Του Νίκου Λακόπουλου
Η κυβέρνηση δεν πρόκειται -λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος- να “εργαλειποιήσει” την υπόθεση Γεωργούλη, αλλά το θέμα είναι ήδη πρωτοσέλιδο -και συχνά- ολοσέλιδο στα φιλοκυβερνητικά μέσα.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι συνειρμικά έρχονται στη συζήτηση η υπόθεση Καϊ΄λή και το θέμα Λιγνάδη -καθώς αυτά “συμβαίνουν σε όλα τα κόμματα”. Τέτοιες υποθέσεις δεν έχουν “κομματικό πρόσημο” παρά μόνο όταν αφορούν τον… ΣΥΡΙΖΑ.
Η αλήθεια είναι πώς δεν συμβαίνουν το ίδιο σε όλα τα κόμματα και όταν ένας προαγωγός – παιδεραστής “τυχαίνει” να είναι μέλος ενός κόμματος δεν σημαίνει πως είναι το ίδιο όλα τα μέλη του κόμματος, αλλά θα πρέπει να σημειωθεί ποιο είναι αυτό το κόμμα και η σχέση του με την εξουσία.
Όπως ο ίδιος… ο Γεωργούλης έλεγε σε μια τηλεοπτική εκπομπή για τις κακοποιητικές συμπεριφορές τα “‘άτομα αυτά” χρησιμοποιούν την εξουσία και είχε δίκιο: δεν πρόκειται για ιδεολογική προτίμηση, απλά προτιμούν τα κόμματα που τους προσφέρουν αυτή την θέση εξουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επικριθεί ήδη για την επιλογή του να κάνει ευρωβουλευτή έναν τηλεοπτικό αστέρα και το ΠΑΣΟΚ πολύ πριν ξεσπάσει η υπόθεση Καϊλή έπρεπε να εξηγήσει για ποιο λόγο η νεαρή και λαμπερή Εύα βρέθηκε στα ψηφοδέλτια -ανεξάρτητα ποιά ήταν η ηγεσία και ανεξάρτητα από το ποια ήταν η δική της ιδεολογία.
Κατά μία διαβολεμένη σύμπτωση η Εύα Καϊλή είχε μετακινηθεί προς τη Νέα Δημοκρατία -βλέποντας ίσως πως δεν έχει καλή σχέση με την εξουσία το ΠΑΣΟΚ. Και ο Γεωργούλης είχε προσεγγίσει τη Νέα Δημοκρατία, αλλά βρέθηκε τελικά στον ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσε να μην χάσει την ευκαιρία.
Αν είσαι αφελής, δεν είσαι αθώος
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ τρέχει να αποδείξει πως είναι αθώος -και προφανώς αφελής, αλλά μένει η ενοχή για τον τρόπο που καταρτίζει τα ψηφοδέλτιά του. Δεν φτάνει το “αριστερό ηθικό πλεονέκτημα» που δεν κρύβει μια βουλιμία για ψήφους με μια πολτικά ανήθικη συναλλαγή.
Ούτε η Καϊλή ήταν σοσιαλίστρια, ήταν ο Γεωργούλης αριστερός και το μόνο που προσέφεραν στα κόμματά τους ήταν ένα “λαμπερό” πρόσωπο με ένα τρόπο που εξευτελίζει την πολιτική.
Αυτή η πρακτική να επιλέγονται για αξιώματα πρόσωπα με ψηφοθηρικά κι όχι πολιτικά κριτήρια και μετά οι ηγεσίες να κάνουν πως δεν τους ξέρουν μάλλον δεν πείθει τους πολίτες.
Η υπόθεση Λιγνάδη κόστισε στον Μητσοτάκη. Η υπόθεση Καϊλή κόστισε στον Ανδρουλάκη, αν και την παρέλαβε από άλλες ηγεσίες με δύναμη μεγαλύτερη από όσο είχε ο ίδιος για να την διαγράψει -πριν αυτό γίνει -κάπως αργά- αναπόφευκτο.
Μένει να δούμε πόσο θα κοστίσει η υπόθεση Γεωργούλη στον Αλέξη Τσίπρα που, αν μη τι άλλο, πρέπει να εξηγήσει πώς βρέθηκε στα ψηφοδέλτια ένα πρόσωπο που το μόνο που ήθελε ήταν έδρα -ανεξάρτητα αν θα του την έδινε η Νέα Δημοκρατία -που του έκλεισε την πόρτα, ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιο άλλο κόμμα.
Το πολιτικό χρηματιστήριο της “ομορφιάς”
Το θέμα δεν είναι τελικά αυτές οι υποθέσεις που καλώς πολιτικοποιούνται, αφού πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα, και όσες θα ακολουθήσουν. Το σοβαρό ζήτημα είναι πώς λειτουργούν τα πολιτικά κόμματα και πώς ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα.
Το πολιτικό χρηματιστήριο της ομορφιάς και της λάμψης είναι πλέον ύποπτο. Γιατί όμορφος δεν σημαίνει αθώος και μπορεί να σημαίνει και… ύποπτος, αφού όπως έχει ειπωθεί -από τον Αλμπέρ Καμύ- “στο βάθος κάθε ομορφιάς υπάρχει κάτι το απάνθρωπο”.
Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς με τόσο “όμορφα” πρόσωπα στα ψηφοδέλτια τα κόμματα να παραμένουν τόσο άσχημα. Ή γιατί η πολιτική -αν και θα έπρεπε, όπως έχει ειπωθεί- δεν ανήκει στις Καλές Τέχνες.
