Του Διογένη Λόππα
Ως παραδοσιακά πολέμιος του ισλαμοφασισμού και υποστηρικτής του δικαιώματος του κράτους του Ισραήλ στην προστασία των πολιτών του, ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα έγραφα ένα πόνημα σαν το σημερινό.
Όμως την εβδομάδα που πέρασε, δύο ανομολόγητης βαρβαρότητας ενέργειες των Ισραηλινών, έχουν προβληματίσει ακόμα και τους πιο θερμούς υποστηρικτές τους.
Μέσα σε διάστημα μερικών ωρών, το Ισραήλ βομβάρδισε την πρεσβεία ενός κυρίαρχου κράτους μέσα στην επικράτεια ενός άλλου κυρίαρχου κράτους και δολοφόνησε εν ψυχρώ επτά εργαζόμενους (έξι δυτικούς και έναν Παλαιστίνιο μεταφραστή) μιας αμερικανικής ΜΚΟ.
Στην πρεσβεία του Ιράν στη Δαμασκό, λάμβανε χώρα μια σημαντική συνάντηση συντονισμού υψηλόβαθμων Ιρανών αξιωματούχων, φερόμενων ως συντονιστών της Χεζμπολάχ και των Χούθι. Οι Ισραηλινοί είχαν μια life time ευκαιρία να τιμωρήσουν το Ιράν και ζυγίζοντας τις αναπόφευκτα βαριές συνέπειες, προτίμησαν ξανά το αδιανόητο, ρισκάροντας, ανάλογα με το μέγεθος της Ιρανικής απάντησης, την επίσημη έναρξη του Γ’ παγκοσμίου πολέμου.
Αν τώρα λάβουμε υπόψιν τις αντιδράσεις της Δύσης, μάλλον δικαιώθηκαν. Αναλογιστείτε τι θα είχε συμβεί αν η Ρωσία βομβάρδιζε τη γερμανική πρεσβεία στη Βαρσοβία, δολοφονώντας Γερμανούς στρατηγούς που σχεδίαζαν χτύπημα στη γέφυρα του Κερτς.
Ωστόσο, στο σημερινό πολυπολικό κόσμο, η στάση της Δύσης δεν μονοπωλεί το ενδιαφέρον, καθώς έχει ύψιστη σημασία για το Ισραήλ, πού θα γείρει η ζυγαριά των εκτιμήσεων της Κίνας, της Ρωσίας, της Ινδίας, ακόμα και της Σαουδικής Αραβίας.
Ο Νετανιάχου, που τείνει να μετατραπεί σε μεταμοντέρνο φυρερίσκο της Μέσης Ανατολής, που μπροστά του ο Καντάφι, ο Σαντάμ και ο Μιλόσεβιτς μοιάζουν με τον Μαχάτμα Γκάντι, βρίσκεται στριμωγμένος στη γωνία, με την αντιπολίτευση του Μπένι Γκαντς να ετοιμάζεται να αναλάβει την εξουσία όποτε γίνουν εκλογές, εξέλιξη που πιθανότατα θα τον οδηγήσει στη φυλακή για τις κατηγορίες διαφθοράς που αντιμετωπίζει.
Την ίδια ώρα, οι μεταφασίστες που καθοδηγούν τον κυβερνητικό συνασπισμό, πιστεύουν στην αλήθεια ότι με αφορμή την ταπείνωση της 7ης Οκτωβρίου, ήρθε η ώρα να απαλλαγούν οριστικά, τόσο από τους ενοχλητικούς σκούρους γηγενείς της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, όσο και από τη Χεζμπολάχ, αλλά και το ίδιο το Ιράν.
Φυσικά το Ισραήλ δεν έχει τη δυνατότητα να αντιπαρατεθεί με το Ιράν, παρά μόνο να το παρενοχλήσει με κάποιους βομβαρδισμούς ακριβείας, όπως αυτόν της Δαμασκού. Κάποιοι σοβαροί στρατιωτικοί αναλυτές επιμένουν ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να νικήσει ούτε τη Χεζμπολάχ και ότι αν επιχειρήσει κάτι τέτοιο, θα απειληθεί με απώλεια εδαφών ή ακόμα και με αφανισμό.
Στη στρατηγική σκέψη αυτών των ανθρώπων, η Τελική Λύση είναι η εμπλοκή των ΗΠΑ στο μέτωπο του Λιβάνου και του Ιράν και η εκδίωξη, υπό την απειλή του λιμού, όλων των Παλαιστινίων από τα πατρογονικά τους εδάφη.
Εκεί εδράζεται και η συστηματική στοχοποίηση κάθε επισιτιστικής βοήθειας που εισέρχεται στη Γάζα. Ως μέρος της δικής τους Τελικής Λύσης, οι μεταφασίστες ενθαρρύνουν ”αγανακτισμένους πολίτες” να διαδηλώνουν στο πέρασμα της Ράφα, μπλοκάροντας συνειδητά τα φορτηγά της ανθρωπιστικής βοήθειας. Όση βοήθεια έρχεται από τη θάλασσα, στοχοποιείται με απευθείας αεροπορικά πλήγματα, όπως αυτό της προηγούμενης εβδομάδας.
Το πλήγμα αυτό, δεν ήταν ούτε ανθρώπινο λάθος, ούτε ένας πύραυλος που αστόχησε στην πορεία. Ήταν ένα cold blood απευθείας πλήγμα εναντίον αμάχων, που είχε στόχο να εκφοβίσει όσους έχουν σκοπό να εμπλακούν στη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους Παλαιστίνιους.
Το πυραυλικό πλήγμα ακριβείας πραγματοποιήθηκε με drone MQ 9 reaper και πυραύλους Hellfire. Στα κέντρα συντονισμού των reaper, υπάρχει αυστηρό πρωτόκολλο όσον αφορά τη στοχοποίηση. Για την τελική χρήση του Hellfire δεν αρκεί η κρίση του χειριστή, αλλά απαιτείται αυστηρά η εντολή ανώτατου αξιωματικού που βρίσκεται στο χώρο για το λόγο αυτό. Σε περίπτωση μάλιστα που ο στόχος είναι μη στρατιωτικός ή ακόμα χειρότερα όταν εμπλέκονται δυτικοί πολίτες και δυτικές ΜΚΟ, απαιτείται έγκριση από την πολιτική ηγεσία.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η εντολή για την εξόντωση των εργαζομένων της WCK, δόθηκε από ανώτατους κύκλους της Ισραηλινής κυβέρνησης, αν όχι από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και ήταν μια εν ψυχρώ δολοφονία αμάχων, που παραβιάζει κάθε ηθικό κανόνα και κάθε διεθνή συνθήκη, υποβιβάζοντας την Ισραηλινή ηγεσία, αν όχι σε φασιστικό μόρφωμα, τουλάχιστον σε εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.
Όπως δήλωσε ο ιδρυτής της οργάνωσης, Jose Andres, το χτύπημα αυτό ήταν ένα χτύπημα κατά της ανθρωπότητας.
Έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι ο ίδιος ο Andres είναι υποστηρικτής του Δημοκρατικού Κόμματος και φίλα προσκείμενος στον πρόεδρο Μπάιντεν. Αυτό μας βάζει σε σκέψεις ότι ένας ακόμα συμβολικός στόχος της ισραηλινής βαρβαρότητας ήταν να δώσει μια μαφιόζικου τύπου απάντηση στους τελευταίους λεονταρισμούς του αμερικανού προέδρου και ιδιαίτερα στην απόφασή του να μην θέσει βέτο στο τελευταίο ψήφισμα του ΟΗΕ για κατάπαυση του πυρός.
Ο ίδιος ο Τζο Μπάιντεν βρίσκεται σε ένα ιδιότυπο καθεστώς πολιτικής ομηρίας που δεν μπορούσε να προβλέψει. Από τη μία πλευρά έχει απόλυτη δέσμευση απέναντι στους χρηματοδότες του να εξοπλίζει καθημερινά το Ισραήλ, άρα να συντηρεί με ευθύνη του τις γενοκτονικές πράξεις του. Από την άλλη είχε σαφώς υποτιμήσει τις αντιδράσεις μέσα στις ΗΠΑ και είναι αντιμέτωπος με ένα κύμα οργής, το οποίο μαθηματικά τον οδηγεί σε εκλογική ήττα.
Στις καθημερινές ενημερώσεις των δημοσιογράφων, ο ναύαρχος Κέρμπυ, πορτ παρόλ του Λευκού Οίκου, ουσιαστικά εξευτελίζεται, αδυνατώντας να δώσει απαντήσεις στο προφανές παράδοξο, δηλαδή την ανοιχτή λεκτική αντίθεση του λευκού οίκου στη γενοκτονία, αλλά την παράλληλη αποστολή νέων βομβών σε καθημερινή βάση. Και βέβαια δεν έχει τίποτα να απαντήσει στις αιτιάσεις του Τύπου, που επιμένει ότι αν ο Πρόεδρος σταματήσει τη στρατιωτική βοήθεια, η επίθεση στη Γάζα θα σταματήσει αυθημερόν.
Η παρωχημένη γραμμή του Λευκού Οίκου, μετά από μήνες αγνής εθνοκάθαρσης και ναζιστικών πρακτικών στις οποίες συμμετέχει ως συνεργός προμηθεύοντας όλα τα εργαλεία, παραμένει ότι οι ΗΠΑ θα κάνουν ότι χρειαστεί για να υπερασπιστεί το Ισραήλ τον εαυτό του. Η γραμμή αυτή μπορεί προς ώρας να ικανοποιεί τον φυρερίσκο του Τελ Αβίβ και το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι, όμως μέρα με την ημέρα εξοργίζει όλο και περισσότερο τον μέσο αμερικανό ψηφοφόρο, που αδυνατεί να αποδεχθεί ότι εκεί διεξάγεται μια ανθρωπιστική καταστροφή με δική του ευθύνη, δικά του χρήματα και δικά του όπλα.
Όλοι μπορούν να αποδεχθούν ότι οι ΗΠΑ οφείλουν να προστατεύσουν έναν στενό στρατηγικό σύμμαχο στη Μέση Ανατολή καλύπτοντας αμυντικές ανάγκες του, κανένας όμως δεν συμβιβάζεται με τη μεταφασιστική λογική ότι οι ανάγκες αυτές περιλαμβάνουν μια εθνοκάθαρση σε ζωντανή μετάδοση σε παράνομα κατεχόμενα εδάφη ή ότι οι ανάγκες αυτές περιλαμβάνουν, όχι τα αμυντικής φύσεως πυρομαχικά του Iron Dome, αλλά κατευθυνόμενες βόμβες τεσσάρων τόνων που ισοπεδώνουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα.
Την ίδια ώρα, ο παραλογισμός των γερακιών που συνωστίζονται στην αυλή του Μπάιντεν, να επιμείνουν στην άνευ όρων στήριξη των ανθρωπιστικών εγκλημάτων και να συνεχίζουν να εξοπλίζουν το χέρι του δολοφόνου, ενέχει σοβαρούς κινδύνους για τις ΗΠΑ και την Δύση, καθώς φέρνουν όλο και πιο κοντά μια γενική εξέγερση της Μέσης Ανατολής και μια αναπόφευκτη εμπλοκή του Ιράν, που αν συμβεί, πιθανότατα θα συμπαρασύρει μεγαλύτερες δυνάμεις όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Τουρκία, σε έναν αδιανόητο εφιάλτη που δύσκολα θα αποτρέψει έναν παγκόσμιο πόλεμο.
Πολλοί αφελώς πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν απλά να επέμβουν και να εξαλείψουν την Ιρανική απειλή. Υπάρχουν όμως κάποια δύσκολα διαχειρίσιμα ζητήματα σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Πρώτα από όλα οι ΗΠΑ δεν αντέχουν οικονομικά έναν τόσο μεγάλο αντίπαλο, δεδομένου μάλιστα ότι για να τον εξουδετερώσουν χρειαζονται μπότες στο έδαφος. Έπειτα πρέπει να ζυγίσουν το θέμα των στενών του Ορμούζ, τα οποία, αν κλείσουν λόγω πολέμου, θα εκτινάξουν την τιμή της ενέργειας στη στρατόσφαιρα. Τέλος, η εποχή που η Δύση μπορούσε να εξασφαλίζει ατιμώρητα no fly zones, έχει παρέλθει οριστικά. Οι Ρώσοι πήραν το μάθημα του Βελιγραδίου και, όπως έπραξαν και στη Συρία, δεν προτίθενται να το επαναλάβουν.
Έτσι είναι μάλλον βέβαιο ότι και μόνο ως αντίδραση στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, θα προμηθεύσουν άμεσα το Ιράν με S400/500 και πιθανότατα με κάποιες μοίρες μαχητικών (εικάζω MIG 31 σε αποστολές αναχαίτισης στρατηγικών βομβαρδιστικών). Δεδομένης της πολύ μεγάλης απόστασης, οι ΗΠΑ θα δοκίμαζαν να χτυπήσουν υποδομές και εγκαταστάσεις του Ιράν χρησιμοποιώντας πυραύλους cruise από τον Ινδικό και στέλνοντας στρατηγικά βομβαρδιστικά σε μεγάλο υψόμετρο.
Η ενδεχόμενη εμπλοκή της Ρωσίας θα καθιστούσε και τις δύο μεθόδους, αν όχι τελείως ανεπιτυχείς, τουλάχιστον μερικώς αναποτελεσματικές, ενώ αναπόφευκτες καταρρίψεις αμερικανικών βομβαρδιστικών και μάλιστα σε ποσότητες, θα ήταν μεγάλο πλήγμα στο γόητρο των ΗΠΑ. Την ίδια ώρα θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξουν απόπειρες πλήγματος σε αεροπλανοφόρο, είτε υποβρυχιακό, είτε με πολυηχητικούς πυραύλους, για το οποίο κανένας σήμερα δεν μπορεί με ασφάλεια να προβλέψει αν θα είναι επιτυχές ή όχι, αν όμως είναι επιτυχές, θα αποκαθηλώσει τις ΗΠΑ από τον πλανητικό θρόνο εν μία νυκτί.
Συνεπώς κανένας στις ΗΠΑ δεν επιθυμεί ενεργή στρατιωτική εμπλοκή, ούτε στο Ιράν, ούτε στο Λίβανο, προσκαλώντας ουσιαστικά το Ιράν στον πόλεμο.
Εδώ όμως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τρίγωνο του διαβόλου, καθώς ο φυρερίσκος παίζει πλέον το κεφάλι του και κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι του για να προκαλέσει πλήγμα από το Ιράν που θα αναγκάσει τις ΗΠΑ να εμπλακούν σε ολοκληρωτικό πόλεμο.
Και έτσι έφτασε εκείνη η στιγμή που κανένας δεν περίμενε ποτέ, ότι δηλαδή το φιλελεύθερα δημοκρατικό Ισραήλ θα μετατρέπονταν σε rogue state και ότι όλοι θα ευχαριστήσουμε τον Θεό για την εγκράτεια των μουλάδων του Ιράν.
ΥΓ
Για τους δικούς μας συνδαιτημόνες του φυρερίσκου και μάλιστα οικογενειακώς, τι να πει κανείς. Η αποστολή της φρεγάτας που σηματοδοτεί την πλήρη, πρακτική και ενεργή στήριξη της εθνοκάθαρσης, δείχνει το ποιόν των δικών μας γηγενών ακροδεξιών και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται, τόσο την ηθική, όσο και το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας μας. Ας δουν τουλάχιστον τα χάλια του στην αντιπολίτευση και ας πάρουν έγκαιρα θέση.