» μέσω των συμφωνιών που ψήνονται αναμεσά τους, με «υψηλή» διεθνή κάλυψη.
Από εκεί και πέρα στο περιβάλλον του προ εξοφλείται η αναπαραγωγή της εξουσίας του ανά τετραετία, με τους δικούς του όρους: την αποδιάρθρωση της αντιπολίτευσης, την απομόνωση των αντιπάλων, τον περιορισμό της ενημέρωσης, τη διαφθορά, τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, την εργαλειοποίηση της Βουλής και τη ροή του χρήματος.
Μια προσεκτική ματιά στα πράγματα, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχει ήδη εξασφαλίσει αυτές τις προϋποθέσεις, που θα οδηγήσουν στη μακροημέρευση όχι μόνο για μια τετραετία ακόμη, αλλά για περισσότερες- αν φτάσει κυρίαρχος ως το 2027.
Φαίνεται ότι με τον Ερντογάν δεν μοιράζεται μόνο την ιδέα της «συνεκμετάλλευσης» στο Αιγαίο- όσο και αν αυτή επέλθει με υποχωρήσεις της Ελλάδας στα κυριαρχικά της δικαιώματα- και την εξαφάνιση της όχλησης του Κυπριακού, αλλά και την διάθεση για ισοβιότητα στην εξουσία. Στην οποία άλλωστε διακρίνεται και ο Πούτιν.
Ο Ερντογάν βρίσκεται στα πράγματα από το 2003 και ο κίνδυνος να τον βαρεθούν οι Τούρκοι αντιμετωπίσθηκε με τον περίεργο πραξικόπημα του 2016 εναντίον του, που εξουδετέρωσε σχετικά εύκολα. Αποκτώντας το « δικαίωμα» να διώκει όχι μόνο τον Γκιουλέν ως βασικό αντίπαλο του, αλλά και τους οπαδούς του- ως το βαθμό του …συνοδοιπόρου- παντού: στο κράτος, στο στρατό, την οικονομία την εκπαίδευση..
Ο Μητσοτάκης δεν χρειάσθηκε τόσο δραστικά μέτρα για να εξασφαλίσει τις δυο πρώτες τετραετίες.
Ήταν αρκετή η ενσωμάτωση της ακροδεξιάς και των τυχοδιωκτικών στοιχείων του σημιτικού πυρήνα των πάλαι ποτέ «εκσυγχρονιστών» του ΠΑΣΟΚ και ένα καλό επιτελείο πολιτικού μάρκετινγκ από την Αμερική. Μαζί με τα ντιλ της διαπλοκής και την διανομή άφθονου κρατικού – δανεικού- χρήματος στο λαό, έστειλε στο καναβάτσο τον αντίπαλό του.
Μπορεί ο Τσίπρας να υπερέχει στο δημόσιο χώρο και να είναι πιο συγκροτημένος ως πολιτική φιγούρα, αλλά ο Μητσοτάκης είχε καλύτερα επιτελεία και καλύτερες συμμαχίες. Όχι μόνο εντός της χώρας, αλλά και πέραν τους Ατλαντικού, προσφέροντας απλώς ..οικοπεδικές διευκολύνσεις επί ελληνικού εδάφους. Εξ παραλλήλου αγοράζοντας ευρωπαϊκά όπλα βρήκε και συμμαχίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όλα αυτά δεν τον έβαλαν σε πειρασμό να αποκτήσει ευρωπαϊκά αξίωμα όπως περίμεναν πολλοί και ενδεχομένως επιθυμούσε, ως ένα σημείο και ο ίδιος.
Φαίνεται ότι τον έπεισαν πως μπορεί να καταστεί ισόβιος κοινοβουλευτικός Πρωθυπουργός. Όπως είπε: καλύτερα να εκπροσωπεί την Ελλάδα στο διεθνή χώρο, παρά τον διεθνή χώρο στη Ελλάδα.
Πιο απλά – ίσως περισσότερο από ιδιοσυγκρασία- σχεδιάζει, με την βουλιμική φιλοδοξία, αλλά και τον επαγγελματισμό που τον διακρίνει- την ισοβιότητά του στην Πρωθυπουργία κερδίζοντας διαρκώς εκλογές.
Έχοντας μετατρέψει το εσωτερικό της ΝΔ σε τοπίο μετά από βόμβα ναπάλμ και ασκώντας αφανή έλεγχο σε ορισμένα μακρύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης – ή στους επικεφαλής τους- η αυτοεξόντωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την Κασσελιάδα, κάνει το στόχο του ελκυστικό.
Μένει μόνο η οριστική εκλογή του Κασσελάκη που θα μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε καρικατούρα κόμματος μέχρι την εξαέρωσή του. Κανένας Κασσελάκης δεν μπορεί να νικήσει έναν ενεργεία Πρωθυπουργό, επειδή είναι ο…Κασσελάκης και το ήθελε από μικρός.
Οι εκτιμήσεις ότι κάποια στιγμή αναγκαστικά θα επιστρέψει ο Τσίπρας, για να τον σταματήσει έχουν τις ίδιες πιθανότητες επιβεβαίωσης που είχαν και οι προηγηθείσες στη συντηρητική παράταξη για την αναχαίτιση του Μητσοτάκη από τον Καραμανλή.
Οι δυο χειραφετημένοι πολιτικοί της τελευταίας 15ετίας, ηττήθηκαν από τον καλπάζοντας κληρονόμο, ακριβώς γιατί η χειραφέτησή τους, στρατολογούσε εναντίον τους ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ. Και μεταξύ μας: αυτοί είναι το μόνο πραγματικό εμπόδιο στην Ερντογανοποίηση της προσωπικής ατζέντας του Μητσοτάκη.
ΑΠΟ TO IEIDISEIS.GR
