Του Γ. Λακόπουλου
Η ιστορία είναι εκεί, με τα γεγονότα και τις εκδοχές τους γι’ αυτά. Ανά πάσα στιγμή διαλέγεις κάτι και το σερβίρεις στην τρέχουσα συγκυρία. Από ερευνητικό ενδιαφέρον, από νοσταλγία, ή για να εξυπηρετήσεις μια ανάγκη σου ή μια σκοπιμότητα. Διαλέγετε και παίρνετε.
Π.χ. μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς γιατί οι Εσθονοί προβοκάρουν την έννοια «προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης» με μια εκδήλωση για τα «εγκλήματα του κομμουνισμού»- όπως λανσάρουν τα εγκλήματα του σταλινισμού σε βάρος τους- δίνοντας αφορμή για τη γενίκευσή τους.
Είναι ευκολότερο να ερμηνευθεί γιατί η ευρωπαϊκή Δεξιά επέβαλε πριν από οκτώ χρόνια «Ημέρα Μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτισμών» – αναφέροντας τον ναζισμό και τα «κομμουνιστικά καθεστώτα»- και όχι τον κομμουνισμό. Ή σε τι εξυπηρετεί τις κατά τόπους εκφράσεις της αυτή η εξίσωση- ειδικά τις ακραίες πτέρυγες των κομμάτων της.
Αλλά η ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων με… ψηφοφορία – ακόμη αν πρόκειται για το Ευρωκοινοβούλιο- είναι μια υπόθεση ηλιθιότητας και κυνισμού.
Η ηλιθιότητα παραπέμπει σε μια παλιά εγχώρια μικρο-ιστορία: η ΠΑΣΠ- σπουδαστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ -έβαλε κάποτε σε ψηφοφορία το ερώτημα «Υπάρχει Θεός;» -και αποφάνθηκε με ψήφους 17-2 ότι δεν υπάρχει.
Ο εσθονικός ιός μόνο την ΝΔ του Σαμαρά -και του Αβέρωφ- θα έπληττε με τόση σφοδρότητα. Αλλά μήπως ο Σαμαράς δεν έφερε τον Άδωνι στο κόμμα; Θα έφερνε και τις αντιλήψεις του. Οι δυο Καραμανλήδες, ο Ράλλης, ο Έβερτ, αλλά και ο Κώστας Μητσοτάκης δεν θα το επέτρεπαν στη ΝΔ.
Ο κυνισμός είναι μια συνήθης πρακτική του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που εκμεταλλεύτηκε μια συγκυριακή πλειοψηφία του στο Στρασβούργο για να τσουβαλιάσει τον ναζισμό με τον κομμουνισμό, για προφανείς λόγους. Αλλά και αυτό περιέχει μια δόση ηλιθιότητας: επιτρέπει σε μια άλλη μελλοντική πλειοψηφία να αποφασίσει το αντίθετο.
Η ιστορία όμως δεν ειρηνεύεται με αποφάσεις πολιτικών οργάνων- παρότι συχνά αυτές οι αποφάσεις τη γράφουν. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχει κανείς. Στη ΝΔ δεν προσέχουν. Και έπεσαν με τα μπούνια σ’ αυτή την υπόθεση, με ένα τρόπο πολύ συνηθισμένο γι’ αυτούς: βγήκε ο Άδωνις και έδωσε τη γραμμή και οι άλλοι ακολουθήσαν. Έτσι δεν γίνεται κάθε μέρα;
Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν τα φιλικά ΜΜΕ και ο ατυχής Κικίλιας που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται πόσο βλάπτει το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Αν είναι η ΝΔ να διολισθήσει σε έτοια αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί χρειάσθηκε την αφορμή της Εσθονίας; Αυτές τις μέρες έχουμε τον Γράμμο και το Βίτσι. Δεν θα θυμηθεί κανείς ότι πέρυσι σε μια εκδήλωση στην Καισαριανή ο Τσίπρας αναφέρθηκε στις «ματωμένες κορφές τους» για τον κολλήσει στον τοίχο ως αιμοβόρο κομμουνιστή;
Μετά έρχεται και η επέτειος των Δεκεμβριανών- του 44. Η ιστορία να είναι καλά. Και από «κομμουνιστικά εγκλήματα» όσα θέλουμε. Πλησιάζει άλλωστε και η επέτειος το Μελιγαλά. Όσοι από τη ΝΔ μπήκαν σ’ αυτό το χορό κατάλαβαν ότι μετακίνησαν το κόμμα τους ακόμη ένα κλικ δεξιά;
Ο εσθονικός ιός μόνο την ΝΔ του Σαμαρά -και του Αβέρωφ- θα έπληττε με τόση σφοδρότητα. Αλλά μήπως ο Σαμαράς δεν έφερε τον Άδωνι στο κόμμα; Θα έφερνε και τις αντιλήψεις του. Οι δυο Καραμανλήδες, ο Ράλλης, ο Έβερτ, αλλά και ο Κώστας Μητσοτάκης δεν θα το επέτρεπαν στη ΝΔ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Από ότι φαίνεται έδωσε το πράσινο φως να ανεβεί ψηλά στην επικοινωνιακή ατζέντα η υπόθεση της Εσθονίας, -αν τον ρωτήσαν- αλλά ο ίδιος προσωπικά απέφυγε θα πάρει μέρος- μέχρι στιγμής τουλάχιστον.
Σοφή στάση… Κατ’ αρχήν γιατί το κόλλημα με την Βενεζουέλα -που το πήρε επάνω του- δεν του βγήκε. Αλλά κυρίως γιατί δεν μπορεί τη μια μέρα να φωνάζεις τον Κουτσούμπα για να τιμήσεις παρελθούσες πράξεις του ΚΚΕ – έστω και σε τοπικό επίπεδο- και την άλλη να ταυτίζεις την ιδεολογία του με τον ναζισμό.
Χώρια που ο πατέρας του υπερηφανεύονταν για τις σχέσεις του με το ΚΚΕ και πάντως είχε ανοιχτή γραμμή- και συγκυβέρνησε μάλιστα -με τον «σφαγέα» Καπετάν Γιώτη. Μην τα κάνουμε κι όλα σαλάτα.
Αυτή η υπόθεση, την οποία κάποιοι κουφιοκεφαλάκηδες της ΝΔ επιδιώξουν να κλιμακώσουν – ως αντί αντιπερισπασμό στις δάφνες που φέρνει για τον Τσίπρα ο Μακρόν- πήγε πίσω τον δημόσιο βίο. Άνοιξε χαραμάδες επιστροφής στη ρητορική της μετεμφυλιακής περιόδου. Έβαλε στον πολιτικό λόγο προσώπων και κομμάτων νοοτροπίες αστυνόμου Β της εποχής της κομμουνιστοφαγίας και ευτέλισε την αντίληψη για την Ιστορία.
Κάποιοι το είδαν ως επίδειξη δύναμης της δεξιάς πτέρυγας της ΝΔ που εγκατέστησε στο κέντρο του κόμματος ο Σαμαράς και παίρνει συχνά τον έλεγχο των τόνων με τους οποίους λειτουργεί η αξιωματική αντιπολίτευση. Άλλοι όμως το είδαν μια ακόμη επικοινωνιακή επιπολαιότητα.
Οι Εσθονοί έχουν τους λόγους τους να κρατούν ζωντανές τις μνήμες τους από τον σταλινισμό. Η σημερινή πολιτική ηγεσία τους έχει και τις σκοπιμότητές της να τις εξάγει. Αλλά η Ευρώπη μένει μακριά από αυτό- μάλλον ενοχλημένη. Ακόμη και η 23η Αυγούστου που επιβλήθηκε από τη συντηρητική πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου ως ημέρα μνήμης δεν «εορτάζεται»…
Ότι γίνεται αυτή η συζήτηση στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι ατυχής εξέλιξη. Γιατί μπορεί να ανοίξει τις πόρτες για κατ’ επιλογήν ιστορικές αναφορές που θα αποδειχθούν καταστροφικές για το πολιτικό σύστημα μιας χώρας που πέρασε από τη δίνη του εμφυλίου.
Αν υπάρχουν στη ΝΔ ακόμη άνθρωποι με πέντε γραμμάρια μυαλό θα πρέπει να καταλάβουν ότι η σπουδή για συμψηφιστική ανάδειξη των εγκλημάτων του ναζισμού και των κομμουνιστικών καθεστώτων είναι πράξη πολιτικής ανοησίας. Η ιστορία ανήκει πλέον στους ιστορικούς.
Ειδικά σε μια εποχή που η ανθρωπότητα έχει προσπαθεί να ξεπεράσει το πένθος από την ναζισμό – αλλά δεν την αφήνει ο νεοναζισμός που σηκώνει κεφάλι- και αλλα να ξεπεράσει και την περιπέτεια ορισμένων λαών της από τη στρεβλή εφαρμογη του κομμουνισμού- που μένει πίσω- είναι μια ύποπτη σπουδή. Εκκινεί από σκοπιμότητες στις οποίες δεν πρέπει να εμπλακεί η Ελλάδα.
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πιστεύει ότι είναι σύγχρονος πολιτικός και δημοκράτης όπως λέει ο πορτ παρόλ του και αν έχει ρόλο πραγματικού στο κόμμα του, ας σκεφθεί τι έκανε ο Κώστας Καραμανλής το 2009,, αλλά και ο πατέρας του σε αντίστοιχες περιπτώσεις και ας αποσύρει τη ΝΔ από αυτή την αρρωστημένη συζήτηση που θα απολήξει σε βάρος του στο τέλος. Αλλιώς ας παραδώσει από τώρα τα κλειδιά στους ακραίους που τον περιζώνουν.
