Του Τάκη Ψαρίδη
Πώς γίνεται ένα μεγάλο τμήμα του «σοφού λαού» της αριστεράς να αγνοεί ιδέες και αξίες, κοινωνικούς αγώνες, πολιτική και προγράμματα και να ψηφίζει μια επικοινωνιακή εικόνα;
Λένε ότι ψήφισε το καινούργιο, το φρέσκο και ανανεωτικό.
Όμως, πόσο καινούργιο και ανανεωτικό για την αριστερά είναι ένας πρόεδρος επειδή είναι καλός εφοπλιστής και είναι πιο «άριστος» από τον κο Μητσοτάκη; Πόσο καινούργιο και ανανεωτικό για την αριστερά είναι ένας απολιτίκ αρχηγός που παραλίγο Θα βρισκόταν στην ΝΔ;
Πόσο καινούργιο και ανανεωτικό είναι το μίγμα Πολάκη-Κασσελάκη; Πόσο καινούργιος είναι ο κος Πολάκης και οι «αυριανιστές» του που με ύβρεις και ανοίκειες επιθέσεις αποτελούν την «στρατευμένη» βάση του κου Κασσελάκη;
Το μόνο καινούργιο εδώ είναι η ολέθρια διείσδυση της μεταπολιτικής, της αποπολιτικοποίησης του πολιτικού και της κυριαρχίας του θεάματος και στο πληγωμένο και ευάλωτο σώμα της αριστεράς.
Η απάντηση στο αρχικό ερώτημα λοιπόν αποκαλύπτει κάτι πολύ χειρότερο και τραγικό από την διπλή ήττα του συριζα στις εκλογές. Αποκαλύπτει την ιδεολογική και πολιτισμική αποδόμηση του κοινωνικού ιστού της αριστεράς.
Οι περισσότεροι από τούς χιλιάδες νέους ψηφοφόρους δεν πήγαν στην κάλπη για να γίνουν μέλη και να δυναμώσουν την αριστερά, αλλά για να ψηφίσουν μια εικόνα που υπόσχεται ότι θα νικήσει την εικόνα του Μητσοτάκη.
Είναι τραγικός λοιπόν ο πανηγυρισμός του συριζα για την όντως ανέλπιστα αυξημένη συμμετοχή, όταν κάτω από το χαλί κρύβεται η αποδόμηση του ιδεολογικού και πολιτισμικού ιστού της αριστεράς.
Τώρα μιλούν για ενότητα. Αλλά για ποια ενότητα;; Αυτή με τα παζάρια των στελεχών; Η βάση είναι ήδη διασπασμένη.
Η απάντηση λοιπόν στο μέγα ερώτημα που εξηγεί την τραγική αποσάρθρωση της αριστεράς είναι η απαξία της. Σχεδόν επί 9 χρόνια (ως κυβέρνηση και αντιπολίτευση) ο Σύριζα και ο Τσίπρας βομβαρδίστηκαν με όπλα τα κυρίαρχα μίντια, μεθοδευμένα και συστηματικά, με τεράστιους τόνους απαξίας. Αυτός ο καθημερινός βομβαρδισμός δεν απαξίωσε μόνο τον συριζα αλλά και ολόκληρη την αριστερά.
Στην απαξία αυτή, στην οποία πρωταγωνίστησε το διαβόητο αντισύριζα μέτωπο, ο Σύριζα ποτέ δεν απάντησε. Πολλά από τα μέλη και τους ψηφοφόρους του, απογοητευμένα βαθιά από την επικοινωνιακή ανικανότητα του κόμματος και τους μηχανισμούς των καρεκλοκένταυρων και των «τάσεων», είδαν στο πρόσωπο του Πολάκη τη μοναδική φωνή αντιπολίτευσης και αργότερα στο πρόσωπο του Κασσελάκη τον σωτήρα εξ ουρανού.
Ο απαξιωμένος και γι’ αυτό ευάλωτος Σύριζα, δεν μπόρεσε να δώσει ως αριστερά ένα καινούργιο νόημα στον κόσμο, υπαρξιακό και για τον ίδιο. Όμως, μπορεί ο Κασσελάκης και ο Πολάκης να παράξουν αυτό το καινούργιο νόημα;
Βαδίζοντας προς την τελευταία Κυριακή, αν ο κος Κασσελάκης αποδεχτεί το ντιπέιτ στο οποίο τον κάλεσε η Αχτσιόγλου και δεν το αποφύγει όπως ο κος Μητσοτάκης, θα φανούν πολλά. Η μόνη ελπίδα να αντιμετωπιστεί αυτή η ολέθρια αποδόμηση, είναι να σπεύσουν και να ψηφίσουν τα 50 χιλ. παλιά μέλη που δεν ψήφισαν. Όχι για την Αχτσιόγλου αλλά για την αριστερά ρε γαμώτο.. Για μια σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά που σήμερα την έχει ανάγκη, όσο ποτέ άλλοτε, ο τόπος, η κοινωνία και η χωλαίνουσα Δημοκρατία μας..