Του Κώστα Πρώιμου
Παραδόπιστα ανθρωπάκια, που χωρίς το χρήμα και μερικές περγαμηνές αναντίστοιχες των γνώσεων τους, γνωρίζουν καλά κατά βάθος ότι τα έχουν χεσμένα ακόμη και οι βαστάζοι τους. Χώθηκαν τυχαία σε διάφορα κόλπα διαπλοκής και Πυραμίδες, τυφλώθηκαν από τον εύκολο πλουτισμό και θεωρούν εαυτούς τους πανέξυπνους και παντογνώστες. Βλέπουν τους γύρω τους σαν μύγες και τους οικείους και συγγενείς τους ως αγοραστούς σκλάβους. Δεν τιμωρήθηκαν μέχρι τώρα, (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) γιατί σε πολλά πόστα των πολιτειακών θεσμών έχουν αναλάβει φιλόδοξοι και φιλοχρήματοι ομοϊδεάτες τους. Με το άρρωστο και αλαζονικό μυαλό τους εκτιμούν ότι μπορούν να ξεγελάσουν ακόμη και τον θάνατο όταν αυτό χρειαστεί. Είναι αμαρτωλοί;
Μπα, δεν θα το έγραφα, καθώς απηχεί ως γραφικότητα τούτη η έννοια. Περισσότερο με μικρά κακομαθημένα παιδιά ομοιάζουν που αβοήθητα και για πάντα ανώριμα πλαντάζουν στο κλάμα και περιμένουν από τη μαμά τους να τους κατεβάσει το λερωμένο τους παντελονάκι, αφού δεν έχουν μάθει ποτέ να παίζουν στα ίσα το παιχνίδι της ζωής. Έχουν εμμονή στο να διεκδικούν κυρίως τα… μη δεδουλευμένα με την πεισματική τους γκρίνια στα επαγγελματικά, να εκβιάζουν με ίδια μέθοδο άμεσα και έμμεσα στα προσωπικά τους, (σας θυμίζει κάτι;) να θεωρούν δεδομένο ότι μόνο δικαιούνται χωρίς να υποχρεούνται, γιατί σε αυτούς απλούστατα ο κόσμος χρωστάει την πολύτιμη ύπαρξη τους.
Μην το γελάτε, αυτή την υψηλή ερμηνεία δίνουν για τους εαυτούς τους. Τους διακατέχουν έντονα συμπλέγματα ανωτερότητας που αναδύονται και επιδεικνύονται και εκφράζονται συνήθως με την απόκτηση ισχυρών συμβόλων του Καπιταλισμού, και από την άλλη είναι δέσμιοι συμπλεγμάτων κατωτερότητας, τα οποία επειδή καταλαμβάνουν (αμφότερα) τις δύο άκρες της ίδιας βέργας, τους κατατρέχουν σαν κατάρα. Διότι την απύθμενη “ατομική τους φτώχεια”, δεν είναι ικανοί να την πνίξουν, ούτε να την κρύψουν μέσα στα ακριβά σαλόνια των υπερπολυτελών κατοικιών τους, μήτε φυσικά να την πολτοποιήσουν κάτω από τα φαρδιά λάστιχα των υπεραυτοκινήτων τους…
Ο,τι και να κάνουν, είναι πάντα εκεί, στέκει αγέρωχη και συνάμα άφθαρτη και καταστροφική για τα σωθικά τους, ενώ τους ειρωνεύεται καθώς όσο περισσότερα υλικά αγαθά αποκτούν τόσο αυτή ενισχύεται και τους κυριεύει. Σκάει στα γέλια η μιζέρια μαζί τους, όταν συνήθως δεν αφήνουν ούτε ένα ευρώ φιλοδώρημα στον έρημο τον σερβιτόρο και ξέρετε γιατί; διότι κατά βάθος θεωρούν ότι η πραγματική και σκληρή δουλειά είναι ντροπή! Είναι αυτοί που δεν δίνουν του Αγγέλου τους νερό, που ξεχνάνε τους φίλους τους και από που οι ίδιοι ξεκίνησαν, που προσπαθούν με ποικίλους και δόλιους τρόπους να κλέψουν τους άλλους, με την προκλητική απόκρυψη φόρων και εισοδημάτων. Ωστόσο τους χλευάζει η μιζέρια τους ως Θεία Τιμωρία, κολλημένη σαν βδέλλα στο “είναι” τους, όταν κάποια στιγμή αποδεικνύεται περίτρανα ότι χρωστάνε τα πάντα στους άλλους..
Η μιζέρια τους ελέγχει απόλυτα, στο μυαλό, την ψυχή και το σώμα, διότι τους κάνει να θυμώνουν απίστευτα, να γίνονται άκρως εκδικητικοί και να παρεκτρέπονται αγρίως όταν διαπιστώνουν πως ορισμένα “πράγματα” και κάποιες αξίες δεν εξαγοράζονται με μερικά χρήματα.
Αισθάνονται τρομερά δυστυχείς παρά την επίπλαστη τελικά ευημερία τους, όταν κάποιο ανθρώπινο τρόπαιο καταφέρει να ξεφύγει από την συλλογή και τον έλεγχο τους.
Αφήστε τους να σχεδιάζουν εις βάρος των άλλων και να αυτοθαυμάζονται για λίγο ακόμη, μόνο και μόνο επειδή οι συγκυρίες έφεραν την φράξια τους να κυβερνάει μια πολύπαθη χώρα και έναν λαό ταλαιπωρημένο. Όλα μπροστά τους είναι και όσο για την βελούδινη μιζέρια που τους τυλίγει; Χάρισμα τους!