Του Γ. Μαρκάκη
Ζούμε με αφαιρέσεις τεταρτημόρια κλάσματα και ποσοστά που πέφτουν από τα ευρωπαϊκά κομπιούτερ σαν τα ψίχουλα από το τραπέζι. Τα μικρά κομμάτια από ξεραμένο ψωμί προορίζονται για τα φιλικά προσκείμενα στόματα που δεν κακολογούν τον αρχηγό της φυλής που προήχθη σε Μάγο εδώ στα Νότια, αφού μόνο με αυτή την τέχνη και δεισιδαιμονία μπορεί να δικαιολογήσει εξίσου μαγικά την Μεσογειακή πείνα μας, όταν οι Μεσογειακοί καρποί μας πέφτουν από τα δέντρα χωρίς να τους μαζεύει εδώ και καιρό κανείς.
Τραπέζι δεν έχουμε πια αφού του πήραν τα πόδια. Έτσι σήμερα ζούμε τον δικό μας Μεσαίωνα όπως άλλωστε έκαναν και οι Βόρειοι εταίροι μας που κάθονταν και έτρωγαν κάτω στο χώμα παίρνοντας μία μεγάλη σανίδα που στήριζαν πάνω στα γόνατα τους. Μόνο ο αρχηγός , ή Μάγος κατά τα δικά μας, είχε παλιά το προνόμιο να κάθεται στη μοναδική καρέκλα που υπήρχε στο σπιτικό. Άλλωστε για αυτό το λόγο τον ονόμασαν από τότε Chairman of the Board οι βόρειοι μακρινοί συγγενείς μας.
Αναπνέουμε ορυκτό οξυγόνο. Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε με ξυλοπόδαρα από φρέσκα καλάμια που καβαλήσαμε και η μπαγκέτα του διευθυντή ορχήστρας μας είναι ένα με δύο μέτρα μήκος περίπου και από λάστιχο. Κάθε ένας διαβάζει και ερμηνεύει τις νότες και τις διαταγές του διευθυντή ορχήστρας με τον δικό του τρόπο. Κανονικά δεν θα έπρεπε να αποτελεί μεγάλο εμπόδιο αυτό για κάποιους καλούς μουσικούς που αυτοσχεδιάζουν σαν εμάς.
Βέβαια το πιο δύσκολο στην περίπτωση μας είναι δεν είναι το γεγονός ότι είμαστε μουσικοί καθαρά αυτοσχεδιαστικοί, αλλά το ότι υπάρχουν περισσότεροι διευθυντές ορχήστρας από ότι μουσικοί.
-Πώς το είπαμε παλαιότερα;
-Είμαστε ένα Έθνος που διαθέτει περισσότερους συγγραφείς από αναγνώστες.