Μεταθανάτιες μικροπρέπειες Κώστα Μητσοτάκη: Ο Kαραμανλής αναξιόπιστος «φουκαράς», ο Παπανδρέου «κακοποιός δύναμις» κι ο ίδιος αδιάφθορος και μέγας πολιτικός

Toυ Γ. Λακόπουλου

 Δεν είναι «Επιστολή προς ηλίθιους», ή «Γράμμα σε Λωτοφάγους», όπως θα μπορούσε. Είναι ο δεύτερος τόμος του βιβλίου – από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος- «Ο Κ. Μητσοτάκης με τα δικά το λόγια: Β 1974-2016

Πριν από όλα είναι μια εξοργιστική αφήγηση του πρώην Πρωθυπουργού στον, έγκυρο, Αλέξη Παπαχελά. Με χονδροειδή ψέματα, βυθισμένα στην αθλιότητα. Για να αποδείξει ότι υπήρξε ο μεγαλύτερος πολιτικός του 20ου αιώνα και οι άλλοι ‘ήταν  ασήμαντοι μπροστά  του. 

Απόντες και οι πολιτικοί αντίπαλοι και οι «φίλοι του», μπορεί να λέει ό,τι  θέλει-  ειδικά όταν έχει προβλέψει να είναι απών και ίδιος.

 Ωστοσο ειναι ενα βιβλίο -ντοκουμέντο, που όλοι πρέπει να διαβάσουν και να βγάλουν συμπεράσματα για τον μακαρίτη-η να επαληθεύσουν οτι ξέρουν γι αυτον.

Ο πρώτος τόμος σταμάτησε στο 1974  και έδινε την εντύπωση ότι στον  δεύτερο υπήρχαν συγκλονιστικές αναφορές σε πραγματικά γεγονότα. Δεν υπάρχουν παρά μόνο κακόβουλες κρίσεις.

Καθώς ο Παπαχελάς δεν είναι και αυτό που θα λέγαμε “πρώτος φίλος με τον Κυριάκο” είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι παρέλειψε κάποια αποσπάσματα για να μην βλάψει τον σημερινό Πρωθυπουργό, όπως αναφέρει ότι έκανε “με κάποιες φράσεις για νομικούς λόγους».

Αρχίζει να διαβάσει κανείς το βιβλίο με ενδιαφέρον. Αλλά στην πορεία διαπιστώνει ότι, εκτός από την αυτοπαρουσίαση του Μητσοτάκη- με τις απίστευτες ιστορικές διαστρεβλώσεις- υπάρχει και … ρεπορτάζ. Έτσι καταλήγει ένα βιβλίο  ανάμεσα στην αυτοβιογραφία και την αγιογραφία. Σε κάποια σημεία είναι κανονική κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

 Η «συμπλήρωση» της απομαγνητοφώνησης με δημοσιογραφική τεχνική ενισχύει το  προφίλ του  Μητσοτάκη. Η εναλλαγή  ανάμεσα στον αφηγητή -που καθυβρίζει  τους άλλους και υμνεί τον εαυτό του – και στην παράθεση πληροφοριών από …τη σκοπιά του πρώην πρωθυπουργού, γίνεται ενοχλητική.

Είναι προφανές ότι έδωσε πρόσβαση και στα πρακτικά της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών του 1992 για το Σκοπιανό -που ο Μητσοτάκης είχε στο αρχείο του- ως ενίσχυση της θέσης του έναντι Σαμαρά κυρίως, αλλά και του… Καραμανλή.

Αυτή καθ’ αυτή η αφήγηση είναι ελεεινή στο βαθμό που έχει στόχο  -μετά θάνατον -να εξευτελίσει, να συκοφαντήσει και να μειώσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου.  

Επιπλέον βγάζει και όλους τους άλλους άχρηστους για να αναδείξει τον εαυτό του ως σπουδαίο πολιτικό και συνδετικό κρίκο σε κάθε φάση της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας. Εκστομίζοντας εκ του ασφαλούς για του άλλους οτιδήποτε μπορεί να τους εκθέσει …υπέρ του.

Για τον Καραμανλή

«Ο Καραμανλής δεν ήταν μεγάλος ηγέτης,  δεν έπαιρνε αποφάσεις. «Είμαι  ο μόνος άνθρωπος που ο Καραμανλής εξαπάτησε συνειδητά». «Εγώ ήμουν ο επιτελάρχης του Καραμανλή όλα τα χρόνια της εξορίας». Δική του πρωτοβουλία ήταν η “λύση Καραμανλή».

Για το 1974  λέει «είχαμε κάνει μαζί όλο το σχέδιο που εφαρμόσθηκε.». « Όλα τα είχα διαπραγματευτεί εγώ για λογαριασμό του Καραμανλή-  Κάναμε μαζί την κυβέρνηση».

Γιατί έμεινε έξω ο ίδιος; Μάλλον γιατί τον φοβόταν. «Ο Kαραμανλής ζορίζεται, αισθάνεται ότι δεν μπορεί να με προδώσει έτσι καθαρά και αναζητεί πράγματι ο φουκαράς λύση». Ότι τάχα «είχε πρόβλημα στο κόμμα». Ο Kαραμανλής!

Παρά την «προδοσία» δεν διέκοψε τις σχέσεις του και αυτό, όπως τα λέει, ωφέλησε τον. Καραμανλή. «Με κάλεσε να τον κάνω πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλιώς δεν θα γινόταν ποτέ». Στο 1977 αναφέρεται- αλλά τα ίδια θα πει για το 1990. «Και το πλήρωσε με το τίμημα να με ξαναφέρει στην κυβέρνηση».

Σε αντάλλαγμα του αποδίδει ότι ο Kαραμανλής είπε – αυτός δεν το άκουσε αλλά το θεωρεί σίγουρο- τη φράση: ««Χάρισα το Αιγαίο στους Τούρκους». Με την απόφαση να φύγει η Ελλάδα από το στρατιωτικό ΝΑΤΟ το 1974.

Πιστεύει όμως ότι τελικά νίκησε τον Καραμανλή στο κόμμα του. «Η βάση της Δεξιάς με αγκάλιασε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον και από τον Καραμανλή τον ίδιο». «Ιδίως με αγκάλιασε εκείνο το κομμάτι της συντηρητικής παράταξης που ονομάσθηκε στη συνέχεια και ονομαζόταν Ακροδεξιά». Σόι πάει το βασίλειο…

Τι τύπος ήταν ο Kαραμανλής; “Ήταν μνησίκακος». «Δεν τολμούσε να κάνει το σωστό». «Δεν υπήρξε ποτέ φιλελεύθερος, κρατικιστής ήταν» .

Τον έκανε  Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά «δεν στήριζε την παράταξη».  «Ακολουθούσε τακτική υπερβολικής ανοχής στον Ανδρέα» και «με «υπονόμευε» ως αρχηγό της ΝΔ.  Τη δεύτερη φορά ήταν «αρχηγός της αντιπολίτευσης» εναντίον του. Αλλά δεν του χαριζόταν.

Όταν δεν τον άφησε -ο Kαραμανλής- να λύσει το  πρόβλημα των Σκοπίων -με το όνομα Βόρεια Μακεδονία, που δεχόταν, όπως λέει, – άκουγε τις φωνές η γραμματέας του Καραμανλή, αλλά ο ίδιος τον κάλυψε. Του φώναζε «γιατί δεν ακούει».

Όταν πήγε το 1993 να υποβάλει την παραίτησή του κάτι πήγε να πει ο Kαραμανλής, αλλά «αγρίεψε» και τον έκοψε: « Δεν μου χρειάζονται οι συμβουλές σου, κράτα τες για τον εαυτό σου».

Κάποια στιγμή δείχνει και ότι ο Kαραμανλής ήταν έτοιμος να μην τηρήσει  το “όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια” και να αποφυλακίσει τους Απριλιανούς, όπως επιδίωξε ο ίδιος ως πρωθυπουργός -αλλά «παρότι συμφώνησε έκανε πίσω».

Έτσι κι αλλιώς ο Kαραμανλής δεν ήταν αυτός που έδειχνε: “Είναι μύθος ότι ο Kαραμανλής είπε ότι οι Πρωθυπουργοί  πάνε στα σπίτια τους -δεν πάνε στο δικαστήριο”.

Ο Kαραμανλής “ήταν μεγάλη προσωπικότητα, αλλά δεν ήταν πολύ γενναίος». Τον ξανάκανε πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά «του δημιούργησε προβλήματα». Π.χ. ανέχονταν τον Έβερτ  και «μια άθλια προσπάθεια να τον μπλέξει σε σκάνδαλα».

Ο Kαραμανλής «όφειλε να τον σταματήσει», αλλά δεν το έκανε. Και ο Έβερτ  είπε «εγώ τον Μητσοτάκη θα τον βάλω μέσα» -για υποκλοπές. Ωστόσο του  παράδωσε το  κόμμα «δημοκρατικότατα και τυπικότατα». Με μαύρη τρύπα στα οικονομικά.

Για τον Ανδρέα  Παπανδρέου 

Για τον Μητσοτάκη «ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν «κακοποιός δύναμις» .  «Είχε κάνει  όλες τις αθλιότητες της γης, μέχρι να συνεννοηθεί με τη Στάζι για να με συκοφαντήσει». Ισχυρίζεται  όμως ότι έστελνε τον Μίνωα  Ζομπανάκη για να τον ενημερώνει πάντα. Και ο Παπανδρέου  απαντούσε: «Πες στον Κώστα τα συγχαρητήρια μου, έκανε μεγάλη επιτυχία»

Κάποτε του είπε ο ίδιος: «Ρε Ανδρέα, γιατί δεν λες έστω μια κουβέντα στους φίλους σου τους σοσιαλιστές». Αλλά ο Ανδρέας απάντησε φοβισμένος: «Πού να τολμήσω να ανοίξω στόμα μου, με αποπαίρνουν».

Ο Μητσοτάκης στην αντιπαράθεσή τους «κράτησε το επίπεδο της πολιτικής ζωής πολύ υψηλό, παρότι ο Ανδρέας το κατέβαζε». Επιμένει: «Δεν είπα ποτέ μην ψηφίζετε άρρωστο άνθρωπο.  Δεν μίλησα ποτέ για τη Δήμητρα Παπανδρέου».

Στο σκάνδαλο Κοσκωτά «ήταν φυσικό ότι το όνομα του Ανδρέα ενέπλεκε». Αλλά τη γλύτωσε  χάρη σ’ αυτόν.

«Είχα δεσμό με τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου Βασίλη Κόκκινο, ήταν φίλος μου»,τον έβλεπα». Γιατί; «Αγωνιζόμασταν να σώσουμε μαζί την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης». Ο Μητσοτάκης με τον Κόκκινο!  

Στο Ειδικό Δικαστήριο «το μικρό μου δακτυλάκι να κουνούσα, θα είχε καταδικαστεί ο Ανδρέας». Αλλά δεν παρενέβη. Δηλαδή παρενέβη: 

«Δυο πράγματα ξεκαθάρισα: δεν δέχομαι ο Ανδρέας να μπει στη φυλακή, και να στερηθεί τα πολιτικά το δικαιώματα».  Έστειλε  και τον Ζομπανακη να ενημερώσει τον Παπανδρέου ότι… δεν πρόκειται να μπει στη φυλακή.  Και όπως συχνά επαναλαμβάνει: «Όταν πω κάτι το τηρώ».

Για τον Σαμαρά

«Ο Σαμαράς ως υπουργός Εξωτερικών υπήρξε μέτριος και ανέντιμος απέναντι μου». «Απελύθη κατά προτροπή του Καραμανλή». «Ποτέ δε τον είχα σε εκτίμηση». Δεν ξέρει να κάνει καμιά διαπραγμάτευση, σε αυτό είναι για κλάματα. Και είναι τραγωδία για την Ελλάδα ότι είναι σήμερα πρωθυπουργός». Ο γιος του όμως έγινε …υπουργός του Σαμαρά»!

«Ονειρευότανε να γίνει Βουλγαροκτόνος». «Νόμισε ότι θα  γίνει μεγάλος ηγέτης παίζοντας με τη Μακεδονία». Μόνο αυτό;  «Στα μυστικά κονδύλιά  που ήλεγχε ο  Σαμαράς βρήκα τέρατα και σημεία». «Είναι γνωστό περίπου που πήγαν αυτά τα κονδύλια».

Για την ανατροπή του

Για να τον ρίξουν «συμμάχησαν όλοι οι διαπλεκόμενοι» γιατί «κανείς δεν μας είχε στο χέρι». Αυτοί οι κύριοι θέλουν να διευθύνουνε την πολιτική». Αλλά όταν άκουσε ότι θέλουν να τον ανατρέψουν δεν το πολυπίστευε διότι «η συνωμοσιολογία δεν είναι το στυλ μου».

«Ο Κόκκαλης βρήκε τον Συμπιλίδη, του έστειλε ένα άνθρωπο, ίσως τον έπεισε με… τα επιχειρήματα…του, έκλεισε η δουλειά». Τα αποσιωπητικά είναι δικά του.

Ο Κόκκαλης τον έριξε δια του Σαμαρά αλλά… δεν διέκοψε τις επαφές μαζί του.  Λέει μάλιστα: « Δεν αποκλείεται να είχε βοηθήσει τη ΝΔ, δεν θυμάμαι ακριβώς». «Σίγουρα είχε δώσει σε όλα τα κόμματα».

Με τον Αλαφούζο χάνει τη μπάλα. « Δεν μου ζήτησε ποτέ τίποτε για τον εαυτό του». Κουβέντα αν του ζητούσε αυτός, όπως έλεγε ο Αλαφούζος.

Τα χάλασαν όταν σε μια «δικαστική εμπλοκή του υιού Αλαφούζου» – για τα» διπύθμενα» προφανώς «δημιουργήθηκε η εσφαλμένη εντύπωση ότι εγώ ήθελα να τον βάλω φυλακή».

Είπε στον πατέρα Αλαφούζο: ” Θα μείνω αυστηρά ουδέτερος, διότι δεν έχω ανακατευτείς με τη Δικαιοσύνη ποτέ». Ούτε που ξέρει «γιατί και πως» οι Αλαφούζοι ήταν εναντίον του. Και γιατί συνεργάσθηκε με τον Κόκκαλη για την ανατροπή του όπως λέει.

Ανακρίβειες

Είναι ζήτημα αν υπάρχει στην αφήγηση κάτι που να είναι ακριβές και στα πραγματικά περιστατικά και στις ερμηνείες τους. Διαστρεβλώνει τα πάντα.

Π.χ. λέει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου τον είπε «Εφιάλτη» όταν τον άκουσε  να λέει ότι θέλει να γίνει πρωθυπουργός σε μια εκπομπή της Ρεζάν. Ότι «είχε  πάντοτε άψογες σχέσεις με τον Χρήστο Λαμπράκη». Ότι «το 1987 κρίση με την Τουρκία δεν είχαμε, ήταν ψεύτικη, κατασκευασμένη». Και ότι στην  Οικουμενική κυβέρνηση «εγώ μερίμνησα να δώσω στον Γ. Γεννηματά το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας».

Αλλά ο αποστάτης δεν έφυγε από μέσα του. Αναφερόμενος στην προεδρική εκλογή του 1995 λέει «αν ήμουν πρόεδρος της ΝΔ, δεν θα είχα την παραμικρή δυσκολία να πάρω 2-3 βουλευτές του Σαμαρά. Και θα το έριχνα το ΠΑΣΟΚ πάνω στο χρόνο». Τελικά πήρε από αυτόν Σαμαράς.

Δεν του αρέσει η αδικία. Π.χ. με τον Γλίξμπουργκ: “Δεν μπορούσα να δεχθώ ότι του τρως την περιουσία του, που είναι δική του».

Αλλά δεν του αρέσουν και  τα ψέματα «Ήταν ψέμα ότι συνάντησα τον Κοσκωτά στο Χίλτον». Ενώ ο ίδιος έλεγε ότι τον συνάντησε γιατί ανησυχούσε για τις εφημερίδες της παράταξης «του».

 «Ο Κοσκωτάς δεν είχε δώσει ποτέ λεφτά στη ΝΔ»-ενώ ο ίδιος έλεγε ότι έδωσε και πήρε …κουπόνια. Και το καταπληκτικό: «Απεχθάνομαι  από τη φύση μου όσους ξεπουλιούνται για να πάρουν μια θέση».

Κρατάει μυστικά

Διαβεβαιώνει ότι «ξέρει και ποιοι από το ΠΑΣΟΚ ήταν ανακατεμένοι» σε… απόπειρα δολοφονίας εναντίον του. Όπως ξέρει και «πολλά για  τη 17Ν, τους υψηλά ιστάμενους», αλλά δε τα λέει. Είναι όμως «Εκατό τοις εκατό πεπεισμένος ότι πίσω από τη 17Ν υπήρξε το σκληρό ΠΑΣΟΚ».

Είναι και έντιμος : «Ο Λαλιώτης άλλαξε τη σύμβαση για το αεροδρόμιο, αύξησε το ποσοστό του Δημοσίου, μείωσε τη διάρκεια το έκανε πιο ακριβό και μας είπε στο τέλος ότι πήραμε και μίζα».

Ποιος αυτός; «Το 1981 έρχεται ο πρέσβης του Ιράκ και μου προτείνει να μου δώσει χρήματα. Τον έδιωξε λέγοντας: « Εμείς λεφτά δεν παίρνουμε». Τότε ο πρέσβης του είπε: Γιατί κύριε υπουργέ δεν παίρνετε; Ο Καντάφι έδωσε στον Άνδρα  δέκα εκατομμύρια δολάρια». Βράχος ο Μητσοτάκης. «Δεν ξέρω τι έκανε ο Ανδρέας, εμείς δεν παίρνουμε».

Εδώ, όπως λέει στον πρώτο τόμο, δεν πήρε «ένα μασούρι λίρες” που του έδινε ο Μποδοσάκης. Για ποιον τον πέρασαν;

Είχε καλές σχέσεις με όλους μέσα και έξω.  Ήταν πάντα ο άνθρωπος που  έδινε λύσεις. «Εξωτερική πολιτική έκανα και όταν ήμουν στην αντιπολίτευση». Βοήθησε, αλλά όταν του έφεραν -άγνωστο ποιος- τη συμφωνία  της Μαδρίτης, είδε ότι είχε προβλήματα και ρώτησε: « Γιατί να βάλατε αυτά μέσα;» «Α, ζήτησαν οι Αμερικάνοι” του απάντησαν» Και τους είπε. « Άμα οι Αμερικανοί σας κάνουν τα κείμενα, καλά να πάθετε»

Αλλά μετά αλλάζει σενάριο. Του είπε ο Γιλμάζ ότι αυτός έγραψε το κείμενο , συμπληρώνοντας «αφού το έδωσα -στους Ελληνες -και το δεχθήκανε, εγώ να μην το δεχθώ;».

Τέτοια έκανε ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.  Για τον εαυτό του λέει ότι , «οι Τούρκοι δεν με εξαπάτησαν ποτέ». Ούτε ο ίδιος.

Είναι και σεμνός. Για όλους -πέραν των Καραμανλή -Παπανδρέου- ο Μητσοτάκης έχει τον καλό λόγο του. Ο νεότερος Kαραμανλής «παντελώς άβουλος», ο Γ. Παπανδρέου «δεν κάνει για  Πρωθυπουργός», ο Σαμαράς «ανέντιμος και αδίστακτος», ο Σημίτης «με περιορισμένα ψυχικά περιθώρια». Όποιον άλλον αναφέρει στο βιβλίο τον «κονταίνει».

Και ο ίδιος; Πέρα από τους ευμενείς χαρακτηρισμούς που του επιφυλάσσονται στο βιβλίο, δεν τσιγκουνεύεται για τον εαυτό του. Υπήρξε ο καλύτερος υπουργός Οικονομικών του 20ου αιώνα -με τους Αποστάτες το 1966-  και ο καλύτερος υπουργός Εξωτερικών και Πρωθυπουργός.

Σαν χαρακτήρας είναι γενναιόδωρος, καλόπιστος, λαοφιλής, ειλικρινής, αξιόπιστος, ασυμβίβαστος, τολμηρός, έχει πάντα λύσεις, δεν κρατάει κακία και πρωτίστως είναι έντιμος και αδιάφθορος.

Και το κορυφαίο: «Αποτελεί  δύναμη για έναν πολιτικό να μην έχει αναστολές, να γυρίζει 180 μοίρες από τη μια στιγμή στην άλλη».