Του Απόστολου Λουλουδάκη
Είναι πρωτοφανές, είναι το πιο παράδοξο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ένας κομματικός χώρος να επιδιώκει τόσο φανατικά την πολιτική του εξαφάνιση, να πανηγυρίζει και να συμμετέχει στην δημοσκοπική απάτη που προσπαθεί να παραπλανήσει την κοινή γνώμη και να δημιουργήσει αέρα νίκης στο κόμμα του «στρατηγικού του αντιπάλου» όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης που στήθηκε το αρχιτεκτονικό οικοδόμημα του δικομματισμού.
Είναι τόσο εμφανές ότι επενδύει τα ρέστα του στην ήττα, όχι του ΣΥΡΙΖΑ απλά, αλλά της κοινωνικής συμμαχίας των λαϊκών στρωμάτων, των προοδευτικών ιδεών, της προσπάθειας κάθαρσης του δημοσίου βίου από τα τρωκτικά και τις συμμορίες που τους παρείχαν υψηλή πολιτική προστασία.
Μια πιθανή πρωτιά του ανεκδιήγητου κατόχου των τριών πτυχίων μπορεί να προέλθει μόνο από την πλήρη συρρίκνωση μέχρι και εξαφάνιση του πρώην ΠΑΣΟΚ και στην μεταφορά του κρίσιμου αριθμού των ψήφων που θα του δώσει το μπόνους των 50 εδρών.
Ποια μπορεί να είναι τα κίνητρα του μορφώματος της Φώφης να δέχεται να παίξει τον ρόλο της Ιφιγένειας σε μια στημένη θεατρική παράσταση, εκτός από την στενή εξάρτηση των προσώπων που παρέμειναν στο παραμορφωμένο ΠΑΣΟΚ από τα συμφέροντα της διαπλοκής και της παρασιτικής ολιγαρχίας που αναδείχθηκε σε κυρίαρχο κομμάτι της αστικής τάξης στην Ελλάδα τα χρόνια της διαφθοράς και της κλεπτοκρατίας;
Έχει μετεξελιχθεί στον χρήσιμο ηλίθιο που νοιάζεται μόνο να εξασφαλίσει την προστασία των τζακιών που ρήμαξαν το Κράτος και των προσώπων που ενέχονται στα μεγάλα σκάνδαλα που χρεοκόπησαν την χώρα και να σταματήσει η αποκάλυψη της εμπλοκής των κορυφαίων του στελεχών στο μεγάλο πάρτι που είχε στηθεί από τους πλανόδιους «προοδευτικούς».
Η χυδαία δημοσιογραφία ενός συγκροτήματος που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις πολλές δεκαετίες στην χώρα μας αποκαλύπτεται και στις μέρες μας με καινούργια αφεντικά που φιλοδοξούν να αποκτήσουν τον απόλυτο έλεγχο της Ελλάδας μέσα από ένα πολυεπίπεδο σχεδιασμό σε κρίσιμους τομείς όπως η οικονομία, η πολιτική, η ενημέρωση,η Τοπική Αυτοδιοίκηση , ο αθλητισμός, η εκκλησία.
Το θέμα είναι ποιοι θα μπορούν πλέον να ζήσουν σε αυτή την χώρα, εάν περάσει η εξουσία στον απόλυτο έλεγχο της μαφίας των ολιγαρχών που έχει υπαλληλοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού, που υποκύπτει στις εντολές της, ακόμη και όταν τους ειδοποιούν ότι πρέπει να αυτοκτονήσουν.
Η μάχη των επόμενων εθνικών εκλογών είναι ένα ντέρμπι ανάμεσα στην στασιμότητα και την επανεκκίνηση, ανάμεσα στην προοπτική επιστροφής στην κανονικότητα ή στην μόνιμη παραμονή στην επιτροπεία και στον διεθνή έλεγχο, ανάμεσα στην πραγματική οικονομία και στον παρασιτισμό, ανάμεσα στην δημοκρατία και τον απολυταρχισμό της εξουσίας μιας επικίνδυνης ολιγαρχίας.
Τα όρια ανάμεσα στους δυο κόσμους έχουν ήδη χαραχτεί, οι μάσκες έχουν πέσει, τα προβλήματα έχουν πολλαπλασιαστεί και οι επισκέψεις στις γειτονιές των κλειστών μαγαζιών, της ερημοποίησης, της μιζέριας δεν θεραπεύουν την κατάσταση με τα στημένα κακόγουστα ριάλιτι του Κυριάκου… Η χώρα έχει ανάγκη από σχέδιο και αποκατάσταση σχέσης εμπιστοσύνης της πολιτικής με την κοινωνία…