Του Νίκου Λακόπουλου
Η μαζική συμμετοχή του κόσμου στις εκλογές για τον νέο φορέα αν κάνει τους “ηγέτες” να χαμογελούν μάλλον είναι το τέλος του, για τον απλό λόγο ότι σε μια διαδικασία που στήθηκε ανορθόδοξα για να εκλεγεί ηγέτης ο κόσμος απάντησε: “Προχωρείστε, ακόμα και χωρίς ηγέτη”.
Το πρώτο θύμα αυτής της συμμετοχής είναι ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά δεν θα μείνει αλώβητος κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης- που ήθελε έναν φορέα δεκανίκι, αλλά όσο ανεβαίνει εκλογικά τόσο τον απομακρύνει από την αυτοδυναμία.
Στο βασανιστικό για πολλούς ερώτημα “τι θα γίνει με το ΠΑΣΟΚ”, αν ο νέος φορέας είναι το νέο ΠΑΣΟΚ- που ήταν ο βασικός κορμός του- ο κόσμος απάντησε με ένα πολύ τρόπο: το περιθωριοποίησε μέσα στον ίδιο του τον φορέα τόσο που κανένας δεν θα ασχοληθεί πλέον με το συνέδριο του, αν θα αποφασίσει την διάλυση ή την επανίδρυσή του. Το διέλυσε ήδη και μαζί μ΄αυτό διέλυσε και την ηγέτη του ή πιθανούς ηγέτες, όπως ο απαράμμιλος Σταύρος- που ενώ το κόμμα του έπιασε 1% θεώρησε τον καιρό καλό να γίνει ηγέτης ενός κόμματος του 15%.
Ο κόσμος της “δημοκρατικής παράταξης” πήγε να ψηφίσει όχι για ηγέτη, αλλά για την ίδια την παράταξη, ένα νέο φορέα. Πολλοί δεν κατάλαβαν πάνω στη φούρια να εκφράσουν το “νέο” πως έχουν παλιώσει ήδη. Έτσι όλοι μαζί οι ηγέτες στα προγνωστικά συγκέντρωναν λίγο πάνω από το μισό των πιθανών ψηφοφόρων- όλοοοι μαζί- για να μην αναφερθούμε σε “ηγέτες” του 1,2,3% δηλαδή μερικών χιλιάδων ψηφοφόρων.
Οι πιο ισχυροί διεκδικητές -στο δεύτερο γύρο- της “ηγεσίας” είναι πρόσωπα που εκπροσωπούν το 10% της βάσης κι η πιο ισχυρή -το φαβορί- το μισό κόμμα της. Δηλαδή δεν εκπροσωπούν τίποτε. Μονάχα την ελπίδα για μια έδρα, ένα υπουργείο κι ένα μικρόφωνο να κάνουν ως “ηγέτες” δηλώσεις. Αλλά πως γίνεται να είσαι ηγέτης; Φτάνει απλώς να το δηλώσεις;
H μαζική συμμετοχή του κόσμου διέλυσε τα μαγαζάκια, περιθωριοποίησε τους “αρχηγούς’ κι έθεσε μόνο ένα θέμα. Την ανάγκη δημιουργίας ενός κόμματος που θα βρει στην πορεία και τους ηγέτες του και τις θέσεις του και τα σύμβολά του. Μάλλον είναι η πρώτη φορά δημιουργίας μαζικού κόμματος -από τα κάτω- χωρίς ηγέτη.
Ένα φόρουμ αντιδεξιό, όσο κι αν μερικοί ηγέτες το θέλουν δεξιό, όσο και “αντι-τσιπρικό” από ανθρώπους της Αριστεράς που θεωρούν ότι το μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τους προσβάλλει. Φυσικά αν αυτό το εγχείρημα είχε περικλειστεί στα όρια των μηχανισμών και των προσωπικοτήτων θάχανε δύναμη οι “ηγέτες”, οι κοινοβουλευτικές ομάδες τους, ο περίγυρός τους. Ο κόσμος αποφάσισε αλλιώς. Θέλει ένα ανοιχτό δημοκρατικό κόμμα- με πολλές τάσεις κι απόψεις- χωρίς ηγέτες.
Προφανώς αν αυτό προχωρήσει στη “βάση” του βρεθούν στελέχη με περισσότερη επάρκεια από τους επίδοξους ηγέτες του. Ο φορέας θα βρει τους ηγέτες του, οι μηχανισμοί θα καταρρεύσουν- προφανώς θα υπάρξουν νέοι- και οι “ηγέτες” μπορεί να ψάχνουν να βρουν την βουλευτική τους έδρα, αν έχουν.
Γιατί οι χιλιάδες που αποφάσισαν να ψηφίσουν για έναν άγνωστο φορέα- χωρίς πολιτική εκπροσώπηση, ίσως απογοητευμένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, προφανώς δεν πήγαν να ψηφίσουν την Φώφη, τον Σταύρο ή τον Πόντα. Πήγαν για μια αγωνία, μια ανάγκη πολιτικής έκφρασης- κάτι πράγματι νέο.
Μοιάζει πολύ με αυτοοργάνωση, όπου ο πολίτης έχει περισσότερη σημασία από τον “ηγέτη”. Δεν αφορά όσους παλιούς παράγοντες πήγαν να ψηφίσουν -όπως ο Σημίτης, ο ΓΑΠ, ο Βενιζέλος- χωρίς να ξέρουν πως δεν είναι η ψήφος επιθυμία να γυρίσουν πίσω. Όσο να φύγουν μπροστά, μακριά από τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Μας γέλασαν πάλι οι δημοσκοπήσεις. Καλύτερα να ακολουθούμε τον παλιό νόμο πως η ζωή κυλάει κι αυτό που βλέπεις δεν θάναι το ίδιο σε λίγο. Πού θα πει ότι πρέπει να βλέπουμε την επόμενη φάση, όταν οι σημερινοί πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής θάχουνε δώσει τη θέση τους σε άλλους.