Του Νίκου Λακόπουλου
“Οι εργαζόμενοι στις Σκουριές έχουν χάσει την ταξική τους συνείδηση”.
Πάνος Σκουρλέτης, υπουργός Περιβάλλοντος
Οι δικηγόροι αυτή τη στιγμή με μια μαζική πορεία διαδηλώνουν και ζητάνε από τον υπουργό Εργασίας –αριστερό μεγαλοδικηγόρο- εργολάβο- να παραιτηθεί και να κατέβει μαζί τους για το ασφαλιστικό. «Εσύ το ξέχασες το εργολαβικό, εμείς δεν το ξεχνάμε το ασφαλιστικό».
‘Με ήλιο ή και με μπόρα/μ’ αρέσεις Αθήνα γιατί/όλη η γαλάζια μας χώρα/στα χέρια σου Αθήνα μου/έχει χτιστεί” σκέφτεται καθώς έχει πιάσει λίγο πιο πέρα το κεφάλι του με τα δυο χέρια ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς: “Πρωί, και λιοπερίχυτη και λιόκαλ’ είναι η μέρα, κ’ η Aθήνα ζαφειρόπετρα στης γης το δαχτυλίδι. Tο φως παντού, κι όλο το φως, κι όλα το φως τα δείχνει”.
Οι συνήθεις αναλυτές κατόπιν εορτής εξηγούν πως περίπου η εκλογή Μητσοτάκη ήταν περίπου αναμενόμενη- αλλά δεν την είχαν προβλέψει. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που υπαινίχτηκε δίδακτρα στην εκπαίδευση προκειμένου να αποφύγει το λυντσάρισμα ανασκευάζει τις δηλώσεις του. Είναι υπέρ της δημόσιας εκπαίδευσης. Της «δωρεάν παιδείας».
Ο Κυριάκος είναι «ακραίος φιλελεύθερος». Η ανάλυση τέλειωσε, τα πράγματα όλα εξηγούνται και μπαίνουν σε τάξη. Με τον νέο «δικομματισμό» δεν έχουμε να θέσουμε άλλα ερωτήματα, το ταξίδι τελείωσε, ‘Αριστερά- Κέντρο-Δεξιά», όλα είναι τακτοποιημένα σε συρτάρια με τη σωστή ετικέτα.Ο φασισμός, ο καπιταλισμός, η άβυσσος –που χωρίζει το ΠΑΣΟΚ από την Δεξιά. Η διαφορά Αριστεράς- Δεξιάς ίσως να προκαλεί πονοκεφάλους και πολιτικούς ιλίγγους. Το φως και το σκοτάδι. Κάπου εδώ πέφτει σαν αστραποπελέκι η δήλωση του υπουργού πως οι εργαζόμενοι στις Σκουριές έχασαν την ταξική τους συνείδηση. Ευτυχώς που τη βρήκε ο Αστραπόγιαννος, ο Σκουρλέτης!
Αριστερά και τάξη
Παραδοσιακά η ελληνική Αριστερά –όταν έπαψε να επηρεάζεται από τον Μπαμπέφ και τον Προυντόν κι έγινε «μαρξιστική-λενινιστική» είχε ένα βασικό πρόβλημα. Έπρεπε να κάνει προλεταριακή επανάσταση σε μια χώρα χωρίς προλεταριάτο! Το βασικό πρόβλημα που εμφανίζεται ως ζήτημα «εκσυγχρονισμού» είναι σε μια τέτοια χώρα -που έχει κι άλλα «ταξικά» προβλήματα- είναι αν θα πρέπει –με βάση την ανάλυση-να αγωνιστούμε για να γίνει η «καπιταλιστική ολοκλήρωση» -μια αστική επανάσταση- ή να χύσουμε το αίμα μας κι ο καπιταλισμός να μην περάσει. Όλοι μαζί, πίσω- ως την τελική ήττα!
Η λενινιστική Αριστερά που αγωνιζόταν να σωθούν τα μπακάλικα και να μην περάσουν τα σούπερ μάρκετ επέλεξε το στρατόπεδό της. Βρίσκεται από την εποχή που ο Βενιζέλος επιχειρούσε να ενοποιήσει τα ασφαλιστικά ταμεία -που ίδιος είχε νομιμοποιήσει -στο πλευρό όλων των συντεχνιών –μεσαιωνικού τύπου. Ελλείψει ακόμα μαζικού προλεταριάτου οι συντεχνίες αναλαμβάνουν να παίξουν τον ρόλο εργατικού συνδικάτου σε μια χώρα χωρίς βιομηχανία . Κι η νεογέννητη -με κυμαινόμενη ταξική θέση και συνείδηση-μικροαστική τάξη αναλαμβάνει να ηγηθεί του αγώνος. Μόνο που δεν ξέρει αν πρέπει να πάει με τον Μεταξά ή με το Κομμουνιστικό Κόμμα- αν και τελικά αποφάσισε.
Ο αγώνας της σύγχρονης Ελλάδας είναι η ιστορία της μικροαστικής τάξης- που παρά τις επαναστατικές εξάρσεις της βρίσκει τρόπο να προδώσει τους συμμάχους της. Η ελληνική Αριστερά ήταν λοιπόν εξ αρχής μικροαστική. Ελλείψει εργατών είναι στο πλευρό των αγροτών, των δικηγόρων, των δημοσιογράφων, των φαρμακοποιών, των μπακάληδων και των μικρομεσαίων εμπόρων, χωρίς απαραίτητα να γίνεται διάκριση ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους αγρότες, μεγαλοδικηγόρους και προλετάριους δικηγόρους. Και χωρίς να σκεφτεί ποτέ πως οι μικρέμποροι μπορεί να …μεγαλώσουν.
Επανάσταση και πόζα
Η σύγχυση γίνεται τέλεια όταν ο υπουργός Σκουρλέτης λέει πως οι εργάτες στις Σκουριές έχουν χάσει την ταξική συνείδηση! Αλλά ποια είναι η ταξική συνείδηση του Σκουρλέτη και σε ποια τάξη ανήκει; Σε ποια τάξη ανήκει ο γενναίος Κατρούγκαλος και τι ώρα; Πως εξηγούνται οι μεγαλοαγρότες στα μπλόκα και τι ζητούν; Tι είναι η τάξη, η συντεχνία, ο λαός, το έθνος; Τι θέλει να πει ο ευτραφής επαναστάτης δίπλα στην Μερσεντές στα μπλοκ που λέει στο κινητό: “Απόψε θα γίνει το νέο Κιλελέρ“;
H τριτοδιεθνιστική φιλοσοβιετική Αριστερά στην πορεία της έχασε τον δρόμο, την σχέση με τον έθνος και την τάξη, καθώς ο Στάλιν από επαναστάτης γινόταν μονάρχης- συντηρητικός που εξόντωνε τους …κομμουνιστές. Εκατό χρόνια μετά είναι κατά του συμφώνου συμβίωσης. Η Ιστορία την υπερβαίνει. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας- καθώς ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού την φέρνει στο ίδιο μπλοκ με την (αντιδυτική) Εκκλησία και την αντιμπεριαλιστική -κι αυτή Ακροδεξιά. Που κατά σύμπτωση είναι φιλεργατική κι επίσης δεν μπορεί να διανοηθεί δικαιώματα σε ομοφυλόφιλους και«ξένους» στην «πατρίδα».
Ο αγώνας όπως τελικά εξελίσσεται, απέναντι στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό- από διαφορετική αφετηρία και με διαφορετικό προορισμό φέρνει κοντά τον αντιμπεριαλιστή Τσίπρα με τον επίσης αντιστασιακό –συνεπή πατριώτη- Καμμένο. Το μόνο που δεν ξέρουν είναι αν θα δώσουν την μάχη στο Γοργοπόταμο- εναντίον των Γερμανών ή στο Κούγκι- εναντίον των Τούρκων. Και ποιος είναι ο εχθρός.
Πιθανόν ο εχθρός να είναι μέσα στις γραμμές μας. Ο αγώνας συνεχίζεται και μετά την προδοσία. Μόνο που οι πιο «αντιμνημονιακοί» είναι πλέον μόνο δύο. Το ΚΚΕ και η ‘Χρυσή Αυγή» που ωστόσο κι αυτοί δεν είναι εναντίον του ευρώ. Η κόλαση θα γίνει τέλεια όταν οι εργαζόμενοι στις Σκουριές θα χάσουν την ταξική τους συνείδηση.
“Κόκκινος ήλιος, γαρούφαλο στο πέτο μου / σπίτι και φίλος το κόμμα της δουλειάς/ σύντροφος ίσκιος η μάνα η εργατιά”!
Ο μύθος της «δωρεάν παιδείας» -που συνυπάρχει με ιδιωτική παιδεία, φροντιστήρια, φορολογία-συνίσταται στο εξής: δεν πληρώνουν οι μαθητές στο σχολείο. Αυτό δεν σημαίνει ότι η δωρεάν παιδεία δεν κοστίζει στους γονείς τους. Μπορεί και να κοστίζει περισσότερο από ένα άλλο -μη κρατικό- εκπαιδευτικό σύστημα.
Μη κρατικό δεν σημαίνει εμπορικό. Δεν είναι, πάντως, και πολύ εκπαιδευτικό, ένα ομοιόμορφο, ισοπεδωτικό σύστημα, όπου ο υπουργός αποφασίζει τι θα διδαχθούν- όλοι- οι μαθητές. Ούτε υπάρχει δωρεάν παιδεία, όταν δεν έχουν ίσες ευκαιρίες- ούτε καν ευκαιρίες!- τα παιδιά των φτωχών, οι αποκλεισμένοι όπως τα τσιγγανάκια, οι μουσουλμάνοι, τα παιδιά μεταναστών. Το σύστημα «δωρεάν παιδείας» συνυπάρχει με το πιο ταξικό σύστημα παιδείας με πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας- με κριτήριο την τάξη, την θρησκεία, την ιθαγένεια. Δεν έχουν όλοι στην Ελλάδα σήμερα δικαίωμα στην παιδεία.
Ο δωρεάν αποκλεισμός
Το μίσος της παραδοσιακής και νεοπαραδοσιακής Αριστεράς για την αγορά και το «ιδιωτικό» -που είναι «αξίες» της Δεξιάς υποτίθεται- και η λατρεία του κράτους είναι συνδεμένα με ένα μοντέλο «σοσιαλισμού»- δικτατορία. Μαζί με τον “ελεύθερο κόσμο” της αγοράς, τον “καπιταλισμό” η Αριστερά αυτή μίσησε και τα μπλου τζιν, το ροκ, την Δύση” και την ελευθερία.
Σήμερα ξέρουμε πως όπου όλα είναι κρατικά, ανήκουν πάλι σε μια τάξη. Σήμερα ξέρουμε πως δεν είναι αυτό που ζητούν όσοι θέλουν μια κοινωνία με ελευθερία, ισότητα και δημοκρατία. Και δεν είναι όλα “ταξικά” παρά μόνο στο μυαλό του Σκουρλέτη. Ο συντεχνιακός αγώνας δεν είναι υπέρ του πολίτη ή του κοινωνικά αδικημένου, αλλά εναντίον του. Τα προνόμια ορισμένων κλάδων είναι συνυφασμένα με τον αποκλεισμό εκατομμυρίων άλλων, όπως ακριβώς η αύξηση εισφορών φέρνει πιο πολύ ανεργία.
Στις Σκουριές δεν χάθηκε η ταξική συνείδηση των εργαζομένων, αλλά η εργαλειοποίηση της “πολιτικής” της Αριστεράς που ταυτίστηκε με τον -φτηνό- συνδικαλισμό. Η προλεταριοποίηση των δικηγόρων συνυπάρχει με τα προνόμια εκατομμυριούχων μεγαλοδικηγόρων -που είναι αντίθετα με ένα σύστημα δωρεάν δικαιοσύνης. Δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία, αλλά γιατί όχι και δωρεάν δικαιοσύνη; Πόσο κοστίζει το δίκιο στην Ελλάδα και ποιος μπορεί να πληρώσει καλύτερα για να το αγοράσει;
Τελικά η «δωρεάν παιδεία» είναι ο αποκλεισμός των φτωχών από την παιδεία. Φυσικά, ούτε λόγος για δωρεάν δικαιοσύνη.Τα προνόμια για τους δημοσιογράφους –που δεν επιβαρύνουν το κράτος, επειδή πέφτουν στις πλάτες άλλων φορολογούμενων!- αφορούν τελικά τους μεγαλοδημοσιογράφους κι όχι το δημοσιογραφικό προλεραριάτο των ανέργων και υποαπασχολούμενων. Για την ακρίβεια κάθε ευρώ που πάει στους κλαδικά ταμεία- τα “ευγενή”- αφαιρείται από το επίδομα ενός ανέργου. Αλλά οι άνεργοι -ως μη πολίτες τελικά, ως άνθρωποι χωρίς επαγγελματική προσωπικότητα- και σωματείο- δεν αφορούν την συνδικαλιστική, την “κλαδική” Αριστερά. Άλλωστε δεν έχουν και ταξική συνείδηση.
Ο σύντροφος Πάνος Σκουρλέτης -ως επαγγελματίας- ίσως και επαγγελματίας “αριστερός”- προφανώς έχει ταξική συνείδηση. Ας ελπίσουμε ότι θα βρει και σε ποια τάξη ανήκει. Γιατί φοβάμαι πως οι εργαζόμενοι στις Σκουριές, παραείναι φτωχοί για νάναι και κομμουνιστές σαν τον Σκουρλέτη.
