Του Μελέτη Ρεντούμη
Όπως είναι ήδη ευρέως γνωστό, η Τουρκία επέτεινε και επιτάχυνε την προκλητικότητά της στο γεωπολιτικό πεδίο, μένοντας συνεπής στην αναθεωρητική της πολιτική τα τελευταία χρόνια και κατάρτισε ένα Μνημόνιο Κατανόησης (MoU) με την Λιβύη, σε μία προσπάθεια να οριοθετήσει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μεταξύ των δύο κρατών.
Αυτή η κίνηση ανεξάρτητα από την αμφισβητούμενη νομιμότητά της και άσχετα αν εγκρίθηκε από την τουρκική εθνοσυνέλευση, αγνοεί καταφανώς το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας, ενώ πρακτικά αμφισβητεί την κυριαρχία της χώρας μας στην υφαλοκρηπίδα των νησιών της, προσπαθώντας να δημιουργήσει τετελεσμένα, από το Αιγαίο, μέχρι την ΝΑ Μεσόγειο και την Κρήτη.
Πρακτικά με μία κίνηση γεωπολιτικού θράσους θα λέγαμε από την γείτονα χώρα, προσπαθεί να κερδίσει χώρο και χρόνο στο ενεργειακό παιχνίδι και να καταστήσει σαφές, ότι δεν νοείται οποιαδήποτε λύση στην κατανομή των φυσικών πόρων στην Μεσόγειο, ακόμη και αν έχουν εμπλακεί αμερικανικές, γαλλικές ή ιταλικές πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρίες, χωρίς την παρουσία, την άδεια και την άσκηση δικαιωμάτων από την Τουρκία.
Ουσιαστικά, με τις ανακοινώσεις αλλά και τις πράξεις της η Τουρκία, θέλει να σύρει την Ελλάδα σε μία διαπραγμάτευση επί διμερών θεμάτων, πέραν του διεθνούς δικαίου, ώστε μέσω της ενέργειας, του Κυπριακού και της Μεσογείου, να προσεγγίσει τον απώτερο στόχο της που είναι ο όσο το δυνατόν μεγαλύτερος έλεγχος του Αιγαίου Πελάγους με βάση την ακτογραμμή της και όχι με βάση την αποδεδειγμένη υφαλοκρηπίδα που δικαιούνται τα ελληνικά νησιά, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους αλλά και τα χωρικά τους ύδατα των 6 μιλίων, όπως αναφέρουν οι διεθνείς συνθήκες.
Την Τουρκία όπως δείχνουν οι εξελίξεις, δεν την ενδιαφέρει μία συγκεκριμένη παραχώρηση της Ελλάδας, αλλά μία λύση πακέτο που της δίνει ζωτικό χώρο στο ενεργειακό πεδίο όσον αφορά νέες γεωτρήσεις σε ΑΟΖ, τόσο της Κύπρου όσο και της Ελλάδας, αλλά και μία προοπτική να διεκδικήσει μακροπρόθεσμα, μέσα από την αμφισβήτηση διεθνών συνθηκών, κατοικημένα νησιά του Αιγαίου τα οποία μάλιστα θεωρεί ότι οφείλουν να είναι αποστρατικοποιημένα.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει ένα σύνθετο πρόβλημα στην Μεσόγειο και στο Αιγαίο, ιδίως όταν η ΕΕ παρά τις θετικές ανακοινώσεις προς την χώρα μας, δεν έχει αποφασίσει σημαντικές κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας, ενώ την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ δια του προέδρου Τραμπ, συμμερίζονται τις ανησυχίες της και δεν την έχουν αποκλείσει, ούτε από το εξοπλιστικό αλλά ούτε και από το ενεργειακό παιχνίδι.
Η σωστή διπλωματική προετοιμασία της χώρας σε συνεργασία με την Κύπρο, η ενεργοποίηση όλων των δυνατών συμμαχιών στην Μεσόγειο, όπως με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, αλλά και οι ανοιχτοί δίαυλοι πέραν των ΗΠΑ, τόσο με Ρωσία όσο και με Κίνα, προβάλλοντας την σταθερότητα που προσφέρει η χώρα μας στα μακροπρόθεσμα δικά τους συμφέροντα, είναι μία κατάλληλη αλλά και αναίμακτη στρατηγική για να φρενάρει όσο το δυνατόν την τουρκική προκλητικότητα.
Ταυτόχρονα, όμως πρέπει οι ένοπλες δυνάμεις σε συνεργασία με το Υπουργείο Άμυνας και με την ρητή εντολή του πρωθυπουργού, να είναι ετοιμοπόλεμες και να εκπονήσουν ένα στρατηγικό πρόγραμμα αναδιάρθρωσης και εξοπλισμού με νέα τεχνολογικά μέσα, κυρίως εναέρια και πλωτά, ώστε να δημιουργήσουν μεγαλύτερη ισχύ πυρός αλλά και μία αποτρεπτική δύναμη, για την οποία ο αντίπαλος θα διστάσει να κάνει οποιαδήποτε επιθετική κίνηση, αν δεν είναι βέβαιος για το νικηφόρο αποτέλεσμα.